Λιπεσάνορες, Τα χρόνια του φιδιού - Δημήτρης Βαρβαρήγος

Οι Λιπεσάνορες βγήκαν απ το βιβλίο και  ζωντάνεψαν σε μια υπέροχη θεατρική παράσταση. Υπέροχο παίξιμο από  τα κορίτσια μα και απ τη  Βασίλισσα Εκάβη "τη μάνα όλων των μανάδων".  Τέσσερεις γυναίκες που έμειναν μόνες, τέσσερεις τραγικές φιγούρες, πέντε γυναίκες επι σκηνής... Ηρωες του πολέμου οι άνδρες. Για τις γυναίκες δεν υπήρχε τίποτα ηρωικό, μόνο απώλεια και πόνος, ότι δηλαδή αφήνει πίσω του ο πόλεμος. "Οι πόλεμοι" γράφει ο συγγραφέας "φτιάχνονται για τους νέους, δώρο από τους γέρους, λες και ζηλεύουν τη νιότη που έχασαν."

Και μέσω της Εκάβης μαθαίνουμε ότι "η ελευθερία είναι το μεγαλύτερο αγαθό για τους θνητούς, να καταφέρουν να ζήσουν μια ζωή  μέσα της με φρόνηση και δίχως περιορισμούς. Αυτή είναι η αληθινή αθανασία της ψυχής τους. Κανένα άλλο μέσον δεν είναι ικανό να την χαρίσει."

Γυναίκες που έμεναν μες την σιωπή μέχρι που τις ανακάλυψε ο Δημήτρης Βαρβαρήγος. Ομορφα κοστούμια, πολύ καλή η σκηνοθεσία μα και το κείμενο βγαλμένο από το βιβλίο απ τον ίδιο τον συγγραφέα, λιτό σκηνικό, γλυκιά μουσική, να στέκεται στον πόνο και την θλίψη τους.

Απο το θεατρικό κείμενο:

Ανδρομάχη: Ο φόβος... ο φόβος...
ανελέητα τις μέρες έσκαβε και τις νυχτιές, είχε ριζώσει βαθιά μέσα μου, είχε γίνει αδερφός και κάθε μέρα μου θύμιζε, πόσο κοντά φτάναμε στο τέλος.
Τις σκέψεις, στο αίμα βύθιζε με προσέγγιζε ο χαμός, με έκανε να νιώθω γυμνή απέναντι στη ζωή, αδύναμη για κάθε αντίδραση... δεν κατάφερνα να σταθώ νηφάλια.
Παραληρούσαν οι αισθήσεις μου, βασανιζόμουν με μύριους πόνους.

Ο γιός μου... ο γιός μου... τι θα γινόταν ο γιός μου; Αλί... αλί... βιαζόταν ο θάνατος να ρθει κοντά μας... Ζήλευε που είμασταν ευτυχισμένοι, που αγαπιόμασταν, που νιώθαμε την αφοσίωση.

Βρυσηίδα: Ρωγμές... γεμίσαμε ρωγμές... Προδοσία, τα χέρια ματώσαν, ψυχές... απειλητικά ορθώνεται ο θάνατος, ψυχές γυρεύοντας...

Εκάβη: κόρη του Δία, Αθηνά... ελέησε, εκείνους που αγαπιούνται και χωρίζουν. Εκείνους που την ψυχή τους, αβίαστα, χαρίζουν στον Αλλον...

Κασσάνδρα: Αναμνήσεις που χάθηκαν αδέξια, στο πέρασμα του ενήλικου μυαλού μας, χάθηκε της ζωής η αθωότητα.


Εύγε στον δημιουργό μα και στους συντελεστές της θεατρικής παράστασης!

Θέατρο: ΒΑΦΕΙΟ-ΛΑΚΗΣ ΚΑΡΑΛΗΣ, Αγίου Όρους 16 & Κωνσταντινουπόλεως, Βοτανικός
τηλ.: 210-3425637
Κάθε Τετάρτη από τις 11/11/2015 εως και τις 13/1/2016 στις 18:30
13€, 5€
Συγγραφέας: Δημήτρης Βαρβαρήγος

Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Μαντέλη
Σκηνικά – Κοστούμια: Θεοδόσης Δαυλός
Επιμέλεια και εκτέλεση σκηνικού: Νίκος Κωνστάντης
Σύνθεση μουσικής και κιθάρα: Αρετή Κοκκίνου
Σχεδιασμός Φωτισμού: Γιάννης Κωνσταντακόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Αδαμαντία Μαντελένη
Παίζουν: Γεωργία Ζώη, Ελίζα Σολωμού, Ντομένικα Ρέγκου, Ορνέλα Λούτη, Αρετή Κοκκίνο

Βιβλίο: Λιπεσάνορες, Τα χρόνια του φιδιού Εκδόσεις Μπατσιούλας ©2014

Το ... χωμάτινο πρόσωπό μας

Φαντάσου ότι έχεις ζήσει σε ένα κόσμο όπου δεν υπάρχουν καθρέπτες...

Θα το είχες ονειρευτεί το πρόσωπό σου, θα το είχες φανταστεί σαν ένα είδος εξωτερικής αντανάκλασης αυτού που υπήρχε μέσα σου...

Κι έπειτα, υπέθεσε ότι στα 40 σου χρόνια, σου έδιναν ένα καθρέπτη. Φαντάσου την φρίκη σου...

Θα είχες δει ένα τελείως ξένο πρόσωπο και θα είχες καταλάβει καθαρά αυτό που αρνείσαι να παραδεχτείς: το πρόσωπό σου δεν είσαι εσύ...

Και το όνομά μας επίσης στην τύχη μας έχει κληρωθεί...

Το ίδιο γίνεται και με το πρόσωπο...

Θυμάμαι - αυτό θα πρέπει να έγινε προς τα τέλη της παιδικής ηλικίας - από το πολύ να κοιτάζομαι στον καθρέπτη, κατέληξα να πιστεύω ότι αυτό που έβλεπα ήμουν εγω...

Δεν έχω παρά μια αόριστη ανάμνηση εκείνης της εποχής, αλλά ξέρω ότι η ανακάλυψη του εγώ μου πρέπει να υπήρξε μεθυστική.

Αργότερα όμως, έρχεται μια στιγμή που στέκεσαι μπροστά στον καθρέπτη και λες στον εαυτό σου: αυτό το πράγμα είμαι πραγματικά εγω; και γιατί;

Γιατί πρέπει να είμαι αλληλέγγυος σ αυτό; Σε τι με αφορά αυτό το πρόσωπο; Και από το σημείο τούτο κι έπειτα όλα αρχίζουν να γκρεμίζονται.

Ολα αρχίζουν να γκρεμίζονται!

                                                                                                     Μιλάν Κούντερα

Ε, ναι... ή μήπως όχι;

...και πάλι για λίγο εδω. Μην ρωτάτε για πόσο. Αφήστε με να ξεγλιστρίσω απ΄τα χρονικά επιρρήματα. Με περιορίζουν και με κλείνουν μέσα σε υποσχέσεις. Κι εγω δεν γεννήθηκα για να ζήσω σε κλουβί...

Πάει καιρός που έκανα τις τσάρκες μου στη μπλογκογειτονιά. Κι έχουν συμβεί τόσα πολλά. Τόσες πολλές αλλαγές, τόσοι που έφυγαν για το ταξίδι χωρίς επιστροφή, μα και τόσες ομοιότητες που λες και δεν πέρασε μια μέρα.


Δεν είχαμε μοιραστεί και λίγα... κάποιοι μπήκαν στη ζωή μου κι έμειναν. Κάποιοι άλλοι έφυγαν... κάποιοι απ αυτούς τρέχοντας... Κάποιους τους βρήκα σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εύχομαι όλοι να είστε καλά.


Εριξα μια γρήγορη βόλτα. Είδα πολλά μπλόγκ με κλειστά τα σχόλια. Αλλαξε η γειτονιά. Κάποτε τα ψάχναμε, αδημονούσαμε, περιμέναμε... Σήμερα όλα πιο τσιγκούνικα μου μοιάζουν. Ισως να φταίνε τα Capital Control που μας θέλουν μετρημένους...

Μεγάλωσα κι άλλο... ώρες ώρες νομίζω πως γεννήθηκα μεγάλη... ψάχνω να θυμηθώ την ανεμελιά μου και δεν την βρίσκω ούτε στην ανάμνηση.
Μεγάλωσαν και τα παιδιά...

Η ζωή όμως χειροτερεύει... δεν φανήκαμε άξιοι να κρατάμε το τιμόνι της. Την χτυπάμε απο δω, την παρατάμε εκεί κι ύστερα ψάχνουμε να θυμηθούμε που την παρκάραμε, σε ποιά γωνιά... Σταματήσαμε να την φροντίζουμε. Πάλιωσε το μοντέλο της, γέρασε κι αυτή, άρχισαν οι σκουριές να χαλούν το χρώμα της. Κάποτε την θέλαμε καθαρή κι όμορφη. Γεμάτη όνειρα κι ελπίδες... Ξεθώριασαν κι αυτά... Πως θα την δώσουμε στη νέα γενιά έτσι αφρόντιστη;

Για να δεις το ουράνιο τόξο, λένε, πρέπει πρώτα να μουσκέψεις απ την βροχή... Μούσκεψα κι ίσως να φταίει που το κυνήγησα να το δω  κι εκείνο έπαιξε το παιχνίδι μου και κρύφτηκε... Κρύφτηκε τόσο καλά, που το έχασα...

Γεμάτο το e mail μου με προσφορές Black Friday την Παρασκευή, Cyber Monday λέει σήμερα... Πλάκα μου κάνουν...

Αφήνομαι στη μουσική... ότι πιο σοφό έχει περάσει απ τη ζωή μου, εκεί στις νότες βρίσκεται...

Η μουσική ξέρει!