Tις ευτσιές μου να shει το βικιπαίδεια για το γραπτό κείμενο πιο κάτω. Έτσι ώρα δεν θα μπορούσα να σας περιγράψω το κατ’εμένα αριστουργηματικό, σατυρικό και συνάμα συναισθηματικό καρτούν.. για ενήλικες περικαλώ. Θυμάμαι όταν το είδα, πρέπει να ήταν το 2004 και μου έκανε εντύπωση… αλλά μετά δεν θυμόμουν τον τίτλο για να το εντοπίσω. Τωρά ήβρα το. Εκόλλησε μου το soundtrack. Αύριο θα χτυπώ τα δάκτυλά μου τζαι θα τραγουδώ:
‘Swinging Belleville rendez-vous
Marathon dancing doop dee doop
Vaudou Cancan balais taboo
Au Belleville swinging rendez-vous’

Το κείμενο μεταξύ ” …” που ακολουθεί είναι κατάλληλο για άτομα…που ανέχονται τη λογοκλοπή:

“Το Τρίο της Μπελβίλ ( αυθεντικός τίτλος: Les triplettes de Belleville) είναι η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους σε σενάριο και σκηνοθεσία, του πρώην κομικογράφου, Sylvain Chomet. Είναι μία διεθνής παραγωγή ανάμεσα σε εταιρίες στη Γαλλία, το Βέλγιο και τον Καναδά. Η ταινία κυκλοφόρησε το 2003.

Σαφείς είναι οι επιρροές της ταινίας από το κόμικς “Τεν-Τεν” και το σινεμά του Ζακ Τατί, ενώ εμφανής είναι και η σατιρική διάθεση του σκηνοθέτη εναντίον τόσο της Αμερικής όσο και του συστήματος παγκοσμίως που παρουσιάζονται σαν μια μαφία.[εκκρεμεί παραπομπή] Αν και τα κινούμενα σχέδια στερεοτυπικά συνδέονται με τη σχολική ηλικία, το τρίο της Μπελβίλ απευθύνεται κυρίως σε ένα ενήλικο κοινό.

Γαλλία, δεκαετία του ’60. Ο Champion ο αγαπημένος εγγονός της Madame Souza είναι ένα μοναχικό και μελαγχολικό παιδί. Η γιαγιά του προσπαθεί να βρει ποια είναι τα γούστα και τα ενδιαφέροντα του εγγονού της ώστε να πάψει να είναι θλιμμένος. Ξεκινάει αγοράζοντάς του ένα πιάνο, στη συνέχεια παίρνει ένα κουταβάκι, τίποτα όμως δεν καταφέρνει να του κεντρίσει το ενδιαφέρον. Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες ανακαλύπτει το πραγματικό του ενδιαφέρον σε ένα τετραδιάκι που κρύβει στο κρεβάτι του…τα ποδήλατα. Διαπιστώνοντας την αγάπη του αυτή, του αγοράζει ένα ποδήλατο, καθώς πιστεύει ότι είναι το μοναδικό πράγμα που μπορεί να τον κάνει ευτυχισμένο. Το νεαρό αγόρι γίνεται τελικά ποδηλάτης με προπονητή την ίδια του τη γιαγιά η οποία τον παροτρύνει συνεχώς.

Ύστερα από σκληρή προπόνηση χρόνων παίρνει μέρος στον παγκόσμιας φήμης ποδηλατικό γύρο της Γαλλίας. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, απάγεται μαζί με άλλους δύο ποδηλάτες, μυστηριωδώς από μια ομάδα μαυροντυμένων τύπων. Οι τύποι αυτοί είναι μέλη της γαλλικής μαφίας οι οποίοι διοργανώνουν μαύρα στοιχήματα με πρωταγωνιστές ποδηλάτες.

Η γιαγιά του, έχοντας στο πλευρό της τον πιστό τους σκύλο Bruno και χωρίς καθόλου χρήματα, κάνει τα πάντα για να τον βρει και να τον σώσει, φτάνοντας μέχρι την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και την πόλη Μπελβίλ. Εκεί θα γνωρίσει το διάσημο «Τρίο», τρεις εκκεντρικές γριές, πρώην δημοφιλείς καλλιτέχνιδες του μιούζικ χολ της δεκαετίας του ’30, οι οποίες αποφασίζουν να πάρουν την Madame Souza και τον σκύλο της Bruno υπό την προστασία τους και προθυμοποιούνται να τη βοηθήσουν να σώσει τον εγγονό της”.

Σε άλλο ποστ ίσως κάνω και βαθύτερη ψυχοκοινωνική ανάλυση της πιο πάνω ταινιούλας. Είδα παράλληλα και πολλά περιφερειακά-έντονα στοιχεία ψευτοκουλτούρας που θίγει η ταινία, πέρα από την κύρια ιστορία. Κυρίως το στοιχείο της παν-ταλεντοποίησης που άρχισε να εμφανίζεται και στην Κύπρο τελευταίως και ξαφνικά όλοι έγιναν καλλιτεχνικές προσωπικότητες και γνώστες όλων των ειδών τις τέχνες. Άη στην ευχή!

Κουτ. Νάητ!