DEVS EX CRAPVLA

Die Solis hodierno a mundo in aetatem aëneam recessimus. Via enim Lutetiae coeperat, unde multos libros extulimus. De itinere alias (mox, spero) ; at scito nos inter alios II libros ad studia antiquissima utiles extulisse. Ego libellum exercitationum petii qui librum grammatices sumericae comitatur, et fortunate, ingenti in libraria Gibert in vicinia Saint-Michel, exemplar in theca inter tres thesauros signorum cuneiformorum et grammaticen linguae aelamitarum inveni. Postea apud Librairie Le Phénix (est mihi, inquit Mel, dilectissima in orbi terrae libraria), in subsolio ἕρμαιόν τι invenit, librum de inscriptionibus regni Shāng ad usum tironum.

Itaque post reventum libros solitum ad thermopolium tulimus. Mel III inscriptiones, omnes paulo ante Troiam captam scriptas, legit : fastos in scapula bovis, enumerationem victimarum (canum, ovium, porcellorum) in ossis fragmina, et oraculum in chelonio quod (κατὰ πυρομαντείαν) messim milii bonam prospexit. Ego a principio exercitationibus grammaticis studebam, deinde inscriptionem in χρηστομαθείᾳ, dedicationem in latere parvam regis Ur-nammu (floruit c. mille annos ante troiam captam) in francogallicum rediddi.

Forsitan hae antiquissimae sint inscriptiones, quam umquam in toto legimus.



(deae) Inannae / dominae suae / Ur-nammu / vir fortis / rex (urbis) Ur / rex Sumer et Akkad / templum eius / aedificavit

Insula
        — Durobrivae, aio, ubinam ?
        — In Britannia, inquit, ut scis.
        — Pro certo de Britannia nihil scio. Perdiune aderis ?
        — Aderimus, cara uxor, donec imperator me alias mittet.
        — Num Romae manebo ?
        — Non manebis.
        — Hem. Et Decima Pollia ? Paelex tua Romae manebit ?
        Ecastor ! Hoc rixam suscitavit. In fine ex atria paene cucurrit, tonitruans sicut Typhoeus iratus, et usque ad vesperem non revenit. Fortasse in bracchia Decimae fugaverat, fortasse in cubitum alii scorti, non refert. Fortasse sermo mihi acerbior esset. Fortasse si blandita essem, Decimam Polliam meo in loco adduxisset.
        Cum revenisset, et contritionem solitam ostendimus, sive simulavimus. Et servos iussimus sarcinas colligere et domum claudere, et, laribus deisque romanis obsecratis, iter ad provinciam longinquissimam faciebamus.
        Itineris ipsius narrationem praetermittam. Tantae querellae matronae romanae non decent. Neque oppidum describam, neque castra, neque gallos rudos. Solum dicam eos Cantii incolas minus barbaros esse quam verebar, attamen minus humanos quam Divus Iulius nobis promittit. Unam autem ut ancillam eligi, puellam bellam et callidam ; melius serva domestica quam deliciae cuiusdam militis. Tolerabiliter latine loquebatur, et, ut gallica (sive britannica, sive quidvis), potebat me per oppidum ducere, quippe in villa vilissima manere recusabam. Paucis diebus omnia mihi ostendit, quoniam haud multa inibi sint. Itaque iussi Meropen — sic eam nominavi, quippe nomen gallicum mihi aures offendit — me in ripa fluminis ducere. Rationis — quam habebam, pro certo — non iam memini. Fortasse volebam flores carpere, vel nomina herbarum cognoscere, vel locum seclusum ut refugium reperire. Nil refert. Quod tum primum templum vidi.
        — Quid est, o Merope, illic in media insula ?
        — Nil video.
        — Noli mentiri. Nolim te iterum vapulare.
        Simulavit intueri cum responsum excogitasset. Pavor tamen praesens certusque metum remotem dubiumque superavit, ut responsum susurro paene reddidit : « ruina. » Tantopere horruit cum dixisset ut statim sermonem alio transferrem.
        Hac nocte ruinam in somniio vidi. Memet conspexi, sicut spectatrix semota, usque ad ripam ambulantem et extensis manibus ruinam trans aquam precantem. Mane memet inrisi. Reverentia ancillae superstitiosa somnium certe adflixit. Sententiam igitur ex animo expuli, at frustra. Proxima quidem nocte idem somniavi. Et proxima. Conspectus ruinae invisae noctes obsidebat, dies inquietabat.
        Appiam Popilliam, amicam, immo uxorem praefectus equitum, feminam satis politam, denique invisi. Exsul hic III annos aderat, et donec legio Romam reveniat, aderit. Si Merope superstitiose de ruina loqui timuit, sit matrona romana fortior. Apud se in conclavi suaviter me recepit. Servis dimissis poculisque impletis, libere conloquamur. Primum, eheu, rumores e castra et ex oppido tractabamus. Secundo poculo ad rem vorsi.
        — Conspexistine hanc insulam in flumine ? Puellam meam rogavi quid sit, et quaestio ipsa istam perterruit.
        — Hahae! Noli incolas de insula percontari. Exsecrantur locum ut sedem omnium malorum.
        — Quamobrem ? Quid inibi ?
        — Nescio plane. Et nomen insula abominantur, ut numquam pronuntient.
        — Velim adire.
        — Ain tu ? Qua de causa ?
        — Cupida sum.
        — Si locum requiris, ubi cum amatore clam convenire potes, cellulam tibi praebeam.
        — Hahae ! Gratias ago. Et fortase olim accipiam... sed nunc cupida sum in perspicienda insula.
        — Si vis, te adiuvabo. Consuetudo est mihi quodam cum gallo, e natione humaniori — romaniori quidem — quam istis rusticis. Multa de populo et de mythis eius agnovit. Eum tibi commendam, sed...
        — Quid, sed ?
        — Pollicere, mihi reddas !
        Quot dies exspectassem nescio. De nullo nisi de ruina cogitabam. Diu in cubile mansi, aegrotans vel aegritudinem simulans ut familiares respuerem. Nuntium denique mihi misit Appia, quod opportune morbum fugavit.
        Moechillum suum furtim introduxerat, ut mihi apud se (custodiae enim causa) commenderet. Fortis erat miles, conspicuo robore, et bellus — ut barbarus. De insula statim rogavi, et Appia nos sermocinantes invidiose auscultabat.
        — Ruina, inquit, fuit templum antiquissimum, odiosa natione crudelique aedificatum. Adeo immanes, adeo foedae fuerunt nationis istius consuetudines, ut civitates foederatae dudum eam debellavissent. Strage peracta captivos non ceperunt, sed hostes cunctos necaverunt. Omnes abhinc insulam abhorrent, et multi credunt larvas vel numina mala inibi insidiari. Nefas est adire.
        — Egomet, aio, adeam.
        — Locus horrendus est. Sin autem es intrepida, cras eamus.
        Scilicet non bene dormivi. Diluculo paenulam confestim indui et nebulosas per vias oppidi somniculosi ad pontem adrepsi. Gallus in ripa sub ponte cum navicula me exspectabat.
        — Verebar ne mentem mutares. Vere fortis es.
        Stola succincta tacite inscendi et silenter ad insulam remigabat. Caligo nos, immo totam orbem terrarum a nobis, celabat. Quam placida amnis, tam silens mundus. Gallum corpore praevalentem anxie spectabam, ne statim in Charonta mutatum esset. Et crepitus ramarum hebetus, paene longinquus. Soli eramus, invisi neque tuti. Is enim tremebat, sed simulabat se tremores solum frigoris causa pati.
        Strepitu immani horresco. Ridicula sum, pavore perridicula territa ; navicula ripam insulae lapidosam scaberat. Gallus feliciter lapsum fortitudinis meum non viserat. In harenam madidatam desiluit, et mihi manum extensit ut me a navicula descendere adiuvaret. Nebula quae tellus circum flumine celabat mehercle crassior in insula sedit. At, cum ripa a tergo evanuisset, paulatim divellebatur sicut numina tramitem ostendere vellerent. Denique valles arbustarum tortuosi finiunt, et in circulum columinum rudorum transiimus. Columnae erant fragosae, nonnullae vix ad coxam mihi attingebant, aliae altiores basilicae in centro oppiduli. Facies saxi nudi et antquius et barbarius videntur quam templis druidarum saxeis quae in Gallia nuper conspexi. In medio circulo ara, si immite saxum putetur aram esse. Ubique aram circum acervus ramarum humi. At vidi : non ramos esse, immo ossa.
        Duci quasi-oblito versor, balbutiens. Dein animumque linguamque regi.
        — Quid, aio, accidit ? Proeliumne ?
        — Dicitur ultimum proelium. Hostes insepulti sua ossa cum ossibus sacrificiorum permiscebant.
        — Nemo victimas curavit ?
        — Nemo ausus est. Malum omnia corruperat. Si quis lapillum pusillanimum ex insula eripit, crudeliter moritur. Ut dicitur, videlicet. Quid facis ? Noli—
        — A memet non dicitur. Nullo modo sum superstitiosa. Quodpiam ex insula victrix eripiam.
        — Quid habes ? Maxillamne... ?
        — Quid putes ? Hoccine fuit hosti, an victimae ?
        — Noli sic iocari.
        — Non iocor. Si saccum haberem, satis ossa colligerem ut trophaeum erigerem.
        — Sacrilegium ! Nefas !
        — Minus es oblectamentum quam Appia mihi promisit.
        Hoc dicto in ara sedi, volup recubui ut tibicina in symposio. Militem ridiculum lasciviter deridebam, sed fulgure obscuro omnia mutata sunt.
        Caligo atra me cingebat sicut tholus umbrarum. Arbores et columnae intus vix visae sunt. Gallus evanuerat. Formae caecae circum ara, in quo etiam iacebam immota, leniter saltabant. Susurros saevos auscultabam. Luna pestifera in coelo me despectabat, rubra et tumida, cui lux cruenta mihi cutem fucabat, etsi nihil praeterea inluminabat. Unus e circulo saltatorum appropinquavit ut me immineret. Pallam eius ac caligonem internoscere nequibam. Solum persona aënea et culter obsidianus vibrabantur. Descendit culter ad pectus. Emanat sanguis, Clamo.
        Nox erat praeclara. Dulci sub luce lunari in ara sedebam. Aberant umbrae saltatoresque. Iuxta me virgo tranquilla, pulchra proceritate, radiis lunae albis vestita. Manum mihi amicter cepit. Barbara voce sed et blanda loquebatur. Etsi verba ignoravi, intellexi.
        — Voluisti cognoscere. Tibi ostendi. Olim erunt qui nos colerent, dona darent, sacrificiis alerent. Nos numina nebulosa, quae invidiosi dei hoc in templo quondam coercuerant, eos mortales putavimus servatores nobis fieri. Ritum salutis eos docuimus, attamen anteaquam confecerunt, ministri deorum invidiosorum eos necaverunt. Quotannis ritus infectus morabatur. Quotannis sacerdote carebamus. Quotannis in templo manebamus, memoriae caducae, umbrae inanes.
        — Nemo, inquam, hac in provincia invite meretur contineri ; adiuvabo. Dic, quaseo, quid faciendum sit ?

* * *

        Me in ara iacentem semi-animam vidit Gallus, qui putaret me ebriosam. Aspere sub naviculam me duxit et in ripa haud procul oppido dereliquit. Domum properavi — sola — et protinus in cubile, quo multos dies febriculosa mansi. Et O ! tantopere somniabam. Et consilium excogitavi.
        Merope, ne me malefacturam suspicaretur, prima fuit victima, et probatio. Eam in foro adduxi quo ingentes ollas arguteas emi, ut Meropen cum onere domum mitterem. Errabam tum per speciem flores britannicos inspiciens, qui secundum vias gliscunt. Flosculum quendam quaesivi, quem venefica romana olim mihi velut soporiferum potentem commendaverat. Multos colligi et in sinu celavi, domique clam decoxi ut saga me docuerat. Proxima nocte, more meo (saltem ista in provincia frigidulosa) iussi Meropen me vinum calidum in cubile adferre ut obdormirem. Ea dimissa tres buccas exhausi, venenum in poculo admiscui, deinde petulanter eam adpellavi.
        — Merope, furcifera, reveni huc !
        — Quid requiris, o domina ?
        — Hoccine vinum an acetum ?
        — Non te placet ?
        — Videlicet non mihi placet, stulta. Gusta ! Dic mihi num homo debet bibere.
        — A ! Calidum est, o domina. Linguam urit.
        — Suffla, caudex. Gusta.
        — Odores sunt acerbi. Aqua fortasse addenda est.
        — Odoresne ? Vix odores resipit. Gusta iterum.
        — Sunt semper acerbi.
        — Mastigia ! acetum non habes, nisi in poculo. Vere, gusta.
        — Vinum non bonum, o domina. Tibi novum poculum coquam, o domina.
        Convorsa est ut abire, sed in limine stetit, manu in poste sese sustinavit. Ad eam properavi, poculum cepi ne caderet.
        — Fortis, ait, vinum nimis. Aquam... requir...it.
        Mihi ad pedes cecidit. Respirabat etiam ; animo relicta'st, ut speravi. Ancillam in lodice involui, deinde e ianua per vias trahebam. Ψυχοπομπὸν Ἑρμῆν tacite precata sum ne ullus me conspiceret, dum corpus furtim ad letum adducebam. Feliciter non magna fuit Merope, ut barbara. Sub pontem tenebrosa erat semita, sed lumen praeter naturam mihi viam ostendit. Vere potentes hi dei ignoti. Et navicula impetu invisa ad insulam navigavit. Ad aram Meropen traxi, anteaquam mugire coepit. Obluctari conata'st, sed bracchia enervata depuli cum in ara corpus posui. In tenebris culter obsidianus scintillabat, erat frigidulus sed et levis in manu et aptus, ut suo paene sponte grassetur. Deinde ancilla iugulata fons ruber eiaculabat, saxum atrum nigrescens. Contorquebantur membra victimae, lentule iacens saltabat.
        — Abi, abi, aiunt deae caeco in choro, moxque reveni. Pascere nos, nos serva.
        In cubile experrecta sum, servis sollicitatis circumdata.
        — Vives, inquiunt, o domina, deis gratia.
        — Quid ais ? inquam et stragulum ad collem attraxi, quippe stola afuerat.
        — Poculum vini venenati invenimus. Et Br-- et Merope effugit. Te necare volui !
        Tres enim dies milites homicidam ruri et in oppido quaerebantur — frustra quidem. Maritus quaestoresque alios servos interrogaverunt, sed nemo facinora Meropes suspicaverat. Clementiam poposci, ne innocentes servos praeter necessitatem torquerentur, nisi nomenclatorem mei mariti, quem odissem.
        Octavo post tumultum die adeo tranquilla factum'st oppidum ut sacrificium secundum procurarem. Filiam agricolae cuiusdam eligi, scortulum enim, quae semper infimis cum legionariis coire soleret. Insidiabar prope domicilium eius ut incautam puellam inciderem cum media nocte sese subduxisset ad conveniendum amatorem. Plaga simpliciter in occipitio eam superavi. Antiquissimi dei mihi potestatem suam crescentem donabant, quippe puellam in lodice involutam, non humi traxi, sed in umero tuli. Ad templum properavi. Ara luce invisa candebat. Erat sicca et pura, neque gutta sanguis pusilla manebat, et fragmina ossium insuper erant alba aridaque.
        Pellucidae imagines me stipabant cum cultrum obsidianum exsustulissem. Exsilientem cruorem linguis exceperunt, carnem victimae unguis dentibusque deripiebant. Non verebar neque epulas saevientes aversata sum ; aequo animo a cena abii, et ab insula natavi.
        Domi collapsa sum in cubili, nec stolam madidatam seposui. Statimque obdormivi, et O ! quam somniabam. Super terram volitabam ferocibus deis sublata. Oppidum miserum despectabam, dein Britanniam totam, dein terras maiores, et Romam ipsam ex alto conspexi.
        — Elige, inquiunt, elige tibi terram, quo regas.
        Et Aegyptum gemmiferam eligi, quoniam calida et sicca dicitur. In summa pyramide me deposuerunt ut Nilum strage cultorum deorum iuniorum fucari spectarem.
        Mane experrecta sum. Stola erat umida, lectulo stillabat, nec frigore quidem patiebar. Ancillam novam advocavi, dixi me urceum eversisse. Nescio an mihi crederet, sed sapienter silebat. Iussi servos lectulum alium substituere, et domum ad dominum recipiendum parare. Vespere in cenam sumptuosam privatissimam animum intendebam.
        Exinde tabellas pulverulenti ex arculo sumpsi ut litteras carissimo marito componerem, tam suaviloquentes quam acres, quae gloriae istius blandirentur. Puduit me haec verba mellita scripsisse, sed animum mariti faciliter, scilicet, superaverunt, ut crepusculo domum properaret. Ornatissimam me invenit, meliore indutam stola opimis cum gemmis. Eum ut victorem accepi.
        — O mi marite, aio, ad cenulam veni. Omnia tibi praedilecta habemus, et servos omnes dimisi, perinde ac nuptiae iamaim factae. Recumbe igitur iuxta me, et gusta hoc vinum...

finis

prid. Kal. Iul.

Refugium hodie petens ad bibliothecam mellis ibo. Opera III vetera rogavi : Alberti Magni tractatum de anima, Hypneratomachian Poliphili, et codicum trium grimorii francogallici, Le Grand Albert, Le Petit Albert, et Le Dragon Rouge (quem in catalogo casu inveni albertum Magnum quaerendo). Attamen mane Mel nuntium infaustum scripsit : codex grimorii perditus est. Quidnam maleficiam patior ? Idem apud Bibliothecam Britannicam mihi accidit cum opus Henrici Agrippae rogavi.

...

Hodie Mel in thesauro librum amissum quaesivit -- frustra. Veretur ne propter raritatem fur eum eripuit. Idem vereor, at spero librum in theca aliena olim inventurum.

...

Kal. Iul.

Heri opusculum Alberti Magni breviter inspexi. Perpulchrae enim paginae etsi in tegmine recenti (ferme eduardiano). Est autem liber antiquissimus quem umquam tetigi (anno 1498 impressum).

Hypneratomachia est unus ex optimis bibliothecae thesauris, incunabulum 1499 impressum. Tegumen corii fusci est recens sed pulchrum. Paginae chartaceae antiquitate odorantur et filo plumbeo utor ut eas apertas teneam. Hic illic legeram commentarios qui dicerent linguam operis perdifficilem legendi ; sic librum latinum quoque rogaveram, si intellegere non poteram. Attamen propter antiquitatem, magna cum latinitate, librum facilius quam linguam italicam hodiernam lego.

Puto, inquit Mel, praeter te nemo decennia hunc librum hic legit. Fortasse tu lector mea in bibliotheca primus.

Sunt autem in margine paginarum nonnullarum maculae quae vestigia extremi digiti atramento immundi videntur. Haec pro certo veteres, quippe atramentum in bibliotheca est nefas.

prid. Id. Mai.

In via pratereuntes multifarios specto, homines omnium gentium, omnis aetatis et habitus, divites pauperosque &c &c. Bona sit exercitatio scriptori, eos describere, mores et species et modum verbis pingere. Locos vere tales in fabellis saeculi XIX legi, saturas quidem aut descriptiones temporis plusve minusve fideles -- personas minores vel exiles tractant ut speculum fabellae totius in minimis. Hanc stropham ignoro, sive elicere nequeo. Verbis idoneis careo, ut mihi videtur, aut oculus perspicaciter non intuitur. Annon ? Fortasse homines plerumque oculos meos non attrahunt. Habitus eorum et modum depingere nequeo quippe non curo. Rationem non habeo nisi descriptionem ipsam -- quae non satis stilum stimulat. Quisnam attentionem animi vere capiat ? Feminas scilicet pulchras. Attamen enumeratio venustatum muliebrium evitanda'st, non minime quod dedecus. Iudicia enim in hac re iudicia scriptoris adliciunt, umquam nec blanda ! De ridiculis ferme vel de informibus vel de inelegantibus aeque non scribendum est. Forsitan anima hominis stilo decet. Hanc autem non specto, neque ex facie possum fingere. Nullius superficies cor totum exprimat, etsi aliter videtur. Ita intus spectem.

Inertiam plango et motum continuum. Immotus nil ago, ubique currens nil perficio, neque elaboro, et me taedet. Scio nullum bonum, nullum pulchrum sit facile, sed opera aliorum aliarumve intueor et despero. Quam faciliter sese exprimunt ! Quam concinniter ! Velim esse in circulo earum. Somnium inane ! Semper exsul errabo.

δεῖ μοι ἄλλον τόπον · καὶ γαλατιστὶ τὸ αὔτον γράφω. οἴμοι...

Nisi viam eligerim, immo et ardenter tenaciterque securut ero, numquam e luto proficiscar. Elige dum ! Hunc locum sescenties scripsi ; non iam novae sententiae ad idem exprimendum mihi manent...

a.d. VII Id. Mai.

Quot annos e Britannia non peregrinavi ? Vix enim Anglia excessi -- bis ad Caledoniam semelque ad Cambriam, et praeter ea vix enim e Londinio iter feceram.

Septem abhinc annos ad Germaniam ferrovia vecti sumus. Transvehentes e fenestra Bruxellas vidimus et diximus nos quondam invisere debituros. Nunc igitur adimus.


imagines pulsa ut magnas videas

- - -

Deversorio attacto, primo vespere in veteri urbis centro ambulavimus. Forum Grand Place invenimus turba frequentissimum, quia dies erat Veneris. Signa Iridis ubique in vicinia, et in aedificiis muninipii : mox feriae cinaedorum accident. Sine consilio per vias erravimus. Tandem famelici popinam petivimus, cui nomen ignoro, quam hippies gerant. Triginta genera cerevisiae sola habet popina, qui numerus Bruxellis parvus videtur. Post cenam ad forum revenimus. In maenianis in primo tabulato Musée de la Ville de Bruxelles, inter signa urbis et Unionis Europaeae, DJ musicam hip-hop francogallicam canebat ut multa viatores saltarent et signa Unionis parva vibrarent. Absurdum, sed adorabile.



a.d. VI Id. Mai.

Primo die plano ad aquilonem ambulavimus quod Mel conventiculo Comicon adfuit. Ea inter equites jedi et milites Imperii Galactici relicta urbem solus explorabam. Consilium certum non feceram. Immo vero librarias nonnullas invisere volueram&nbps;; titulos enim LX exscripseram ad libros petendos. Quorsum nunc ?




a.d. V Id. Mai.

Mel ad conventiculum mane revenit. Eam iterum secutus sum, dein trans flumen ad orientem ambulavi, quippe antiquum aedificium magnum procul conspexeram. Consilio meliori carens sub aedificium ivi. Infeliciter Sol semper ardebat, ut nullum photographum huius ecclesiae (ut eam inveni) placet. Eheu...



- - -

In mensa, sub divo in pavimento iuxta thermopolium sedeo ut cum caffea scribam. Iamiam vigil in quadrivium autobirota vectus est et se stitit ut viae custos. Autobirotam circumambulat et radiophonio interdum suis cum sodalibus loquitur. Scelestum ubique anquirit. Nonnumquam signum autoraedae dat. Nunc viam turistis ostendit. Utinam muscas e mensis thermopolii fuget. Cum haec ita sint...

Librariam Évasions petivi. Primum inter thecas erravi. Sicut larva anhelitus in labyrintho circumvagabar, donec tabulam conspexi qui me monuit fabellas in primo tabulato esse. Ascendi ut thecas de industria scrutarer. Heu, ordo a thecis aberat. Libri secundum litteram primam nominis scriptorum solam ordinantur. Haud faciliter hunc seu illam invenis. Re vera, haud thecis librorum francogallicorum Londinii differt, attamen illic raro sunt thecae II, hic totum paene librariam impleunt (nonnulli videlicet Batavice scripti sunt). E turbine libros III tandem eligi : Aetnae (ps-)Vergilii editionem Budé, florilegium carminum Gerardi de Nerval perbellum, et libellum generis « ensis & veneficii » scriptricis francogallicae. Haud mirum, libros investigans me sentivi plane memet esse. Itaque thesauris adreptis debui thermopolium invisere.

Hanc inveni, Barbeton nomine, plerumque café-bar, ut Bruxellis solitum, sed non sum solus inibi caffeam (i.e. nec cerevisiam) bibens. Multi adsunt discipuli discipulaeque, et tabernaria II annulos in labro gerit. Bene igitur eligerem. Vere non magis e vita volo quam librorum venatum et lectionem aut scriptionem quodam in thermopolio. Aliter non necesse.

- - -

In itinere a thermopolio ad locum conventiculi plures vigiles, et multos eorum curros quoque conspexi. Non crimen exspectabant, sed reclamationem fautorum Palaestinae, quae coram foro argentario (la Bourse), aedificio ingenti generis neo-classici, acturam iri. Quae, haud mirum, pacifice acta est. Sed vigiles sese ad bellum paraverant. Quinque armatos in linea (neque, feliciter, in agmine) praeterivi  εὐκύκλους ἄσπιδες διαφανὴς ἔφερον, ὡς ὁπλῖται ἐκ τοῦ μέλλοντος χρόνου.

Post reclationem multi in foro manebant. Musici arabici instrumenta canebant et cantatrix dulce carmen tristeque cantabat. Via permagna et lata foro praeterit, cum tabernisque popinisque in ambobus lateribus quae pecuniam turistarum incolarumque captant. Ibi saltatores break-dance inveniuntur (Num sumus, inquit Mel, in pelicula 1980s ?). Utinam cibus (et umbra !) in foro adessent, quo musica bona in aëre volitabat.





a.d. IV Id. Mai.



Heri (tonitrus sonat cum primum verbum scribo) conventiculum peractum est ut hodie totum diem una ageremus. Sero e deversorio profecti sumus, quippe fatigati, et Porte de Hal petivimus. Turris est magna, saeculo XIII aedificata, munimentum in muro magna cum porta quae olim erat aditus Bruxellarum australis. Nunc in media urbe stat, et museum historiae urbanae facta est. Atque iamiam, eheu, contignatione circumdatur ut restituatur. Ante nos sescentes discipuli discipulaeque parvae advenerunt. Turris clamore resonabant. Feliciter infantes ascenderunt ; itaque primum in subsolium descendimus. Inibi sub fornicibus laterum enses, cultros, loricas, arcus, scorpiones, et scolpetos primitivos invenimus. Cum strepitus altius scandisset, ad solum scandimus, dein in primum tabulatum per scalas intortas ornatissimas. Saepe scandentes stetimus ut novis conspectibus frueremur.



Tabulatum altis sub fornicibus multa ex aetatibus medii aevi et renascentiae et reformationis continet, e quibus maxime equos archiducis Alberti uxorisque eius conditos amabamus, qui etiam cum lorica archiducis splendidissima stant. Coram eis tabula carmen latinum fert, quod gesta equorum laudat, qui vitam magistrorum in proelio conservaverunt. Pro certo libellum de turre exeuntes emimus. Scriptricem credo ex optimatis ortam esse : casu nomen eius est idem ac nomen viae deversorii nostri !



Museo relicto librarias petiimus. Fabulam Malpertuis Iohannis Ray, scriptoris belgici, emi (quod volueram hic adipisci) et Vies imaginaires Marcelli Schwob, quem Londinii saepius frustra anquisivi. Mel autem III libros abrepit : BD de magia iudaea Pragae inter bellos saeculi XX, fabellam de vampiris duobus ab scriptoribus francogallicis compositam, et tractatus taoistos aetatis Tang sericos cum traductione commentariisque francogallicis.

Vespere tabernam La Porte Noire invisimus cerevisias bibendas. Antiquis in fornicibus sub terra est sita, in hypogaeo quod Ye Olde Cheddar Cheese commonefacit. Ingens pictura muralis barbarum cum ense draconem oppugnantem depingit. Tabulam in aditu conspexi qui noctem ludorum personarum nuntiat — quam recte !


a.d. III Id. Mai.



Ruinas regiae Coudenberg exploravimus. Saeculo XVIII regia incendio deleta est. Regia nova in fundamine aedificabatur, ut nonnullae exedrae et camerae sub solo manerent, labyrinthus viis inaequis cum muris laterum saxorumque et fornicibus altis. Et cum arculis wi-fi ; minotaurus scilicet epistolas electronicas inibi mittere et accipere debet !



E frigore ruinarum suavi in ardorem viarum urbanarum a sole calefactarum. Duas invisimus librarias, e quibus multos thesauros autulimus. Prima in libraria eheu nihil invenimus (nisi opera quae die priori emeram !), sed quam amoenus locus cum thecis pulverulentis. Et musicam Ludovici Reed librarius aucultabat, quae perraro in librariis audimus. Alia in libraria multos invenimus : Mel libros III pueriles, qui peliculas primas (tempore nec ordine) Star Wars narrant, opus de fabulis sericis fantasticis, tractatum de morte a Francisco Cheng scriptum, et tractatum taoistum e saeculo XVII. Egomet fabellam Ameliae Nothomb, florilegium sententiarum Nicolae Chamfort, et « libellum libertinum » Therèse philosophe.



Vespere tabernam nomine Le Cerceuil (« sarcophagus ») petiimus, verum metal-bar, quo temeta cerevisiaeque nomina horrifica habent. Ornamenta tabernae quoque terrifica : μορμολυκεῖα, calvariae, coronae florum mortuorum, &c. Taberna multas cerevisias offert (quippe belgica) et temeta nonnulla mixta. Qui cerevisiam vult, e quantitatibus solitis eligere debet, 330ml & 500ml secundum leges regii, sed inibi parva nominatur « verre » (calix) et magna « crâne » (calvaria), quippe poculum fictile calvariae simulat.




prid Id. Mai.

Fortasse calvarias duas exhaurire non debui. Potens enim cerevisia belgica, et debeo cerealia evitare. Utinam crapula hodie patiar an cruditate nescio.

Mane thermopolium invenimus. Sub divo in mensa sedimus in ephemerides scribentes. Haud longe locus ferrovialis distat quo II post horas adire opus est. Otio sic tranquille fruimur, neque (propter sarcinam) per vias errare malumus. Locus sat amoenus ; pulcherrima coram me sedet. Praetereunt homines pede birotaque, multis linguis colloquentes. Arbores mensam umbrant et levis ventus calorem diei fugat.

Dico me ver odisse, sed fallor, aut dimidiam veritatis partem neglego. Immo vero id puto et odiosum et necessarium. Finem hiemis fleo, et ver strictu sensu odi, sed hoc tempus in limine, quo hiems moriens inimico vere cedere frustra recusat, magnopere amo. Dies claros et calidos me celo, a malitia naturae renascente fugio.

Vespere autem revivisco. Non iam dies aestuosus, necdum frigida nox. Omnis motus omnisque gestus cutem sudore pungit, at consistans tremores patior. Crepusculum vernale longum, incertum tempus quo portae inferorum aperiunt, et lemures bonique malique in vento commoto volitant, ibi hora est, qua sentio caeca numina et voces Camenarum audio.

---

Hoc exscripto, aestas ferociter orta'st...

Die Saturni Aaron et Libby nobiscum congressi sunt. Is etiam Londinium adivit, quippe evento saltationis adfuit, ea mane ferrovia ex Oxonia vecta est. Turba immanis in centro Vrbis vias obsidebat. Cursores, reclamatores, turistas, et pompam birotariorum eduardiano cum vestitu praetereuntes vidimus cum centrum pede -- necesse enim -- transivimus.

In taberna prope basilicam convenimus, The Old Bank of England nomine, quo olim mensa iuxta basilicam sita est. Opulentia intus, attamen taberna est haud aliis tabernis londiniensibus pretiosior.



De vita conloqebamus dum televioria in muris silente funus papae Francisci ostendebant. Aaron nobis schisma inter sodalitates saltationis veteris exposuit, et Libby discidium Societatis Oscar Wilde nuperrimum narravit.

Post prandium tabernam mutavimus ; tabernae vix CCLXX pedes inter se distant. The Seven Stars, anno 1602 (MMCCCLV a.u.c.) condita, conflagratione londiniensem magna non periit. delectat hodie iudices et avocatos avocatasque, e quo numero Libby. Feles tabernarius, The General nomine, ibi incolat, nigra bestia, ingens et dulcis, quae adorabile monile elizabethanum gerat.

—Soph. El. 103

(Occupatus eram. Hunc locum ad Kal. Martii scripsi. Spero me mox alios locos in pugillaribus dactyolgraphice exscripturum...)


Denique gravi ex morbo convalesco, in quem incidi propter virum me iuxta in theatro totam per fabulam tussientem. Anne propter miasma fabulae ipsius ? Decem annos peiorem fabulam non spectavi !

Spectaculi magister Daniel Fish ut avantgardista laudatur, sed ista fabula videtur παρῳδίαν fabulae avantgardicae esse. Multae in actis diurnis recensiones eam ut « punk » describunt, sed qui tantas ineptias exprimat punkos in comoediis televisoricis pro veros habeat. Aliae de ira feministica scribunt... neque Electra punkrockica neque feminista operi Sophoclis decet, propterea nosmet rogavimus num magister fabulam vero intellexit.

Brie Larson partes Electrae agens omnes versus monotono loquebatur, nisi verbum « no » quod semper clamavit seu cantavit. Nonnumquam microphono utebatur, aut prope amplificatorem tenebat ut feedback eliceret. Omnes in scaena semper pectus pepulerunt cum nomen Agamemnonis pronuntiaverunt, nomine Aegisthi semper spuerunt. Scaena totam per fabulam revolvebatur. Machina inerat (quae speciem habebat droidi, quod jawae conati sunt Lucio Skywalker vendere) quae interdum in actoribus et in scaenae fronte (velo albo) atramentum iaciebat. Et super scaenam zeppelin parvum volitabat.