Ναι.

Σήμερα είχα αποφασίσει ότι θα γράψω ένα ωραίο ποστ! Να ενθαρρύνω και να εμπνεύσω ὀποιον τύχει να το διαβάσει!

Ξεκίνησα με χαμόγελο, με τα καλημέρα μου, τα πως είστε, τα θα βρέξει σήμερα, τα ντριν τριν, καλημέρα η Κalioush μιλά, πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω, έκλεινα γραμμές με το σας ευχαριστώ πολύ που καλέσατε, ότι χρειαστείτε ξανακαλέστε με!

Και κατέληξα να έχω κόσμο στο γραφείο, να έρχονται χωρίς ραντεβού άλλοι έξω να περιμένουν, μια συνάδελφος να διακόπτει και να μου φέρνει επείγον μήνυμα στο χαρτάκι το οποίο το εναποθέτω κάπου μέσα στον κυκεώνα χαρτολογιού από χαρτάκια για να αναπάντητες κλήσεις, για πληροφορίες, χαρτιά πππέντιγκ, χαρτιά από τη μηχανή του φαξ, φωτοτυπίες, ενημερωτικά…και σιγά σιγά μετατρεπόπουν από Μr Walker σε:

Ταυτόχρονα το τηλέφωνο να χτυπάει 2 φορές και να κλείνει διότι οι “ωραίοι” Ελλαδίτες δεν θέλουν να χρεώνονται και να αφήνουν μυριάδες μηνήματα στον τηλεφωνητή! Η κυριούλα από το Βέλγιο να καλεί για έκτη φορά και να απολογείται και να δικαιολογείται…Αγχωμένη είναι λέει και επαναλαμβάνει την ερώτηση που απαντήθηκε από την πρώτη της κλήση. Το ρεσέπτιον να καλεί: Kalioush ήρθε το ραντεβού σου.

Να λέω σους κύριους “απολογούμαι ένα λεπτό”…η πίεση μου να φτάνει 22 και να είμαι έτοιμη να πάθω ρήξη οργάνων…διότι η ατζέντα μου δεν γράφει ΡΑΝΤΕΒΟΥ… Να αφήνω τους κύριους στο γραφείο, να τρέχω έξω στη ρεσέψιον μετά από συζήτηση 10 λεπτών να συνειδητοποιούμε ότι το ραντεβού κλείστηκε για μένα από συνάδελφο χωρίς να με ενημερώσει…Ναι ναι ελάτε …η Κalioush θα είναι μέσα την Τετάρτη!

Να διευθετώ καινούρια συνάντηση με τους καινούριους, να τρέχω στους παλιούς…ο μπαμπας της κοπελιάς να μου μιλά για αστρολογίες, παραφύσεις και μαγείες…εγώ να επαναφέρνω ομαλά τη συζήτηση στα αποτελέσματα του τεστ της κόρης του, η μάνα για μια ώρα να μην πει κιχ…να σηκώνουνται μετά από 2 ώρες αντί μιας και να με έσσει στο πόδι να συνεχίζει με καρτούες για να με πείσει να προωθήσω τις υπηρεσίες του. Να τσουπ αρπάζει το σσιερι μου στο ττόκκα τζαι φλουπ γιαξ γιαξ φιλά το τζαι εκράταν το για 1 ολόκληρο λεπτό τζαι να προσπαθώ να το κάμω να γλιστρήσει που το σσιέρι του διακριτικά αλλά να εν τόσο ράφ η επιφἀνειά του που να χτέρνεται…ναι να χτέρνεται…τζαι να το αντινάσσω απότομα κάμνωντας το να φανεί ότι εν εμφατική χειρονομία (εθύμησε μου περιστατικό από το μεγάλο παζάρι στη Κωνσταντινούπολη…άλλη ιστορία και τούτη)…Η γυναικα του χαμόγελο …κόρη μου ο άντρας σου εν τσαλαβούτης έννεν ιππότης…αμήχανα χαμόγελα παντού στο γραφείο…το τηλέφωνο χτυπά ακόμα…βάλλω το στο αθόρυβο ώσπου να φύουν που το γραφείο….Θωρώ με την άκρη του μαθκιού το 0030 κωδικός που την Ελλάδα …η κότσινη λαμπούα εν σβήνει!

Φεύκουν. Συνάδελφος να πηαίνει κάθε 5 λεπτά να δια αναφορά για το τι έκαμε τζαι γλείψιμο ποδά τζαι γλείψιμο ποτζεί το μάστρο… και εσύ να μην έχεις ώρα να σκουπίσεις τη μύξα σου… και να στιβάζεται η δουλειά σου εσένα….να στιβάζεται. Σαν τον θανατηφόρο ιο, σαν εκφυλιστική ιογενής αρρώστια…Τζαι να μεν μπορώ να πω τίποτε…

Στον καιρό κρίσης εν παραπονιέσαι …ευτυχώς να λέμε που έχουμε δουλειά…Οπ…ππέη σλιπ…αποκοπές…!!!

!!!

Αποκοπές μα τζαι που τον πενηχρούλη μισθό μου;! Σο όβερ κουάλιφάητ φορ δισ σσιτ!

Φεύκω που τη δουλειά 8 τη νύχτα! Μάθκια ζοφφά! Φακοί κολλημένοι πάνω στο βολβό των μαθκιών. Και το κερασάκι…να αναποδογυρίζεται η τσάντα μου μες το αυτοκίνητο!

Αλλά κανείς τους εκεί μέσα δεν ξέρει για τα σχέδια που έχω! Πολύ σύντομα τα πράματα αλλάσσουν! Χαγκ ιν δεαρ μέητ!
It has been indeed a hard day….and I have been working like a dog!

Woof (=bye)!