εκείνη τη μέρα.

εκείνη τη μέρα

τα φαγητά και τα γάλατα

που εζεσταίναν όλες οι μανάδες

ξεχάστηκαν στις φωτιές

και

έζεχνε το καμένο

ασπράδι

σαν σάρκα

τα παιδιά

σε κάποιο λάχνισμα

πυροβολούσαν

με περίστροφα

κείνο που έχανε

η πόλη πέθανε

και οι τηλεοράσεις

έδειχνα αμαντάριστα

στατικά πλάνα.

στεφάνια νικοτίνης.

Κάναμε τον κύκλο

όπως το δάκτυλο που διαπερνά τα στεφάνια νικοτίνης.

Με το ίδιο μπορείς να τρυπήσεις τον ώμο μου.

Δεν λέμε για όνειρα.

Είναι άνοιξη κι Απρίλης.

Ο αναστεναγμός

που στον αχό

ακούγετε μια τονικότητα οξέος μετάλλου.

Δεν μπορώ να σου εξηγήσω

και

δεν θα καταλάβεις.

Ω!

Εκ των πόθων γύρισε η άνοιξη

μέσα σε πνικτά γέλια και αναστεναγμούς

μέσα στην ξύνια του όξινου αέρος που χώνεται στα πλεμόνια.

Ω! Η άνοιξη πάντα.

Και τα μάτια σου που γυρνάνε μέσα στα μάτια μου.

Τα χέρια με τις άκρες τους.

Το μέλλον της ιστορίας.

Γυρνάμε

στις εκδρομές Κυριακής ή Σάββάτου σούρουπο

σε κόκκινες πρωτομαγιές με λούλουδα στις τσέπες

ή

σε καθαροδευτέρες χωρίς τις ανταύγες των χαρτόων αετών.

Ω! Η άνοιξη κι εσύ.

«Πεθαίνω» είπε η πόλη.

«Πεθαίνω» είπε η πόλη.


Και καθώς έγυρε, τα παιδιά έγυραν


γλύστρισαν κι αυτά απ' τις πορφυρές τσουλίθρες


και πέθαναν μαζί της.

τα βλέφαρα.

Ξεκρεμώ
μια τη φωτιά

καίω

τα βλέφαρα
στο
φως της
νυχτερινής ομορφιάς.

Σιωπώ
τώρα ξέρω πόσο αγαπώ
καθώς τα φώτα
της πόλης ανάβουν
σε τι μετράς την αγάπη;

τι ιστορία κι αυτή.

Παίρνεις μια
τα ποιήματα
και
μια τα χέρια
τα σεντόνια δεμένα
καράβια
φτάνουμε
στη θάλασσα
μάτια
ξερά
νερό θέλουν

πάλι
στη θάλασσα
και
στη
θάλασσα πάλι
και
πάντα μόνοι.

το καλοκαίρι ήταν.

Κι έμπαινε η θάλασσα από τις πόρτες
από τα παράθυρα
πνίγηκε το χρυσόψαρο
ανακατεύτηκε
μέσα μας
γέμισε βότσαλα
παντού βότσαλα
και μαύρα φύκια
ξεριζωμένα

το καλοκαίρι
το καλοκαίρι
ήταν
είπαμε
και
έπρεπε
να φύγει.

δεικτικός.

Συναρμολόγησε
τα ζωτικά όργανα
τα χέρια
τα μάτια
ειδικά αυτά μη τα ξεχάσεις
για να γίνεις
αυτός ο άνθρωπος
που μπορεί να είναι δεικτικός

της

βάρβαρης ηθικής
των εποχών.

εικαστικές παρεμβάσεις.

Καθώς σκαρφαλώνανε

πάνω στα δέντρα

που δεν οδηγούσαν

πουθενά

μόνο είχαν βρέφη κρεμασμένα

εικαστικές παρεμβάσεις

των τεχνοκρατών καλλιτεχνών

νόμπελ παρασημοφορημένοι

οικόσημο τους

και

οι των ουρανών οι κορυφές

σύννεφα κόκκινα

γιομάτα αίματα

σα καρδιές

που ασφυκτικά θα έσκαγαν.

**Οι κινούμενες φωτογραφίες είναι από την ταινία του Κριστόφ Κισλόφσκι - Δεκάλογος V: Μικρή ιστορία για φόνο («Ου φονεύσεις»).

από τα ψόφια άλογα .

Με ένα καλά ακονισμένο ανοιχτό ψαλίδι- να γίνει σταυρός-
τέτοιος της αστικής κουλτούρας
κόβε κόβε κόβε
τα ράμματα της κοιλιάς
να γεννήσεις το παιδί
που θα κατουρά


όρθιο


στις τουαλέτες
δίπλα
από τα ψόφια άλογα
του Μπονιουέλ.

το κεφάλι.

πως μπήκε εκεί μέσα;

εκεί μεγάλωσε.

ναι εκεί μεγάλωσε αυτό το κεφάλι...
μεγάλωσε μέσα στο μπουκάλι
και δεν φέρει κανένα μήνυμα.

Μονάχα στο μυαλό του γεννάνε
τα ζωύφια που τρύπωσαν από το διάστιχο του αυτιού
τα αυγά της τρέλας.

γουρούνια.

Μάζεψε τα γουρούνια σου
τα καβαλάνε στις πλατείες ως μέσα μαζικής μεταφοράς
με μαυρόασπρες σημαίες.
τρέφονται με την σάρκα τους
τρέφουν και την σάρκα σου
και το ξημέρωμα λυσσάνε
με αφρούς στο στόμα
και κυνηγούν
εκείνους.
Μετά έρχονται σε εσένα....
γουρούνια μου, τους λες.

Άσε με ξέρω
έχεις το πρόσχημα του σ' αγαπώ εσύ.
Πριν φας τα γουρούνια σου
να λες σ' αγαπώ
για την πορνογραφία των καιρών μας
και την συνείδηση της ανωτερότητας.

τα πόδια.

σσσσσσσ...

ησύχασε.
πάψε.

θα πρέπει να πλύνουμε τα πόδια του κρεμασμένου.

τον ίδιο ουρανό.

Ίσως και να ονειρευτήκαμε τον ίδιο ουρανό.

σταγόνες βροχής...

Σύγνεφα που χαμηλώνουν και μπαίνουν στο σπίτι..

Γεμίζοντας με γέλια το στόμα με χαρά τα μάτια.
Πως βρεθήκαμε σε αυτή την πολιτεία;
πως τραγουδάς με κλειστά μάτια την άνοιξη.

Ξεκίνησε να φυσά...

οι ραφές.

Έτη φωτός
θα ζούσα ακολουθώντας το τρένο
με το θεριό
με τον άνεμο
που θα μας όριζαν
τις κόψεις
τις άκρες των δακτύλων μου
των χειλιών μου
και της μοναξιάς μου.

Έφτασα σε μια παραλία
χωρίς να ξέρω αν κάποτε αγάπησα
έφτασα με λιωμένα τα πόδια
με λιωμένα τα παπούτσια.
Δε ξέρω αν παιδί ή τέρας ήμουν..

Άναψα τσιγάρο στα μάτια μου
ένα σύννεφο θα έφερνε ένα κύμα
ένα κύμα όλη τη θάλασσα μέσα μου
για να σπάσουν οι ραφές μου
για να ανοίξουν...
δεν θα έλεγα για μένα
δεν θα έλεγα πια για τον κόσμο
δεν θα έλεγα για το θάνατο και για τη γένεση
δεν θα έλεγα τίποτα
ούτε καν που θα μίλαγα.
Τίποτα ανθρώπινο.

Θα έψαχνα
με τα χέρια μου στην άμμο
με τα μάτια τον ορίζοντα
τα έτη φωτός
και κείνο το θεριό
που σα πέρασε σα σμήνη πουλιών
όλα ντύθηκαν απόγεμα.

Έτη φωτός
θα ζούσα ακολουθώντας το τρένο...

αιώνια νιότη.

Φοβήθηκε κι έπεσε χάμω με τα χέρια σκέπασε το πρόσωπο και τα μάτια. αν ήμουν δεκάξι ξανά θα θελα και πάλι σα πρώτα να φοβάμαι το θεό σας το κόσμο σας και τον εαυτό μου. κι ύστερα να φτάσω πάλι εδώ και να μπορώ να ξέρω και να θυμάμαι πως δυο φορές πως τη βλαστήμια του διπλού πάντα εδώ θα 'ρχομαι. Κι όμως πότε δεν γεννήθηκα δεν γεννήθηκα ποτέ για να πεθάνω πολλά υποσχόμενος. Και θα 'ναι σα να μην περπάτησα ποτέ. Και η αιώνια νιότη που είναι μέσα μας...