Για τον π. Βασίλειο Γοντικάκη στον Άγ. Ανδρέα (Β. Ξυδιάς – Αλ. Μιστριώτης)

από Αντίφωνο

-27 Δεκεμβρίου 2025

Το βράδυ της Δευτέρας 8 Δεκεμβρίου 2025, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση για τον
μακαριστό π. Βασίλειο Γοντικάκη στο εκκλησάκι του Αγ. Ανδρέα (πλ. Αμερικής, οδός
Λευκωσίας).

Ομιλητές ήταν ο θεολόγος Βασίλης Ξυδιάς και ο εικαστικός καλλιτέχνης και

ο δραματουργός Αλέξανδρος Μιστριώτης.

Προλόγισε ο εφημέριος του ναού π. Ιγνάτιος Παπασαράντης.

Η μαγνητοσκόπηση έγινε με τη φροντίδα του Αντώνη Γεωργακίου.

Ο αγιορείτης γέροντας Βασίλειος γεννήθηκε τον Φεβρουάριο 1936 στο Ηράκλειο Κρήτης
και απεβίωσε στα 90 χρόνια του το πρωί της Τετάρτης 17 Σεπτεμβρίου 2025. Πολύ νέος
στράφηκε στον μοναχισμό. Υπήρξε ηγούμενος της μονής Σταυρονικήτα (1968-1990) και
αργότερα της μονής Ιβήρων (1990-2005). Όσοι τον γνώρισαν θα θυμούνται τον
χαρακτηριστικό αποφατικό τρόπο του, καθώς και την επίμονη έμφαση που έδινε στους
κατά Χριστόν «αφανείς» και «ανυπάρκτους» που ζουν δίπλα μας.

Για τον π. Βασίλειο Γοντικάκη στον Άγ. Ανδρέα – Α΄ μέρος | Β. Ξυδιάς

Ο Β. Ξυδιάς εστίασε στα βιογραφικά στοιχεία του γέροντα, στη συμβολή του στην
αναγέννηση του αγιορείτικου κοινοβιακού μοναχισμού τη δεκαετία του 60 και μετά, καθώς
και στην επίδραση που είχε στη στροφή πολλών νέων προς την Ορθοδοξία κατά τη
δεκαετία του 80. Στο video περιλαμβάνονται και αποσπάσματα από τη συζήτηση που
ακολούθησε: η σημασία που απέδιδε ο γέροντας στη Θεία Λειτουργία, πώς απέρριπτε τις
εκδηλώσεις ισχύος κ.ά.

Έφυγε ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΚΟΡΙΚΟΣ...

Μια συνέντευξή του με το Μιχάλη Χαραλαμπίδη 

Ο πραγματικά μάχιμος, δημοκράτης δημοσιογράφος που υπερασπίστηκε την αξιοπρέπεια της πατρίδας ενάντια στην υποτέλεια και την οικονομική εξάρτηση, το πλήρωσε από τα συστημικά ΜΜΕ.

Ο Αντώνης Κοκορίκος στο βιβλίο του

"Η Αριστερά στο δρόμο με τις πεπονόφλουδες", Εναλλακτικές Εκδόσεις (2019) έγραφε:

Το 1981 ένα ρωμαλέο νέο πολιτικό κίνημα, το ΠΑΣΟΚ κατακτούσε την εξουσία και έδινε ελπίδες σε εκατομμύρια Έλληνες και Αριστερούς για μια Ελλάδα νέα. Την ίδια χρονιά αποχωρούσε από την πολιτική μια εμβληματική φυσιογνωμία της ελληνικής Αριστεράς, ο Ηλίας Ηλιού με τα εξής λόγια: 

«Είμαι πικραμένος. Όχι τόσο από τους αντιπάλους μου, που έκαναν στο κάτω κάτω τη δουλειά τους, αλλά από τους ομόφρονές μου. Αν ήθελε κάποιος να γράψει για τις αστοχίες της ηγεσίας του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα, δεν θα χρειαζόταν τόμους χειρογράφων με σοβαρές αναλύσεις… Θα του αρκούσαν μερικά χειρόγραφα για να γράψει ένα μικρό χιουμοριστικό βιβλίο με τίτλο “Ο δρόμος με τις πεπονόφλουδες”. Δυστυχώς, οι γκάφες των ομοφρόνων μου κατέστρεψαν ένα πανίσχυρο προοδευτικό κίνημα και μας πήγαν πολλές δεκαετίες πίσω».

Από τον Μάϊο του 1982 η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με έφερε δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου σε καθημερινή βάση για επτά χρόνια. Αυτά τα επτά χρόνια (1982-1989) έμαθα σχεδόν όλα όσα ξέρω για να αποφεύγεις τις πεπονόφλουδες στο δρόμο της Αριστεράς και κατάλαβα καλύτερα τι εννοούσε ο Ηλίας Ηλιού.

Ιωάννης Καποδίστριας: Η δολοφονία του σπουδαίου κυβερνήτη

Η δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια και οι δραματικές της επιπτώσεις. Πώς αντέδρασε ο Γέρος του Μοριά

Η δολοφονία του Καποδίστρια (πίνακας του Διονύσιου Τσόκου)

Ιστορικό Αρχείο

Γιάννης Θ. Διαμαντής

Ανήμερα των Χριστουγέννων, σήμερα, κάνει πρεμιέρα η νέα ταινία του Γιάννη Σμαραγδή, «Καποδίστριας», καθιστώντας έτσι και πάλι επίκαιρη την ιστορία του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδος, Ιωάννη Καποδίστρια, που πάλεψε όσο λίγοι για τη δημιουργία ενός σύγχρονου και ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.

Δυστυχώς όμως, ο Καποδίστριας βρήκε τραγικό τέλος στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831, στο Ναύπλιο, δολοφονημένος από τους Κωνσταντίνο και Γεώργιο Μαυρομιχάλη.

Γράφει ο Κώστας Καιροφύλας στο «Ελεύθερον Βήμα» της 25ης Σεπτεμβρίου 1931.

«Το βράδυ της 26ης Σεπτεμβρίου 1831 ο Καποδίστριας εκάθησε να γράψη εις τον φίλο του και μεγάλον φιλέλληνα Εϋνάρδο. Η ψυχή του θα ήταν αναμφιβόλως πλημμυρισμένη από στιγμιαίαν απογοήτευσιν, αλλά μ’ όλα ταύτα το γράμμα του είνε γεμάτο ανδρισμό πατριωτικό και δείχνει τον αληθινό Καποδίστρια:

Κώστας Γρίβας: Η σύγκρουση για την παγκόσμια κυριαρχία ξεκινά - Το νέο κείμενο στρατηγικής των ΗΠΑ

Ο καθηγητής Κώστας Γρίβας σχολιάζει και αναλύει κρίσιμα σημεία από το επίσημο κείμενο της νέας παγκόσμιας στρατηγικής των ΗΠΑ, όπως παρουσιάστηκε από τον Λευκό Οίκο.

Στο κείμενο αποτυπώνεται μια σημαντική στροφή: οι Ηνωμένες Πολιτείες παραδέχονται ότι η εποχή της αδιαμφισβήτητης μονοκρατορίας έχει παρέλθει, αναγνωρίζοντας την άνοδο της Κίνας ως συστημικού ανταγωνιστή. Την ίδια στιγμή, ξεκαθαρίζουν ότι δεν πρόκειται να αποδεχθούν την ανάδειξη οποιασδήποτε άλλης δύναμης σε θέση παγκόσμιας ηγεμονίας.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η λέξη-κλειδί «Ρωσία». Η Ουάσινγκτον δηλώνει ότι επιδιώκει μια πιο ισορροπημένη σχέση με τη Μόσχα, αντιλαμβανόμενη πως μια σφιχτή στρατηγική σύμπραξη Ρωσίας–Κίνας θα λειτουργούσε εις βάρος των αμερικανικών συμφερόντων.

Η σύγκρουση για την παγκόσμια ισχύ έχει ήδη ξεκινήσει. Το διεθνές σύστημα μετασχηματίζεται και κάθε χώρα, κάθε περιφερειακός παίκτης, κάθε «πιόνι» αποκτά κρίσιμη σημασία στη μεγάλη παγκόσμια σκακιέρα.

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/XEUIPcFt_y8?si=GZUzyYRLN9T-0PzW
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΕΦΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΈΝΝΩΝ, ΕΝΑΣ ΠΥΡΓΟΣ ΜΕ ΤΡΑΠΟΥΛΌΧΑΡΤΑ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΝΕΟΓΡΑΦΙΚΟΣ

Post2Post 

Ίσως να μην είναι πλέον τόσο γνωστό το παιχνίδι "πρέφα". Ιδιαίτερα δημοφιλές στα καφενεία μέχρι την δεκαετία του 70, παρέμεινε σε υψηλή εκτίμηση στα τμήματα των Μαθηματικών, τις Ιατρικές σχολές και στα Πολυτεχνεία για μερικές δεκαετίες ακόμα, λόγω του πολύ "τεχνικού" χαρακτήρα του. 

Παίζεται με 32 φύλλα τράπουλας από τρείς παίκτες, με στρατηγικό στόχο να μαζέψει ο τελικός νικητής περισσότερα "καπίκια" από τους άλλους. Τους πόντους δηλαδή που ποντάρονται από τους παίχτες στα διαδοχικά ανταγωνιστικά μεταξύ τους στοιχήματα. Τα καπίκια είναι ένα είδος εσωτερικού κρυπτονομίσματος εντός του παιγνίου, αν με εννοείτε.

Δύσκολο παιχνίδι, αφού όπως είναι γνωστό και από άλλους κλάδους των φυσικών επιστημών, το πρόβλημα της προβλεψης επί της ισορροπίας ανάμεσα σε τρία σώματα είναι και θα παραμείνει άλυτο! Μη επιλύσιμο με συμβατικά μαθηματικά, όπως ανάμεσα σε δύο σώματα, όπου γι αυτά αρκεί ο Νεύτωνας και η κλασσική μηχανική του. Αρκεί μια πολύ μικρή δύναμη, μια διακύμανση της πλάκας, όπως πχ ένα κακό επόμενο φύλλο ή ένα λάθος χτύπημα-στοίχημα για να τα κάνει όλα μπάχαλο. Και φτου και από την αρχή να μαζεύουν παλι όλοι καπίκια από το τραπεζι. Το παιχνίδι έτσι μπορεί να μην τελειώσει ποτέ! Δύσκολο και συναρπαστικό συνάμα, αφού εμπεριέχει και μπλόφες και περίτεχνες στρατηγικές, από αυτές που δεν παίρνουν πρέφα τα παίγνια του Γιάνη.

Η αμορφωσιά του ραγιά

Κείμενο-Ρετρό 75.0: Μία ακόμη πνευματική ακτινογραφία για την διαχρονική «διανοητική πάθηση» των Ελλήνων

Επιμελείται και σχολιάζει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

Την παραμονή των Χριστουγέννων του 1979, στην στήλη «Χωρίς φόβο και πάθος», που φιλοξενείτο στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Τα Νέα», είχε δημοσιευθεί ένα χρονογράφημα του δημοσιογράφου και συγγραφέα όχι μόνο μυθιστορημάτων αλλά και θεατρικών έργων Γεωργίου Ρούσσου.

Σε εκείνο το κείμενό του, το οποίο τιτλοφορείτο «Αμορφωσιά», ο πολυγραφότατος συντάκτης του, γεννημένος στην Αντίπαρο το 1910 (απεβίωσε στις 7 Αυγούστου 1984 στην Αίγυπτο), πτυχιούχος της Νομικής Σχολής Αθηνών, αρχισυντάκτης των «Νέων» την επταετία 1947-1952, σεναριογράφος κινηματογραφικών επιτυχιών, όπως η «Σωφερίνα», η «Μανταλένα», «Τρίτη και 13», και σύζυγος της ηθοποιού Καίτης Λαμπροπούλου (κουμπάρος τους ο Χρήστος Λαμπράκης), μέσα σε 627 λέξεις είχε περιγράψει τον πνευματικό κατήφορο του Νεοέλληνα, όπως αυτός αντανακλάτο στην κάκιστη σχέση του με το βιβλίο.

Στην ουσία, ο Γεώργιος Ρούσσος είχε πάρει την σκυτάλη από τον Ανδρέα Καρκαβίτσα, ο οποίος το 1906 είχε σχολιάσει μια έρευνα ενός περιοδικού της εποχής σχετικά με το ερώτημα: «διαβάζουμε ή δε διαβάζουμε;».

Το σχόλιο του Καρκαβίτσα συμπεριελήφθη στον πέμπτο τόμο των «Απάντων» του από τον επιμελητή των έργων του μεγάλου λογοτέχνη, τον Γεώργιο Βαλέτα (εκδ. οίκ. “Χρήστος Γιοβάνης“, Αθήνα 1973, σελ. 94/95).

Σύμφωνα με την διαπίστωση του Καρκαβίτσα:

«ο Ρωμιός ποτέ δεν αγάπησε το διάβασμα. Ούτε τώρα, ούτε αμέσως έπειτ’ από την Επανάσταση, ούτε πριν, στα χρόνια της σκλαβιάς. Αν βλέπουμε σωρούς βιβλία της εποχής εκείνης, δε θα ειπεί πως οι σκλάβοι πρόγονοί μας έκαναν αμάν για διάβασμα. Καθόλου! […] Τα βιβλία και τότε αγοράζονταν από φιλότιμους ομογενείς και κάθονταν στο ράφι άγγιχτα, όπως τώρα λόγου χάρη τα βιβλία του Συλλόγου»¹.

Ο Καρκαβίτας παρομοίαζε τον Ρωμιό με «τίζτζικα που φλυαρεί αλλά δεν μελετά», έχει δε «την γλωσσούλα του για να παρλάρει», όντας ανίκανος για την μοναδική απόλαυση του διαβάσματος, μια απόλαυση που «δεν την αισθάνεται, δεν την αισθάνθηκε, ούτε θα την αισθανθή ο Ρωμιός ποτέ».

Ιωάννης Καποδίστριας

Ο πρώτος Κυβερνήτης της ελεύθερης Ελλάδας παραμένει «σημείο αντιλεγόμενο» ακόμη και σήμερα, 250 χρόνια μετά τη γέννησή του και 195 μετά τον θάνατό του. Και προφανώς η ταινία του Γιάννη Σμαραγδή, που κάνει πρεμιέρα ανήμερα των Χριστουγέννων, θα τροφοδοτήσει πιθανότατα νέες συζητήσεις γύρω από το κομβικό αυτό πρόσωπο της Ελληνικής Επανάστασης

Όλη η ανάρτηση ΕΔΏ..

Είναι η θρησκευτική τέχνη νεκρ

Carine Claude

«Ο Θεός πέθανε», διακήρυξε ο Νίτσε, εν μέσω της αποχριστιανοποίησης της κοινωνίας στα τέλη του 19ου αιώνα. Αλλά πέθανε άραγε μαζί Του και η θρησκευτική τέχνη; Έναν αιώνα και μισό αργότερα, το περίφημο αυτό απόφθεγμά του εξακολουθεί να μας καλεί να στοχαστούμε τη ιλιγγιώδη σχέση ανάμεσα στην τέχνη και τη θρησκεία.

Τέχνη και ιερό, τέχνη και πνευματικότητα, τέχνη και θρησκεία. Τρεις διακριτές αλλά αξεχώριστες όψεις, που διερευνώνται αδιάκοπα στη θεολογία, την αισθητική και τη φιλοσοφία. Σύμφωνα με τον Χέγκελ, η τέχνη δεν είναι μίμηση — απλή αντιγραφή των φαινομένων — αλλά ανθρώπινη δημιουργία με πνευματικό περιεχόμενο, όπως μας υπενθυμίζει ο Ζεράρ Μπρας στο έργο Hegel et l’art (PUF, 1989). Για τον μεγάλο Γερμανό φιλόσοφο, η τέχνη αποσκοπεί στο να φανερώσει, μέσω της εικόνας ή της ύλης, τις ίδιες αλήθειες που συναντά κανείς στη θρησκεία ή τη φιλοσοφία: η τέχνη καθιστά το ύψιστο απτό. Σε ποιον βαθμό, λοιπόν, μπορούν να διαχωριστούν τέχνη και θρησκεία;

Από ιστορική σκοπιά, η απάντηση μοιάζει σχεδόν αυτονόητη. Πολύ πριν αναδυθεί η μορφή του καλλιτέχνη και η αναζήτηση της ατομικής έκφρασης κατά την Αναγέννηση, η θρησκευτική χορηγία ρύθμιζε την καλλιτεχνική παραγωγή, μέσα στην ανωνυμία των αρχαίων και μεσαιωνικών εργαστηρίων. Σταδιακά, η «ιερή τέχνη» διακρίθηκε από την «κοσμική τέχνη» μέσα στην ιεραρχία των ειδών — όχι όμως χωρίς σύγχυση: η ιερή τέχνη, καθαγιασμένη από τη λειτουργία, συχνά συγχεόταν με τη θρησκευτική τέχνη, η οποία απλώς αναφερόταν στη θρησκεία. Ο 18ος αιώνας, ωστόσο, ανέτρεψε τη θρησκευτική ή πολιτική λειτουργία της τέχνης, η οποία αμφισβητήθηκε από τη φιλοσοφία του Διαφωτισμού και την άνοδο του καπιταλισμού — αυτό που ο Μαξ Βέμπερ θα αποκαλούσε «απομάγευση του κόσμου». Ο ορθολογισμός, η αμφισβήτηση του θείου και η Βιομηχανική Επανάσταση προετοίμασαν το έδαφος για τη μοντέρνα τέχνη. Εξαφανίστηκε, όμως, πράγματι ο Θεός από την τέχνη;

Xαρακτήρας και περιεχόμενο της Τουρκοκρατίας και της Επανάστασης του 1821

14/12/2025

ΑΞΕΛΟΣ ΛΟΥΚΑΣ

Ένα πολλαπλά συζητημένο και διαρκώς ανακύπτον ζήτημα, είναι αυτό για τον χαρακτήρα και το περιεχόμενο της τουρκικής κατάκτησης στα 400 χρόνια σκλαβιάς ως και του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821. Αξίζει, νομίζω, τον κόπο να το ξαναδούμε και κάτω από τις σημερινές συνθήκες της –τάχα μου– ελληνοτουρκικής φιλίας.

Δεν θα εκθέσω δικά μου ή άλλα επιχειρήματα, αλλά θα επιδιώξω να απαντήσω στο όλον ζήτημα με τις ξεχωριστής βαρύτητας και σημειολογίας απαντήσεις που έδωσαν ο πατέρας της Ελληνικής Ανεξαρτησίας Ρήγας Βελεστινλής και ο πιστός μαθητής του Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, αρχιστράτηγος του Αγώνα, όταν το ζήτημα τέθηκε με ουσιαστικούς όρους για πρώτη φορά. Ας δούμε την απάντηση που δίνει ο Ρήγας στο πρώτο ζήτημα, αυτό της Τουρκοκρατίας.

Όπως συστηματικά έχω αναφερθεί ο Ρήγας ήταν ένα παιδί του ενιαίου ιστορικού χώρου που καλύπτει τα Βαλκάνια και την Μικρά Ασία ως την Εγγύς Ανατολή και που είχε παραμείνει ως και την ύστερη οθωμανική περίοδο κοινός διοικητικά. Γι’ αυτόν, ως ουσιαστικό γνώστη της ιστορίας, αλλά και της πραγματικότητας του ιστορικού-γεωπολιτικού χώρου, το οθωμανικό καθεστώς ήταν η απεχθέστερη μορφή απολυταρχίας: «Ο λαός, απόγονος των Ελλήνων, όπου κατοικεί την Ρούμελην, την Μικράν Ασίαν τας Μεσογείους νήσους, την Βλαχομπογδανίαν, και όλοι όσοι στενάζουν υπό την δυσφορωτάτην τυραννίαν του Οθωμανικού βδελυρωτάτου δεσποτισμού… Οι συχνοί άδικοι φόνοι κατά των χριστιανών, όπου γίνονται την σήμερον εδώ, ήθελον ερημώσει εξ ολοκλήρου αυτήν την πόλιν…»

Α. Συγγελάκης: Η Γερμανία επανεξοπλίζεται και δεν πληρώνει αποζημιώσεις στην Ελλάδα

Πόση παραδοξότητα και παραλογισμό μπορούμε να αντέξουμε;

 Το Βερολίνο που προκλητικά αρνείται να πληρώσει στην Ελλάδα όσα της οφείλει για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Γερμανοί στη χώρα μας, απαιτεί από τους Ευρωπαίους πολίτες να χρεωθούν κι άλλο για να δοθούν αποζημιώσεις στην Ουκρανία.

Το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων δεν θα κλείσει ποτέ και όσα λέει στο militaire channel, ο Αριστομένης Συγγελάκης, συγγραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, το αποδεικνύουν, για μία ακόμη φορά.

Ο κ.Συγγελάκης επισημαίνει το μέγα θέμα του επανεξοπλισμού της Γερμανίας, υπό την ανεξήγητη ανοχή των Ευρωπαίων.

Η μοναξιά σου μετριέται σε φράγκα – Η νέα βιομηχανία της απομόνωσης

Η μοναξιά σου μετριέται σε φράγκα – Η νέα βιομηχανία της απομόνωσης

της Λιλής Μαρτίνου

Από τους πίνακες του Εντ Χόπερ που απεικόνιζε ιδανικά μοναχικούς πότες και αποξενωμένους ανθρώπους στον αστικό ιστό, έως τα 100 χρόνια μοναξιάς του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες που εξερευνά την έννοια της μοναξιάς σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, αλλά και τον πεσιμισμό του Καρυωτάκη που μιλά για τη μοναξιά της ρουτίνας και του καθωσπρεπισμού ή τον Καβάφη που προσεγγίζει πιο υπαρξιακά μια τόσο ανθρώπινη κατάσταση, η μοναξιά δεν αποτελεί απλώς μία «μούσα» της Τέχνης, αλλά και ένα μεγάλο ρεαλιστικό κοινωνικό πρόβλημα που εξαπλώνεται με μορφή επιδημίας και καταλήγει σε οικονομική εκμετάλλευση και κέρδος για τους ισχυρούς του πλούτου.

Ο κόσμος θα έχει γα..θεί πέρα για πέρα την ημέρα που οι άνθρωποι θα ταξιδεύουν στην πρώτη θέση και η λογοτεχνία στο βαγόνι με τα εμπορεύματα. Είχε φύγει μακριά της, προσπαθώντας να την βγάλει από το μυαλό του, όχι μόνο με την απόσταση, αλλά και με μια απερίσκεπτη ορμή, που οι σύντροφοι του έπαιρναν για τόλμη. Αλλά όσο περισσότερο βούταγε την εικόνα της στη λάσπη του πολέμου τόσο περισσότερο ο πόλεμος έμοιαζε με την Αμαράντα.

Έτσι,είχε βασανιστεί στην εξορία, ψάχνοντας να βρει τρόπο να τη σκοτώσει με τον ίδιο το θάνατό του. Έσκαψε τόσο βαθιά στα αισθήματα του και αναζητώντας το συμφέρον, συνάντησε τον έρωτα, γιατί προσπαθώντας να την κάνει να τον αγαπήσει, κατέληξε να την αγαπήσει αυτός.

Τη συνάντησε στην εικόνα που πλημμύριζε την ίδια την τρομερή του μοναξιά. Μετά από τόσα χρόνια θάνατο, ήταν τόση η λαχτάρα για τους ζωντανούς, τόσο πιεστική η ανάγκη για συντροφιά, τόσο τρομακτική η προσέγγιση σε εκείνον τον άλλο θάνατο που υπάρχει μέσα στο θάνατο, που ο Προυδένσιο Αγκιλάρ είχε φτάσει να αγαπήσει τον χειρότερο εχθρό του.

(Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκεζ, 100 χρόνια μοναξιάς)

Όλη η ανάρτηση ΕΔΏ 

Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ καὶ ἐνθέωση τοῦ Ἀνθρώπου

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2025

Δημήτρης Μαυρόπουλος

1. Τὰ τῆς ἑορτῆς

Μέχρι τὸ 400 μ.X. ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ δὲν γιορταζόταν ἀπὸ μόνη της σὲ μία ἰδιαίτερη μέρα τοῦ ἔτους, ἀλλὰ μνημονευόταν ὡς ἐνανθρώπηση τοῦ Λόγου κατὰ τὴν ἡμέρα τὴν ἀφιερωμένη στὰ Θεοφάνεια, στὶς 6 Ἰανουαρίου. Κι αὐτὸ γιατὶ τὴν ἡμέρα τῶν Θεοφανείων μνημονευόταν ἡ ἀποκαλυπτικὴ ἀναγγελία ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τὴ Ναζαρὲτ εἶναι ὁ Χριστός, ὁ κεχρισμένος ὡς Σωτήρας, κι αὐτὴ τὴν ἐξαγγελία τὴν ἐνεργεῖ ὁ Πατὴρ κατὰ τὴ Βάπτιση τοῦ Ἰησοῦ, ὅπως περιγράφεται στὰ εὐαγγέλια, 

α) στὸ κατὰ Ματθαῖον (3,16-17): «Καὶ βαπτισθεὶς ὁ Ἰησοῦς ἀνέβη εὐθὺς ἀπὸ τοῦ ὕδατος· καὶ ἰδοὺ ἀνεῴχθησαν αὐτῷ οἱ οὐρανοί, καὶ εἶδεν τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καταβαῖνον ὡσεὶ περιστερὰν καὶ ἐρχόμενον ἐπ’ αὐτόν· καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῶν οὐρανῶν λέγουσα· Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα»,

 β) στὸ κατὰ Μάρκον (1,10-11): «Καὶ ἐγένετο ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ Ναζαρὲτ τῆς Γαλιλαίας καὶ ἐβαπτίσθη ὑπὸ Ἰωάννου εἰς τὸν Ἰορδάνην. Καὶ εὐθέως ἀναβαίνων ἀπὸ τοῦ ὕδατος εἶδε σχιζομένους τοὺς οὐρανοὺς καὶ τὸ Πνεῦμα ὡς περιστερὰν καταβαῖνον ἐπ’ αὐτόν· καὶ φωνὴ ἐγένετο ἐκ τῶν οὐρανῶν· Σὺ εἶ ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν σοὶ εὐδόκησα», γ) στὸ κατὰ Λουκᾶν (3,21-22): «Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ βαπτισθῆναι ἅπαντα τὸν λαὸν καὶ Ἰησοῦ βαπτισθέντος καὶ προσευχομένου ἀνεῳχθῆναι τὸν οὐρανὸν καὶ καταβῆναι τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον σωματικῷ εἴδει ὡσεὶ περιστερὰν ἐπ’ αὐτόν, καὶ φωνὴν ἐξ οὐρανοῦ γενέσθαι λέγουσαν· Σὺ εἶ ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν σοὶ εὐδόκησα».

Και τρίτη κατά σειρά Εγκύκλιο εξέδωσε ο μητροπολίτης Περιστερίου βλασφημώντας την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, ότι δήθεν λατρεύει τον Θεό με «ομοιώματα και αγάλματα» και με «ειδωλολατρικό τρόπο» !

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΙΣΤΩΝ Ι.Μ. ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ

Σταματημό στο κύλισμα του βορβόρου της βλασφημίας δεν έχει ο κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος μητροπολίτης Περιστερίου. Οι πιστοί στο Περιστέρι βρίσκονται σε αναβρασμό. Δεν μπορούν να βρούν ειρήνη με τον ανοικτό πόλεμο κατά της Εκκλησίας που διεξάγει μητροπολίτης.

Ύστερα από την δημοσίευση της «αισχρόν εστί και λέγειν» Εγκυκλίου 2/2025 που ενσωμάτωσε στα νέα εγκόλπια ημερολόγια, και μοιράζει αθρόως στους πιστούς, εξέδωσε νέα Ποιμαντορική Εγκύκλιο Επί Τη Εορτή Των Χριστουγέννων που διαβάστηκε και διενεμήθη ανήμερα της κοσμοχαρμόσυνης Εορτής.

Πολλοί πιστοί αντέδρασαν, μη ανεχόμενοι να υβρίζεται η Εκκλησία, σχίζοντας την τελευταία, ενώ υπήρξαν και έντονες φωνές διαμαρτυρίας ενόσω διαβαζόταν από άμβωνος.

Στην εν λόγω εσχάτη φυλλάδα ο μητροπολίτης, με πρόσχημα την χρήση φατνών που περιέχουν αγαλμάτινα ομοιώματα του Θείου Βρέφους, τις εξομοιώνει -χωρίς να κατονομάζει- με την ιερά Εικόνα του Εσταυρωμένου (βλ. «ομοιώματα του Χριστού στην Σταύρωση»)

Και ασφαλώς μεν η χρήση αγαλμάτινων βρεφών που υποδηλώνουν τον γεννηθέντα Χριστόν δεν αρμόζει στην ορθόδοξη λατρευτική παράδοση του λαού μας, αλλά το να καταγγέλεται εξ΄ αυτής σύσσωμη η Ορθόδοξη Εκκλησία ως λατρεύουσα «ομοιώματα και είδωλα» και με «ειδωλολατρικό τρόπο», υπερβαίνει τα εσκαμμένα!

Κακή όντως η αγαλμάτινη φάτνη μέσα στις Εκκλησίες (αν υπάρχουν κάποιες ελάχιστες τέλος πάντων). Όχι όμως και να καταγγέλεται το πλήρωμα της Εκκλησίας σαν εκεί που προσκυνά και λατρεύει την φάτνη και το αγαλμάτινο βρέφος και όχι τον αληθινό Θεό εν πνεύματι και αληθεία.

Λατρεύουμε φάτνες και αγαλμάτινα βρέφη οι ορθόδοξοι;

Και όμως. Οι ορθόδοξοι «καταντήσαμε ειδωλολάτρες» στην νοσηρά αντίληψη του μητροπολίτη που συμφύρεται και κοινωνεί προσευχητικά με όλο τον συρφετό των αιρετικών της Δύσεως, και τώρα δήθεν ενοχλείται από μιμητισμό τάχα της «διολισθαίνουσας σ’ αυτό το θέμα Δυτικής Χριστιανοσύνης». Εφόσον το θεωρεί μεγάλο και θεολογικό θέμα, ώστε να ταλαιπωρεί την Τοπική του Εκκλησία, τους συνεπισκόπους του, τη Σύνοδο και όλη την Ελλαδική Εκκλησία, γιατί σε όλους τους διαλόγους και τις επιτροπές που συνομιλεί με Παπικούς, Προτεστάντες και λοιπούς δεν το βάζει στο τραπέζι των συζητήσεων για να τους διορθώσει;

«Ο Δικός μου Καποδίστριας»: Όραμα και τραγωδία του άνδρα που έπλασε την Ελβετία και ίδρυσε την Ελλάδα

«Πρέπει η Ελλάς να κηρυχθεί ομοφώνως δια των Μεγάλων Δυνάμεων χώρα αφιερωμένη αποκλειστικά και μόνο εις τας Επιστήμας και την διαφώτιση του ανθρώπινου γένους, το έδαφός της να κηρυχθεί εκ των έξω απρόσβλητο, εσωτερικά δε να κρατηθεί μακράν πάσης ξένης αναμίξεως … τέλος οφείλει η Ελλάς να κηρυχθεί δια όλη την ανθρωπότητα κράτος Ιερόν, κέντρο εκπαιδεύσεως όλων των Εθνών …»

Του Τάσσου Μαυρή

Το όραμα του Ιωάννη Καποδίστρια αντιπροσωπεύει ένα από τα ευγενέστερα, πιο σύνθετα και τραγικά κεφάλαια στην ευρωπαϊκή και ελληνική πολιτική ιστορία του 19ου αιώνα.

Παγκοσμίου φήμης διπλωμάτης, έμπιστος άνθρωπος του Τσάρου Αλεξάνδρου Α΄ και πρώτος αρχηγός κράτους της σύγχρονης Ελλάδας, ενσάρκωσε το ιδανικό του «Υπηρέτη του Κράτους», καθοδηγούμενος από βαθιά θρησκευτικότητα και έναν διαφωτισμό που μετριαζόταν από την παράδοση.

Ο Αρχιτέκτονας της Ευρωπαϊκής Τάξης, του πολιτικού, φιλοσοφικού και κοινωνικού οράματος με την Ελληνική Ψυχή, δεν ήταν μόνο πολιτικός, αλλά και φιλόσοφος της πράξης.

Γεννημένος στην Κέρκυρα το 1776, η εκπαίδευσή του έλαβε χώρα στη διασταύρωση του βενετσιάνικου πολιτισμού, της επιστημονικής αυστηρότητας της ιατρικής που σπούδασε στην Πάντοβα και μιας βαθιάς ορθόδοξης πίστης. Αυτή η τριπλή ρίζα καθόρισε το όραμά του, μια ισορροπία μεταξύ δυτικής ορθολογικότητας, αυτοκρατορικής σταθερότητας και ελληνικής εθνικής ταυτότητας.

Ο ΤΑΞΙΚΟΣ ΕΛΙΤΙΣΜΟΣ & Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΟΥ

Όταν ο «προοδευτικός» λόγος γίνεται περιφρόνηση.

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Καθώς η κριτική στο πρόσωπο της Καρυστιανού πυκνώνει (και) από τις "αριστερές" γραφίδες -με χαρακτηρισμούς όπως «τραμπικό κόμμα», «ακροδεξιά», «εθνικιστές», «ψεκασμένοι», «αντιεμβολιαστές», «γέροντες», «αστρολόγοι» κ.λπ.- αντιλαμβάνεται κανείς την αγωνία της συστημικής ενσωματωμένης "αριστεράς". 

Όμως στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για κριτική. Πρόκεται για σύμπτωμα. Και όπως κάθε σύμπτωμα, λέει περισσότερα για αυτόν που το εκφέρει παρά για τον στόχο του.

Σε επίπεδο πολιτικής ψυχολογίας, τέτοιες εκφράσεις δεν αποτελούν αντιπαράθεση θέσεων αλλά αμυντικό μηχανισμό.

Όταν εμφανίζεται μια κοινωνική φωνή που δεν προέρχεται από κόμμα, δεν μιλά με τον καθιερωμένο ιδεολογικό κώδικα, 

αντλεί νομιμοποίηση από το τραύμα, το πένθος, το ηθικό βάρος, και τον ίδιο τον Λαό, τότε απειλείται η ταυτότητα όσων έχουν μάθει να λειτουργούν ως «διαχειριστές της πολιτικής ορθότητας».

Και βέβαια, η αντίδραση τους δεν είναι διάλογος, αλλά γελοιοποίηση. Γιατί η γελοιοποίηση ακυρώνει χωρίς να απαιτεί σκέψη. Δεν πρόκειται δηλαδή για πολιτική διαφωνία αλλά για ψυχική άμυνα.

Ο χαρακτηρισμός «ακροδεξιά» ή «ψεκασμένη» εδώ δεν λειτουργεί περιγραφικά.

Λειτουργεί μαγικά! Σαν λέξη-ξόρκι που επιτρέπει στον ομιλητή να μην ακούσει τίποτα άλλο.

Στην πολιτική ψυχολογία αυτό ονομάζεται ηθικός πανικός. Όταν ένα φαινόμενο δεν χωρά στα υπάρχοντα σχήματα, βαφτίζεται «επικίνδυνο» ώστε να τεθεί εκτός νομιμότητας.

Οπότε, δεν έχει σημασία τι λέγεται. Σημασία έχει ποιος μιλά χωρίς άδεια. Και έτσι η έννοια της «ακροδεξιάς» γίνεται ψυχικό όπλο.

Ηχηρή απάντηση της Ένωσης Ξενοδόχων Μεσσηνίας στην προσπάθεια κοινωνικού αυτοματισμού της κυβέρνησης, με αφορμή τις κινητοποιήσεις των αγροτών!

Η ανακοίνωση της Ένωσης Ξενοδόχων Μεσσηνίας:

Η “μοναχική” πορεία του τουρισμού μπορεί να αποβεί αδιέξοδη, αν δεν συνοδεύεται από τον πρωτογενή τομέα.

 Η συμπόρευση τους σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, μπορεί να ενισχύσει το ανταγωνιστικό της πλεονέκτημα χάρη στον πλούτο της γης, της ιστορίας, του πολιτισμού και του μοναδικού της θαλάσσιου και χερσαίου χώρου  και του οικοσυστήματος.

 Είναι απορίας άξιο, πώς, όχι μόνο έχουν αφεθεί και οι δύο κλάδοι να πορεύονται μόνοι, αλλά, το χειρότερο, να πορεύονται χωρίς εθνική στρατηγική.

Οι πολιτικές της  ηγεσίας της χώρας διαχρονικά, δεν έχουν αντιληφθεί τη σημασία της γεωργίας, της κτηνοτροφίας, της αλιείας και της μελισσοκομίας που αποτελούν την πρώτη ύλη της γαστρονομίας που και εκείνη, με τη σειρά της, συμπληρώνει το πολιτιστικό απόθεμα της πατρίδας μας. Και, όπως δείχνουν τα τελευταία γεγονότα, δεν έχει γίνει αντιληπτή η πραγματική διάσταση των προβλημάτων που απειλούν την παραγωγή, στερώντας, πέρα από τις εξαγωγές, ένα ισχυρό “όπλο”  από την φαρέτρα του Ελληνικού τουρισμού.

Με αυτή τη λογική, εμείς οι επαγγελματίες του τουρισμού, δεν μπορούμε να μένουμε αδιάφοροι στις κινητοποιήσεις και τις διεκδικήσεις των ανθρώπων που ζούνε μεν από την πλούσια πανίδα και χλωρίδα της χώρας, αλλά χωρίς κατεύθυνση, χωρίς στόχο και χωρίς προσαρμογή στα δεδομένα που διαμορφώνονται με βάση τη ζήτηση.

Η Αναζήτηση των Χριστουγέννων

π. Κώστας Λαγός  

Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της αναζήτησης περισσότερο από κάθε άλλη. Είναι μία γιορτή του δρόμου, αφού όλοι οι πρωταγωνιστές βρίσκονται στον δρόμο συνεχώς και σε μια διαρκή αναζήτηση. 

Ο Ιωσήφ και η Μαρία, αρχικά βρίσκονται στον δρόμο και αναζητούν ένα μέρος για να μπορέσει η Μαρία να γεννήσει. Και λίγο αργότερα θα βρεθούν ξανά στον δρόμο, προς την Αίγυπτο αυτή τη φορά, αναζητώντας καταφύγιο για να μην τους βρει ο Ηρώδης. 

Οι Τρεις Μάγοι, οι Τρεις Σοφοί της Ανατολής,  βρίσκονται στον δρόμο αναζητώντας, με τη βοήθεια του Άστρου της Βηθλεέμ, τον Μεγάλο Βασιλέα που θα γεννηθεί σε ταπεινό μέρος ώστε να του δώσουν τα δώρα τους και να τον τιμήσουν. 

Οι βοσκοί που βρίσκονταν εκεί κοντά και αυτοί αναζητούν τον Θείο Βρέφος που οι άγγελοι τους ειδοποίησαν πως γεννήθηκε εκεί κοντά. 

Αλλά και ο Ηρώδης, μια που τον αναφέραμε πριν, κι αυτός τον επικίνδυνο σφετεριστή του θρόνου του ώστε να τον φονεύσει πριν ενηλικιωθεί.

Όλοι κάτι αναζητούν σε αυτή τη γιορτή. Και αυτό το κάτι -είτε τόπος είναι είτε παιδί είτε εχθρός- συνδέεται άρρηκτα με τον Χριστό. Είναι ο Χριστός. Κάποιοι Τον ζητούν ως πρόσωπο θεϊκό και κάποιοι ως πρόσωπο επικίνδυνο. Κάποιοι θα καταλάβουν ποιος είναι Αυτός που γεννήθηκε στο σπήλαιο και κάποιοι όχι. Άλλοι θα διατηρήσουν στη μνήμη τους και την καρδιά τους για πάντα τον Χριστό, κάποιοι θα Τον ξεχάσουν και κάποιοι θα Τον μισήσουν.

Η ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ

Θρησκευτικότητα, Πατρίδα, Οικογένεια και το Ρήγμα των Τεμπών

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Φαίνεται πως υπάρχουν κάποιες ιστορικές στιγμές όπου μια κοινωνία δεν συγκρούεται απλώς για πολιτικές επιλογές, αλλά για κάτι βαθύτερο, για το τι θεωρεί Ιερό.

Η τραγωδία των Τεμπών και το Κίνημα που γεννήθηκε από αυτήν αποκάλυψαν ακριβώς αυτό. Μια βαθιά ρωγμή ανάμεσα στο βίωμα της κοινωνίας και την κυρίαρχη αφήγηση του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού- είτε στη Δεξιά είτε στην "Αριστερή" εκδοχή του.

Δεν πρόκειται απλώς για διαφωνία ή ταξική σύγκρουση. Πρόκειται για σύγκρουση κοσμοαντιλήψεων.

Όταν μιλάμε για το Ιερό εδώ, δεν μιλάμε για θεοκρατία, ούτε για εθνικισμό, ούτε για πατριαρχικά σχήματα εξουσίας.

Μιλάμε για τρεις θεμελιώδεις άξονες νοήματος που κάθε κοινωνία χρειάζεται για να σταθεί όρθια. 

Δηλαδή:

α) Υπαρξιακή θρησκευτικότητα / πνευματικότητα, όχι ως δόγμα εξουσίας, αλλά ως τρόπος να νοηματοδοτείς τον πόνο, τον θάνατο, τη θυσία, τη δικαιοσύνη.

β) Έθνος / Πατρίδα: όχι ως αποκλεισμός του Άλλου, αλλά ως ιστορική συνέχεια, συλλογική μνήμη, κοινή ευθύνη.

γ) Οικογένεια: όχι ως καταναγκαστική κανονικότητα, αλλά ως πρωτογενής δεσμός φροντίδας, απώλειας και ευθύνης.

Αυτά τα τρία δεν είναι «συντηρητικά κατάλοιπα».

Είναι προ-πολιτικά θεμέλια κάθε κοινωνικής συνοχής.

Ένα ισχυρό ρεύμα της σύγχρονης, μεταφιλελεύθερης, "Αριστεράς" και Δεξιάς αντιμετωπίζει και τα τρία με καχυποψία ή και εχθρότητα. Θεωρεί τη θρησκευτικότητα/πνευματικότητα ως ανορθολογισμό, το έθνος ως ακροδεξιά ολίσθηση, την οικογένεια ως φορέα καταπίεσης. 

Το αποτέλεσμα είναι μια ριζική αποϊεροποίηση της δημόσιας ζωής της οποίας τα συμπτώματα βιώνονται στο πετσί όλων μας.

Η πολιτική μετατρέπεται σε τεχνική διαχείριση(management), η δικαιοσύνη σε διαδικασία, η κοινωνία σε πληθυσμό προς διοίκηση και η ανθρώπινη ύπαρξη σε αριθμό. 

Η Γέννηση του Χριστού στη ζωγραφική

ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ ΜΑΝΟΣ 26/12/24

“Παράδοξον μυστήριον οικονομείται σήμερον. Κοινοποιούνται φύσεις και Θεός άνθρωπος γίγνεται”… Από την πρώτη στιγμή της Γεννήσεως του Χριστού εικονογραφικά προοικονομείται για τον πιστό η Σταύρωση, η Ταφή και βέβαια η Ανάσταση Του, δηλαδή όλος ο Σωτηριολογικός κύκλος που δικαιολογεί την ενσάρκωση του Θεού.

Γι’ αυτό ο Χριστός αποδίδεται σε όλες τις βυζαντινές παραστάσεις μέσα σε σαρκοφάγο, σε τάφο. Εδώ δηλαδή δεν έχουμε ένα ηθογραφικό, κοσμικό γεγονός όπως αποδίδεται το γεγονός στην Αναγέννηση, αλλά δόγμα και μυστήριον μέγα. Ο θεατής προτού συγκινηθεί, πρέπει να θαυμάσει και να φρίξει. Άλλη λεπτομέρεια: Τα ζώα και η φάτνη δεν αναφέρονται στην Καινή Διαθήκη, αλλά στα απόκρυφα Ευαγγέλια, ενδεικτικό του πόσο η δύναμη της αφήγησης υπερβαίνει το όποιο ιστορικό γεγονός. Η γέννηση του Ιησού Χριστού αρχικά εορταζόταν την 6η Ιανουαρίου, μαζί με τα Θεοφάνια. Από τα μέσα του τέταρτου αιώνα όμως καθορίστηκε πρώτα από την εκκλησία της Ρώμης και μετά από την Κωνσταντινούπολη να εορτάζεται στις 25 Δεκεμβρίου.

Σήμερα μόνο οι Αρμένιοι ακολουθούν την αρχαία παράδοση και γιορτάζουν τα Χριστούγεννα στις 6 Ιανουαρίου. Η Εκκλησία της Παλαιστίνης έμεινε πιστή στο αρχαίο έθιμο έως και την βασιλεία του Ιουστινιανού. Στα χρόνια της λατινικής κυριαρχίας στην Κωνσταντινούπολη ο βασιλιάς Λουδοβίκος Θ αγόρασε από το ναό του ιερού παλατίου σταγόνες (!) από το γάλα της Παναγίας που φυλάσσονταν εκεί. Αυτές μαζί με το ακάνθινο στεφάνι του Χριστού μεταφέρθηκαν στο σκευοφυλάκιο της Sainte-Chapelle.

Έκτοτε και κάθε 30η Σεπτεμβρίου εορταζόταν στο Παρίσι η μεταφορά αυτών των λειψάνων για τα οποία γράφτηκαν ειδικοί, λειτουργικοί ύμνοι. Γιατί λοιπόν να μην υποθέσουμε ότι οργανώθηκε παράλληλα και ολόκληρο, θεατρικό δρώμενο που θα παρασταινόταν είτε εντός είτε έξω από το ναό; Πρόκειται για μία συνήθεια, αυτή των ιερών αναπαραστάσεων, της λεγόμενης sacra rappresentazione, άκρως διαδεδομένη σε όλο το Μεσαίωνα αλλά και την Αναγέννηση.

Το μεγάλο κόλπο με τα αιγοπρόβατα (ΜΕΡΟΣ Β΄: Πώς τα καρτέλ του γάλακτος πνίγουν τους μικροπαραγωγούς)

21/12/2025 

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Πριν στεγνώσει το μελάνι από το άρθρο της προηγούμενης Κυριακής για την καταστροφή της ελληνικής κτηνοτροφίας μέσω της αλόγιστης εξόντωσης μισού εκατομμυρίου αιγοπροβάτων, μια ανάλογη υπόθεση ξέσπασε στη Γαλλία με τα βοοειδή, αποδεικνύοντας ότι το οργανωμένο χτύπημα στην πρωτογενή παραγωγή δεν είναι μόνο ελληνική υπόθεση. Η σταδιακή περιθωριοποίηση του κλάδου της αγροτοκτηνοτροφίας αποτελεί επεξεργασμένη στρατηγική του διευθυντηρίου Βερολίνου – Βρυξελλών για τη μετάβαση στη «νέα εποχή» μηδενικού αποτυπώματος, εισαγόμενων μεταλλαγμένων προϊόντων, συνθετικού κρέατος και… εντομοφαγίας.

Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι αγρότες και κτηνοτρόφοι έχουν αρχίσει και το αντιλαμβάνονται, εξ ου οι πρωτοφανείς κινητοποιήσεις στην Ελλάδα, οι διαδηλώσεις στη Γαλλία και το άγριο ξέσπασμα στην ίδια την έδρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από αγανακτισμένους ανθρώπους της υπαίθρου.

Ειδικά σε ό,τι αφορά την εξάλειψη του ευρωπαϊκού ζωικού κεφαλαίου η επιχείρηση είναι απροκάλυπτη, βάρβαρη και ισοπεδωτική στην κατεύθυνση της «ολικής εξόντωσης» που ταξιδεύει το μυαλό μας αλλού. Και ένα κρούσμα μεταδοτικής ασθένειας να βρεθεί στο κοπάδι, είτε αυτή είναι ευλογιά για τα αιγοπρόβατα είτε οζώδης δερματίτιδα για τα βοοειδή ή πανώλη για τους χοίρους, «διατάσσεται» άμεσα η θανάτωση και των υπόλοιπων. Την ίδια ώρα που σχεδόν για όλες αυτές τις ασθένειες υπάρχουν δοκιμασμένα εμβόλια που δημιουργούν ικανοποιητικό τείχος ανοσίας, ενώ παράλληλα -σύμφωνα με τις επίσημες διαβεβαιώσεις των ίδιων των κτηνιατρικών υπηρεσιών της Ε.Ε.- οι ασθένειες αυτές ούτε μεταδίδονται στον άνθρωπο ούτε αποτελούν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία.

Η «ολική εξάλειψη» (stamping out) επομένως που προστάζουν οι Βρυξέλλες δεν υπακούει σε καμία λογική, στον βαθμό τουλάχιστον που υπάρχει στοιχειώδης σεβασμός προς τα δικαιώματα των ζώων, για τα οποία -κατά τα άλλα- κόπτεται όλος ο woke συρφετός των βιγκανιστών που μονοπωλεί τα ευρωπαϊκά αξιώματα. Φανταστείτε μεθαύριο να επικρατήσει η ίδια μέθοδος «θεραπείας» και για τις μεταδοτικές ασθένειες των ανθρώπων…

Η α-νοησία είναι ανέορτη.

 

 ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ 26/12/24

 

" Μοιάζει να έχει χαθεί, για το μεγαλύτερο ποσοστό του ανθρώπινου πληθυσμού στον πλανήτη σήμερα, η επίγνωση της διαφοράς ανάμεσα στη γιορτή και στην επιπόλαιη τέρψη. 

Η απώλεια μετριέται σε διάρκεια ενός ή των δύο τελευταίων αιώνων – τα Χριστούγεννα, λ.χ., τι σήμαιναν για τον παππού ή τον προπάππου μας και τι σημαίνουν για μας σήμερα;

Ένας ή και δύο αιώνες είναι διάρκεια ασήμαντη (σε σχέση με την ηλικία του σύμπαντος ή και σε σχέση με την ύπαρξη έλλογης ζωής πάνω στη γη). 

Πάντως, σε οποιοδήποτε βάθος χρόνου, τη γιορτή τη γεννούσε η απάντηση στο ερώτημα: από ποια αιτία και για ποιο σκοπό υπάρχει ο «κόσμος», γιατί ο λόγος-τρόπος της ύπαρξης των υπαρκτών να συνιστά κόσμημα αρμονίας, τάξης και κάλλους;

Δεν απασχολούσε όλους το ερώτημα, υπήρχαν πάντοτε και άνθρωποι άσκεφτοι, βοσκηματώδεις, που απλώς επιβίωναν χάρη στις ορμές αυτοσυντήρησης – χωρίς ερωτήματα για την αιτία και τον σκοπό της ύπαρξης. Υπήρχαν, ίσως και να πλεόναζαν, οι άσκεφτοι, αλλά τον χρόνο τον μετέπλαθαν σε Ιστορία μόνο όσοι πάλευαν να διακρίνουν «νόημα» της ύπαρξης. Αποτύπωναν την πάλη τους στην Τέχνη, στη Φιλοσοφία, στο «Πολιτικόν Αθλημα».

Σήμερα, για πρώτη ίσως φορά, ο χρόνος κυλάει, αλλά Ιστορία δεν γράφεται.

Συμβαίνουν πολλά και διάφορα, όπως συμβαίνουν και σε μια μυρμηγκοφωλιά ή σε κυψέλη μελισσών. Αφορούν στην ικανοποίηση του ενστίκτου και των ορμών επιβίωσης, όχι στο ερώτημα: γιατί η επιβίωση, γιατί η ύπαρξη. Τα όσα συμβαίνουν μεταποιούνται αμέσως σε «πληροφορία», η πληροφορία αξιολογείται χρηστικά, πουλιέται σαν «είδηση». Για να είναι ευπώλητη η είδηση πρέπει να εντυπωσιάσει, γι’ αυτό και υποτάσσεται ολοκληρωτικά στην προτεραιότητα του εντυπωσιασμού:

ΣΩΤΗΡΗΣ ΓΟΥΝΕΛΑΣ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

24 Δεκ 2024

καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον, τῷ ἀπροσίτῳ προσάγει

Από τη στιγμή που ο Θεός σαρκώνεται δεν μπορούμε να ξανακοιτάμε ψηλά. ‘Ουρανία’ κατά Σωκράτη, είναι η θεωρία των υψηλών, είναι η όραση των άνω ‒άνω θωρώ‒ να θεωρείς τα υπερκείμενα. Τώρα, όμως, ο ουρανός κατέβηκε στη γη, ο Θεός από υπερβατικός γίνεται εμμένων, εγκάτοικος που χτυπά την μέσα θύρα και γυρεύει ‘μονήν’. Ο Θεός φιλάνθρωπα, σαρκωμένος και σταυρωμένος, ήρθε πολύ κοντά στον άνθρωπο, τον άγγιξε, κι αυτό μονάχα έτσι μπορούσε να γίνει ‒διαμέσου ανθρώπινης σαρκός‒ αλλιώς ο άνθρωπος θα εξαφανιζόταν. Είναι ένας από τους λόγους που η ουσία του Θεού μένει ακατάληπτη. Όμως, μετέχουμε του θείου. Μάλιστα, από την Ενανθρώπηση και μετά, μετέχουμε μέσα από το μυστήριο της Ευχαριστίας, μέσα από θυσιαστική αγάπη, μέσα από νιάσιμο για τον άλλο, μέσα από υπέρβαση του εαυτού. Μετέχουμε από Φως σε Φως, αλλά το Φως δεν αντικρίζεται κατάματα, όπως αναπτύσσει ο Σωκράτης στο μύθο του σπηλαίου. Η Εκκλησία είναι ένα Σπήλαιο, μόνο που τώρα, μέσα στο Σπήλαιο κείται το μυστικό Σώμα του ομοούσιου με τον Πατέρα Υιού. Εάν συνδέσουμε το πλατωνικό Σπήλαιο, με το Σπήλαιο της Βηθλεέμ και την Εκκλησία, φτάνουμε εσχατολογώντας στην Πόλη, «την άνωθεν καταβαίνουσαν, εστολισμένη ως Νύμφη», για την οποία κάνει λόγο η Αποκάλυψη. Η σπηλιά μεταμορφώνεται σε πάγκαλη και πάμφωτη Νύμφη.

Υπάρχουν τρεις τουλάχιστον λόγοι για τους οποίους δεν αντικρίζεται το Φως. Ο πρώτος η υπέρτατη φωταύγεια. Ο δεύτερος οι αμαρτίες-αστοχίες-άγνοιες που παρεμβάλλονται ως στρώματα λίπους ‒η παχιά ύλη που αναφέρουν οι Πατέρες‒ που εμποδίζουν την πρόσβαση, όπως τα χοντρά τζάμια και ο τρίτος λόγος οι ενοχές μας, που μας κρατούν δεμένους και φυλακισμένους του πλατωνικού Σπηλαίου, με τον αυχένα αγκυλωμένο απ’ το αλυσόδεμα, έτσι ώστε να μη μπορούμε να δούμε παρά μονάχα σκιές. Σήμερα μάλιστα, πολλοί ούτε τις σκιές δεν μπορούν να δουν. Ζουν σε απόλυτο σκοτάδι, σ’ ένα είδος μόνιμης ύπνωσης ή χαύνωσης.

Μπορεί να υπάρξει η απαιτούμενη κάθαρση, όταν κατέχεις το ακαταδίωκτο;

Για δες ποιοι ψήφισαν το ακαταδίωκτο της ΑΑΔΕ; 

Αχ βρε Αλέξη, πώς να ξεχάσω!

ΠΡΟΔΗΜΟΣΊΕΥΣΗ:

Μπορεί να υπάρξει η απαιτούμενη κάθαρση, όταν κατέχεις το ακαταδίωκτο;

 του Παναγιώτη Κ. Μυλωνά, Οικονομολόγου 

*  ΉΡΘΕ "ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΘΑΡΊΣΕΙ ΤΟΥΣ ΣΤΆΒΛΟΥΣ ΤΟΥ ΑΥΓΕΊΑ", ΜΑΣ ΕΊΠΕ η Ευρωπαϊκή Εισαγγελέας, Κα Λάουρα Κοβέσι!!!

Αλλά κι εμείς, λέμε ότι:

* *   Η υπαγωγή του ΟΠΕΚΕΠΕ στην ΑΑΔΕ, δεν εξαγνίζει, τον ΟΠΕΚΕΠΕ στην κολυμβήθρα του Συλωάμ, ούτε και τα ήδη αποκαλυπτόμενα τώρα σκάνδαλά του, με τη συνέργεια της Α.Α.Δ.Ε,  στα "Ε9", βοσκοτόπια  τους. Πολύ περισσότερο όταν, η ΑΑΔΕ, δεν βρίθει διαφθοράς, η ίδια, -με τα -σχετικά πρόσφατα- σκάνδαλα, στις ΔΟΥ: 

της Χαλκίδας & της Κέρκυρας. Ούτε μόνο, από την πρόσφατη εξακρίβωση της εγκληματικής οργάνωσης, για την υπεξαίρεση του ΦΠΑ, εκατομμυρίων ευρώ, με τους δεκάδες εμπλεκόμενους, στο καρουζέλ της έκδοσης των εικονικών τιμολογίων. 

Κι όπου, μόνη η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, έφτασε να ξεσκεπάζει & το λαθρεμπόριο εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, από δασμούς & ΦΠΑ, των εμπορευμάτων της Κίνας, στην Ε.Ε., μέσω των τελωνείων του Πειραιά. 

Τελωνεία, στα οποία προΐσταται και πάλι η ΑΑΔΕ και προφανώς ο Διοικητής της, ο κ. Γιώργος Πιτσιλής. 

Είναι εκείνος, ακριβώς, ο εγκάθετος της Τρόϊκας των Μνημονίων, ο οποίος, μαλιστα, με την έκδοση εγκυκλίου του, με στοιχεία: ΠΟΛ. Α 1150/20-6-2020, διευκολύνει την φοροαποφυγή των τουριστικών υπερεπενδύσεων, στα Καρτέλ της γερμανικής TUI, από τον αναλογούντα, στους συμπράττοντες, ΦΠΑ (24%). Και με ετήσιο ύψος φοροαποφυγής τους, το ποσό των: 1,2 δισ. ευρώ, ετησίως και από το έτος: 2020, μέχρι & το 2027, σε βάρος της εθνικής μας οικονομίας, των τιμών πώλησης του ελληνικού τουρισμού και της ανεπανόρθωτης βλάβης του παραγωγικού μοντέλου της χώρας μας, που μας οδηγεί, αναπόδραστα, στην εφιαλτική μας, τουριστική μονοκαλλιέργεια...

Και συνεπώς, δεν κάνουν λάθος όσοι νομίζουν πως,  η μεγαλύτερη εγκληματική οργάνωση, δεν είναι ο ΟΠΕΚΕΠΕ, αλλά είναι η Α.Α.Δ.Ε. 

Κ Α Λ Α, Ε Υ Λ Ο Γ Η Μ Ε Ν Α Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Γ Ε Ν Ν Α!

ΦΙΟΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ:

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΕΝΟΣ ΑΓΟΡΙΟΥ

Από το ημερολόγιο του συγγραφέα 

[... "Αυτό είναι το Δέντρο του Χριστού", του απαντάνε. 

"Στο σπίτι του Χριστού πάντα τη μέρα αυτή υπάρχει ένα δέντρο για τα νεκρά παιδάκια που δεν έχουν δικά τους δέντρα..."

Έμαθε τότε ότι τα αγοράκια και τα κοριτσάκια ήταν παιδάκια σαν κι αυτόν, που κάποια ξεπάγιασαν μέσα μέσα στα καλαθάκια τους, όταν τα εγκατέλειψαν στα σκαλιά των σπιτιών των αξιωματούχων της Πετρούπολης, 

άλλα πέθαναν στο βρεφοκομείο, 

κάποια τρίτα ξεψύχησαν πάνω στο στεγνό στήθος της μητέρας τους (την εποχή του λοιμου της Σαμάρας), 

και κάποια άλλα έσκασαν στα βαγόνια της τρίτης θέσης από τις αναθυμιάσεις, 

κι όλα είναι τώρα εδώ,

 όλα είναι τώρα άγγελοι, κοντά στον Χριστό, 

κι Εκείνος, ανάμεσά τους, τους απλώνει το χέρι και τα ευλογεί, όπως και τις αμαρτωλές μητέρες τους... 

Ναι, οι μητέρες των παιδιών στέκονται εδώ δίπλα στην ακρούλα και κλαίνε.  Όλες αναγνωρίζουν το αγοράκι τους ή το κοριτσάκι τους, το πλησιάζουν και το φιλάνε, του σκουπίζουν τα δάκρυα με τα χέρια τους και του ζητάνε να μην κλαίει, γιατί εδώ είναι καλά τώρα...

📌 Ενα μήνυμα για τη Μαρία Καρυστιανού

Από μέρες ήθελα να γράψω κάτι βλέποντας τον διχασμό πολιτικών αντιπάλων και φίλων ως προς το πρόσωπο της κ. Καρυστιανού και την απόφασή της να συμμετέχει πιο ενεργά στην πολιτική ζωή του τόπου.

Τα περισσότερα σχόλια στο πρόσωπό της είναι επαινετικά , θαυμασμού αλλά και πολλά καυστικά, προσβλητικά με κίνητρα διαφορετικά κάθε φορά.
Νομίζω η Μαρία Δεναξά στις επισημάνσεις με καλύπτει απόλυτα, προσεγγίζει με όμορφο τρόπο, με αγάπη και ενσυναίσθηση της ευθύνης το όλο εγχείρημα που μπορεί να είναι μια ευκαιρία απέναντι στο πατριδοφάγο πολιτικό σύστημα, αλλά μια λάθος επιλογή τακτικής, προσώπων να αποβεί καταστροφικό για όλο αυτό τεράστιο κίνημα που γεννήθηκε λόγω του εγκλήματος των Τεμπών που η ίδια επάξια εκπροσώπησε.

Αναδημοσιεύω!

________****________

📌 Ενα μήνυμα για τη Μαρία Καρυστιανού 

Της Μαρίας Δεναξά 

🔴 Η δημόσια παρουσία της Μαρίας Καρυστιανού έχει ήδη υπερβεί τα όρια της ηθικής διαμαρτυρίας και αγγίζει πλέον τον πυρήνα της πολιτικής δράσης, καθώς έχει αναδειχθεί σε σύμβολο αγώνα για δικαιοσύνη και διαφάνεια. 

🔴 Η πολιτικοποίηση του αγώνα για τα Τέμπη απειλεί βαθιά το υπάρχον σύστημα διαφθοράς και συγκάλυψης, που έχει χτιστεί εδώ και δεκαετίες. Αυτό ακριβώς είναι που καθιστά απολύτως κρίσιμη και μ’ αυτή τη συγκυρία, τη σωστή επιλογή των ανθρώπων που θα τη στελεχώσουν και θα σταθούν δίπλα της από εδώ και στο εξής. Ένα επιτελείο πειθαρχημένο, ακέραιο, αφοσιωμένο, αδιάφθορο και με αντοχές.

Κανείς δεν βρίσκεται υπεράνω του νόμου..."

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

"Κανείς δεν βρίσκεται υπεράνω του νόμου..."

Τάδε εφη,ο Γεώργιος Πιτσιλής (George Pitsilis) ,ο Αμερικανοκαλαματιανος με τη  διπλή υπηκοότητα. Ελληνική και Αμερικανική,ο άρχων της ΑΑΔΕ.

Ο πρώην σύμβουλος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών,

ο άνθρωπος που "επελέγη " το 2017 από  Τσίπρα, Τσακαλώτο, Αλεξιάδη,  Χουλιαράκη, Σταθάκη  ∆ραγασάκη για τη θέση του ακαταδιωκτου διοικητή της ΑΑΔΕ.

Αυτός που δεν λογοδοτεί πουθενα και δεν  ελέγχεται από κανένα κυβερνητικό ή δικαστικό μέλος.

Ο νομικός συνεργάτης του βουλευτή Φορτσακη της Ν.Δ. που ηγείται μιας ανεξάρτητης αρχής που σήμερα προισταται απάντων αλλά δεν πρόσκειται στον έλεγχο κανενός.

Στο ξεκίνημα  του "τραίναρε" τους ελέγχους για την Siemens, την λίστα Λαγκάρντ, την λίστα Μπόργιανς θεωρώντας τους ελέγχους ''χαµηλής αποδοτικότητας''!

Και με το επιχείρημα πως έχει παρέλθει το δικαίωμα ελέγχου ένεκα παρέλευσης πενταετίας,οι έλεγχοι μπήκαν στο αρχείο.

Πρόσφατα ο ΟΠΕΚΕΠΕ αφομοιώθηκε από την αρχή του Πιτσιλη...έτσι ότι μαθεύεται έχει προτού  πάρει την έγκριση του Άρχοντα των οικονομικών.

Ὁ νεογέννητος Χριστὸς πολιτικὸς πρόσφυγας

“Φεῦγε εἰς Αἴγυπτον…Μέλλει γὰρ Ἡρώδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό”.

Ἀπὸ τὴ Ραμᾶ στὴ Ραμάλα 30/12/24

Ἀναχωρησάντων δὲ αὐτῶν ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ᾿ ὄναρ τῷ ᾿Ιωσὴφ λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι· μέλλει γὰρ ῾Ηρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό.
῾Ο δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ νυκτὸς καὶ ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον,
καὶ ἦν ἐκεῖ ἕως τῆς τελευτῆς ῾Ηρῴδου, ἵνα πληρωθῇ τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου.

(Κατά Ματθαίον β 13-’15. Ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς μετὰ τὰ Χριστούγεννα).

Ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος,

” Βλέπεις, αὐτὸ γίνεται καὶ στὸν Χριστό, ἐνῶ ἀκόμη εἶναι στὰ σπάργανα; Μόλις γεννήθηκε, ξεσηκώθηκε ἐναντίον του ὁ Ἡρώδης.

Ἀκολουθεῖ ἡ φυγὴ στὴν Αἴγυπτο. Ἐξορία σὲ χώρα βαρβαρική.

Ἀκούγοντας τὰ αὐτά, πρόσεξε. Μὴ ταραχθεῖς, ὅταν σὲ βρίσκουν ἀθεράπευτες συμφορὲς καὶ ἀμέτρητοι κίνδυνοι! Καὶ κυρίως πρόσεξε. Μὴ πεῖς: «Γιατὶ μοῦ συμβαίνουν αὐτά; Ἐγώ, ἀφοῦ τηρῶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἔπρεπε νὰ στεφανωθῶ καὶ νὰ ἀνακηρυχθῶ νικητής! Νὰ ἀποκτήσω ὄνομα καὶ δόξα!» Μὴ σκέφτεσαι ἔτσι. Ἀντίθετα νὰ τὰ δέχεσαι ὅλα μὲ γενναιότητα….

Πνευματική ζωὴ χωρὶς πειρασμοὺς δὲν γίνεται. Νὰ ἔχεις ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό. Τέτοια ἐμπιστοσύνη στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶχε καὶ ὁ Δίκαιος Ἰωσήφ. Τοῦ ἐμφανίζεται ὁ Ἄγγελος καὶ τοῦ λέει: «Πάρε τὸ Παιδὶ καὶ τὴ Μητέρα Του καὶ πηγαίνετε στὴν Αἴγυπτο.» Δὲν σκανδαλίσθηκε ὅταν ἄκουσε αὐτὰ ὁ Ἰωσήφ. Οὔτε εἶπε στὸν Ἄγγελο: «Τί μπερδεμένα πράγματα μοῦ λές; Ἐσὺ δὲν μοῦ ἔλεγες προηγουμένως, ὅτι Αὐτὸς θὰ σώσει τὸν λαό Του; Τώρα λοιπόν, οὔτε τὸν Ἑαυτὸ Του δὲν μπορεῖ νὰ σώσει;! Ἄλλα μοῦ ὑποσχέθηκες καὶ ἄλλα γίνονται στὴν πραγματικότητα;»

Το μεγάλο κόλπο με τα αιγοπρόβατα (ΜΕΡΟΣ Α΄: Κρίσιμα ερωτήματα χωρίς απάντηση)

 

14/12/2025 

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Συγκλονίστηκα, δεν σας το κρύβω, βλέποντας δυο μέτρα λεβέντες, από αυτούς που στύβουν τις πέτρες με τα χέρια τους να κλαίνε σαν μωρά παιδιά μπροστά στην αναίτια, όπως ανακάλυψα εκ των υστέρων, «σφαγή των αμνών». Τη σφαγή των δικών τους αμνών, του βασικού βιοποριστικού μέσου για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Όποιος έχει την ευλογία να γνωρίσει απλούς ανθρώπους της υπαίθρου, βοσκούς και κτηνοτρόφους με μικρές συμμαζεμένες μονάδες ξέρει ότι οι άνθρωποι αυτοί αναπτύσσουν μια βιωματική σχέση με τα ζώα τους. Τα γνωρίζουν με το μικρό τους όνομα και στενοχωριούνται εσώψυχα όταν έρχεται η ώρα να τα σφάξουν.

Βλέποντας τη μαζική θανάτωση αρνιών και κατσικιών, συνειδητοποιούσα τι ακριβώς σημαίνει για αυτούς τους εργάτες του μόχθου. Μα, γιατί έγινε αυτό το κακό, αναρωτήθηκα από μέσα μου. Κι αμέσως πήρα τηλέφωνο τον Βαγγέλη στη Σπερχειάδα, φίλο καλό από τις κυνηγετικές εξορμήσεις στην περιοχή, που έχει καμιά διακοσαριά ζώα, στην πλειονότητα προβατίνες, τις οποίες ονομάζει περήφανα «τα κορίτσια μου».

Τον Βαγγέλη, μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν τον είχε χτυπήσει το κακό. Ίσως γιατί τα ζώα βοσκούν ελεύθερα στο ανοιχτό περιβάλλον. Ο ίδιος όμως είχε εξήγηση για τον εφιάλτη. Σκόπιμη πολιτική, μου είπε, με τις ευλογίες της Ευρώπης, για να εξοντωθούν οι μικροί παραγωγοί, να μαζεύουν τα κόστη οι μεγάλες γαλακτοβιομηχανίες εισάγοντας πρώτη ύλη από τρίτες χώρες και να μειωθεί παράλληλα η κατανάλωση κρέατος.

Τίποτα προς το καλύτερο δεν αλλάζει. Μόνο ο αριθμός των "αρχόντων" που περνάνε ζωή και κότα εις βάρος των κορόιδων.

"Η Ελλάδα έχει υπάρξει πρωταγωνίστρια στην διαμόρφωση μιας πιο ενεργούς αμυντικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Θα έχουμε την ευκαιρία τα θέματα αυτά να τα συζητήσουμε και σε μία έκτακτη Σύνοδο Κορυφής, τον Φεβρουάριο, είναι όμως απολύτως ξεκάθαρο για εμένα ότι η Ευρώπη πρέπει να διαθέσει περισσότερους ευρωπαϊκούς πόρους για την κοινή ευρωπαϊκή της άμυνα“...

Αυτά ήταν τα λόγια του Έλληνα πρωθυπουργού στη σύνοδο της Ευρωπαϊκής ένωσης πριν δύο μέρες.

Τις προηγούμενες μέρες καγχαζε για το σθένος που επέδειξε απέναντι στη τραπεζική αδηφαγία,καταργώντας με νόμο τις προμήθειες των τραπεζών... χωρίς να εξηγήσει γιατί δεν το έκανε προγενέστερα και μη αναφέροντας πως η απόφαση αυτή έγινε με βάρος καρδιάς ,καθώς υπήρξε ευρωπαϊκή οδηγία προς άμεση συμμόρφωση και εναρμόνιση με το ευρωπαϊκό πλαίσιο λειτουργίας.

Στη χώρα μας  που το τραπεζιτικό τραστ (με τα funds) σε αγαστη συνεργασία με το κοτζαμπασικο επιχειρηματικό δαιμόνιο επιβάλλει στις κυβερνήσεις ορέξεις και ήθη, έρχεται και το πόρισμα της Ευρωπαϊκής ένωσης  που ανακοινώνει πως 

εκτός από το υψηλότερο ποσοστό στο κόστος στέγασης, η χώρα μας διεκδικεί ένα ακόμη αρνητικό ρεκόρ,καθώς διαθέτει το υψηλότερο ποσοστό επιβάρυνσης του πληθυσμού σε κίνδυνο φτώχειας λόγω του στεγαστικού (η ΕΕ αναφέρει πως το κόστος στέγασης στη χώρα μας είναι ιδιαίτερα επιβαρυμένο δεδομένου και του επιπέδου των ελληνικών μισθών, ενώ τονίζεται πως σε μια πλειάδα χωρών το 40% του διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών πηγαίνει στη στέγαση).

Και πως παρότι κατά το 2023 το κόστος στέγασης στην ΕΕ παρέμεινε στο 8,8%, Ελλάδα, Λουξεμβούργο και Δανία «χτύπησαν» διψήφιο ποσοστό (η Ελλάδα κατέγραψε το υψηλότερο ποσοστό μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ (28,5%), αυξημένο κατά 1,8 μονάδες σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος,ακολουθεί το Λουξεμβούργο που είχε τη δεύτερη υψηλότερη επίδοση (με 22,7%) και άνοδο κατά 7,5 μονάδες μέσα σε ένα έτος και η Δανία με 15,4%

Και όλα αυτά με τα  επικαιροποιημένα στοιχεία της Eurostat, ο μέσος μισθός στην Ελλάδα είναι τρίτος από το τέλος στην κατάταξη (17.013 ευρώ ετησίως), ενώ αντίστοιχα στο Λουξεμβούργο είναι 81.064 ευρώ ετησίως και στη Δανία 67.604 ευρώ.

ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΒΡΕΦΟΣ

 

 Πατρός ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΜΕΜΑΝ  24 Δεκ 2024

      "Το παιδί ως Θεός, ο Θεός ως παιδί…

Γιατί δημιουργείται αυτή η ζωηρή συγκίνηση την περίοδο των Χριστουγέννων όταν οι άνθρωποι, ακόμη και αυτοί με χλιαρή πίστη ή ακόμη και οι άθεοι, παρατηρούν αυτό το μοναδικό, ασύγκριτο θέαμα της νεαρής μητέρας να κρατά το παιδί στην αγκαλιά της, και γύρω τους οι «Μάγοι οι από Ανατολών», οι ποιμένες, δροσεροί από τη νυχτερινή τους σκοπιά στους αγρούς, τα ζώα, ο ανοιχτός ουρανός, ο αστέρας; Γιατί είμαστε τόσο βέβαιοι, αλλά και συνεχώς ανακαλύπτουμε, πως σ’ αυτόν το θλιβερό πλανήτη μας δεν υπάρχει τίποτε ομορφότερο και πιο χαρμόσυνο απ’ αυτό το θέαμα, που το πέρασμα των αιώνων αποδείχτηκε ανίκανο να ξεριζώσει από τη μνήμη μας; Επιστρέφουμε σ’ αυτό το θέαμα οποτεδήποτε δεν έχουμε άλλο καταφύγιο, οποτεδήποτε έχουμε βάσανα στη ζωή, και αναζητούμε αυτό που θα μας ελευθερώσει.

Όμως στην ευαγγελική διήγηση για τη γέννηση του Ιησού Χριστού, η μητέρα και το παιδί δε λένε ούτε μία λέξη, ωσάν οι λέξεις να είναι περιττές, επειδή καμιά λέξη δεν μπορεί να ερμηνεύσει, να ορίσει ή να εκφράσει το νόημα όσων έλαβαν μέρος και εκπληρώθηκαν εκείνη τη νύχτα. Και παρ’ όλα αυτά χρησιμοποιούμε λέξεις εδώ, όχι για να εξηγήσουμε ή να ερμηνεύσουμε, αλλά επειδή, όπως η Γραφή λέει, «εκ γάρ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα λαλεί» (Ματθ. 12, 34). Είναι αδύνατο κάποιος, που ξεχειλίζει η καρδιά του, να μη μοιραστεί με άλλους τα βιώματά του.

Οι λέξεις «παιδίον» και «Θεός» είναι οι πλέον αποκαλυπτικές για το μυστήριο των Χριστουγέννων. Κατά κάποιο τρόπο, είναι ένα μυστήριο που απευθύνεται στο παιδί που συνεχίζει να ζει μυστικά μέσα σε κάθε ενήλικα, στο παιδί που συνεχίζει να ακούει ό,τι ο ενήλικας έχει πάψει να ακούει, και που ανταποκρίνεται με μια χαρά, που ο ενήλικας, μέσα στον γήινο, υπερώριμο, κουρασμένο και κυνικό κόσμο που ζει, αδυνατεί να νιώσει. Μάλιστα, τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή για τα παιδιά, όχι μόνο εξαιτίας του χριστουγεννιάτικου δένδρου που διακοσμούμε και φωτίζουμε, αλλά μ’ έναν πολύ βαθύτερο τρόπο, και μόνο τα παιδιά δεν ξαφνιάζονται για το ότι, όταν ο Θεός κατέρχεται στη γη, έρχεται ως παιδί.