Ο βασιλιάς Δαβίδ είχε γράψει ένα Ψαλμό στους Βιβλικούς χρόνους, ο οποίος είναι τόσο διαχρονικός και εκφράζει την οδύνη, που ένοιωθε όταν ήταν καταβαρυμένος, από την απώλεια εμπιστοσύνης ατόμων, που κάποτε αγαπούσε. Στο 55ο βιβλίο και εδάφια 12-14:

“Διότι δεν με ονείδισε εχθρός. Αλλιώς θα μπορούσα να το υποφέρω. Δεν υψηλοφρόνησε εναντίον μου κάποιος που είχε μεγάλο μίσος για εμένα. Αλλιώς θα μπορούσα να κρυφτώ από αυτόν. Αλλά εσύ ένας θνητός άνθρωπος που ήσουν ίσος με εμένα. Ένας οικείος μου και γνωστός μου. Επειδή απολαμβάναμε γλυκιά φιλία μεταξύ μας”.

Ποσό αλήθεια είναι αυτό! Πόσοι νοιώθετε ότι δεν μπορείτε εύκολα να ξεπεράσετε την αδικία ή την κακομεταχείρηση, τα ψέματα των φίλων του συζύγου, του συγγενή σας ενώ δεν σας επηρεάζουν τόσο πολύ το τί θα πουν άτομα άλλα του περίγυρού σας;

Κλονίζεται η εμπιστοσύνη σου. Ίσως τους μαλώνεις, τους βρίζεις αλλά στην ουσία ζητάς αποκατάσταση δικαιοσύνης.Είσαι πληγωμένος και θέλεις να διαγραφεί η αδικία. Οι πλείστοι άνθρωποι που μας αδικούν, προδίδουν εκμεταλλεύονται, συνήθως είναι φίλαυτοι, υπερήφανοι και αλαζόνες …χωρίς να έχουν τύψεις όταν προκαλούν κακό. Ούτε είναι πρόθυμοι να επανορθώσουν, διότι αγαπούν περισσότερο τον εαυτό τους και τις απολαύσεις παρά αρετές όπως την τιμιότητα και τη δικαιοσύνη. Δεν είναι φιλαλήθεις ούτε ειλικρινείς. Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να είναι αλάνθαστοι αλλά τουλάχιστον να υπομείνουν τις συνέπειες των πράξεών τους και να επιζητήσουν δικαιοσύνη.

Το να λέμε τυπικά συγνώμη και “έμαθα από τα λάθη μου… γίνομαι καλύτερος άνθρωπος”, αλλά την ουσία να πατώ επί πτωμάτων και να δικαιολογώ τα λάθη μου μην στηρίζοντας τον άλλο αλλά αφήνοντας τον να υποφέρει εξαιτίας μου…Είναι σαν να πυροβολείς κάποιον (έστω κατά λάθος), να θυμώνεις μαζί του που σε βρίζει σου φωνάζει επειδή πονάει και να τους λες “συγνώμη, είμαι καλός άνθρωπος δεν είμαι δολοφόνος…εσύ είσαι χειρότερος διότι μου θυμώνεις” και να φεύγεις, αντί να τον πάρεις στο γιατρό ή να του συμπαρασταθείς στο νοσοκομείο και να κρύψεις. Εν θα προσπαθήσεις να φκεις τζαι που πάνω.Το να νιώθεις τύψεις δεν σε κάνει καλό άνθρωπο. Οι πράξεις επανόρθωσης σε βοηθούν να γίνεις.

Κανένας δεν είναι αλάνθαστος αλλά υπάρχουν δύο κατηγορίες ατελών ατόμων: Οι πονηροί και οι δίκαιοι. Οι πονηροί είναι εκείνοι που όπως λέει ο Ψαλμός 10: 4 -> “Λόγω της υπηλοφροσύνης του, ο πονηρός δεν ερευνάει. Όλες του οι σκέψεις είναι :Δεν υπάρχει Θεός. Οι οδοί του ακμάζουν πάντοτε. Το 7 λέει : “Το στόμα του είναι γεμάτο κατάρες και απάτες και καταδυνάστευση. Κάτω από τη γλώσσα του βρίσκονται προβλήματα και βλαβερά πράγματα”

Ναι, ίσως μας φαίνεται ότι αυτοί που μας βλάφτουν είναι ανέμελοι (αιωνίως αμέριμνοι -> Ψαλμός 73:12)και λόγω της αναισθησίας της καρδιάς τους φαίνονται σαν να μην έχουν προβλήματα. Το ιστορικό άτομο, ο Ιερεμίας, είχε κάνει ένα παράπονο στο Θεό μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν. Τον ρώτησε “…γιατί η οδός των πονηρών είναι πετυχημένη και όλοι αυτοί που διαπράττουν δολιότητα είναι εκείνοι που δεν γνωρίζουν στενοχώρια;” Στις μέρες του Ιερεμία πολλοί Ιουδαίοι γίνονταν πονηροί και αγνοούσαν τις προφητείες του Ιερεμία να μετανοήσουν και να είναι δίκαιοι. Ο Θεός ως στοργικός τους πατέρας, τους έστελνε προφήτες και κριτές και τους παρακαλούσε να αλλάξου την οδό τους. Έκανε υπομονή μαζί τους και τους έδινε πολλές ευκαιρίες. Παρόλα αυτά, χλεύαζαν τον Ιερεμία, τον συκοφαντούσαν και εξαιτίας τους, ο Ιερεμίας περνούσε μέρες στενοχώριας.Μέσω προσευχής ο Ιερεμίας εξέφρασε το παράπονό του στο Θεό, διότι φαινομενικά οι πονηροί φαίνονταν να ευημερούν. Όμως οι μέρες της χαράς των πονηρών Ιουδαίων ήταν λίγες, καθώς είναι ιστορικά αποδεδειγμένο διότι ο Θεός”έδωσε στον καθένα σύμφωνα με τις οδούς του και τους καρπούς των ενεργειών του” -Ιερ. 32:19. Επιτράπηκε στους Βαβυλώνιους και λεηλάτησαν την Ιερουσαλήμ και ήρθε μεγάλο όνειδος σε όλους αυτούς που ήταν άδικοι. Ενώ προστάτευσε όσους υπέμειναν και με ακεραιότητα κράτησαν την εμπιστοσύνη τους σε Αυτόν και συνέχιζαν να πράττουν το ορθό.