Εμένα οι θάλασσές μου είναι ράτσας
δρόμοι ανοίγονται ένα δάσος
καράβια έρχονται κι απ τη στεριά
θυμώστε για το θάνατο
αυτή τη νύχτα όχι άλλη
Ψηφίο ψηφίο ξηλώνω
άς μείνει ο κόσμος
Πλένει την καρδιά
έρχεται με αμφίεση περιπάτου
μεσημεριού λευκό πνίγεται στούς ίσκιους
μπαίνει στο στίχο ότι έχει ήδη μπεί στις φλέβες
Εμένα οι θάλασσές μου είναι ράτσας
γαλάζιο πίνουνε τα μάτια
θυμώστε με το θάνατο
αυτή τη νύχτα όχι άλλη
*

Παίζοντας με τη μνήμη διπλές ματιές
κοιτώ την εικόνα σου στο μνημείο
τώρα είσαι στον άδη,πώς
να σε φωτογραφίσω στα σκοτάδια
ακούω ένα θρόισμα,ακούω
το θρού των καλαμιών
καθώς η σκιά τους γλιστρά στις πέτρες
του τάφου σου
Ήρθαν από την ασφαλιστική εταιρεία
“ασφάλειες ζωής”
για τη βεβαίωση θανάτου,πώς
να σε φωτογραφίσω στα σκοτάδια;

Δεν έχω τίποτε να βεβαιώσω.