Του Τζάνου, αγαπητού φίλου
«Στον π. Παΐσιο πήγα και το 1976 με έναν συμφοιτητή μου. Και τότε θυμάμαι την χάρη και την γλύκα των λόγων του.
- Τις σπουδάζετε, παλληκάρια; Μας ρώτησε.
- Φυσική, του απαντήσαμε.
- Και οι δύο φυσικοί είστε; Ε, τότε πρέπει να μάθετε και την φυσική της μεταφυσικής. Ξέρετε για την πνευματική διάσπαση του ατόμου; Όταν γνωρίσουμε τον εαυτό μας, όταν δηλαδή φτάσουμε σε αυτογνωσία, τότε γίνεται η διάσπαση του ατόμου μας. Αν δεν ταπεινωθούμε ώστε να διασπάσουμε το άτομό μας, δεν θα βγει η πνευματική ενέργεια που χρειάζεται για να ξεπεράσουμε την βαρύτητα της φύσεώς μας. Μόνον έτσι, παλληκάρια, θα μπορέσουμε να διαγράψουμε πνευματική τροχιά.
Τι ωραίος αιφνιδιασμός: Μας μίλησε στην γλώσσα μας με τη γλώσσα του.
- Η πνευματική ζωή είναι εύκολη, μας είπε. “Ο ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν έστι” (Ματθ. ια΄ 30), λέγει ο Κύριος.
- Μα, “στενή η πύλη και τεθλασμένη η οδός” (Ματθ. ζ΄ 14), του αντιλέγει ο φίλος μου χαριτωμένα και ευγενικά.
- Τα ξίγγια, ευλογημένε, την κάνουν στενή. Πέταξέ τα και θα δεις πόσο εύκολα είναι τα πράγματα».
ΝΙΚΟΛΑΟΥ Ιερομονάχου. (2000). Άγιον Όρος. Το υψηλότερο σημείο της γης. Αθήνα: Καστανιώτης, σ. 41.
