Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2025
Κήρυγμα στην Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα (Ματθ. β΄ 13–23)
Ακόμα αντηχεί μέσα μας το «Χριστός γεννάται, δοξάσατε». Κι όμως, η Εκκλησία σήμερα δεν μας αφήνει να μείνουμε μόνο στη χαρά και στο φως των Χριστουγέννων. Μας οδηγεί αμέσως σε μια δύσκολη εικόνα: διωγμός, φυγή, αίμα αθώων παιδιών.
Ο Χριστός, αδελφοί μου, δεν πρόλαβε να μιλήσει, δεν πρόλαβε να κηρύξει, κι όμως διώκεται. Ο Ηρώδης φοβάται ένα Βρέφος. Γιατί; Γιατί ο Χριστός, ακόμα κι ως νήπιο, αποκαλύπτει την αλήθεια: ότι κανείς δεν μπορεί να είναι «βασιλιάς» στη ζωή του όταν έρχεται ο αληθινός Βασιλεύς.
Και τότε βλέπουμε κάτι συγκλονιστικό. Ο άγγελος λέει στον Ιωσήφ: «Σήκω, πάρε το παιδί και τη μητέρα Του και φύγε». Ο Θεός φεύγει. Ο Δημιουργός γίνεται πρόσφυγας. Δεν κατεβάζει φωτιά από τον ουρανό. Δεν τιμωρεί. Ταπεινώνεται και φεύγει, για να σώσει τον άνθρωπο.
Πόσο διαφορετικός είναι ο τρόπος του Θεού από τον τρόπο του κόσμου! Ο κόσμος πολεμά, επιβάλλεται, εκδικείται. Ο Θεός υπομένει, σιωπά, σώζει.
Και μέσα σε όλο αυτό, αδελφοί μου, ακούμε για τη σφαγή των νηπίων. Παιδιά αθώα, που δεν έφταιξαν σε τίποτε. Κι όμως, η Εκκλησία τα ονομάζει μάρτυρες. Γιατί; Γιατί πέθαναν «αντί Χριστού». Ο πόνος τους δεν πήγε χαμένος. Τον πήρε ο Θεός και τον έκανε στεφάνι δόξας.
Αυτό το Ευαγγέλιο σήμερα μας κοιτάζει κατάματα και μας ρωτά:
Πού είμαστε εμείς; Με ποια πλευρά στεκόμαστε;
Μοιάζουμε με τον Ηρώδη, όταν δεν θέλουμε τον Χριστό στη ζωή μας, όταν μας ενοχλεί το θέλημά Του; Ή μοιάζουμε με τον Ιωσήφ, που σηκώνεται νύχτα, χωρίς ερωτήσεις, και υπακούει στον Θεό;
Η Αγία Οικογένεια μάς διδάσκει ότι η πίστη δεν είναι λόγια, είναι εμπιστοσύνη. Είναι να προχωράς μέσα στο σκοτάδι, κρατώντας τον Χριστό, και να ξέρεις ότι Εκείνος θα σε οδηγήσει.
Αδελφοί μου, τα Χριστούγεννα δεν είναι μια γιορτή που πέρασε. Είναι ένας δρόμος. Ο Χριστός γεννήθηκε στη φάτνη, αλλά θέλει να γεννηθεί και μέσα στην καρδιά μας. Και αυτό δεν γίνεται χωρίς αγώνα, χωρίς ταπείνωση, χωρίς σταυρό.
Ας Τον δεχθούμε, λοιπόν, όχι μόνο όταν όλα είναι εύκολα, αλλά και όταν η ζωή μας οδηγεί σε «Αίγυπτο». Γιατί εκεί, στις δυσκολίες, είναι που ο Χριστός μένει πιο κοντά μας.
π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΟΣΚΙΝΑΣ
ΚΟΙΤΑ ΤΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ (ΑΝΕΙΛΕΝ ΠΑΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΑΣ)
«Τότε Ἡρῴδης ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν μάγων ἐθυμώθη λίαν, καὶ ἀποστείλας ἀνεῖλεν πάντας τοὺς παῖδας τοὺς ἐν Βηθλέεμ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω, κατὰ τὸν χρόνον ὃν ἠκρίβωσεν παρὰ τῶν μάγων» (Ματθ. 2, 16-17)
«Τότε ὁ Ἡρώδης, ἐπειδὴ εἶδε ὅτι ἐξαπατήθηκε ἀπὸ τοὺς μάγους, ἐθύμωσε πάρα πολὺ καὶ ἔστειλε καὶ ἐσκότωσε ὅλα τὰ παιδιὰ στὴν Βηθλεὲμ καὶ σέ ὅλα τὰ περίχωρά της ἀπὸ δύο ἐτῶν καὶ κάτω, σύμφωνα πρὸς τὸν χρόνο, τὸν ὁποῖο ἐξακρίβωσε ἀπὸ τοὺς μάγους».
Γεμάτη η ανθρώπινη Ιστορία από τυράννους. Αυτός που έχει τη δυνατότητα να ηγεμονεύει, να έχει το μονοπώλιο της νόμιμης κρατικής βίας, να ελέγχει τους μηχανισμούς του κράτους, εύκολα μπαίνει στη λογική του ατομικού συμφέροντος και της χρήσης του λαού του ως θεράποντος, χωρίς να τον ενδιαφέρει το κοινό καλό, αν αυτό δεν ταυτίζεται με το δικό του. Χαρακτηριστικό των τυράννων τα μεγάλα έργα, ώστε ο κόσμος να ξεχνιέται βλέποντας μεγαλεία, τα οποία ευκολύνουν τη ζωή του ή γίνονται αφορμή δόξας για τον ισχυρό. Χαρακτηριστικό των τυράννων, εκτός της καταστολής, η χρήση του άρτου και των θεαμάτων, ώστε να μπορούν να έχουν τον λαό ήσυχο, με καλυμμένες τις βιοτικές του ανάγκες ή να τον οδηγούν στη λογική του να ξεχνιέται για όσα θα μπορούσε να έχει και δεν έχει.
Στα χρόνια του ερχομού του Χριστού στον κόσμο υπήρχαν δύο τυραννίες. Η μία ήταν των Ρωμαίων. Αυτοί κυβερνούσαν τον γνωστό κόσμο με τη δύναμη των όπλων και της εξουσίας. Ήταν πάντοτε ένας στρατός κατοχής, στον οποίο η αντίσταση έμοιαζε μάταιη. Η δεύτερη τυραννία όμως ήταν αυτή του βασιλιά Ηρώδη, ο οποίος είχε ουσιαστικά την εξουσία στην Παλαιστίνη. Η τυραννία στηριζόταν στην ισχύ των όπλων και στην ανοχή των Ρωμαίων. Εφόσον ο Ηρώδης είχε τον λαό ήσυχο, οι Ρωμαίοι γιατί να μην τον ανέχονται; Ο Ηρώδης δεν δίσταζε να χρησιμοποιήσει τον ρωμαϊκό στρατό, κάνοντας τον εαυτό του ακόμη πιο μισητό στους συμπατριώτες του, από τη στιγμή που έβλεπαν ότι ο βασιλιάς τους δεν ήταν μόνο άδικος απέναντί τους, αλλά συνεργαζόταν και με τους εχθρούς τόσο του Θεού όσο και του λαού. Και ίσως το μεγαλύτερο έγκλημα που έκανε ο Ηρώδης ήταν όταν θανάτωσε τα νήπια της Βηθλεέμ, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο δεν θα κινδύνευε ο θρόνος του στο μέλλον από τον Χριστό.
«Μανείς», μας αναφέρει ο υμνογράφος της Εκκλησίας, για τον Ηρώδη. Έζησε ο Ηρώδης την μανία, την παραφροσύνη, την απόλυτη τρέλα να τα βάλει με ένα παιδί. Θανάτωσε και πλήθος άλλων παιδιών, ανυπεράσπιστων και αθώων, για να μην αισθανθεί ότι υπάρχει ο φόβος του σφετερισμού του θρόνου του. Σαν να επρόκειτο να ζήσει για πάντα. Σαν να μη ήταν ο εκλεκτός των Ρωμαίων. Σαν να μην είχε στα χέρια του τους μηχανισμούς του κράτους. Ένα παιδί, λιγότερο από δύο χρονών, ήταν η απειλή του. Δαιμονόπληκτος ο Ηρώδης εκτός από τύραννος. Παράφρων και ανόητος. Όμως στον νου του το παν ήταν η εξουσία του. Και η θανάτωση των νηπίων της Βηθλεέμ ήταν μία επίδειξη δύναμης, για να φοβηθούν όλοι, πραγματικοί ή κατασκευασμένοι από τον νου του σφετεριστές.
«Κοίτα τι μπορώ να κάνω!». Αυτό είναι το μήνυμα που ο Ηρώδης δίνει και στην εποχή μας. Όταν έχω τη δύναμη και την εξουσία στα χέρια μου, μπορώ να συντρίψω τους πάντας. Το ότι ο Χριστός έφυγε στην Αίγυπτο δεν θα μπορούσε να περάσει από τον νου του τυράννου. Το ότι τελικά, όσο και να αισθανόμαστε ικανοί για τα πάντα, να δοκιμάζουμε τα πάντα, να νομίζουμε ότι τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει, είναι η αυταπάτη μας, ιδίως στους καιρούς της έπαρσης. Η βασιλεία του Χριστού δεν ήταν και δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Και γι’ αυτό δεν θα εξαλειφθεί. Αυτό το μήνυμα ας είναι η παρηγοριά μας για την ανησυχία που νιώθουμε από κάθε μορφής τυραννία στους καιρούς μας. Δεν θα κρατήσει για πάντα. Πάντα ο Χριστός θα επανέρχεται. Η αγάπη. Η ελευθερία. Η αλήθεια. Και θα μας καλεί να τον συνοδεύσουμε με τον τρόπο της Εκκλησίας. Που είναι ακατάλυτος, όπως η γιορτή.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
28 Δεκεμβρίου 2025
Κυριακή μετά τη Χριστού Γέννηση
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2025- ΜΕΤΑ ΤΗ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗ (Ματθ. 2, 13-23)
Ἀναχωρησάντων τῶν μάγων ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ' ὄναρ τῷ Ἰωσὴφ λέγων· Ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι· μέλλει γὰρ Ἡρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό. Ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβεν τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ νυκτὸς καὶ ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἦν ἐκεῖ ἕως τῆς τελευτῆς Ἡρῴδου· ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· Ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου. Τότε Ἡρῴδης ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν μάγων ἐθυμώθη λίαν, καὶ ἀποστείλας ἀνεῖλεν πάντας τοὺς παῖδας τοὺς ἐν Βηθλέεμ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω, κατὰ τὸν χρόνον ὃν ἠκρίβωσεν παρὰ τῶν μάγων. Τότε ἐπληρώθη τὸ ῥηθὲν διὰ Ἰερεμίου τοῦ προφήτου λέγοντος· Φωνὴ ἐν Ραμὰ ἠκούσθη, κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς· Ραχὴλ κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς, καὶ οὐκ ἤθελεν παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσί. Τελευτήσαντος δὲ τοῦ Ἡρῴδου ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ' ὄναρ τῷ Ἰωσὴφ ἐν Αἰγύπτῳ λέγων· Ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν Ἰσραήλ, τεθνήκασιν γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου. Ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβεν τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ εἰσῆλθεν εἰς γῆν Ἰσραήλ. Ἀκούσας δὲ ὅτι Ἀρχέλαος βασιλεύει τῆς Ἰουδαίας ἀντὶ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ Ἡρῴδου ἐφοβήθη ἐκεῖ ἀπελθεῖν· χρηματισθεὶς δὲ κατ' ὄναρ ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, ὅπως πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ τῶν προφητῶν ὅτι Ναζωραῖος κληθήσεται.
Απόδοση σε απλή γλώσσα
Ὅταν ἀνεχώρησαν οἱ Μάγοι, ὁ ἄγγελος τοῦ Κυρίου ἐμφανίζεται στὸν Ἰωσὴφ σὲ ὄνειρο καὶ τοῦ λέγει, «Σήκω, πάρε τὸ παιδί καὶ τὴν μητέρα του καὶ φύγε στὴν Αἴγυπτο καὶ μεῖνε ἐκεῖ, ἕως ὅτου σοῦ πῶ, διότι ὁ Ἡρώδης σκοπεύει νὰ ἀναζητήσῃ τὸ παιδὶ γιὰ νὰ τὸ σκοτώσῃ». Ὅταν ὁ Ἰωσὴφ ἐξύπνησε, ἐπῆρε νύχτα τὸ παιδὶ καὶ τὴν μητέρα του καὶ ἀνεχώρησε στὴν Αἴγυπτο καὶ ἔμεινε ἐκεῖ μέχρι τοῦ θανάτου τοῦ Ἡρώδη, γιὰ νὰ ἐκπληρωθῇ ἐκεῖνο ποὺ ἐλέχθη ἀπὸ τὸν Κύριο διὰ τοῦ προφήτου, «Ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου». Τότε ὁ Ἡρώδης, ἐπειδὴ εἶδε ὅτι ἐξαπατήθηκε ἀπὸ τοὺς μάγους, ἐθύμωσε πάρα πολὺ καὶ ἔστειλε καὶ ἐσκότωσε ὅλα τὰ παιδιὰ στὴν Βηθλεὲμ καὶ σέ ὅλα τὰ περίχωρά της ἀπὸ δύο ἐτῶν καὶ κάτω, σύμφωνα πρὸς τὸν χρόνο, τὸν ὁποῖο ἐξακρίβωσε ἀπὸ τοὺς μάγους. Τότε ἐκπληρώθηκε ἐκεῖνο ποὺ ἐλέχθη διὰ τοῦ Ἱερεμία τοῦ προφήτου, «Φωνὴ ἀκούσθηκε στὴν Ραμά, θρῆνος, κλάμα καὶ μεγάλος ὀδυρμός. Ἦταν ἡ Ραχὴλ ποὺ ἔκλαιε τὰ παιδιά της καὶ δὲν ἤθελε νὰ παρηγορηθῇ, διότι δὲν ὑπάρχουν πλέον». Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἡρώδη, ἄγγελος τοῦ Κυρίου ἐμφανίζεται σέ ὄνειρο στὸν Ίωσήφ, ὅταν ἦταν στήν Αἴγυπτο, καὶ τοῦ λέγει, «Σήκω, πάρε τὸ παιδὶ καὶ τὴν μητέρα του καὶ πήγαινε στὴν γῆ τοῦ Ἰσραήλ, διότι ἔχουν πεθάνει ἐκεῖνοι, ποὺ ζητοῦσαν τὴν ζωὴ τοῦ παιδιοῦ». Αὐτὸς ὅταν ἐξύπνησε, ἐπῆρε τὸ παιδὶ καὶ τὴν μητέρα του καὶ ἦλθε στὴν γῆ τοῦ Ἰσραήλ. Ἐπειδὴ ὅμως ἄκουσε ὅτι ὁ Ἀρχέλαος εἶναι βασιλιάς τῆς Ἰουδαίας ἀντὶ τοῦ πατέρα του Ἡρώδη, φοβήθηκε νὰ μεταβῇ ἐκεῖ. Σέ ὄνειρο καθωδηγήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἔφυγε στὰ μέρη τῆς Γαλιλαίας. Καὶ ὅταν ἔφθασε, ἔμεινε στήν πόλη ποὺ ὀνομάζονταν Ναζαρέτ, γιὰ νὰ ἐκπληρωθῇ ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο ἐλέχθη ἀπὸ τοὺς προφῆτες, ὅτι δηλαδὴ θὰ ὀνομασθῇ Ναζωραῖος.
ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2025- ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗ (Γαλ. 1, 11-19)
Ἀδελφοί, γνωρίζω δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ' ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον· οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτό, οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι' ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἠκούσατε γὰρ τὴν ἐμὴν ἀναστροφήν ποτε ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ, ὅτι καθ' ὑπερβολὴν ἐδίωκον τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπόρθουν αὐτήν, καὶ προέκοπτον ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ ὑπὲρ πολλοὺς συνηλικιώτας ἐν τῷ γένει μου, περισσοτέρως ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν πατρικῶν μου παραδόσεων. Ὅτε δὲ εὐδόκησεν ὁ Θεὸς ὁ ἀφορίσας με ἐκ κοιλίας μητρός μου καὶ καλέσας διὰ τῆς χάριτος αὐτοῦ ἀποκαλύψαι τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἐν ἐμοὶ, ἵνα εὐαγγελίζωμαι αὐτὸν ἐν τοῖς ἔθνεσιν, εὐθέως οὐ προσανεθέμην σαρκὶ καὶ αἵματι, οὐδὲ ἀνῆλθον εἰς Ἱεροσόλυμα πρὸς τοὺς πρὸ ἐμοῦ ἀποστόλους, ἀλλὰ ἀπῆλθον εἰς Ἀραβίαν, καὶ πάλιν ὑπέστρεψα εἰς Δαμασκόν. Ἔπειτα μετὰ ἔτη τρία ἀνῆλθον εἰς Ἱεροσόλυμα ἱστορῆσαι Πέτρον, καὶ ἐπέμεινα πρὸς αὐτὸν ἡμέρας δεκαπέντε· ἕτερον δὲ τῶν ἀποστόλων οὐκ εἶδον εἰ μὴ Ἰάκωβον τὸν ἀδελφὸν τοῦ Κυρίου.
Ἀπόδοση σέ ἁπλή γλῶσσα
Ἀδελφοί, πρέπει νὰ ξέρετε πὼς τὸ εὐαγγέλιο ποὺ σᾶς κήρυξα ἐγὼ δὲν προέρχεται ἀπὸ ἄνθρωπο. Γιατὶ κι ἐγὼ οὔτε τὸ παρέλαβα οὔτε τὸ διδάχτηκα ἀπὸ ἄνθρωπο, ἀλλὰ μοῦ τὸ ἀποκάλυψε ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός. ᾿Ασφαλῶς ἔχετε ἀκούσει γιὰ τὴ διαγωγή μου ὅσον καιρὸ ἀνήκα στὴν ἰουδαϊκὴ θρησκεία, ὅτι καταδίωκα μὲ πάθος τὴν ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ καὶ προσπαθοῦσα νὰ τὴν ἐξαφανίσω. Καὶ πρόκοβα στὸν ἰουδαϊσμὸ πιὸ πολὺ ἀπὸ πολλοὺς συνομήλικους συμπατριῶτες μου, γιατὶ εἶχα μεγαλύτερο ζῆλο γιὰ τὶς προγονικές μου παραδόσεις. ῾Ο Θεὸς ὅμως μὲ εἶχε ξεχωρίσει ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μάνας μου καὶ ἡ χάρη του μὲ εἶχε καλέσει νὰ τὸν ὑπηρετήσω. ῞Οταν, λοιπόν, εὐδόκησε νὰ μοῦ ἀποκαλύψει τὸν Υἱό του γιὰ νὰ φέρω στοὺς ἐθνικοὺς τὸ χαρμόσυνο μήνυμα γι’ αὐτόν, δὲν στηρίχθηκα σ’ ἀνθρώπινες δυνάμεις· οὔτε ἀνέβηκα στὰ ῾Ιεροσόλυμα νὰ δῶ ἐκείνους ποὺ ἦταν ἀπόστολοι πρὶν ἀπὸ μένα, ἀλλὰ ἔφυγα στὴν ᾿Αραβία, καὶ ὕστερα ξαναγύρισα στὴ Δαμασκό. ῎Επειτα, μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια, ἀνέβηκα στὰ ῾Ιεροσόλυμα νὰ γνωρίσω ἀπὸ κοντὰ τὸν Πέτρο, κι ἔμεινα κοντά του δεκαπέντε μέρες. ῎Αλλον ἀπόστολο δὲν εἶδα, παρὰ τὸν ᾿Ιάκωβο, τὸν ἀδελφὸ τοῦ Κυρίου.
Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2025
Τρίτη χιλιετία μετά, ή μήπως προ Χριστού;
Γράφει ὁ π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Ν. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
"Σήμερον Θεός ἐπί γῆς παραγέγονε, καί ἄνθρωπος εἰς οὐρανούς ἀναβέβηκε", ἀναφωνεῖ καί πάλι μαζί μέ τόν ἱερό Ὑμνογράφο ὁλόκληρος ὁ ὀρθόδοξος κόσμος. Σήμερα ἡ Χαρά σαρκώνεται, ἡ ἐλπίδα ὑλοποιεῖται, ἡ ὕλη ἀποκτᾶ στό ἑξῆς τήν ἐξαίρετη χάρη καί προοπτική τῆς Θέωσης. "Ἡ ἀποκαραδοκία τῆς κτίσεως" (Ρωμ. 8,19) δικαιώνεται σήμερα. Τά πάντα: ἄνθρωποι, οὐρανοί, ἡ τριγύρω μας φύση, τά ὁρατά καί τά ἀόρατα πανηγυρίζουν τήν ἔλευση τοῦ Ἐλευθερωτῆ τῶν ψυχῶν μας, τόν ἐρχομό τοῦ Μεγάλου Ἀναμενόμενου, τήν ἐπίσκεψη τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ὑμνογράφος συμπανηγυρίζει μέ λόγους ὑψηλόφρονες: "Εὐφραίνεσθε δίκαιοι, οὐρανοί ἀγαλλιᾶσθε, σκιρτήσατε, τά ὄρη, Χριστοῦ γεννηθέντος...". Καί ἀλλοῦ: "Σήμερον πᾶσα κτίσις ἀγάλλεται καί χαίρει, ὅτι Χριστός ἐτέχθη ἐκ τῆς Παρθένου Κόρης".
Τό ὑπέροχο και ὑπέρλογο Μυστήριο τῆς Ἐνανθρώπησης τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, διά τοῦ ὁποίου λυτρώνεται τό ἀνθρώπινο γένος ἀπό τίς ὀδύνες τῶν πτώσεων καί τήν ἀσθένεια τῆς φθορᾶς, δέν εἶναι καί τόσο εὔκολο νά κατανοηθεῖ ἀπό τήν ἐκκοσμικευμένη ἀνθρώπινη νόηση, ἄν δέν τό προσεγγίσουμε ἅπαντες μέ ἀγαθή προαίρεση, πίστη, μά κυρίως μέ ταπεινοφροσύνη, μέ ἁπλότητα καί καθαρότητα ψυχῆς.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἑρμηνεύοντας μέ τρόπο γλαφυρότατο καί ἀκριβή τό ὑπερφυές αὐτό γεγονός καί μάλιστα τήν ἀναγκαιότητα τῆς Σάρκωσης τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, ὑπογραμμίζει χαρακτηριστικά: "Ὅπως δέν ἐπαρκεῖ σέ μιά πόλη, καί μάλιστα μεγάλη, τό νερό ἑνός δοχείου γιά νά πίνει διαρκῶς, ἀλλά τῆς χρειάζεται μιά δική της πηγή, ἐπειδή ἔτσι δέν θά παραδοθεῖ ποτέ στούς ἐχθρούς ἀπό δίψα, ἔτσι ἀκριβῶς δέν ἦταν δυνατόν νά ἐπαρκέσει γιά διαρκῆ ἁγιασμό ὅλων, οὔτε ἄνθρωπος οὔτε ἅγιος ἄγγελος, ἀλλά χρειαζόταν μιά βρύση πού νά ἔχει μέσα της τήν πηγή, ὥστε αὐτοί πού θά τήν πλησιάζουν καί θά χορταίνουν, νά μένουν ἀήττητοι ἀπό τούς ἐχθρούς. Γι' αὐτό οὔτε ἄγγελος οὔτε ἄνθρωπος, ἀλλ' αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἦλθε καί μᾶς ἔσωσε". Γι' αὐτό, λοιπόν, μεταποιοῦνται τά ἐπίγεια σέ οὐράνια κι ἐγκοσμιώνονται τά θεῖα.
Τό θαῦμα ὅμως ἐτοῦτο, πού φέρει τήν ἐξαίρετη δυναμική, ν' ἀντιστρέφει τή ροή τῶν σεσαθρωμένων ἐν πολλοῖς ἀνθρώπινων πραγμάτων, ἀναιρεῖ καθετί τό κατεστημένο, ἀμνηστεύει τά πρῶτα καί στοχεύει στά ὕστερα, ἔχομε χρέος νά τό ἐνεργοποιοῦμε ὡς ἀντίδοτο ἔναντι τῆς ἐπικρατούσας στήν ἐποχή μας θανατίλας, σήμερα καί κάθε μέρα.
2024 χρόνια μετά, δέν δικαιούμαστε -ἀλίμονο- ν' ἀφεθοῦμε σέ πανηγυρισμούς ἐκ βαθέων. Ἤ, μήπως, βρισκόμαστε 2024 χρόνια πρό Χριστοῦ; Ὁ μικρός Ἰησοῦς, ὁ νήπιος Θεός ἀδυνατεῖ νά βρεῖ τόπο καταφυγῆς καί κατάλυμα ἀνάπαυσης στό πανδοχεῖο (ἤ μᾶλλον, τώρα πιά: κέντρο διερχομένων) τῶν καρδιῶν μας. Ὁ Ἴδιος συνεχίζει ν' ἀποτελεῖ γιά πολλούς ἀκόμη "σημεῖον ἀντιλεγόμενον" (Λκ 2,34) καί ἡ νέα ἐπαναστατική (ἀναστατική καλύτερα) πραγματικότητα, πού Ἐκεῖνος ἐγκαινίασε, ἔχει πιά μεταβληθεῖ στό σύγχρονο κόσμο σέ "νέα τάξη πραγμάτων", μέ ὅλα τά φρικώδη ἐπακόλουθά της: Ἀνηλεεῖς πολέμους καί καταστροφές, ἑκατόμβες ἀνυποψίαστων ἀθώων θυμάτων, βίαιη ἐπικράτηση τοῦ ἑνός καί μόνου κυρίαρχου δυνατοῦ καί δυνάστη, ἀλλεπάλληλες ἀδικίες κάθε λογῆς... Ὑπέροχες ἔννοιες, γιά τίς ὁποῖες σαρκώθηκε ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὅπως λ.χ. ἑνότητα, ἀγάπη, ἀδελφοσύνη, ὁμοφροσύνη, χάρις, ἔλεος, κοινωνία προσώπων, ἀνοχή, υπομονή, ἀνεξικακία, ἔχουν πιά ἀντικατασταθεῖ ἀπό νεότερους ὅρους, ὅπως λ.χ. ἑνοποίηση κρατῶν καί οἰκονομιῶν, παγκοσμιοποίηση, χρηματιστήριο, ὑπερδύναμη, πλανητάρχης, φονταμενταλισμός, μοναξιά τοῦ διαδικτύου, ἰδιοτέλεια, ἀλλοτρίωση... Πράγματι, δικαιώνεται κάθε μέρα ὁλοένα καί περισσότερο ὁ διαχρονικός λόγος τοῦ Ἰησοῦ: "Αἱ ἀλώπεκες φωλεούς ἔχουσι καί τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεις, ὁ δέ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τήν κεφαλήν κλίνῃ" (Μτ 8,20). Μιλᾶμε συνεπῶς γιά ἕνα Χριστό ἀνέστιο καί σήμερα, ὁ Ὁποῖος συνεχίζει νά γυροφέρνει περίλυπος τραυματίας στά χαλάσματα τοῦ κόσμου ή στά ἐρείπια των φυσικών καταστροφών, τουρτουρίζει ἀποδιωγμένος σκηνίτης ἐσχάτης κατηγορίας ἐκεῖ ὅπου τσαλαπατιέται ὁλοένα ἡ ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια, στερεῖται -περιθωριοποιημένος πρόσφυγας- τῶν στοιχειωδῶν δικαιωμάτων του κι ἐξευτελίζεται ὡς ὕπαρξη, τήν ὥρα, πού "οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καί οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν" (Μκ 10,42), ἐξυφαίνοντας τά μύρια ὅσα εἰς βάρος τῶν φτωχῶν καί ὑποδεέστερων (κατά τή γνώμη τους) λαῶν, ἀποσκοπώντας -ἐννοεῖται- σέ δόλια, ἰδιοτελῆ συμφέροντα. "Ταλαίπωρος ἐγώ ἄνθρωπος τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;" (Ρωμ. 7,24), ἀναρωτιέται συνηγορώντας ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Καί ὁ Χριστός, στή γέννησή του κιόλας, ξανασταυρώνεται...
Τά τιμιότατα Δῶρα ὅμως τῆς θείας πρός τή γήινη οἰκτρή πραγματικότητα Ἐπίσκεψης ἰσχύουν καί θά ἰσχύουν ἀδιάπτωτα στόν αἰώνα. Τό μεγαλεῖο τῆς σεπτῆς Φάτνης ἐκπέμπει λαμπρότητα ἀνεξάντλητη πρός κάθε κατεύθυνση καί κάθε ἐποχή. Καθίσταται ἡ ἴδια ἀστέρας ὁδηγητικός ὅλων μας. Σαφῶς τά προβλήματα ὑπάρχουν, θά ὑπάρχουν καί δέ θά πάψουν νά μᾶς ταλαιπωροῦν. Ὁ Ἐλευθερωτής Χριστός όμως, ὁ "δράστης" τῆς ἄκρας Ἀγάπης καί Συγκατάβασης γνωρίζει τά μυστικά μονοπάτια τῆς διεξόδου ἀπό τ' ἀδιέξοδα τοῦ κόσμου ἐτούτου.
Καιρός, νά ἐμπιστευθοῦμε καί ν' ἀκολουθήσουμε τόν ζωοπάροχο Ἀστέρα τῆς Γέννησης, τήν ἀλλοίωση δηλαδή, πού ἐπιφέρει στήν καθεμιά ψυχή ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ ἀνάμεσά μας. Εἶναι ἀνάγκη νά προσδεθοῦμε ἀκλόνητοι στή σωστική λέμβο τῆς Ἐκκλησίας, γιά νά διαβοῦμε ἀβλαβεῖς τίς τρικυμίες τῆς σύγχρονης (νέας, ὅπως τήν ὀνομάζουν κατ' εὐφημισμόν) ἐποχῆς πρός "οὐρανόν καινόν καί γῆν καινήν", σύμφωνα μέ τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη (21,1), "ὁ καιρός γάρ ἐγγύς ἐστίν" (Ἀπ 22,10). Ἔτσι, πού νά πραγματωθεῖ ἐπιτέλους γιά τόν καθένα μας ὁ προφητικός λόγος τοῦ Ἰεζεκιήλ: "ἀφελῶ τήν καρδίαν τήν λιθίνην ἐκ τῆς σαρκός ὑμῶν καί δώσω ὑμῖν καρδίαν σαρκίνην" (Ἰζ. 36,26).
Γι' αὐτό ἀκριβῶς συμβαίνουν καί πάλι Χριστούγεννα, γι' αὐτό "ἐτέχθη (...) σήμερον σωτήρ" (Λκ 2,11). Γιά νά δικαιούμαστε νά ἐλπίζουμε, ν' ἀγαπᾶμε, ν' αὐξάνουμε πρός τήν πνευματική ἐνηλικίωση, ν' ἀναπνέουμε Χριστό καί νά βιώνουμε τά εὐεργετήματα, πού ἀπορρέουν ἀφείδωλα ἀπό τό ἄσημο Σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ἐκεῖ ὅπου τεχνουργήθηκε ὁ λυτρωμός σύνολης τῆς ἀνθρωπότητας.
