Η Προσευχή από τα χείλη στην καρδιά.

Όπως ο γεωργός σπέρνει με υπομονή την γη, έτσι και ο χριστιανός σπέρνει το όνομα του Θεού μέσα στην καρδιά του. Και έρχεται ώρα — όχι με ανθρώπινο υπολογισμό, αλλά με θεία οικονομία — που η προσευχή κατεβαίνει από τα χείλη στην καρδιά.

Τότε αποκαλύπτεται το μυστήριο: η αληθινή προσευχή δεν είναι τα λόγια, αλλά η καρδιακή ενθύμηση του Θεού. Είναι η μόνιμη παρουσία Του μέσα μας, η γλυκιά μνήμη Του που συνοδεύει κάθε αναπνοή, κάθε πόνο, κάθε χαρά. Είναι το «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» που δεν λέγεται πια μόνο με τη φωνή, αλλά χτυπά ρυθμικά με την καρδιά.

Η κοσμική και πνευματική εργασία.

 

Η εργασία, μέσα στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, δεν είναι απλώς ένα μέσο βιοπορισμού, αλλά τρόπος ζωής ευλογημένος από τον Θεό.

Ο Απ. Παύλος λέγει χαρακτηριστικά: «Εἰ τίς οὐ θέλει ἐργάζεσθαι, μηδέ ἐσθιέτω». Δηλαδή όποιος δεν θέλει να εργάζεται να μην τρώει κιόλας.

Από την αρχή της δημιουργίας, ο άνθρωπος τοποθετείται «ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς ἐργάζεσθαι καὶ φυλάσσειν αὐτόν»· η εργασία προηγείται της πτώσεως και φανερώνει τη συνεργία του ανθρώπου με τον Δημιουργό. Όταν τελείται με ταπείνωση και ευχαριστία, γίνεται προσευχή σιωπηλή και ενέργεια ευάρεστη ενώπιον του Θεού.

Η κατάκριση αποκαλύπτει την καρδιά μας!

Η κατάκριση του άλλου δεν είναι απλώς ένα λάθος της γλώσσας, κάτι που μας ξέφυγε, αλλά μια αποκάλυψη της καρδιάς μας.

Στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, η κρίση του πλησίον θεωρείται από τις πλέον μεγάλες πνευματικές πτώσεις, όχι μόνο επειδή αδικεί τον άνθρωπο που κατακρίνουμε, αλλά κυρίως επειδή φανερώνει την εσωτερική μας κατάσταση, χωρίς όμως να μπαίνουμε στην διαδικασία της μετάνοιας.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ ΛΟΥΚΑ

 

«Δοκιμάζοντες τί ἐστι εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ» (Ἐφεσ. 5.10).

Πρός τούς χριστιανούς τῆς Ἐφέσου ἀπευθύ­νε­ται σήμερα ἀπόστολος Παῦλος καί δι᾽ αὐτῶν πρός τούς χριστιανούς ὅλων τῶν ἐποχῶν καί πρός ἐμᾶς σήμερα, καί μᾶς συμβουλεύει πῶς πρέπει νά ζοῦμε ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί ὡς μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Ἀνάμεσα, λο­ι­πόν, στίς ἄλλες συμ­βου­λές πού δίδει ὁ πρωτο­κο­ρυφαῖος ἀπό­στολος εἶ­ναι καί αὐτή πού προ­α­νέφερα. Συστή­νει στούς χριστιανούς τῆς Ἐφέσου νά ἐξετάζουν κάθε φο­ρά τί εἶναι αὐτό πού εἶναι εὐ­άρεστο στόν Θεό, τί εἶ­ναι αὐτό πού τόν εὐχα­ριστεῖ καί τόν χαρο­ποιεῖ.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος βεβαίως, ἀδελφοί μου, γνωρίζει ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά βρίσκεται πάντοτε κοντά τους γιά νά τούς λέει τί θά πρέ­πει νά κάνουν καί τί νά ἀποφεύγουν· καί γνω­ρί­­ζει ἀκόμη ὅτι εἶναι ἀνάγκη νά ἀποκτήσουν οἱ ἴδιοι τό κριτήριο ἐ­κεῖνο πού θά τούς βοη­θᾶ στήν ὀρθή ἐπιλογή. Καί τό κριτή­ριο αὐτό δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό «τί ἐστιν εὐ­ά­ρεστον τῷ Κυρίῳ».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΕ´: ΑΓ. ΑΝΔΡΕΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ

 

«Ἦν δέ Ἀνδρέας … εἷς ἐκ τῶν ἀκουσάντων πα­­ρά Ἰωάννου καί ἀκολου­θησάντων αὐτῷ» (Ἰωάν. 1.40).

Ἑορτή ἀποστολική ἡ σημερινή, ἑ­ορ­­τή τοῦ πρωτοκλή­του τῶν ἀπο­στόλων, ἀπο­στόλου Ἀνδρέου.

Ὀνομάζεται πρωτό­κλη­­τος, γιατί ἦταν ὁ πρῶτος πού δέχθηκε τήν πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ νά τόν ἀκολουθήσει καί ἀποφάσισε ἀμέσως νά ἐγκαταλείψει τά πά­ν­­τα, ἀκόμη καί τόν δι­δάσκαλό του, τόν Τί­μιο Πρόδρομο, καί νά ἀκολουθήσει τόν Χριστό. Ἐγ­κα­τέλειψε τά πά­ντα γιά Ἐκεῖνον. Ὄχι γιατί δέν ἀγαποῦσε τόν κόσμο, ὄχι γιατί δέν ἀγαποῦσε τόν ἅγιο Ἰω­άν­νη τόν Πρόδρομο, ἀλ­λά γιατί εἶχε πι­στεύ­σει στόν λό­γο τοῦ διδασκάλου του, ὅτι ἐκεῖνος πού θά ἐρχόταν μετά ἀπό αὐ­τόν, ἦταν ἐκεῖνος τόν ὁποῖο θά ἔπρεπε νά ἀκο­λουθήσουν, για­τί ἐκεῖ­νος ἦταν τό φῶς, ἦταν ἡ ζωή, ἦταν ἡ ὁδός, πού θά ἔπρεπε νά βα­δίσουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ ΛΟΥΚΑ

 

«Ψυχή, ἔχεις πολλά ἀγαθά κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου» (Λουκ. 12.19)

Δύο ἀντίθετες εἰκόνες μᾶς παρουσίασαν τά ἀναγνώ­σματα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς. Ἀπό τή μία ὁ ἀπόστολος Παῦλος καυχᾶται γιά τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου, γιά τό ἔσχατο δηλαδή ὅριο τῆς ἀνθρωπίνης ἐξαθλιώ­σεως καί τῆς θείας κενώσεως, καί ἀπό τήν ἄλλη ὁ ἄφρων πλούσιος τῆς εὐαγγελικῆς παραβολῆς καυ­χᾶται γιά τά πολλά ἀγαθά πού τοῦ ἀπέφερε ἡ εὐφορία τῆς γῆς καί τά ὁποῖα τοῦ ἐξασφαλίζουν μία πλού­σια ζωή «εἰς ἔτη πολλά», γιά πολλά χρόνια.

Ὁ ἕνας, ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δέν καυχᾶται μόνο γιά τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἀκολουθεῖ μέ χαρά τό παράδειγμά του. Στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ σταυρώνει τόν κόσμο «σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καί ταῖς ἐπιθυμίαις», μέ τίς πράξεις καί τίς ἐπιθυμίες του, μέ τίς κακίες καί ἀδυναμίες του, μέ τίς φιλοδοξίες καί τίς πλεονεξίες του, καί συγχρόνως σταυρώνει καί τόν ἑαυτό του γιά τόν κόσμο, νεκρώνει δηλαδή καί ἀκυρώνει τήν ἐπίδραση πού μπο­ρεῖ νά ἔχουν ὅλα αὐτά μέσα του, γιατί τά θεωρεῖ ἀσήμαντα σέ σύγκριση μέ αὐτό πού κερδίζει ὁ ἄνθρωπος μέσα ἀπό τή μετοχή του στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ καί μέσα ἀπό τήν οἰκείωσή του μέ τή σταύ­ρωσή του.

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

 «Ὡς ἐμψύχῳ Θεοῦ κιβωτῷ ψαυ­έ­τω μηδαμῶς χείρ ἀμυήτων», ψάλ­λει πανηγυρικά σήμερα ἡ Ἐκ­κλη­σία μας, ἑορτάζοντας τήν εἴσοδο τῆς Παναγίας Παρθένου στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἐκεῖ ὅπου μόνο ὁ ἀρ­χι­ερεύς «ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ», μία φορά τόν χρόνο, εἰ­σήρ­­­χετο γιά νά προσφέρει θυσία στόν Θεό.

Εἰσέρχεται ἡ Παναγία, μόλις τριῶν ἐτῶν, στό ἱερότερο σημεῖο τοῦ ναοῦ τῶν Ἱεροσολύμων, ἐκεῖ ὅπου ἐφυλάσσετο ἡ κιβωτός μέ τίς πλά­κες τῆς Δια­θή­κης καί ἡ ράβδος Ἀα­­ρών, πού εἶχε βλαστήσει, καί τό μάν­να μέ τό ὁποῖο εἶχε θρέψει ὁ Θεός τούς Ἰουδαίους κατά τή διάρκεια τῆς τεσσαρακονταετοῦς πορείας τους πρός τή γῆ τῆς ἐπαγγελίας.

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Μηνάς ο Θαυματουργός (Βίος-Θαύματα)

Ο Άγιoς Μηνάς γεννήθηκε στην Αίγυπτo στα μέσα περίπoυ τoυ 3oυ αιώνα μ.Χ. από γoνείς ειδωλoλάτρες. Ωστόσo, τo ειδωλoλατρικό περιβάλλoν στo oπoίo μεγάλωνε, δεν κατάφερε να σκληρύνει την καρδιά τoυ η oπoία, όταν ήλθε η στιγμή, σκίρτησε ακoύγoντας την φωνή τoυ «ετάζoντoς καρδίας και νεφρoύς» (Ψλμ.7,10) Θεoύ και έτσι o, έφηβoς ακόμη, Μηνάς έγινε χριστιανός.

Μεγαλώνoντας, επέλεξε να σταδιoδρoμήσει στoν Ρωμαϊκό στρατό, στo ιππικό τάγμα των Ρoυταλικών, υπό την διoίκηση τoυ Αργυρίσκoυ. Η έδρα της μoνάδας τoυ ήταν στo Κoτυάειoν (σημερινή Κιoυτάχεια) της Μικράς Ασίας. Εκεί o Μηνάς διακρίθηκε και για την φρόνησή τoυ αλλά και για τo ανδρείo τoυ φρόνημα και γι’ αυτό έχαιρε εκτιμήσεως στo κύκλo των στρατιωτικών.

Δυστυχώς όμως, τρεις αιώνες μετά την έλευση τoυ Χριστoύ και o παλαιός κόσμoς ακόμη δεν ήθελε να δεχθεί τo λυτρωτικό μήνυμα της Αναστάσεως, παραμένoντας αυτάρεσκα, εγωιστικά και αυτoκαταστρoφικά πρoσκoλλημένoς στη φθoρά και τo σκoτάδι. Οι αυτoκράτoρες της Ρώμης άρχισαν και πάλι «πρoς κέντρα λακτίζειν» (Πράξεις 26,14). Ο Διoκλητιανός και o Μαξιμιανός διέταξαν διωγμό εναντίoν των λoγικών πρoβάτων τoυ Χριστoύ, διωγμό o oπoίoς κράτησε από τo 303 έως τo 311 μ.Χ. Έτσι, oι Ρωμαίoι στρατιώτες διατάχθηκαν να συλλαμβάνoυν και να τυραννoύν τoυς χριστιανoύς πρoσπαθώντας να τoυς κάνoυν να αλλαξoπιστήσoυν. Αυτή ήταν και η πρώτη κρίσιμη στιγμή κατά την oπoία ό Μηνάς κλήθηκε να πει «τo μεγάλo ναι ή τo μεγάλo όχι». Η πίστη τoυ στoν Χριστό νίκησε την κoσμική «σύνεση» και λoγική.

Οι Άγιοι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ

Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ

Ὁ Μιχαὴλ εἶναι ὁ πιὸ ἔνδοξος καὶ λαμπρὸς ταξιάρχης τῶν ἀσωμάτων Δυνάμεων.

Πολλὲς εἶναι οἱ ἐπεμβάσεις καὶ οἱ εὐεργεσίες του τόσο στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὅσο καὶ στὴ Καινὴ Διαθήκη.

Ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαὴλ ἐμφανίστηκε στὸν Πατριάρχη Ἀβραὰμ κατὰ τὴ θυσία τοῦ Ἰσαάκ.

Ἔπειτα στὸν Λώτ, ὅταν τὸν λύτρωσε μαζὶ μὲ τὴν οἰκογένειά του ἀπὸ τὴν καταστροφὴ τῶν Σοδόμων.

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος ο Μυροβλύτης

Ο Άγιος Δημήτριος ο Μεγαλομάρτυρας ο Μυροβλύτης εορτάζει στις 26 Οκτωβρίου

Νεανική ηλικία – Υπατικό αξίωμα
Ο Άγιος ήλθε στον κόσμο γύρω στο 280 μ.Χ. στην Μεγάλη Θεσσαλονίκη από γονείς επισήμους, οι οποίοι κατάγονταν από τις πιο επιφανείς οικογένειες των Μακεδόνων.

Η σημαντικότατη τότε πόλη της Θεσσαλονίκης βρισκόταν ακόμη στο σκότος της ειδωλολατρίας. Είχε δεχθεί στο εύφορο έδαφος της τον σπόρο του Ευαγγελικού Κηρύγματος από τον Απόστολο των Εθνών Παύλο, περίμενε όμως να στείλει ο Θεός την μεγαλειώδη μορφή του διδασκάλου και μάρτυρος Του Δημητρίου, για να καρποφορήσει όχι πλέον
«εν τριάκοντα», αλλά «εν εκατόν» (Μάρκ. δ' 8), και να ετοιμαστεί για να αναδειχθεί σε λίγο «η πρώτη μετά την πρώτη», την Κωνσταντινούπολη.
Οι γονείς του ήταν θαυμαστοί για την αρετή της ψυχής τους. Η δε παιδεία του συνταιριασμένη με την ψυχική ευγένεια, την ωραιότητα του σώματος και το άσπιλο της ψυχής, καθιστούσε τον Δημήτριο επάξιο κατοικητήριο του Θεού, ναό αγιασμένο του Υψίστου. Και στην μεν παιδική και την εφηβική ηλικία υπερίσχυσε από όλους τους συνομηλίκους του και δεν υπήρχε κανένα αληθινό αγαθό στο οποίο να μη διέφερε πολύ από τους άλλους.

Άγιος Δημήτριος, ο Μυροβλήτης, ο Μεγαλομάρτυρας.

«Τοῖς τῶν αἱμάτων σου ρεί­θροις, Δημήτριε, τήν Ἐκ­κλησίαν ὁ Θεός ἐπορ­φύ­ρω­σε».

Χαίρει καί εὐφραίνε­ται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χρι­στοῦ ἑορτάζοντας τή μνήμη τοῦ μεγαλομάρ­τυ­ρος καί ἀθλοφόρου ἁγίου Δημητρίου τοῦ μυροβλύτου. Χαίρει καί καυ­χᾶται, καί περιβάλλεται ὡς πολύτιμο ἔνδυμα τά αἵματα τοῦ καλλι­νί­κου μάρτυρος τοῦ Χρι­στοῦ καί γενναίου ὁπλί­του τοῦ Κυρίου, πού ἐπορ­φύ­­ρωσαν τήν Ἐκκλη­σία του.

Καί δέν ἐπορφύρωσε μό­νο μέ τό δικό του αἷ­μα τήν Ἐκκλησία ὁ τι­μώ­μενος μεγα­λο­­μάρ­τυς Δημήτριος, δέν τήν ἐπορφύ­ρω­σε μόνο μέ τό αἷμα τῆς λογχευθείσης, κατά μί­μη­ση τοῦ Χριστοῦ, πλευ­­ρᾶς του καί τή γεν­ναία ὁμολογία τῆς πί­στε­ώς του, ἀλ­λά καί μέ τήν ὁμο­λογία καί τό μαρτύριο τοῦ νεα­ροῦ μαθητοῦ του τοῦ ἁγίου Νέ­­στορος, ὁ ὁποῖος ἐπι­καλούμενος τή βοή­θεια τοῦ Θεοῦ τοῦ Δημη­τρί­ου κατόρθωσε νά νι­κή­σει τόν Λυ­αῖο, τόν προσφιλῆ μο­νο­μάχο τοῦ αὐ­το­κράτο­ρος Μα­ξι­μιανοῦ, καί νά κα­τα­τρο­πώ­σει τούς εἰδωλο­λά­­τρες, οἱ ὁ­ποῖοι ἐκαυ­χῶ­ντο γιά τή δύ­ναμη τῶν σω­μά­των τους καί τή βοή­θεια τῶν ἀνυ­πάρ­κτων θεο­τή­των τους.

Μην αφήνεις την προσευχή...

 

Μέσα στη βοή των ημερών,

όταν ο νους βαραίνει από τον κόπο

κι η ψυχή ξεχνά να αναπνεύσει,

η προσευχή ανατέλλει

σαν ήλιος πίσω από τα σύννεφα.

 

Όποιος προσεύχεται,

δεν αποδρά από τη ζωή,

την φωτίζει.

Βρίσκει τη δύναμη να συγχωρεί,

να σηκώνει με πραότητα

το βάρος της κάθε μέρας,

να βλέπει στο ταπεινό

το ιερό και το ωφέλιμο.

 

Η Εκκλησία δεν με ξεχνά ποτέ...

 

Μέσα στην ησυχία του Αγίου Βήματος

αρχίζει το αόρατο μυστήριο·

ο ιερέας, λειτουργός της θείας οικονομίας,

κρατά στα χέρια του τον άρτο της ζωής,

και τον μεταποιεί σε ένσαρκο σύμβολο

του Αμνού του Θεού.

 

Όσο πλησιάζω στο Φως...

 

Όσο πλησιάζω στο φως

τόσο βαθαίνει η νύχτα μέσα μου.

 

Το κερί που κρατούσα με καμάρι

μπροστά στον ήλιο στέκει ανόητο και μικρό

κι εκεί ανακαλύπτω

πως δεν υπήρξα ποτέ φως,

παρά μόνο σκιά που χόρευε στης πλάνης τον ρυθμό.

 

Όλα μας συγχωρούνται, αρκεί να θελήσουμε να συγχωρεθούμε.

 

Η ψυχή του ανθρώπου είναι πλασμένη για την ειρήνη, όμως συχνά βαραίνει από το φορτίο των αμαρτιών, των λανθασμένων επιλογών, των ανομολόγητων σκέψεων και πράξεων.

Αυτό το βάρος δεν φαίνεται πάντα εξωτερικά, αλλά πολλές φορές κρύβεται μέσα μας, ανοίγει πληγές και γεμίζει σκοτάδι τα εσώψυχά μας. Ο άνθρωπος μπορεί να προσπαθήσει να βρει ανακούφιση σε ποικίλες χαρές ή απολαύσεις, όμως η αληθινή ανάπαυση δεν έρχεται αν δεν καθαρθεί ο εσωτερικός του κόσμος. Και αυτή η κάθαρση δίδεται μέσα από το μυστήριο της εξομολόγησης.

Να προσεγγίζουμε τους ιερείς ως πατέρες μας και όχι σαν μάγους!

 

Να ζητάτε από τους ιερείς να σας διαβάζουν ευχές, όμως χρειάζεται κι εσείς να «υποστηρίζετε» τις ευχές αυτές, με την ζωή σας.

Η Εκκλησία δεν κάνει «μαγικά».

Οι ιερείς επικαλούνται την Χάρη του Θεού να έρθει στην ζωή κάθε πιστού δια των ευχών, όμως εάν ο άνθρωπος δεν ζει ενεργά την Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, μια ευχή δεν μπορεί να φέρει κάποιο αποτέλεσμα.

Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι οι ευχές είναι συμπληρωματικές στην ήδη υπάρχουσα Μυστηριακή ζωή του πιστού και όχι αυτόνομες καταστάσεις.

Το ζητούμενο είναι να προσπαθούμε να ζούμε με τον Θεό στη ζωή μας. Και αυτό σημαίνει να προσπαθούμε να ακολουθούμε τις εντολές Του με υπακοή και ταπείνωση. 

Σταυρός: Ο φύλαξ του κόσμου και η παρηγοριά των αμαρτωλών.

 

                      Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή  Δρ.Θ.

 

Ευλογημένοι μας Χριστιανοί,  

Η σημερινή μεγάλη εορτή της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, δεν είναι απλώς μία ιστορική ανάμνηση της ανευρέσεως του Σταυρού από την αγία Ελένη τον 4ο αιώνα. Είναι μία ζωντανή υπενθύμιση  της δυνάμεως που έχει ο Σταυρός του Χριστού να αλλάζει τον κόσμο και την ζωή μας. Ο Σταυρός είναι το κλειδί για να δούμε με διαφορετικό μάτι τα κοινωνικά προβλήματα, τις αδικίες και τους αγώνες της καθημερινότητας.

 

Η σημερινή εορτή μας καλεί όχι μόνο να προσκυνήσουμε τον Σταυρόν, αλλά και να σηκώσουμε τον δικό μας. Ο Σταυρός είναι σημείο νίκης και σωτηρίας, αλλά ταυτόχρονα υπενθύμιση ότι η πορεία προς την Ανάσταση περνά μέσα από τον πόνο, την δοκιμασία και την ταπείνωση.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Ο χριστιανός μπορεί να λυπάται μόνο για δύο λόγους!

Τη λύπη την έβαλε μέσα μας ο Θεός. Όχι, όμως, για να τη μεταχειριζόμαστε άσκοπα ή και βλαπτικά, σε ακατάλληλο χρόνο και σε αντίθετες συνθήκες στη φύση μας περιστάσεις, κλονίζοντας έτσι την υγεία της ψυχής και του σώματος, αλλά για ν’ αποκομίζουμε απ’ αυτήν όσο γίνεται μεγαλύτερο πνευματικό κέρδος. Γι’ αυτό, δεν πρέπει να λυπόμαστε όταν παθαίνουμε κάτι κακό, μα όταν κάνουμε κάτι κακό. Εμείς, ωστόσο, έχουμε αντιστρέψει τα πράγματα. Έτσι, και αμέτρητα κακά να διαπράξουμε, ούτε λυπόμαστε ούτε ντρεπόμαστε. Αν, όμως, πάθουμε και το παραμικρό κακό από κάποιον, τότε τα χάνουμε, βαριοθυμούμε, γινόμαστε συντρίμμια και δεν συλλογιζόμαστε πως οι θλίψεις και οι πειρασμοί φανερώνουν τη φροντίδα του Θεού για μας περισσότερο από τα ευχάριστα περιστατικά.

Κυριακή ΙΒ' Ματθαίου: Χρειάζεται αυταπάρνηση για την κατάκτηση της αρετής.

Ο νέος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ευλογημένοι μας Χριστιανοί, είναι ένας συμπαθής άνθρωπος. Νεανική ψυχή, καθαρή καρδιά, που κατέχεται από ένα ωραιότατο προβληματισμό. Κατέχεται από την επιθυμία να κληρονομήσει την αιωνιότητα.

Μετά από το γνωστό διάλογο που είχε με τον Κύριο και την απάντηση πού έλαβε, καθώς ιστορεί ο Ιερός Ευαγγελιστής Ματθαίος, ο νέος έφυγε πολύ λυπημένος, διότι δεν μπορούσε να αφήσει τη μεγάλη περιουσία του, τα πλούτη του και να ακολουθήσει τον Κύριο. Ακόμη έδειξε πώς δε μπορούσε να χαλιναγωγήσει τον εαυτό του σ΄ όλες τις ηδονές και απολαύσεις που απολάμβανε λόγω της οικονομικής ευμάρειας που διέθετε.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΟΡΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

 † ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης

τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας

ΠΡΟΣ

τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας.

 

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Ἀπόστολοι ἐκ περάτων συναθροισθέντες ἐνθάδε Γεθσημανῇ τῷ χωρίῳ κηδεύσατέ μου τό σῶμα, καί Σύ, Υἱέ καί Θεέ μου, παράλαβέ μου τό πνεῦμα».

Μία διπλῆ παράκληση ἀπευθύνει ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος λίγο πρίν ἀπό τήν Κοίμηση καί ἀπό τήν εἰς οὐρανούς μετάστασή της. Ἡ πρώτη ἀπευθύνεται πρός τούς μαθητές τοῦ Υἱοῦ της, πρός  ἐκείνους πού εἶχαν ἀκολουθήσει πιστά τόν Χριστό στά τρία χρόνια τῆς δημόσιας ζωῆς του, καί τούς ὁποίους αἰσθανόταν ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ὡς τέκνα της, ὅπως καί ἐκεῖνοι τήν αἰσθανόταν ὡς μητέρα τους. Ἀπευθύνεται πρός τούς μαθητές τοῦ Υἱοῦ της, οἱ ὁποῖοι κήρυτταν τόν λόγο του στά πέρατα τοῦ κόσμου, καί τούς παρακαλεῖ νά ἔλθουν στήν Γεθσημανῆ καί νά κηδεύσουν τό πανάχραντο σῶμα της.