“Αυτοί είναι οι πονηροί, οι οποίοι είναι αιωνίως αμέριμνοι”.- Ψαλμ. 73:12
Αδικήσαν σας ποτέ; Ένιωσες ποτέ εκμετάλλευση, προδοσία; Σε κακομεταχειρίστηκε ποτέ κάποιος; Αυτά είναι πράγματα που ίσως κάποτε να αντιμετωπίσεις, να χειριστείς και να ξεπεράσεις. Είναι όμως γεγονός ότι οι θύτες φαίνεται να είναι αυτοί που ευημερούν, ίσως να μην έχουν συνέπειες για τις κακές τους πράξεις ή δεν τους τύπτει καμιά συνείδηση και αμέριμνα συνεχίζουν να διάγουν το βίο τους. Ενώ αυτοί που επιλέγουν να ακολουθούν ηθικές αξίες, γραφικές αρχές ίσως ζουν αυτοθυσιαστική ζωή.
Πολλοί δελεάζονται με τον τρόπο που μεγαλοεπιχειρηματίες, πολιτικοί ζουν μέσα στην ευμάρεια. Πολλοί έχουν θεοποιήσει τον πλούτο, τη φήμη, το επάγγελμά τους, τη μουσική τους τζαι λαλούν με θράσσος: “Αυτά είναι οι Θεοί μας”. Βολεύκουνται χωρίς να πρέπει να σκέφτονται κανένα άλλο, παρά μόνο τον εαυτό τους. Ζουν για τις απολαύσεις μάλλον παρά για το Θεό. Το τί θα φάσι, τι θα πιούν, πού θα πάσι για χορό και διασκέδαση. Με ποια θα “γλεντήσουν” πόψε, με ποια αύριο… τζαι σαν μαριονέττες τούτου του πολιτικού και κοσμικού συστήματος πραγμάτων πλανούνται τζαι περιπλανιούνται χωρίς να έχει στόχο και αληθινό νόημα η ζωή τους. Ζουν για το τωρά τζαι έχουν για μότο τους το ‘φάε-πιε γιατί αύριο θα πεθάνουμε!’ Τί τζαι αν δίνουν σε φιλανθρωπίες, τί τζι αν έκαμαν κάποτε καλές πράξεις, τι τζαι αν λένε πως αγαπούν τη γιαγία τζαι τη μάνα τους. Οι καλές πράξεις δεν εξαγοράζουν αμαρτίες και δεν ισοζυγύζουν πάθη και αδικία. Ο βίος τους ούλλος μαρτυρά πως είναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες.
Τζαι κάποτε μπαίνεις στη παγίδα να πεις: “Είναι άδικο να βλέπεις να ευημερούν οι πονηροί ενώ τζείνοι που επιλέγουν να κάμνουν το σωστό (να σκέφτονται τα συναισθήματα των άλλων, τις συνέπειες των πράξεων τους, να ταπεινώνουν τον εαυτό τους ζητώντας συγχώρεση σε αυτούς που έβλαψαν, αυτοί που προσπαθούν να ζουν σε γνωστική συμφωνία, δηλαδή να εφαρμόζουν έμπρακτα αυτά που πιστεύουν) συχνά να πέφτουν σε στενοχώρια.
Κι όμως πιστεύω αυτό σύντομα θα αλλάξει. Όποιος είναι διορατικός μπορεί να δει ότι το να μεριμνά κανείς για τις σαρκικές επιθυμίες του τζαι όχι για την ανάπτυξη του πνεύματός του μπορεί να χαίρεται για λίγο μόνο. Διότι ο σοφός (δεν λέω ότι είμαι σοφή εγώ…αλλά εν πάσει περιπτώσει :Ρ)είναι σε θέση να χρησιμοποιεί τη γνώση που απόκτησε να να μπαίνει σε βάθος κατανόσης του ότι όλα τα υλικά αποκτήματα και οι απολαύσεις είναι πρόσκαιρα και είναι μάταιο να μεριμνά κανείς για τα υλικά μόνο και να μην εργάζεται για τη δικαιοσύνη και την αποκατάστασή της.