Πουλόπουλε και Ινγκλέσιας καλημέρα!

Θέλω να σας  ξομολοηθώ ένα πράμα.

Που τον τζαιρό που ήμουν μιτσιά (του σχολείου μιτσιά…διότι τζαι τωρά μιτσιά είμαι…) ήθελα να με αγαπούν όλοι  γύρω μου. Εν ανεχόμουν την ιδέα να υπάρχει κάποιος εχθρικός απέναντι μου.

Αφού να φανταστείς η γειτόνισσα μας σταμάτησε να μας μιλά τζαι έβλεπα την όνειρο ενώ ήμουν 5 χρονών μωρό ότι εγίνετουν φιλική ξανά μαζί μας. Πρόβλημα λαλώ σου.

Στο σχολείο έκαμνα παρέα με όλα τα μωρά τζαι με τους δημοφιλείς τζαι τους περιθωριοποιημένους. Δεν ήθελα ποτέ να έχω διαφωνίες τζαι πάντα απολογούμουν έστω κι αν ένοιωθα ότι είχα δίκαιο. Δεν θα έλεγα ότι ήταν σημάδι αδυναμίας διότι ήμουν δυναμική. Αντιστεκόμουν στις αδικίες. Αλλά ήμουν πάντα ο τζιόκερ της παρέας. Άρεσκε μου να κάμνω τους άλλους να γελούν τζαι να περνούν ωραία.

Ακόμα ως σήμερα, στοιχίζει μου να έχω “εχθρούς”. Τζαι δεν μπορώ να πω ότι έχω τζαι ιδιαίτερους. Οι φίλοι υπερτερούν ευτυχώς. Πέρσυ είπε μου κάποιος ίσως στην προσπάθεια του να με φλερτάρει (και ίσως ήταν το καλύτερο κομπλιμέντο που μου εκάμαν…για να δεις ότι έχω θέμα): “Είσαι τόσο γλυκιά που δεν νομίζω να υπάρχει άτομο να μην σε αγαπά”.  Οι εχθροί δεν έχουν τη μορφή ενός στρατού, δεν είναι κάποιος που χωρίς να σε ξέρει σε επέλεξε τυχαία για να σου κάνει κακό. Εχθρός είναι μια φίλη που αγαπούσες πολύ και αποφάσισε να σε κουτσομπολεύει διότι ζήλεψε αυτό που είχες. Εχθρός είναι κάποιος που σε έβλαψε, σε αδίκησε και δεν ζήτησε συγνώμη. Ή αν απολογήθηκε λεκτικά… με τις πράξεις του έδειξε ότι δεν το εννοούσε.

Χρησιμοποιώ έντονες και ίσως ακραίες λέξεις καλός-κακός, φίλος-εχθρός. Είναι λόγω αυτού που προσπαθώ να εξηγήσω. Είμαι ευαίσθητη σε αυτά τα πράγματα. Δίνω πολλές ευκαιρίες, συγχωρώ ανεπιφύλακτα, βάζω τον εαυτό μου κάτω από τα άτομα που αγαπώ. Κάνω τεράστια υπομονή και επιμένω. Επενδύω στους ανθρώπους. Καμιά γη, κανένα κατόρθωμα, κανένα πτυχίο, κανένα ποσό χρημάτων δεν μπορούν να σου δώσουν την ευτυχία που μπορεί να σου δώσει το άτομο που αγαπάς. Και επειδή επενδύεις σε αυτούς και αυτοί κρατούν την καρδιά σου…όταν τη πληγώσουν πονάς φρικτά.

Σε ενοχλεί κι όταν κάποιος σου κόψει το δρόμο καθώς οδηγάς στον αυτοκινητόδρομο …αλλά θα πας στη δουλειά και θα το ξεχάσεις. Αλλά με άτομα που έχεις ωραίες αναμνήσεις, τους έχεις εμπιστευτεί προσωπικά σου, μοιράστηκες σκέψεις, μέρες και νύχτες, σε ενοχλεί όταν αλλάξουν τη στάση τους ή γίνουν τοξικοί. Είναι και φορές που η απομάκρυνση είναι η μόνη λύση.

Πως απομακρύνεσαι όμως και πνευματικά; Αναρωτιέμαι; Αν και υπάρχει απόσταση χρονική και χωρική κουβαλάς πάντα κάτι από αυτά τα άτομα! Και είναι κάποιες μέρες σαν σήμερα που είναι πανέμορφη. Που νοιώθω μια εσωτερική γαλήνη και είμαι σε ωραία διάθεση, που σκέφτομαι πως  έβλαψα τους “εχθρούς” μου; Επροσπάθησα πολλά να είμαι φίλη τους και διερωτώμαι αν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο. Κάτι που αγνόησα. Λάθη κάμνω. Αλλά εις βάρος τους για να είμαστε όπως είμαστε, δεν βρίσκω τίποτε εις βάρος μου.

Θα ήταν ωραίο να σε αγαπούσαν όλος ο κόσμος. Αλλά έχω χέητερς! Μπορούν να μεν τους αρέσκει η φάτσα μου. Να θέλουν αποκλειστικότητα…να μεν τους αρέσκουν οι αντιλήψεις μου.., να θέλουν να σε προδίνουν τζαι να καρτερούν να το δέχεσαι…

Ουφ. Γιατί να μεν είμαι μουσιαμάς τζαι να πω εν διω μπακκίραν;! Γιατί να μην λέω”Εμπανα πιστεύκουν ότι θέλουν”; -> Επειδή είμαι ένα αρκουδάκι αγάπης!!! 🙂 Αρέσκει μου να αγκαλιάζω, να χαμογελώ του κόσμου, να ακούω τις ιδέες του, να βοηθώ, αρέσκει μου η δικαιοσύνη…αρέσκει μου να έχω ειρήνη με όλους και να ζω μεταξύ τους αρμονικά…αλλά κυρίως αρέσκει μου να έχω και ειρήνη διανοίας…και όταν πονώ υπερβολικά εξαιτίας κάποιου εν είμαι σε ειρήνη με τον εαυτό μου.

Ζητώ πάρα πολλά σε έτσι κόσμο που ζούμε! Όπως και στο προτελευταίο μου ποστ, επροσπάθησα πολλά (ενώ άλλοι μου είπαν άστο χέστο) να φιλέψω τους νταήδες μου, αλλά ενώ μια μέρα ήταν εντάξει μαζί μου την επομένη ήταν ψυχροί και ανάποδοι. Εγώ θα έπρεπε να είχα θέμα μαζί τους κανονικά αν δεις πως συνδυάζονται με το παρελθόν μου τζαι με άτομο που με εβλάψε. Εν πιο εύκολο να φιλέψεις τίγρη παρά τούτους. Κουράστηκα να προσπαθώ πάντα εγώ.

Αλλά σκέφτομαι μέρες σαν σήμερα που όλα είναι όμορφα και ωραία μήπως υπάρχει κάτι άλλο που μπορώ να κάνω με “εχθρούς” του παρελθόντος; Να τολμήσω;

Είναι ενδιαφέρον το πόσες διαφορετικές ερμηνείες μπορείς να κάνεις ενός γραπτού κειμένου διότι:

α) Κάποιος ίσως να δώσει έμφαση σε μεμονομένες λεπτομέρειες. Να τις αφαιρά από τα συμφραζόμενα…

β) Μπορεί να ταυτίσει ένα κομμάτι της ζωής του με τα γραφόμενα του άλλου και να το δει από τη δική του πλευρά.

γ)Κάνει επεκτατικές αναφορές. Δηλαδή βγάζει συμπεράσματα…Τις πλείστες φορές λανθασμένα διότι υπάρχει η έλλειψη των ικανοποιητικών πληροφοριών. Και αυτό δεν είναι αρνητικό αλλά το να βασίζεται στις ικασίες του για να δώσει συμβουλές και…μπορεί να βγει εύκολα εκτός θέματος. Έστω κι αν οι συμβουλές είναι καλοπροαίρετες. Ο συγγραφέας του κειμένου λαμβάνοντας την εισήγηση σκέφτεται: “Τί στο καλό εθκιάβασε τζαι πως τα εσύνδεσε;”

Αν πρόκειται για δικά μου συγγράματα …Προτιμώ να με ρωτούν διευκρινιστικές ερωτήσεις παρά να προβαλουν μια λανθάνουσα ερμηνεία τους.

Τζάζ σέηηην!  Είπα εξ αρχής δαμέσα γράφω με συνειρμούς. Πολλές φορές εν βοηθώ στο να μεταφέρω το σωστό μήνυμα! Αλλά προσπαθώ!  Χρησιμοποιώ συμβολισμούς…αλλάζω γένη, πρόσωπα…Προσθέτω τζαι αφαιρώ…διότι θέλω να μεταφέρω ιστορίες δικές μου τζαι ιδέες. Όχι τα νέα του Μπι Μπι Σι! Ούτε του Σι Εν Εν.

Χαβ ε λόβελυ ίβενινγκ!

Πες μου αγάπη μου τί να κάνει κάποιος όταν έχει να αντιμετωπίσει εκφοβισμό ενηλίκων! Φαντάσου το εξής σενάριο…Θα το κάνω λίγο γρύφο αλλά είμαι σίγουρη θα κατανοήσεις:

Είσαι για  χρόνια σε χώρο όπου την αγκαλιά την αγοράζεις από άτομα που δεν αγαπάς. Μη πάει ο νους σου σε κόκκινα φανάρια και σε κάτι ανήθικο.Κάποτε είναι ανοικτή κάποτε κλειστή. Είναι αγχολυτικός ο ρυθμικός βηματισμός σου. Κάπου στη μέση του χρόνου εμφανίζεται η σκιά του φαντάσματος που σε στοίχειωνε για χρόνια. Δεν είναι το καθευατό φάντασμα αλλά μοιράζεται τον ίδιο φαινότυπο. Σου ξυπνά σαν μετατραυματικό στρες θαμμένες αναμνήσεις. Όντας διαφορετική λες θα το αγνοήσω. Η σκιά του φαντάσματος προσποιείται για 6 μήνες ότι δεν σε θυμάται/ ξέρει. Σε βολεύει. Κιχ. Τη βλέπεις αρχικά να είναι ευγενική σκιά. Να γίνεται ένα με τη σκιά σου καθώς ρυθμικά περπατάτε σε πληρωμένη αγκαλιά. Αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι ήρθε ο καιρός να συγχωρέσεις το φάντασμα καθώς η σκιά του σε θυμίζει τον καιρό πριν γίνει κάτι άυλο-φάντασμα. Είναι ευγενική σκιά και δείχνει ειλικρνής. Πόσο λάθος έχεις!

Ξαφνικά η σκιά έχει μαζί της ακόμη 2 πιο σκοτεινές. Τώρα είναι σαν τις τυρινίες  μαζί. Σε κοιτούν υποτιμητικά…

Στο δωμάτιο που μπάζει φως προσπάθησα να τις φιλέψω και τις τρεις…αλλά κάπου στις συζητήσεις τους…η σκιά του φαντάσματος τους μίλησε για μένα και για το φάντασμα της …και αποφάσισαν από κοινού και μυστικά να συμπεριφερθούν προσβλητικά. Από θύμα του φαντάσματος έγινα θύμα της σκιάς του, και της εφέδρικής σκιάς… Το επέτρεψα.

Το αντιμετώπισα. Κάλεσα τη σκιά και της είπα: Σε γνωρίζω και με γνωρίζεις. Το φάντασμα έχει φύγει και έμεινες εσύ που είσαι η θύμισή του. Το φάντασμα το κουβάλησα εγώ στην εξαγορασμενη αγκαλιά αλλά την πούλησε την αγκαλιά του σε φιγούρες σκόρπιες στην υφήλιο.

Η σκιά μου είπε ότι με το φάντασμα αν και είναι σχεδόν ένα δεν τα πάνε τόσο καλά! Είμαι καλή σκιά μου είπε…διαφορετική…Ναι αλλά γελάτε εις βάρος μου με τις άλλες σκιές και με συμπεριφορές Α, Β, Γ σαν παιδάκια σχολείου χρησιποποιείτε την περιθωριοποίηση και χαλάτε το δωμάτιο. Έπεσε πολύ σκιά και πολύ σκοτάδι και δεν βλέπω.

Έμαθα  από τότε να κλείνω τα μάτια μου και να αφήνω τους ρυθμούς του δωματίου να οδηγούν το βήμα μου και ξέρεις…Όταν μάθεις τα μάτια σου να προσπερνούν όσα δεν έχουν αξία μπορείς και να τα εκπαιδεύσεις να μην βλέπουν ούτε σκιές ούτε φαντάσματα.

Γεια σου 🙂

Σε είχα πολύ στις σκέψεις μου αυτές τις μέρες …Σε είδα και στο όνειρό μου!

Μικρό θεραπευτικό αναρτήριο (είμαι σίουρη ότι εν έσσει έτσι λέξη), σε πεθύμησα! Πρώτη φορά στη ζωή μου έκανα 3 ταξίδια σε ένα μήνα! Πες το τάσεις φυγής από τις μικρές κρίσεις πανικού, πες το αυθόρμητες αναζητήσεις ή απλά πολυέξοδες παρορμήσεις. Όπως και να χει, το καταχάρηκα! Γνώρισα κόσμο… κάποιοι παράξενοι κάποιοι ενδιαφέροντες…Είδα τόπους πράσινους και τόπους μεταλλικούς…τόπους αρχαίους και τόπους μοντέρνους! Χόρεψα, τραγούδησα γέλασα!

Μα μέσα στην καρδία μου στην δεξιά κοιλία για να ακριβολογώ…είχα ένα κενό. Όχι καρδιακό φύσημα…Απλά κατάλαβα όταν κατέβαινα τη σκάλα του αεροσκάφους, ότι τζείνο το κομμάτι της καρδιάς μου εν στην Κύπρο. Τζαι πάντα θα είναι. Αγαπώ την!

Όποιοι λένε ότι σου στενεύει το μυαλό η Κύπρος και ότι πρέπει να κάνεις χρόνια και χρόνια μακρυά της για να ανοίξει ο νου σου…ζηλεύουν…διότι αυτοί είναι πάροικοι κάθε γης. Δεν έχουν ξεκάθαρα μια πατρίδα. Ζουν τη ζωή τους στον αέρα και τρέχουν πάντα να βρουν κάτι που αν το αποκτήσουν δεν θα είναι ποτέ ικανοποιητικό και θα φύγουν για το επόμενο. Τα πάντα τα αλλάζουν…Τα σπίτια, τη χώρα, τι σχέσεις τους …αλλά το νου τους είναι που χρειάζεται να αλλάξουν, την οπτική τους γωνιά μέσα από την οποία βλέπουν τον κόσμο.

Είναι όμως και οι φορές που μαθαίνεις να αγαπάς ένα τόπο όπως ένα άνθρωπο. Τον χάνεις και σου λείπει.