Γεια σου 🙂

Σε είχα πολύ στις σκέψεις μου αυτές τις μέρες …Σε είδα και στο όνειρό μου!

Μικρό θεραπευτικό αναρτήριο (είμαι σίουρη ότι εν έσσει έτσι λέξη), σε πεθύμησα! Πρώτη φορά στη ζωή μου έκανα 3 ταξίδια σε ένα μήνα! Πες το τάσεις φυγής από τις μικρές κρίσεις πανικού, πες το αυθόρμητες αναζητήσεις ή απλά πολυέξοδες παρορμήσεις. Όπως και να χει, το καταχάρηκα! Γνώρισα κόσμο… κάποιοι παράξενοι κάποιοι ενδιαφέροντες…Είδα τόπους πράσινους και τόπους μεταλλικούς…τόπους αρχαίους και τόπους μοντέρνους! Χόρεψα, τραγούδησα γέλασα!

Μα μέσα στην καρδία μου στην δεξιά κοιλία για να ακριβολογώ…είχα ένα κενό. Όχι καρδιακό φύσημα…Απλά κατάλαβα όταν κατέβαινα τη σκάλα του αεροσκάφους, ότι τζείνο το κομμάτι της καρδιάς μου εν στην Κύπρο. Τζαι πάντα θα είναι. Αγαπώ την!

Όποιοι λένε ότι σου στενεύει το μυαλό η Κύπρος και ότι πρέπει να κάνεις χρόνια και χρόνια μακρυά της για να ανοίξει ο νου σου…ζηλεύουν…διότι αυτοί είναι πάροικοι κάθε γης. Δεν έχουν ξεκάθαρα μια πατρίδα. Ζουν τη ζωή τους στον αέρα και τρέχουν πάντα να βρουν κάτι που αν το αποκτήσουν δεν θα είναι ποτέ ικανοποιητικό και θα φύγουν για το επόμενο. Τα πάντα τα αλλάζουν…Τα σπίτια, τη χώρα, τι σχέσεις τους …αλλά το νου τους είναι που χρειάζεται να αλλάξουν, την οπτική τους γωνιά μέσα από την οποία βλέπουν τον κόσμο.

Είναι όμως και οι φορές που μαθαίνεις να αγαπάς ένα τόπο όπως ένα άνθρωπο. Τον χάνεις και σου λείπει.