Οἱ πρῶτες καμπάνες τῶν Χριστουγέννων

Επιμελείται και σχολιάζει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

 

Στις πρώτες 33 σελίδες του ιδιαιτέρως ψυχωφελούς πονήματός του «ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ», ο μακαριστός αρχιμανδρίτης και ιεραπόστολος Χαρίτων Πνευματικάκις (1908-1998) περιγράφει εν έτει 1972 την δημιουργία του σύμπαντος κόσμου, την πτώση των Πρωτοπλάστων και την εξορία τους από τον παράδεισο μετά την παρακοή τους στο θέλημα του Θεού και την εμπιστοσύνη που έδειξαν στον βασιλέα του ανάποδου κόσμου, εκείνον που από αρχάγγελος εξέπεσε σε διάβολο.

 

Επαληθεύοντας το εννοιολογικό αναποδογύρισμα της υπόστασής του, ο «δόλιος εχθρός, ο πατέρας του ψεύδους, ο μισάνθρωπος» σατανάς, κρυμμένος μέσα στον όφι, διέβαλε στα μάτια της Εύας και, μέσω αυτής, του Αδάμ τον Δημιουργό του Σύμπαντος κόσμου, παραπλανώντας τους με την ψευδή παράσταση ότι θα μπορούσαν να γίνουν και οι ίδιοι θεοί αν έτρωγαν τον απαγορευμένο καρπό.

 

Έτσι, οι Πρωτόπλαστοι, τυφλωμένοι από εγωισμό και φιλοδοξία, μετατράπηκαν σε αρνητές του Υψίστου και έχασαν τον «Παράδεισο της τρυφής», όπου όλα διεκπεραιώνοντας «γρήγορα – εύκολα – σίγουρα» και βρέθηκαν αίφνης σε μια κατάσταση που θα τους προκαλεί καθημερινά πόνο, λύπη και βάσανα.

 

Ο Αδάμ και η Εύα τα θαλάσσωσαν στο πιο «εύκολο και απλό» διαγώνισμα, το οποίο περιείχε μόνο μία εντολή, να μη φάνε δηλαδή μόνο από «το ξύλο του γιγνώσκειν καλόν και πονηρόν». Κι όμως, τα «εύκολα και απλά» απέδειξε ο διάβολος ότι είναι και τα πιο επικίνδυνα για τον άνθρωπο, αφού η συνέπεια της παραβίασής τους είναι ολέθρια!

 

Ο μακαριστός αρχιμανδρίτης απαριθμεί τα αγαθά του Παραδείσου που αποτέλεσαν παρελθόν μετά την απιστία των Πρωτοπλάστων προς τον Πατέρα τους:

 

Ο άνθρωπος ήταν βασιλιάς ολόκληρης της κτίσεως. Κανένα ζώο δεν τολμούσε να τους επιτεθεί. Τα πάντα αποτελούν πηγή χαράς. Δεν έχει την σκοτούρα της βιοπάλης. Η εργασία του δεν τον κουράζει, αντιθέτως του δίνει χαρά. «Ο κόπος και ο ιδρώτας είναι άγνωστος στον Αδάμ». Έχαιρε αδιατάρακτα ακμαίας υγείας, το σώμα του ήταν σφριγηλό και πανέμορφο, ομοίως και το πρόσωπό του. Δεν γνώριζε τι θα πει λύπη, πόνος και στεναγμός. Δεν κινδύνευε από κανένα φυσικό φαινόμενο:

 

«Ούτε κεραυνοί, ούτε πλημμύρες, ούτε σεισμοί, ούτε ηφαίστεια, ούτε καταιγίδες, ούτε σίφουνες και κατακλυσμοί· αλλ’ ούτε ανομβρίες και ξηρασίες καταστρεπτικές ετάρασσαν την ευτυχία του ανθρώπου. Ήταν ακόμη απαλλαγμένοι και οι δύο από το σαράκι της κακίας. Από το σκουλήκι της ζήλιας, δεν εφθονούσε ο ένας τον άλλο· ούτε υπωψιάζετο ο μεν τον δε· το μίσος, το ψέμα, η πανουργία, η ανυπακοή ήταν κακίες άγνωστες για τους προπάτορές μας. Η αθωότης εβασίλευε στις καρδιές τους, ερύθμιζε τη συμπεριφορά τους, αρωμάτιζε όλη τη ζωή τους. Αλλ’ εκείνο που εκορύφωνε την ευτυχία τους ήταν η επικοινωνία με τον Πλάστη και τον Θεό τους. Η συχνή επαφή, η παρουσία του Θεού. Ασύλληπτα αγαθά! Μια στιγμή της παρουσίας σου είναι αιώνας ευτυχίας. Φαντασθήτε έναν άνθρωπο να μην επικοινωνή με τον αέρα, να μην έχη σχέσι με τον ήλιο, να μη θέλη να πιή νερό. Θα είναι δυστυχής· πόσο θα ζήση; Χωρίστε την ηλεκτρική λάμπα σας από το ρεύμα· ξεβιδώστε την λίγο και θα σβήση αμέσως. Δεν θα έχετε φως. Αυτό είναι ο άνθρωπος που δεν έχει επαφή, που δεν επικοινωνεί με τον Θεό. Οι πρωτόπλαστοι επικοινωνούσαν και ήσαν μακάριοι, ευτυχείς. Όταν έχασαν την εποικοινωνία αυτή έχασαν το παν! “Χρήματα έχασες; Τίποτε δεν έχασες. Τον Θεό έχασες; Τα πάντα έχασες”, λέει μια ξένη παροιμία. Δυστυχώς, απότομα, ανέλπιστα, οι πρωτόπλαστοι έχασαν τον Θεό! Και ύστερα… τα πάντα».

 

Οι παραπάνω διαπιστώσεις έχουν τεράστια σημασία για την κατανόηση του στίγματος που εκπέμπει το λοξοδρομημένο «πλοίο» της ανθρωπότητας στην τρίτη δεκαετία του 21ου (απατ)αιώνα. Ο τρόπος με τον οποίο ξεκίνησε η λάθος πορεία του μετά την εξαπάτηση των Πρωτοπλάστων από τον διάβολο, φαίνεται πως είναι ο ίδιος με εκείνον που θα οδηγήσει το «πλοίο» στον τερματισμό του.

 

Ο παμπόνηρος, αρχιαπατεώνας διάβολος, «παίζοντας ξανά την ίδια κασέτα» με το φρικτό παραμύθι που αφηγήθηκε υπό την μορφή του κατηραμένου όφεως, επιχειρεί να προπαγανδίσει εκ νέου στον σύγχρονο άνθρωπο την δυνατότητά του να γίνει θεός στην θέση του Θεού, αποκτώντας τάχα ό,τι ακριβώς έχασε όταν εξορίστηκε από τον Παράδεισο: την αθανασία, την αφθαρσία, την αδιατάρακτη ομορφιά, την ταχύτητα, την ευκολία και την ασφάλειά του. 

 

Αυτά υποτίθεται ότι θα τα πετύχει, αν προσκυνήσει την επιστήμη και την τεχνολογία, πετώντας ταυτοχρόνως στον κάλαθο των αχρήστων οτιδήποτε μπορεί να του θυμίζει τον Δημιουργό των προπατόρων του.

 

Η νέα θεότητα που καλείται ο σύγχρονος άνθρωπος να λατρεύσει είναι το δικό του τεχνοεπιστημονικό δημιούργημα: η Τεχνητή Νοημοσύνη. Αυτή, όμως, ερμηνευόμενη ανάποδα, δεν θα τον οδηγήσει στην θέωση και την υπέρτατη πρόοδο, αλλά στην δαιμονική του καταβαράθρωση, εν τέλει στην απόλυτη και αμετάκλητη καταστροφή του.

 

Για να μη συμβεί, λοιπόν, αυτό, ας ακούσουμε τις πρώτες καμπάνες των Χριστουγέννων που θα ηχήσουν σε λίγες ώρες, ώστε να συνειδητοποιήσουμε ποιος είναι ο αληθινός Σωτήρας και ποιος ο καταχθόνιος Ολετήρας της ανθρωπότητας.

 

Το κείμενο-ρετρό που ακολουθεί είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να συνέλθουμε από την τεχνολογική παράκρουση και να διορθώσουμε έστω την υστάτη στιγμή την λοξοδρομημένη πορεία που ακολουθεί με φρενήρη-εωσφορική ταχύτητα το «πλοίο» των ψυχοπαθών της αλιτήριας ελίτ, η οποία κυβερνά την Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο.

 

Ο Παράδεισος και η αιώνια ζωή δεν κατακτιέται με την σατανοκίνητη τεχνολογία, μέσω της οποίας κάποιοι ανεγκέφαλοι ονειρεύονται να μεταφορτώσουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο σε λογισμικό, αλλά με την εν Χριστώ θητεία και την υπέρ Χριστού ομολογία και μαρτυρία.

 

Τα λόγια του μακαριστού Αρχιμανδρίτου και ιεραποστόλου Χαρίτωνος Πνευματικάκι, γραμμένα πριν από 53 χρόνια, θα μας βοηθήσουν να αντιληφθούμε κάποιες υπέροχες αναλογίες που δημιουργούνται στο πλαίσιο του ύπουλου πολέμου που διεξάγει ο διάβολος εναντίον του Θεού και του αγαπημένου του πλάσματος: 

 

Ο διάβολος κατέαξε προσωρινή νίκη κατά του ανθρώπου χτυπώντας με την θεομάχο προπαγάνδα του την πρώτη παρθένο, δηλ. την Εύα, αλλά υπέστη την μεγαλοπρεπή ήττα του από την δεύτερη Παρθένο, δηλ. την Υπεραγία Θεοτόκο.

 

Γι’ αυτό, άλλωστε, ο διάβολος συνηθίζει να στρατολογεί τα «καλλιτεχνικά τσιράκια» του, εντέλλοντάς τα να πολεμούν την Παναγία και τον Υιόν της με όπλο την Τέχνη, και δη την εποχή των Χριστουγέννων! 

 

Το γεγονός ότι φέτος είχαμε συντονισμένη εργαλειοποίηση της Τέχνης σε Βέλγιο, Αυστρία και Κύπρο (τον χορό της αντιχριστιανικής προπαγάνδας με την ψευτοκαλλιτεχνική μάσκα της Τέχνης είχε ανοίξει προ μηνών η Ελλάδα, όπου η Εθνική Πινακοθήκη, ορθότερα: Αντεθνική Σατανοθήκη, φιλοξένησε τα διαβόητα βλάσφημα «εικονίσματα» ενός… καταξιωμένου χαράκτη) αποτελεί σημάδι ενισχυμένης επίθεσης εναντίον του Χριστού και της Παναγίας από τις νεοταξίτικες λεγεώνες των σκοτεινών δυνάμεων. 

 

Εύχομαι τα φετινά Χριστούγεννα να ήταν τα τελευταία αντι-Χριστούγεννα που ζήσαμε και σύντομα να ανακοπεί ο καλπασμός του ανάποδου κόσμου!

 

Οἱ πρῶτες καμπάνες τῶν Χριστουγέννων

Ὑπὸ Ἀρχιμανδρίτου Χαρίτωνος Πνευματικάκι

 

EΑΝ ἐτελείωνε ἐδῶ τὸ δρᾶμα τῶν πρωτοπλάστων, τὸ δικό μας δρᾶμα, θὰ ἔπρεπε νὰ μελαγχολήσωμε καὶ νὰ ἀπελπιστοῦμε νὰ μείνωμε ἀπαρηγόρητοι. Θὰ εἴμαστε τὰ δυστυχέστερα ὄντα τῆς γῆς! ᾿Αλλ’ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν ἔχει ὅρια, ποὺ εἶναι ἀπέραντη καὶ ἄπειρη δὲν ἦταν δυνατὸ νὰ ἀφήση τὸν ᾿Αρχέκακο νὰ θριαμβεύση καὶ τὸ «πλᾶσμα τῶν χειρῶν του» στὸ χάος ποὺ ὁ μισάνθρωπος τοῦ εἶχε ἀνοίξει.

 

Ὄχι. Εἶχε ἐκεῖνος τὸ σχέδιό του, γιὰ νὰ σηκώση πάλιν τὸν ἄνθρωπο, γιὰ νὰ τὸν ἐπαναφέρη στὴν πρώτη θέσι, νὰ τὸν κάμη πάλιν παιδί του ἀγαπημένο.

 

Το μεγάλο καὶ γεμᾶτο μυστήριο, σχέδιο τοῦ Θεοῦ, βγαλμένο ἀπὸ τὸν Πάνσοφο Νοῦ καὶ τὴν ἄπειρη ἀγάπη του ἦταν ἡ ἀναδημιουργία, ἡ λύτρωσις· ἦταν νὰ στείλη στὸν κόσμο τὸν Υἱό του, τὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ, νὰ σηκώση τὸν πεσμένο παραβάτη, νὰ τὸν σώση, νὰ τὸν βάλη πάλιν στὸν Παράδεισο, τὸν οὐράνιο Παράδεισο, ποὺ εἶναι ἄπειρες φορὲς ὡραιότερος τὴ βασιλεία του τὴν ἔνδοξη καὶ αἰώνιο, ποὺ ἀπὸ καταβολῆς κόσμου εἶχε ἑτοιμάσει! Ἀμέσως λοιπὸν καὶ ταυτόχρονα μὲ τὴν πτῶσι τοῦ ἀνθρώπου ἀναγγέλλει ὁ Θεὸς τὸ σωτήριο τοῦτο σχεδιό του. Ο Μωϋσῆς, ὁ μεγαλόπνοος ᾿Αρχηγὸς καὶ Προφήτης στὸ πρῶτο βιβλίο τῆς Π. Διαθήκης, τὴ Γένεσι, διέσωσε τὸ προαιώνιο αὐτὸ σχέδιο-Προφητεία, ὅπως ἐβγῆκε ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Θεοῦ.

 

Μέσα στὸν κῆπο τῆς Ἐδὲμ κατὰ τὴ θλιβερὴ ἐκείνη ἡμέρα τῆς παρακοῆς καὶ τὴ στιγμὴ ποὺ καταρᾶται τὸν ἀμετανόητο Σατανᾶ, ποὺ στάθηκε ἡ αἰτία τοῦ τραγικοῦ κακοῦ κάμνει καὶ τὴν ἀναγγελία τοῦ πανσόφου σχεδίου του.

 

Καὶ ἡ ἀναγγελία αὐτή, ποὺ εἶναι τὸ πρῶτο χαρμόσυνο μήνυμα στὴ γῆ, μετὰ τὴ δημιουργία, εἶναι πράγματι οἱ πρῶτες ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ, ποὺ κτύπησαν ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ τὴ γέννησι τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ ἀναγγέλλει ὁ Θεὸς τὴν ὥρα ἐκείνη. Υπόσχεται καὶ προευαγγελίζεται τὸν ἐρχομὸ τοῦ Λυτρωτή.

 

᾿Αλλ᾽ ἂς τὶς ἀκούσωμε κι’ ἐμεῖς.

«Ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν. (Γεν. Γ΄ 15). «Θὰ θέσω», λέει ὁ Θεός, πρὸς τὸν ὄφι τὴ στιγμὴ ποὺ τὸν καταρᾶται, «μῖσος ἄσπονδο μεταξὺ σοῦ καὶ τῆς γυναῖκας. Ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους τῆς γυναῖκας αὐτῆς θὰ σοῦ συντρίψη τὴν κεφαλὴ καὶ σὺ θὰ συντρίψης τὴν πτέρνα του».

 

Ἐδῶ βέβαια δὲν πρόκειται περὶ ἔχθρας μεταξὺ ἀνθρώπων καὶ φιδιῶν, ἀλλὰ περὶ ἐχθρότητας τοῦ Σατανᾶ καὶ κάποιας γυναῖκας. Θὰ θέσω ἔχθρα μεταξὺ τοῦ σπέρματός σου, τῶν ἀνθρώπων δηλαδὴ ἐκείνων, ποὺ ἐμπνέεις ἐσύ, Σατανᾶ, καὶ τοὺς ἔχεις κάμει ὁμοιώματά σου, ἰδικούς σου, σπέρμα σου καὶ ἀπογόνους σου καὶ μεταξὺ τοῦ «σπέρματος αὐτῆς» τῆς γυναῖκας. Γυναῖκα ἐνίκησες, Σατανᾶ, αὐτὴ σὲ ὑπεβοήθησε στὸ ἀνθρωποκτόνο ἔργο σου; ᾿Απὸ τὴ γυναῖκα θὰ νικηθῆς!

 

Διὰ «τοῦ σπέρματος αὐτῆς». Ὄχι ἀπὸ τὸ σπέρμα τοῦ ἄνδρα, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ σπέρμα τῆς γυναῖκας θὰ νικηθῆς. Ἡ φράσις αὐτὴ φαίνεται μυστηριώδης· καὶ εἶναι πράγματι. Γιατὶ κατὰ παράδοξο καὶ μοναδικὴ ἐξαίρεσι ἀποδίδεται ἐδῶ ἡ λέξις σπέρμα στὴν γυναῖκα, ἐνῶ κυριολεκτείται στὸν ἄνδρα. Ἡ ῾Αγία Γραφὴ δὲν αναγράφει ἀλλοῦ γιὰ σπέρμα γυναῖκας. Ἐδῶ μόνο κάμνει εξαίρεσι. Γιατί πράγματι ἐδῶ κρύπτεται μυστήριο. Γιατὶ ἐδῶ πρό κειται γιὰ μιὰ ὑπερφυσικὴ γέννησι. Τὴ μοναδικὴ ὑπερφυσική γέννησι!

 

Θέλει νὰ διακηρύξη ὁ Θεὸς ὅτι, ἀπὸ τὴ γυναῖκα, τὴν ὡρισμένη γυναῖκα θὰ ἐγεννᾶτο «ἄνευ σπέρματος ἀνδρός» Ἐκεῖνος πού θὰ συνέτριβε τὴν κεφαλὴ τοῦ φιδιοῦ, τὴ δύναμι τοῦ Σατανᾶ. Ἐμεῖς ὅλοι ὀνομαζόμαστε καὶ εἴμαστε «σπέρμα ἀνδρός». Αὐτὸς κατ’ ἐξαίρεσιν δὲν θὰ εἶναι «σπέρμα ἀνδρός».

 

Καὶ ποιὸς εἶναι «Αὐτὸς» ποὺ θὰ ἐγεννᾶτο κατ’ αὐτὸ τὸ μοναδικὸ καὶ μυστηριώδη τρόπο;

 

Οἱ αἰῶνες δὲν γνωρίζουν ἄλλο ἀπὸ τὸν Υἱὸ τῆς Παρθένου τῆς Ναζαρέτ, ἀπὸ τὸν ἐνανθρωπήσαντα Λόγο, ἀπὸ τὸ Σωτήρα Χριστό.

 

«Διὰ Παρθένου γοῦν ἀπέκτεινε πρώην τὸν ᾿Αδὰμ ὁ Διάβολος, διὰ Παρθένου μετὰ ταῦτα κατηγωνίσατο τὸν Διάβολον ὁ Χριστός. Διὰ γυναικὸς ἐκράτησε, διὰ γυναικὸς ἥττηται. Τοῦτο ὅπλον ἦν αὐτῷ πρότερον, τοῦτο νῦν γέγονεν αὐτῷ σφαγῆς ὄργανον» (Χρυσόστομος).

 

«Αὐτὸς» θὰ ἔλθη, προαναγγέλλει ὁ Θεὸς, καὶ θὰ συντρίψη τὴν κεφαλὴ τοῦ Διαβόλου· θὰ τοῦ καταφέρη θανάσιμο τραῦμα, θὰ τοῦ διαλύση τὸ κράτος καὶ τὴν ἐξουσία.

 

Ταυτόχρονα ὅμως καὶ «σὺ τηρήσης αὐτοῦ πτέρναν». Καὶ σύ, δηλαδὴ, Σατανᾶ, θὰ τοῦ δαγκάσης τὴν πτέρνα, θὰ τοῦ καταφέρης ἕνα μικρὸ καὶ ἀσήμαντο κτύπημα. Θὰ τοῦ φονεύσης τὸ σῶμα, θὰ τὸν φέρης ὥς τὸ Γολγοθᾶ καὶ ἐπάνω ἐκεῖ θὰ τὸν θανατώσης.

 

Ὀλ᾽ αὐτὰ εἶναι ἕνα δάγκαμα πτέρνας –πτέρνα τοῦ ᾿Ιησοῦ εἶναι ἡ ἀνθρωπίνη φύσις του– ἕνα τραῦμα ἐλαφρό.

 

Γι’ αὐτὸ θὰ τὸν δῆς νὰ ἀναστηθῆ τὴν τρίτη ἡμέρα, γιὰ νὰ σοῦ ἀποδείξη, ὅτι δὲν τοῦ ἔκαμες τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνα ἐλαφρὸ καὶ τιποτένιο τραῦμα. Ὅμως μὲ τὸ τραῦμα αὐτὸ τὸ μικρὸ ποὺ θὰ τοῦ καταφέρης στὸ σταυρὸ, θὰ συντριβῆ τὸ δικό σου καταραμένο κεφάλι.

 

Παρήκουσαν, ἐφάνησαν ἀνάξιοι τῆς ἀγάπης τοῦ Δημιουργοῦ καὶ Πλάστου τους, οἱ προπάτορές μας. Ἄξιζαν τὴν πιὸ ἀδυσώπητη τιμωρία, τὸν ἐξολοθρευμό! Ἀλλά ποιὸς πατέρας, ὁτιδήποτε καὶ ἂν κάμουν τὰ παιδιά του μπορεῖ νὰ τὰ ἐξαφανίση;

 

Ὅμως πάλιν δὲν θὰ ἀγαποῦσε ἂν δὲν ἐτιμωροῦσε· καὶ ἐτιμώρησε.

Γονεῖς ποὺ δὲν τιμωροῦν τὰ παιδιά τους, ὅταν παρεκτρέπωνται δὲν τὰ ἀγαποῦν πραγματικά, ἀλλὰ ἀρρωστημένα.

 

Ὁ Θεὸς τιμωρεῖ τὰ παιδιά του, τοὺς πρωτοπλάστους, ἀλλὰ συνάμα ἐκχύνει καὶ τὴν ἄπειρη ἀγάπη καὶ στοργή Του.

 

Τοὺς διώχνει τώρα ἀπὸ τὸν Παράδεισο –ἔτσι ἔπρεπε νὰ γίνη– θὰ ὑποφέρουν, θὰ δοκιμάσουν θλίψεις, κακουχίες, αὐτὸ τὸ θάνατο! Ὅμως δὲν τοὺς ἀπελπίζει· ὅταν θὰ ἔλθη ὁ κατάλληλος χρόνος θὰ γεννηθῆ «Αὐτὸς» ποὺ θὰ λάβη ἐκδίκησι γιὰ τὸ μεγάλο κακό ποὺ τοὺς ἔγινε. Καὶ ἂν τώρα χάνουν τὸν Παράδεισο, πρέπει νὰ γνωρίζουν πὼς ᾿Εκεῖνος ποὺ θὰ συντρίψη τὸ κεφάλι τοῦ Σατανᾶ θὰ τοὺς ἀνοίξη τὴν πόρτα ἑνὸς ἄλλου παραδείσου, αἰώνιου καὶ ἀπαράμιλλου.

 

Τὰ λόγια αὐτὰ τὰ θεϊκὰ ποὺ ἀκούστηκαν μέσα στὸν κῆπο τῆς ᾿Εδέμ, ἡ ὑπόσχεσις αὐτὴ καὶ διαβεβαίωσις τοῦ Οὐρανίου Πατέρα ἐστάθηκε ἡ παρηγορία καὶ τὸ φῶς γιὰ τοὺς προπάτορές μας, γιὰ τὶς ἀναρίθμητες γενεὲς τῶν ἀπογόνων τους.

 

Σὲ μιὰ στιγμὴ τόσο κρίσιμη ἄνοιγε μιὰ πόρτα τοῦ Οὐρανοῦ. Σ᾿ ἕνα ἀπελπιστικὰ βαθὺ σκοτάδι χωρὶς ἄστρα καὶ φεγγάρι ἐφαίνετο ἕνα ζωηρὸ φῶς.

 

Σὲ ὥρα καταποντισμοῦ ἐπαρουσιάζετο μιὰ σανίδα σωτηρίας. Σὲ στιγμὴ πένθους καὶ ἀπογοητεύσεως ἠκούετο χαρμόσυνος ὑπόσχεσις τῆς θείας στοργῆς, ποὺ ἔχυνε βάλσαμο παρηγορίας στὶς τραυματισμένες ψυχὲς τῶν σεβασμίων προπατόρων μας.

 

Πρωτευαγγέλιο ὠνόμασαν τὰ λόγια αὐτὰ τὰ παρήγορα, τοῦ Θεοῦ τὴν ὑπόσχεσι τὴν ἐλπιδοφόρο. Τὸ πρῶτο εὐαγγέλιο, ἡ πρώτη χαρμόσυνος ἀγγελία, ἡ πρώτη προφητεία, ποὺ προαναγγέλλει τόσον καθαρά, τὴν ἄσπορο γέννησι τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία, τὸ σταυρικό θάνατό του –τὸ τραῦμα τῆς πτέρνας– καὶ τὴ νίκη του κατὰ τοῦ Διαβόλου.

 

Οἱ πρῶτες καμπάνες τῶν Χριστουγέννων πού προμηνοῦσαν τὴ γέννησι τοῦ Λυτρωτή Χριστοῦ.

 

πηγή

Η Tυραννία του «Kοινού Kαλού»

Αποδόμηση του μύθου του συλλογικού καλού: Υπεράσπιση της ατομικής ελευθερίας και ευθύνης

Μετάφραση: Απολλόδωρος  

7 Μαρτίου 2022 | Brian Balfour, Ανώτερος Αντιπρόεδρος Έρευνας, Ίδρυμα John Locke | Διαβάστε το εδώ

 

• Δεν υπάρχει «κοινό καλό» σε μια κοινωνία ατόμων

• Οι εκκλήσεις για το κοινό καλό είναι συνήθως ένα πέπλο για να αφαιρέσουν περισσότερα από την ελευθερία σας

• Η τυραννία της πλειοψηφίας είναι εξίσου άδικη με τον δεσποτισμό ενός βασιλιά

 

Ένας άνθρωπος που τυραννεί ολόκληρη την κοινωνία δεν είναι λιγότερο άδικος από το να τυραννούν οι πολλοί τους λίγους με το πρόσχημα του «κοινού καλού». 

 

Επιπλέον, η έννοια του κοινού καλού είναι μια απλή χίμαιρα, μια ελπίδα που δεν είναι παρά ένας μύθος.

 

Όπως έγραψε η πολιτική φιλόσοφος των αρχών του 20ού αιώνα Isabel Paterson στο πιο δημοφιλές βιβλίο της, «Ο Θεός της Μηχανής»

 

Δεν υπάρχει συλλογικό καλό. Αυστηρά μιλώντας, δεν υπάρχει καν κοινό καλό. Υπάρχουν στη φυσική τάξη συνθήκες και υλικά μέσω των οποίων το άτομο, χάρη στις δεκτικές και δημιουργικές του ικανότητες και τη βούλησή του, είναι ικανό να βιώσει το καλό.

 

Ένα «αγαθό», όπως το περιέγραψε η Paterson, μπορεί να βιωθεί μόνο από το άτομο. 

 

«Ας αναρωτηθούμε, το φως του ήλιου δεν είναι ένα κοινό αγαθό;» συνέχισε. «Όχι- τα άτομα δεν απολαμβάνουν το όφελος από την κοινότητα, αλλά μεμονωμένα. Ένας τυφλός δεν μπορεί να δει μέσω της κοινότητας».

 

Επιπλέον, επειδή κάθε άτομο είναι μοναδικό, το ίδιο ερέθισμα, φαινόμενο ή υλικό αγαθό μπορεί να βιωθεί πολύ διαφορετικά από διαφορετικούς ανθρώπους. «Ο ίδιος βαθμός ηλιοφάνειας μπορεί να προκαλέσει ηλίαση σε ένα άτομο, ενώ ένα άλλο αντλεί όφελος από αυτήν», εξήγησε ο Paterson. Ως εκ τούτου, «είναι αδύνατο να συγκαλύψουμε το γεγονός ότι το αγαθό αποδίδεται MONON στα άτομα».

 

Και ποιος μπορεί να ορίσει τι είναι το «κοινό καλό»; Η συνήθης απάντηση είναι: «η πλειοψηφία». 

 

Αλλά αυτό μας παρουσιάζει ένα αίνιγμα, στο οποίο ο μόνος αποδεκτός ορισμός του τι είναι «καλό» είναι απλώς ένα παιχνίδι αριθμών. Όπως έγραψε η Paterson, «αν το “καλό” είναι ποσοτικό και αποτελεί ένα άθροισμα κατά πλειοψηφία, δεν μπορεί να υπάρχει κανένας άλλος κριτής του τι είναι καλό εκτός από την πλειοψηφία». Τώρα το πρόβλημα γίνεται σαφές. Αν η έγκριση της πλειοψηφίας θεωρείται το μέτρο του σωστού και του λάθους, τότε η δουλεία θα θεωρούνταν «σωστή» επειδή ιστορικά η πλειοψηφία την θεωρούσε έτσι. 

 

Ακόμα χειρότερα, στην πραγματικότητα το «κοινό καλό» συνήθως δεν καθορίζεται από την πλειοψηφία μέσα στην κοινωνία αλλά από τα πιο ισχυρά μέλη της άρχουσας τάξης και χρησιμοποιείται ως πέπλο για τη συγκέντρωση της εξουσίας.

 

“ Στην πραγματικότητα το «κοινό καλό» συνήθως δεν καθορίζεται από την πλειοψηφία μέσα στην κοινωνία αλλά από τα πιο ισχυρά μέλη της άρχουσας τάξης και χρησιμοποιείται ως πέπλο για τη συγκέντρωση της εξουσίας.”

 

Ως εκ τούτου, αυτό το πέπλο ενθαρρύνει τη μετατόπιση από την ατομική ευθύνη στην ανάθεση καθηκόντων σε μια άμορφη και απροσδιόριστη συλλογικότητα. «Πάντα ο κολεκτιβισμός καταγγέλλει τις φυσικές στοργές και σχέσεις και προτείνει τη μετατόπιση των προσωπικών υποχρεώσεων στην «κοινωνία». Υπόσχεται εύκολο διαζύγιο, κρατική υποστήριξη των παιδιών, τις απολαύσεις της ασυδοσίας». Αλλά, όπως προειδοποίησε η Paterson, η απαλλαγή των ατόμων από τις ευθύνες τους αναπόφευκτα ενδυναμώνει εκείνους στους οποίους έχουν μεταφερθεί οι εν λόγω ευθύνες, και μια τέτοια ενδυνάμωση «καταλήγει στη δουλεία και στην παραβίαση της προσωπικότητας».

 

Αλλά δεν θα έπρεπε η κοινωνία να οργανώνεται σύμφωνα με την αρχή του «μεγαλύτερου αγαθού για τον μεγαλύτερο αριθμό», όπως πρότειναν φιλόσοφοι όπως ο Jeremy Bentham;

 

«Το «μεγαλύτερο καλό του μεγαλύτερου αριθμού» είναι μια φαύλη φράση», επιμένει η Paterson. Η οργάνωση της κοινωνίας σύμφωνα με αυτή την αρχή «θα δικαιολογούσε αποτρόπαια βασανιστήρια μιας μειοψηφίας». Η απόλυτη μειονότητα είναι το άτομο. Η πίστη στα δικαιώματα της μειονότητας απαιτεί την απόρριψη της τυραννίας του «κοινού καλού». 

 

Η απόλυτη μειονότητα είναι το άτομο. Η πίστη στα δικαιώματα της μειονότητας απαιτεί την απόρριψη της τυραννίας του «κοινού καλού».

 

Μια ελεύθερη κοινωνία απαιτεί όχι μόνο την ελευθερία από την τυραννία ενός μεμονωμένου βασιλιά, αλλά και από τις παραβιάσεις των ατομικών δικαιωμάτων υπό το πρόσχημα του κοινού καλού. 

 

«Θεωρείται λανθασμένα ότι όταν καταρρίπτεται ο ισχυρισμός των λίγων να διατάζουν τους πολλούς, αποδεικνύεται ο αντίστροφος ισχυρισμός των πολλών να διατάζουν το άτομο», εξήγησε η Paterson. «Αλλά με τη λογική, αν ένας άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να διοικεί όλους τους άλλους ανθρώπους - η σκοπιμότητα του δεσποτισμού - ούτε αυτός έχει το δικαίωμα να διοικεί έστω και έναν άλλο άνθρωπο- ούτε όμως δέκα άνθρωποι ή ένα εκατομμύριο έχουν το δικαίωμα να διοικούν έστω και έναν άλλο άνθρωπο». Οι προοδευτικές πολιτικές πωλούνται συχνά ως επωφελείς για το «κοινό καλό». Αλλά δεν υπάρχει τέτοιο καλό.

 

Μην αφήνετε να σας παρασύρουν σε υποταγή τέτοιες εκκλήσεις, διότι τις περισσότερες φορές οι εκκλήσεις για το κοινό καλό είναι απλώς ένας δούρειος ίππος για να σας πάρουν περισσότερη από την ελευθερία σας. 

 

Δικτυογραφία:

The Tyranny of the “Common Good”

https://www.johnlocke.org/the-tyranny-of-the-common-good/

Δίκτυο ”Δημόσιων” Ωνασείων σχολείων. Είναι πρότυπα ή απλά εξυπηρετούν κάποιους άλλους άδηλους σκοπούς;

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος 

 

Ήμουν ανέκαθεν, ξεκάθαρα, υπέρ των πρότυπων σχολείων. Επίσης τιμούσα τους Εθνικούς ευεργέτες και χορηγούς. Υπό προϋποθέσεις όμως και τα δύο. 

 

Αφ’ ενός αιτιολογημένη εκπαιδευτικά, παιδαγωγικά και κοινωνικά υπεύθυνη απόφαση του αρμόδιου υπουργείου και της κυβέρνησης. Αφ’ ετέρου η ”χορηγία” να είναι του ιδιώτη-χορηγού προς το Δημόσιο και όχι το αντίστροφο.

 

Στην περίπτωση του Δικτύου ”Δημόσιων” Ωνασείων Σχολείων δεν υφίσταται καμία από τις δύο προϋποθέσεις. Δεν έκρινε Πολιτεία ότι υπήρχε ανάγκη δημιουργίας νέων προτύπων σχολείων. Δεν υπήρξε καμία μελέτη που να προσδιορίζει την σκοπιμότητα, την αναγκαιότητα, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά παιδαγωγικής-εκπαιδευτικής λειτουργίας, τον αριθμό, την γεωγραφική κατανομή που έπρεπε να διέπουν την δημιουργία κάποιων νέων Προτύπων Σχολείων. Αν υπήρχε τέτοια μελέτη θα έπρεπε να συνοδεύεται με το κόστος λειτουργίας και σε περίπτωση διαπίστωσης αδυναμίας χρηματοδότησης από το κράτος, ίσως να αναζητηθούν ευεργέτες ή χορηγοί.

 

Όμως ούτε η δεύτερη προϋπόθεση ισχύει. Η ”χορηγία – συμμετοχή” του Ωνασείου Ιδρύματος είναι αστεία. Τα 160 εκ. σε βάθος 12 χρόνων, ακόμα και αν χορηγηθούν στο ακέραιο –στην ανακοίνωση του Ωνασείου αναφέρεται: ”Θα διαθέσει έως 1.000.000 ευρώ ανά σχολική μονάδα για την αναβάθμιση και βελτίωση των υποδομών και έως 500.000 ευρώ ανά σχολική μονάδα και ανά σχολικό έτος για την ενίσχυση δράσεων και την κάλυψη δαπανών.”, ποιος προσέχει το ”έως”; άλλωστε- είναι μηδαμινό ποσό σε σχέση με την δαπάνη του Δημοσίου το οποίο χορηγεί τα κτίρια, το κόστος λειτουργίας και πάγιας(εκτός από ένα, υποτιθέμενο, αρχικό ρετούς που θα κάνει το Ωνάσειο, αν το κρίνει αναγκαίο) συντήρησης, τους μισθούς των εκπαιδευτικών, την μεταφορά των μαθητών και ό,τι άλλο απαιτήσει στην συνέχεια το Ίδρυμα. Γιατί είναι δεδομένο ότι, ”ήταν να μην τρυπώσει” από την στιγμή που ”τρύπωσε” θα εγείρει απαιτήσεις και όχι μόνον σχετικές με την λειτουργία των σχολείων.

 

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Ωνασείου, ”Ο συνολικός αριθμός μαθητών και μαθητριών στα ΔΗΜ.Ω.Σ. θα φτάσει τους 6.000 ανά έτος και συνολικά πάνω από 22.000 σε ορίζοντα δωδεκαετίας.” και ”Πρόκειται για 22 Σχολεία (11 Γυμνάσια και 11 Λύκεια) σε όλη τη χώρα. Τον Σεπτέμβριο του 2025 θα λειτουργήσουν οι πρώτες 12 σχολικές μονάδες (6 Λύκεια, 6 Γυμνάσια).”. Είναι απόλυτα εμφανής η προχειρότητα και η έλλειψη σοβαρότητας με την οποία αντιμετώπισε την ”χορηγία” τόσο το Ωνάσειο όσο και το Υπουργείο Παιδείας και η Κυβέρνηση. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Αν ”πάνω από 22.000” είναι ο προβλεπόμενος ετήσιος αριθμός μετά το 2037 μιλάμε για 22 σχολικές μονάδες των 1.000 μαθητών η κάθε μία. Αν το ”πάνω από 22.000” αναφέρεται σε συνολικό αριθμό μαθητών στην διάρκεια της 12ετίας για τα 12 σχολεία, που μέχρι τότε θα έχουν γίνει 22, τότε μιλάμε για αριθμό μαθητών που δύσκολα θα ξεπερνά τους 100 ανά σχολική μονάδα. Γι’ αυτούς το Ωνάσειο θα διαθέτει ”έως 500.000”. Με αυτά τα χρήματα το Ίδρυμα θα: ”καλύπτει την πρόσθετη αμοιβή των εκπαιδευτικών και του διοικητικού προσωπικού των ΔΗΜ.Ω.Σ. για την επιπλέον απασχόλησή τους πέραν του ωραρίου τους, αλλά και τις δαπάνες για τη λειτουργία των Ομίλων και των Συνόλων”. Τα ”Σύνολα” και οι ”Όμιλοι” λοιπόν που με την ”ευγενική χορηγία” του Ιδρύματος Ωνάση θα φέρουν την Άνοιξη στην εκπαίδευση που δεν ήταν ικανή να προσφέρει η Πολιτεία! Για τα 12 κατ’ αρχήν σχολεία η ετήσια δαπάνη του Ωνασείου θα είναι ”έως 6.000.000” την ώρα που η δαπάνη της Πολιτείας για την Δευτεροβάθμια είναι κάποια δισ..

 

Στην ανακοίνωση του Ιδρύματος αναφέρεται μεν ότι ” Το 2018, η «Κύρωση Σύμβασης Δωρεάς μεταξύ του Κοινωφελούς Ιδρύματος “ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Σ. ΩΝΑΣΗΣ”, του Ωνάσειου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου (Ω.Κ.Κ.) και του Ελληνικού Δημοσίου» ψηφίστηκε (27 Σεπτεμβρίου 2018) με ευρεία πλειοψηφία και τη στήριξη των κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, Δημοκρατική Συμπαράταξη και Ποτάμι.” αλλά ”Η σύμβαση ισχύει από τη δημοσίευσή της στο Φύλλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως, στις 30 Ιανουαρίου 2025. Πρόκειται για μια σύμπραξη μεταξύ του Ιδρύματος Ωνάση και του Ελληνικού Δημοσίου, κατά το επιτυχημένο πρότυπο του Ωνάσειου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου.”. Απαιτήθηκαν 6,5 χρόνια! για να μετατραπεί η Σύμβαση Δωρεάς, την οποία ψήφισε η Βουλή, στη Λεόντειο σύμπραξη, την οποία υλοποίησε το Υπουργείο, υπέρ του Ωνασείου. Ο παραλληλισμός με το Ωνάσειο Καρδιολογικό Κέντρο είναι παραπλανητικός αφού η ανοικοδόμησή και ο εξοπλισμός του υπήρξε αποκλειστικά δωρεά του Ωνάση, ενώ όπως αναλύθηκε προηγουμένως η δαπάνη για τα ΔΗΜ.Ω.Σ. είναι κυρίως της Πολιτείας.

 

Για να αποφύγουν τις αντιδράσεις, το Ίδρυμα και το Υπουργείο, μοίρασαν ”δώρα” σε εκπαιδευτικούς και γονείς. Για τους πρώτους: ”Οι εκπαιδευτικοί που ήδη διδάσκουν στα συγκεκριμένα σχολεία τα οποία θα αποτελέσουν το δίκτυο των ΔΗΜ.Ω.Σ. παραμένουν στις θέσεις τους για δύο χρόνια” ύστερα βλέπουμε ”θα λαμβάνουν επιπλέον αμοιβή ύψους 320 € για 6 ώρες την εβδομάδα” για την συμμετοχή τους στην, εκτός βασικού ωραρίου, απογευματινή λειτουργία των Ομίλων. Για τους μαθητές και τις τοπικές κοινωνίες ο ”μπαξές” έχει ”τα πάντα όλα”. Από τα αυτονόητα, ”δωρεάν φοίτηση”, μέχρι φροντιστήρια δωρεάν για κάθε χρήση (αδιευκρίνιστο ποιος θα τα κάνει και ποιος θα τα πληρώνει), προσβασιμότητα σε όλη την τοπική κοινωνία στους Ομίλους και τα Σύνολα των οποίων ”η παρουσία θα συμβάλει στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής στις περιοχές όπου λειτουργούν”, και άλλα πολλά τα οποία με γλαφυρή περιγραφικότητα παραθέτει η ανακοίνωση/”έκθεση ιδεών” του Ιδρύματος τα οποία μπορείτε να αναζητήσετε στην προαναφερθείσα ”έκθεση ιδεών”.

 

”Το δίκτυο των ΔΗΜ.Ω.Σ. θα διοικείται από εννιαμελή Επιτροπή, στην οποία πέντε μέλη θα ορίζονται από το Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού με απόφαση του αρμόδιου Υπουργού. Τα υπόλοιπα τέσσερα μέλη υποδεικνύονται από το Ίδρυμα Ωνάση.” αναφέρει το Ίδρυμα στην ανακοίνωση του. Δεν πρέπει να υπάρχουν αμφιβολίες ότι την πραγματική διοίκηση θα την ασκεί το Ίδρυμα αφού στους 5, που υποτίθεται ότι διορίζει το Υπουργείο, κάποιος(ή κάποιοι) θα βρεθεί(ή θα διοριστεί) που θα κατανοεί απόλυτα τις προτεραιότητες και τους στόχους του Ιδρύματος. Εδώ ολόκληρο Δίκτυο δημιουργήθηκε, στην Διοίκηση θα κολλήσουμε. 

 

Όπως ανέφερα ήδη ήμουν πάντα υπέρ των καθαρά Δημόσιων Πρότυπων Σχολείων. Πίστευα ότι ένας πολύ περιορισμένος αριθμός παιδιών με ικανότητες και διάθεση 20+ είχαν το δικαίωμα να έχουν διαφορετική αντιμετώπιση από την Πολιτεία. Σε αυτό το πλαίσιο έπρεπε να λειτουργούν τα Πρότυπα, όχι για το 25% των καλύτερων μαθητών, αλλά για τους μαθητές που ξεπερνούν τα όρια της τυπικής(και φθηνής στις μέρες μας) αριστείας. Όταν όμως σε μια πόλη το ένα από τα τέσσερα σχολεία μετατρέπεται σε ”Πρότυπο” αυτό σημαίνει ”κορφολόγημα” του μαθητικού δυναμικού. Πιο απλά οι μαθητές 17,5-20 στο Πρότυπο, και οι καλοί και οι μέτριοι στον ”κατιμά”. Εκτός από το ”κορφολόγημα” των μαθητών θα ακολουθήσει και γενικό ”κορφολόγημα” των εκπαιδευτικών αφού, πέρα από τις προσωρινές διευθετήσεις, εκεί θα καταλήξει το 25% των εκπαιδευτικών με μεταπτυχιακά και ιδιαίτερες παιδαγωγικές δεξιότητες. Επομένως και στο επίπεδο των εκπαιδευτικών ο ”αφρός” θα οδηγηθεί στα Πρότυπα και οι υπόλοιποι στον ”κατιμά”. Στις μεγαλουπόλεις αυτές οι διαφοροποιήσεις πνίγονται στο ανώνυμο πλήθος αλλά στις μικρότερες επαρχιακές πόλεις θα προκαλέσουν ταξινομήσεις, διαχωρισμούς και προβλήματα τα οποία θα εμφανιστούν σύντομα.

 

Όλα αυτά έναντι μιας ασήμαντης οικονομικής συμμετοχής και της ανύπαρκτης εκπαιδευτικής ”αυθεντίας” που προσφέρει το Ωνάσειο. Εκτός αν οι άδηλοι σκοποί των ”Δικτύων” υπερβαίνουν λογικούς και ηθικούς κανόνες.

 

πηγή

Θέλουν βιώσιμο αγροτικό τομέα οι άρχουσες ελίτ της ΕΕ;

Γράφει ο ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ  

 

Οι παροιμίες, ως γνωστόν, είναι κατά κανόνα διδακτικές, ενίοτε μάλιστα και σοφές. Έτσι, ποιος μπορεί να μην παραδεχτεί ότι κάτι αληθινό υπάρχει στην παροιμία: «Άλλοι σπέρνουν και θερίζουν κι άλλοι τρών’ και μακαρίζουν».

 

Όπως άλλωστε εύλογη είναι και η εμπειρική διαπίστωση του Ευριπίδη: «Κακαί γεωργείν χείρες ευ τεθραμμέναι». Που σημαίνει: «Τα καλοθρεμμένα χέρια είναι ακατάλληλα για την γεωργία». Ακατάλληλα! Και όμως είναι αυτά τα “καλοθρεμμένα χέρια” (και αδούλευτα), που με βάση τις παγκοσμιοποιητικές κατευθύνσεις της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) και της Mercosur δεν κατανοούν ότι «την γεωργίαν των άλλων τεχνών μητέρα και τροφόν είναι» (Ξενοφών).

 

Είναι αυτά τα “καλοθρεμμένα χέρια” που δεν κατανοούν ότι «η γεωργία είναι των άλλων τεχνών μητέρα και τροφός». Πόσο μάλλον ν’ αντιληφθούν τη ρήση του αρχαίου Έλληνα ποιητή Θεόκριτου ότι «ο μεν γεωργός, την γην, ο δε φιλόσοφος την ψυχήν εξημεροί». Για αυτό και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφερόμενος στην αγροτική ζωή: «Άπαν ασέλγειας είδος εξελήλαται, πολλή δε πανταχού ανθεί η σωφροσύνη…». Δηλαδή: «Κάθε είδους ασέλγειας έχει απομακρυνθεί και παντού στις αγροτικές περιοχές ανθεί η σωφροσύνη…». Αυτά σε άλλες εποχές… 

 

Νέο χτύπημα με την Mercosur 

 

Για αυτό οι “καλοταϊσμένοι”, είτε στις Βρυξέλλες, είτε στην Αθήνα, βιάζονται, ως όργανα των πολυεθνικών και θιασώτες της παγκοσμιοποίησης, να αποτελειώσουν την γεωργική παραγωγή που γνωρίζαμε, να φέρουν πολλές χιλιάδες φθηνά εργατικά χέρια από τα πέρατα του κόσμου, να φέρουν αθρόες εισαγωγές λατινοαμερικανικών προϊόντων με την Mercosur, να θρεφόμαστε μελλοντικά με αλεύρι από γρύλλους… και να ερημωθεί η περιφέρεια. Κι ας ξέρουν ότι «τόπος χωρίς αγρότες, είναι τόπος χωρίς μέλλον» (αγροτικό σύνθημα από τις κινητοποιήσεις του προηγούμενου έτους).

 

Εν τω μεταξύ, όπως διαπίστωνε και ο πρώτος μεταπολεμικός πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρυ Τρούμαν: «Όταν οι αγρότες ευημερούν, ευημερεί και η χώρα και όταν οι αγρότες έχουν προβλήματα, έχει προβλήματα και η χώρα». Ο πολιτικός Τρούμαν προφανώς είχε υπόψη του το μνημειώδες έργο του νομπελίστα Τζον Στάινμπεκ “Τα σταφύλια της οργής”. Όμως, από τους σημερινούς διαχειριστές τι να περιμένεις κανείς; Μόνο τη γνωστή επικοινωνιακή διαχείριση… και απύθμενη υποκρισία! 

 

Συμπέρασμα: Βιάζονται να ξεπαστρέψουν τον πρωτογενή τομέα και τους αγρότες, μέσω της λεγόμενης «αναδιάρθρωσης του αγροτοβιομηχανικού τομέα» – πότε με “πράσινα” πασπαλίσματα, με “επανεκκινήσεις” και μεγαλόστομες ψηφιακές “μεταβάσεις” – πότε με μεγαλεπήβολες συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου, πάντα υπέρ των μεγάλων συμφερόντων και των πολυεθνικών. Όπως παλιότερα έκαναν και με τον ελληνικό κοινοτισμό! Άλλωστε, στο νεοελληνικό κράτος, μόνο δύο-τρεις ηγέτες του, με κορυφή τον Ιωάννη Καποδίστρια, ενδιαφέρθηκαν πράγματι για τον πρωτογενή τομέα, με έργα και όχι μόνο με λόγια κι επιδοτήσεις!

 

πηγή 

Γαλάτσι: Street party στον Άγιο Ανδρέα – «Δεν είναι πρώτη φορά» είπε ο Δούκας και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα

Όταν βλέπουμε ανάρμοστες εκδηλώσεις να γίνονται ακόμα και εντός των ναών, περιμένουμε να τους σεβαστεί ο κάθε «άνιωθος» Δήμαρχος;
 

Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης   

 

Μεγάλος ντόρος έχει ξεσηκωθεί ένθεν κακείθεν για το πάρτι ηλεκτρονικής μουσικής που έγινε στις 20 Δεκέμβρη, στα σκαλοπάτια έξω από τον Ιερό Ναό Αγίου Ανδρέα, στο Γαλάτσι. Οι ερμηνείες για το συμβάν πλεονάζουν, όπως και η υποκρισία. Νομίζω ότι πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους βάση, γιατί ως συνήθως, κάποιοι ασχολούνται με το δέντρο και αγνοούν το δάσος. 

 

Από την μια πλευρά έχουμε τους μουσαντένιους «χριστιανούς», όπως τον Θάνο Πλεύρη και τον Άδωνι Γεωργιάδη, οι οποίοι (είτε με τη θετική ψήφο τους – είτε με τη φυγομαχία τους) πέρασαν το μεγαλύτερο νομοθετικό ανοσιούργημα από καταβολής ελληνικού κράτους (τους γνωστούς «γάμους» και τις υιοθεσίες), να συμπεριφέρονται τώρα σαν όψιμοι «σταυροφόροι» και «ευσεβείς» και να κατηγορούν αποκλειστικά τον Χάρη Δούκα για το πάρτι, λες και είναι η πρώτη φορά που μαγαρίζεται ναός σε αυτήν την έρμη χώρα. 

 

Από την άλλη έχουμε τον Χάρη Δούκα να εμφανίζει ως φυσιολογικό το να γίνεται «πίστα» το προαύλιο μιας εκκλησίας, μόνο και μόνο επειδή είναι κάτι που (δυστυχώς θα προσθέσω εγώ) γίνεται συχνά πλέον. Και σύμφωνα με τον ίδιο, όσοι διαφωνούν με τέτοιες εκδηλώσεις είναι «ακροδεξιοί» και «σκοταδιστές». Χρησιμοποιεί δηλαδή την κλασσική καραμέλα όσων θεωρούν στανικό τους δικαίωμα να μαγαρίζουν τα Ορθόδοξα σεβάσματα, απαιτώντας μάλιστα να μη βγάζουμε άχνα. 

 

Ο Δούκας βρίσκει και… κάνει 

 

Έγραψε ο Δούκας ότι έχουν γίνει άλλα τρία πάρτι έξω από τον Άγιο Ανδρέα, οπότε δεν γίνεται κάποιους να τους παίρνει τώρα ξαφνικά ο πόνος. Άσε που έχουμε ένα σωρό «events» να γίνονται, όχι μόνο έξω από εκκλησίες, αλλά και μέσα σε αυτές. Από την οπτική του Δούκα ο οποίος εξετάζει το θέμα με υπολογιστική πολιτική ματιά, έχει ένα «δίκιο». 

 

Ο Δήμαρχος Αθηναίων τόσα ξέρει, τόσα (δεν) πιστεύει, τόσα λέει. Το να δίνεις άδεια για πάρτι έξω από ορθόδοξους ναούς παραμονές Χριστουγέννων, θέλει μια στοιχειώδη συναίσθηση για να καταλάβεις ότι είναι λάθος, που ο κ. Δούκας δεν φαίνεται να τη διαθέτει. Όμως το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι η ίδια η Εκκλησία δίνει πατήματα στον κάθε «άνιωθο» Δήμαρχο να θεωρεί νορμάλ το να φωταγωγείται σαν club ένας ιερός ναός. 

 

Είναι εντελώς παράλογο να περιμένεις από τον κάθε Δούκα να σεβαστεί έναν ιερό ναό, την ώρα που γίνονται πολλές ανοίκειες εκκλησιαστικές εκδηλώσεις – όχι στα σκαλοπάτια – αλλά μπροστά από το ιερό. «Ευσεβίστικες» συναυλίες, φραγκολεβαντίνικες χορωδίες, θεατρικές παραστάσεις και ένα σωρό άλλες απρέπειες βλέπουμε – με θλίψη – να επιτρέπονται κατά καιρούς μέσα σε ορθόδοξους ναούς της χώρας μας. Λες και σώθηκαν οι κοινόχρηστοι χώροι και δεν υπάρχει άλλο σημείο να φιλοξενήσει τα δρώμενα. Είναι σαν να στήνει το κοσμικό πνεύμα ένα επιδεικτικό μπαϊράκι μπροστά από την Ωραία Πύλη, ξανά και ξανά. Σαν επίδειξη κυριαρχίας στο άφθορο και το άχραντο. Σαν επαναπιστοποίηση μιας άλωσης. 

 

Και εδώ γεννάται το αμείλικτο ερώτημα. Όταν ένας ταγός της Εκκλησίας μεταχειρίζεται ακόμα και το εσωτερικό του ναού σαν πολιτιστικό κέντρο, από που και ως που περιμένεις να τον δουν διαφορετικά οι κοσμικοί; Η αντιμετώπιση των ιερών ναών ως φολκλορικό φόντο για εκδηλώσεις δεν είναι κάτι που εφηύρε ο Χάρης Δούκας. Είναι κάτι που η ίδια η Εκκλησία επιτρέπει όλο και συχνότερα, πότε με υποχωρήσεις και πότε με συναγελασμό με το ευτελές. Και έτσι κενώνεται ο ιερός χώρος από την αγιότητά του. Χειρότερα και από οίκο εμπορίου, είναι ο οίκος του Θεού να μετατρέπεται σε μουσείο για ταριχευμένες αλήθειες. 

 

Χειρότερο και από το να γκρεμιστεί μια εκκλησία, είναι να γίνει διακοσμητική 

 

Να θυμίσω ότι όταν πριν 2 χρόνια είχε στηθεί πάρτι με… pole dancers στα Παλαιά Ανάκτορα της Κέρκυρας, είχαν ενεργοποιηθεί όλες οι αρμόδιες αρχές και το υπουργείο Πολιτισμού για να συμμαζέψουν το ρεζιλίκι. Για τους ορθόδοξους ναούς όμως, καμία τέτοια ανάγκη. Σήμερα τα αρχαία λιθάρια και οι πολιτιστικές ρεκλάμες, έχουν περισσότερη σημασία από τη ζωντανή πίστη μας. Το «ντουβάρι» νιώθει προσφιλέστερο το ντουβάρι. 

 

Άλλωστε η Νέα Εποχή γκρεμίζει κομμάτι – κομμάτι τις γέφυρες της ενορίας με την κοινωνία. Οι καμπάνες ενοχλούν, τα μεγάφωνα σκανδαλίζουν, το ιερό κήρυγμα απομονώνεται ως «ρητορική μίσους», οι λιτανείες χλευάζονται, τα λείψανα αγίων διακωμωδούνται. Η εκκλησία δεν πρέπει να επικοινωνεί με τον κόσμο, αλλά ο κόσμος «δικαιούται» να επιβάλλεται καταχρηστικά στην εκκλησία και να την κάνει και ντεκόρ για τα γλεντοκοπήματά του. 

 

Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να εξοριστεί η Ορθοδοξία από τα δημόσια πράγματα, δεν είναι τόσο το να σβηστεί από το χάρτη, όσο το να γίνει μια διακοσμητική κουκίδα του. Μια σύναξη «γραφικών» θρησκόληπτων, ένα φιλανθρωπικό σωματείο, ένα κενό μνημείο, ένα γραφικό σκηνικό για πάρτι, μια απόληξη πλατείας, ένα ωραίο σκαλοπάτι για selfie ή ακόμα χειρότερα, ένας πολιτιστικός χώρος για χριστιανούς που έχουν την ξιπασμένη ιδέα ότι «ανακαινίζουν» την αιωνιότητα με παρασιτικούς νεωτερισμούς. 

 

Και έτσι να ενσωματωθεί ο ιερός ναός σε ένα τοπίο μηδενιστικής χωροταξίας όπου ο νέος δεν θα βρίσκει λόγο να ανέβει αυτά τα σκαλοπάτια και να ανακαλύψει τι υπερουράνιος θησαυρός σκεπάζεται από τον κάθε τρούλο. Θα βρίσκει περισσότερο νόημα στο να αποκαθηλώνει την εκκλησία παρά να την ανακαλύπτει. Από αυτήν ακριβώς τη στράτα της παρακμής πέρασαν οι ναοί των αιρετικών «εκκλησιών» της εσπερίας και σήμερα κλείνουν σωρηδόν, γίνονται γραφεία, καταστήματα, γκαλερί, καφετέριες και συναυλιακοί χώροι. 

 

Η εκκλησία μας – αλίμονο – δεν αδειάζει από νόημα, αλλά εμείς ξεμακραίνουμε επικίνδυνα από αυτό. Ο ίδιος ο Χριστός προσφέρει εκεί το τίμιο σώμα και αίμα Του, η Παναγία σκέπει το εκκλησίασμα, τα αγγελικά τάγματα παρατάσσονται με φρίκη, χορείες αγίων παρίστανται, οι κεκοιμημένοι συνεορτάζουν αναστάσιμα με τους ζωντανούς, χιλιάδες ψυχές λαξεύονται για τη σωτηρία τους, κι εμείς ψάχνουμε για αίγλη στα «χαρτοφάναρα» όπως έλεγε ο αείμνηστος Κόντογλου…

 

πηγή

Αντεστραμμένη πλώρη στις φρεγάτες FDI/Belharra: η επιχειρησιακή λογική της σχεδίασης

«Η ακμή του Πολεμικού Ναυτικού και της Ελλάδας ανέκαθεν σχετιζόταν με μία ανάστροφη πλώρη καραβιού. Από το ακρόπρωρο της Αθηναϊκής Τριήρους, στο θρυλικό Θ/Κ ΑΒΕΡΩΦ, μέχρι σήμερα και την επιβλητική πλώρη της Φρεγάτας ΚΙΜΩΝ, στην οποία σε λίγο θα επιβείτε.»

(από την ομιλία του ΑΓΕΝ στην τελετή ύψωσης Σημαίας και ονοματοδοσίας της Φ/Γ «Κίμων»)

 

Η ένταξη της φρεγάτας «Κίμων» στο Πολεμικό μας Ναυτικό μας προσφέρει μια καλή ευκαιρία να κατανοήσουμε το πως λειτουργεί και το τι εξυπηρετεί η αντεστραμμένη της πλώρη (inverted bow ή reverse bow), ένα χαρακτηριστικό που «τραβάει αμέσως το μάτι». Πρόκειται για μια σχεδίαση που είχε εμφανιστεί στις αρχές του 20ού αιώνα, εξαφανίστηκε για δεκαετίες, και σήμερα επιστρέφει σε κάποια από τα πλέον σύγχρονα πολεμικά πλοία. 

 

Παρότι θυμίζει οπτικά τις αρχαίες τριήρεις, η σχεδιαστική λογική της αντεστραμμένης πλώρης δεν έχει σχέση με την αρχαιότητα, όταν το συγκεκριμένο σχήμα υπαγορευόταν από τα έμβολα που είχαν ενσωματωμένα οι τριήρεις στις πλώρες τους. Η σύγχρονη αντεστραμμένη πλώρη είναι προϊόν προηγμένης ναυπηγικής σχεδίασης και έχει έναν βασικό σκοπό: Το πλοίο, κατά την πλεύση του, να «διαπερνά» τα κύματα, αντί να «σκαρφαλώνει» επάνω τους. 

 

Αυτή η σχεδίαση προσφέρει τρία σημαντικά οφέλη που αφορούν στα χαρακτηριστικά της πλεύσης: 

• Μειωμένες κατακόρυφες επιταχύνσεις — δλδ. λιγότερο «ανέβασμα‑κατέβασμα» που κουράζει τα πληρώματα και καταπονεί τα συστήματα.
• Λιγότερα και λιγότερα ισχυρά “χτυπήματα” του κύτους στα κύματα
• Μικρότερη ανάπτυξη και μεταφορά φυσαλίδων κάτω από το κύτος 

Αντίθετα με κάποια σχόλια που δημοσιεύτηκαν, η αντεστραμμένη πλώρη στα σύγχρονα πολεμικά πλοία ΔΕΝ στοχεύει στην αύξηση της «ταχύτητας κύτους» — μια έννοια που αφορά κυρίως σε αργά σκάφη εκτοπίσματος και στην μέγιστη θεωρητική τους ταχύτητα ασχέτως ισχύος— αλλά στη βελτίωση της συμπεριφοράς των πολεμικών πλοίων σε υψηλές ταχύτητες και σε ταραγμένη θάλασσα, περιβάλλον όπου αναμένεται να επιχειρούν όλο και πιό συχνά στην εποχή μας. 

 

Καθώς τα σύγχρονα πολεμικά πλοία δεν είναι απλά «φορείς όπλων», αλλά είναι επιπλέον πλατφόρμες προηγμένων αισθητήρων (ραντάρ, sonar, ηλεκτρο-οπτικών και υπέρυθρων συστημάτων κλπ.) χρειάζονται αυξημένη σταθερότητα πλεύσης για να επιχειρήσουν αποτελεσματικά. Έτσι, η αντεστραμμένη πλώρη – σε επιχειρησιακό επίπεδο – βοηθάει: 

• στην αύξηση της ακρίβειας των αισθητήρων
• στην αποτελεσματικότερη λειτουργία των συσκευών ηχοεντοπισμού (παθητικά και ενεργητικά sonar) – εξ΄αιτίας του περιορισμού των φυσαλίδων κάτω από το κύτος
• στην μείωση της καταπόνησης συνολικά του συστήματος, άρα και των συνολικών του φθορών
• στην μείωση —σε μικρό σχετικά βαθμό— της ανιχνευσιμότητας του πλοίου από εχθρικά ραντάρ 

Προφανώς, η αντεστραμμένη πλώρη έχει και αδυναμίες: Σε πολύ ταραγμένες θάλασσες, μεγάλοι όγκοι νερού κατακλύζουν το κατάστρωμα και το νερό χτυπά με δύναμη τον εξοπλισμό. Αυτό αυξάνει την απαίτηση για πιο ενισχυμένες και προφυλαγμένες κατασκευές, άρα αυξάνει και το συνολικό βάρος και το κόστος για τα συγκεκριμένα πλοία. 

 

Γι’ αυτούς τους λόγους, οι σύγχρονες σχεδιάσεις (όπως οι FDI/Belharra) δεν ενσωματώνουν «καθαρές» αντεστραμμένες πλώρες, αλλά υβριδικές λύσεις: Το κάτω μέρος της πλώρης του Κίμωνα λειτουργεί σαν μία παραδοσιακή αντεστραμμένη πλώρη, μειώνοντας τα χτυπήματα και τις ταλαντώσεις.

 

Πιο ψηλά, το κύτος του ανοίγει προς τα έξω, ώστε να διώχνει το νερό μακριά από το κατάστρωμα.

 

Το μπροστινό τμήμα του καταστρώματος βρίσκεται σε σχετικά μεγάλο ύψος από την επιφάνεια της θάλασσας, μειώνοντας τον κίνδυνο να «βουτήξει» ολόκληρη η πλώρη στο κύμα. Επιπλέον, είναι κλειστό και προστατευμένο, ώστε να αντέχει σε μεγάλα φορτία νερού.

 

Οι εκτοξευτές πυραύλων (δλδ. τα βασικά οπλικά συστήματα του πλοίου) βρίσκονται αρκετά πιο πίσω, σε σημεία με μεγαλύτερη άντωση και μικρότερη έκθεση στα κύματα. 

 

Με αυτούς τους τρόπους, οι FDI/Belharra διατηρούν τα πλεονεκτήματα της αντεστραμμένης πλώρης, περιορίζοντας παράλληλα τα μειονεκτήματά της. 

 

Σχετικά με την αναφορά στον Αβέρωφ, είναι εύλογος ο παραλληλισμός και η απορία σχετικά με το εάν η αντεστραμμένη πλώρη του θρυλικού μας καταδρομικού είναι κάτι παρόμοιο. Είναι γεγονός το ότι η συγκεκριμένη σχεδίαση είχε χρησιμοποιηθεί εκτεταμένα σε θωρηκτά και καταδρομικά της περιόδου 1900–1920, όμως οι λειτουργικές και σχεδιαστικές ομοιότητες με τις σύγχρονες αντεστραμμένες πλώρες είναι περιορισμένες. 

 

Οι αντεστραμμένες πλώρες των αρχών του 20ού αιώνα ήταν σχεδιασμένες για διαφορετικές ταχύτητες και διαφορετικές καταπονήσεις και εξυπηρετούσαν διαφορετικές ανάγκες. Τα πλοία ήταν σχετικά πολύ βαριά, αργοκίνητα και ήταν σχεδιασμένα για να αντέχουν το βάρος και την ανάκρουση των ναυτικών πυροβόλων της εποχής. Καθώς τα ναυτικά δόγματα μετατοπιζόταν προς επιχειρήσεις σε πιο «ανοικτές» θάλασσες και οι καταπονήσεις από τις συνθήκες πλεύσης και την χρήση των πυροβόλων αυξανόταν, τα υλικά και οι τεχνικές της εποχής δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν αποτελεσματικά αυτή τη γεωμετρία, με αποτέλεσμα την σταδιακή της εγκατάλειψη. 

 

Η σύγχρονη αντεστραμμένη πλώρη είναι αποτέλεσμα νέων αναγκών και νέων τεχνολογικών δυνατοτήτων: προηγμένα υλικά, ακριβείς υπολογιστικές μέθοδοι και η μετάβαση σε ναυτικά δόγματα όπου οι αισθητήρες είναι εξίσου κρίσιμοι με τα όπλα, ενδεχομένως και περισσότερο. Με άλλα λόγια, η σημερινή αντεστραμμένη πλώρη δεν είναι ευθεία συνέχεια της εποχής του Αβέρωφ, αλλά προϊόν μιας αρκετά διαφορετικής φιλοσοφίας σχεδίασης: Επανέρχεται επειδή ο ναυτικός πόλεμος βασίζεται όλο και περισσότερο σε αισθητήρες, τα σύγχρονα υλικά επιτρέπουν πανίσχυρες κατασκευές, ο σχεδιασμός με ηλεκτρονικούς υπολογιστές κάνει δυνατή την ακριβέστατη πρόβλεψη φορτίσεων και η αύξηση της σταθερότητας των πλοίων σε υψηλές ταχύτητες εξελίσσεται σε μία όλο και πιό κρίσιμη παράμετρο των ναυτικών πολεμικών επιχειρήσεων. Τα μειονεκτήματα της σχεδίασης σε πολύ ταραγμένες θάλασσες παραμένουν, αλλά η υβριδική σχεδίαση προηγμένων πλοίων όπως οι FDI/Belharra τα μετριάζει σημαντικά. 

 

Η επιλογή της Γαλλίας — και πλέον της Ελλάδας — αποτυπώνει μια μετάβαση από το δόγμα “πλοίο‑πλατφόρμα όπλων” στο δόγμα “πλοίο‑πλατφόρμα όπλων/αισθητήρων”, σύμπτωμα μιας βαθύτερης αλλαγής στον τρόπο που πολεμούν τα σύγχρονα πολεμικά ναυτικά, σύμφωνα με την οποία η σταθερότητα και η ποιότητα δεδομένων είναι συχνά πιο κρίσιμες από την ισχύ πυρός. Αυτή η μετάβαση συμβολίζεται, νομίζω, εξαιρετικά από την αντεστραμμένη πλώρη των Belharra. 

 

Ενδεικτικές πηγές: 

Navy General Board

Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (αρχείο σε μορφή .pdf)  

Wikipedia

Η ιστοσελίδα του Π.Ν. 

 

H φωτογραφία του Κίμωνα είναι από την ιστοσελίδα του Π.Ν. και του Αβέρωφ από το Wikimedia Commons

 

Πετροβούβαλος/Αβέρωφ  

 

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Γραπτός καί οἱ σημερινοί εἰκονομάχοι.

Στίς 27 Δεκεμβρίου, μαζί μέ τόν Πρωτομάρτυρα Στέφανο, τιμᾶται καί ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Θεοδώρου τοῦ Γραπτοῦ. 

 

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος καί ὁ ἀδελφός του Θεοφάνης ἔζησαν στά χρόνια τῆς εἰκονομαχίας. Καί οἱ δυό τους ἀγωνίσθηκαν μέ ζῆλο, αὐτοθυσία καί γενναιότητα γιά τήν τιμή καί προσκύνηση τῶν ἁγίων εἰκόνων. Ὁ τότε αὐτοκράτορας Θεόφιλος (830), σφοδρός εἰκονομάχος, ὀργίσθηκε ἀπό τήν δράση τους καί διέταξε νά δαροῦν ἀσπλάχνως τά δύο ἀδέλφια· νά βασανισθοῦν σκληρά καί νά χαράξουν μέ πυρακτωμένο σίδερο στά μέτωπά τους λέξεις ἀτιμωτικές, καταδικαστικές. Γράφει ὁ συναξαριστής, «Ὅθεν γραφέντες, ὡς κακοῦργοι, τήν θέαν, κατακρίνωνται καί διώκονται πάλιν».

 

Μετά ἀπό ὅλα αὐτά τά μαρτύρια ἀκολούθησε καί ἐξορία, κατά τήν ὁποία ὁ μέγας αὐτός νικητἠς καί ὁμολογητής τῆς Πίστεως, ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Γραπτός, ἐξεδήμησε πρός Κύριον. Σύμφωνα μέ μαρτυρία μεγάλου γέροντος, πού βρέθηκε στήν κοίμηση τοῦ ἁγίου, ἀκούγονταν Ἄγγελοι, οἱ ὁποῖοι ἔψελναν ἄσματα πνευματικά. Ἀπόδειξη, ὅτι ὁ Θεός τίμησε καί ἐβράβευσε τόν μάρτυρα καί ὁμολογητή τῆς Πίστεως ἅγιο Θεόδωρο τόν Γραπτό. 

 

Ποῦ εἶναι ὅλοι οἱ σημερινοί εἰκονομάχοι (μέλη τοῦ λεγόμενου παγκοσμίου συμβουλίου ἐκκλησιῶν καί ἀρκετοί δικοί μας πού συμπορεύονται μαζί τους) νά βγοῦν καί νά μετρηθοῦν μέ τήν ζωή καί τήν ἔνδοξη κοίμηση τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Γραπτοῦ;

Πως οι Belharra αλλάζουν τo ναυτικό συσχετισμό με την Τουρκία

Γράφει ο ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ  

 

Η παραλαβή της πρώτης φρεγάτας FDI HN τύπου Belharra, με την ονομασία “Κίμων”, αποτελεί ιστορικό ορόσημο για το Πολεμικό Ναυτικό και συνολικά για την αμυντική και γεωπολιτική θέση της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο. Το γεγονός αυτό δεν είναι μια απλή τελετουργική πράξη επαναπόκτησης εξοπλισμού, συνιστά ένα ισχυρό μήνυμα αποτροπής και αναβάθμισης της στρατηγικής παρουσίας της χώρας τόσο σε εθνικό επίπεδο, όσο και ως μέλος του ΝΑΤΟ και του πλαισίου SAFE (συλλογικής ασφάλειας). 

 

Οι Belharra σχεδιάστηκαν από τη Naval Group για το Γαλλικό Ναυτικό και προσαρμόστηκαν στις ελληνικές ανάγκες. Η Ελλάδα προμηθεύεται τρεις και μία ακόμα φρεγάτες, ενώ προβλέπεται υψηλός βαθμός δικτυοκεντρικής διαλειτουργικότητας με τα συστήματα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και των συμμάχων.

 

Αξίζει ιδιαίτερη μνεία στην ετυμολογία του ονόματος Belharra, που προέρχεται από τη βασκική γλώσσα και σημαίνει “μαύρο κύμα” ή “θηριώδες κύμα”, όρος που αναφέρεται στο επικίνδυνο κύμα του Βισκαϊκού κόλπου της χώρας των Βάσκων. Με αυτή τη σημειολογία, ο όρος μεταφέρεται εννοιολογικά στο ρόλο της φρεγάτας ως “κύμα αποτροπής” έναντι απειλών, υπογραμμίζοντας την τεχνολογική και επιχειρησιακή της υπεροχή. 

 

Η παραλαβή της “Κίμων” έχει έντονο συμβολικό φορτίο. Μετά από δεκαετίες στασιμότητας και καθυστερήσεων σε κρίσιμες προμήθειες του Πολεμικού Ναυτικού, η Ελλάδα περνά σε μια νέα εποχή ανασυγκρότησης ναυτικής ισχύος. Ο συμβολισμός ενισχύεται ακόμη περισσότερο από την επιλογή της ονομασίας του πλοίου: Ο Κίμων υπήρξε Αθηναίος στρατηγός, που κυριάρχησε στη θάλασσα και συνέδεσε το όνομά του με την εξασφάλιση του ελληνικού θαλάσσιου χώρου.

 

Η Belharra “Κίμων” αποτελεί το πρώτο πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού ικανό να αναλάβει ολοκληρωμένη αεράμυνα περιοχής, σε αντίθεση με τις υφιστάμενες φρεγάτες, που παρέχουν περιορισμένες αντιαεροπορικές δυνατότητες. Αυτή η αλλαγή δεν είναι μόνο τεχνική – μεταφέρει προς όλες τις κατευθύνσεις το μήνυμα ότι η Ελλάδα δεν παραμένει σταθερή στη στρατηγική ισορροπία, αλλά την ανατρέπει επιδιώκοντας υπεροχή. Σε επίπεδο επιχειρησιακής ικανότητας, οι Belharra εξοπλίζονται με: 

 

ραντάρ Sea Fire 4D ηλεκτρονικής διάταξης

αντιαεροπορικούς πυραύλους Aster 30 με μεγάλες αποστάσεις εμπλοκής

αντιπλοϊκούς Exocet

προηγμένο ανθυποβρυχιακό σύστημα

ολοκληρωμένο ψηφιακό σύστημα διοίκησης, ελέγχου και συντονισμού 

 

Η ψηφιακή αρχιτεκτονική των πλοίων επιτρέπει δικτυοκεντρική μάχη, διαμοιρασμό δεδομένων και λειτουργία σε συνεργατικά πεδία, συμπεριλαμβανομένων drones, υποβρυχίων και αεροσκαφών. Πρόκειται για δυνατότητες που είχαν καταστεί αναγκαστικές, λόγω της ραγδαίας αναβάθμισης των φρεγατών, UAV και πυραυλικών συστημάτων, που αναπτύσσουν ανταγωνιστές στην Ανατολική Μεσόγειο.

 

Η σημασία της απόκτησης των Belharra 

 

Η ένταξη των Belharra στο ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό συνιστά την πρώτη φορά που η Ελλάδα αποκτά πλήρη δυνατότητα αεράμυνας περιοχής στη θάλασσα – κρίσιμη για όλο το φάσμα επιχειρήσεων στην περιοχή, από τον Έβρο έως την Κύπρο, σε περίοδο αυξημένων ενεργειακών και γεωπολιτικών διεκδικήσεων. Η παραλαβή των Belharra δεν είναι μεμονωμένο εξοπλιστικό πρόγραμμα. Εντάσσεται σε μια στρατηγική αναβάθμισης της Ελλάδας στον δυτικό μηχανισμό ασφάλειας. 

• Ενισχύει τη θέση της στο ΝΑΤΟ ως πυλώνα σταθερότητας σε κρίσιμο γεωγραφικό σημείο
• Ενδυναμώνει τον ρόλο της στο πλαίσιο SAFE – τη δυτική στρατηγική συλλογικής αποτροπής
• Αυξάνει τη διαλειτουργικότητα με συμμαχικές ναυτικές δυνάμεις
• Λειτουργεί ως “γέφυρα” επιχειρησιακής συνεργασίας με τη Γαλλία και όχι μόνον. 

Σε μια εποχή όπου οι ΗΠΑ επανατοποθετούν τη στρατηγική τους προσοχή στον Ινδο-Ειρηνικό, η Ευρώπη αναζητεί περιφερειακούς πυλώνες ασφάλειας. Η Ελλάδα, μέσω εξοπλιστικών προγραμμάτων, όπως οι Belharra και τα Rafale, μπορεί να καλύψει κενά και να αυξήσει τη διαπραγματευτική της ισχύ. Η Άγκυρα αναμένεται να παρακολουθεί στενά την επιχειρησιακή ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού. Η παραλαβή των Belharra ανατρέπει την ισορροπία ισχύος στο Αιγαίο σε επίπεδο αεράμυνας και αντιαεροπορικής κάλυψης στόλων. Είναι πιθανό η Τουρκία να απαντήσει με:

• επιτάχυνση ναυπηγικών προγραμμάτων MILGEM
• ενίσχυση UAV και αντιπλοϊκών δυνατοτήτων
• προώθηση νέων μέτρων αποτροπής στις θαλάσσιες ζώνες
• αύξηση ρητορικής έντασης σε θέματα κυριαρχίας. 

Ωστόσο, η είσοδος της Ελλάδας σε δίκτυα συλλογικής άμυνας μέσω των Belharra καθιστά πιο δύσκολη οποιαδήποτε μονομερή στρατιωτική πρόκληση. Συμπερασματικά, η παραλαβή της πρώτης Belharra Κίμων είναι στρατηγική εξέλιξη, που υπερβαίνει το επιχειρησιακό επίπεδο. Σηματοδοτεί την είσοδο του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού σε νέα εποχή, όπου τεχνολογία, δικτυοκεντρική επιχειρησιακή φιλοσοφία και συμμαχική διαλειτουργικότητα αποτελούν θεμέλια αποτροπής.

 

Η Ελλάδα αποκτά τη δυνατότητα ουσιαστικής αεράμυνας περιοχής, ενισχύοντας την ασφάλεια στο Αιγαίο και αναβαθμίζοντας τη γεωπολιτική της θέση. Η ονομασία Belharra – “μαύρο κύμα”, “θηριώδες κύμα” – αποτυπώνει συμβολικά τη νέα πραγματικότητα: η Ελλάδα στέλνει σαφές μήνυμα ότι διαθέτει πια την ικανότητα να αντιμετωπίσει κύματα απειλών, διασφαλίζοντας την κυριαρχία και τη σταθερότητα στην περιοχή.

 

πηγή 

Ελβετία: Αρχαιολόγοι ανακάλυψαν χρυσά νομίσματα με τον Έλληνα θεό Απόλλωνα 2.200 ετών, (νομίζουν ότι είναι κέλτικα)

Αρχαία κελτικά χρυσά νομίσματα βρέθηκαν στην Ελβετία. (φωτογραφία: Nicole Gebhard/Archaologie Baselland)  

 

Προλογικό σχόλιο: Οι αρχαιολόγοι νομίζουν ότι τα νομίσματα είναι κέλτικα κι ελπίζουμε να μην το κάνουν επίτηδες... Οι πρωτόγονοι Κέλτες δεν ήταν σε θέση να φτιάχνουν τόσο περίτεχνα νομίσματα και δεν είχαν κανένα λόγο να απεικονίζουν ελληνικούς θεούς....

 

Παραθέτουμε το σχετικό άρθρο: 

 

Δύο σπάνια κελτικά χρυσά νομίσματα που χρονολογούνται από τον 3ο αιώνα π.Χ. ανακαλύφθηκαν κοντά στο Arisdorf, σηματοδοτώντας τα παλαιότερα χρυσά νομίσματα που έχουν βρεθεί ποτέ στην Ελβετία, ρίχνοντας φως στο αρχαίο εμπόριο και τις τελετουργικές πρακτικές. 

 

Αρχαιολόγοι ανακάλυψαν δύο χρυσά νομίσματα, τα παλαιότερα νομίσματα που βρέθηκαν στην Ελβετία, που χρονολογούνται πριν από πάνω από 2.200 χρόνια. 

 

Τα νομίσματα, που χρησιμοποιούνταν στον κελτικό πολιτισμό της αρχαίας Ελβετίας, ανακαλύφθηκαν από δύο εθελοντές ερευνητές που συνεργάζονταν με την Archäologie Baselland, την αρχαιολογική υπηρεσία της περιοχής, κοντά στην δασώδη περιοχή Bärenfels, κοντά στο Arisdorf, επιβεβαίωσε η υπηρεσία. 

 

Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ένα θησαυρό 34 κελτικών ασημένιων νομισμάτων το 2023 στην ίδια τοποθεσία, που χρονολογούνται περίπου στο 80-70 π.Χ., γεγονός που πυροδότησε μια περαιτέρω έρευνα την άνοιξη του 2025, όπου ανακαλύφθηκαν τα δύο χρυσά νομίσματα. 

 

Οι ειδικοί έχουν χρονολογήσει τα δύο χρυσά νομίσματα στα μέσα έως τα τέλη του 3ου αιώνα π.Χ. 

 

Η τρέχουσα έρευνα υποδηλώνει ότι λιγότερα από δύο δωδεκάδες συγκρίσιμα νομίσματα από αυτήν την περίοδο είναι γνωστό ότι υπάρχουν στην Ελβετία, σύμφωνα με την ιστοσελίδα της Archäologie Baselland. 

 

Τα νομίσματα φέρουν ένα μοτίβο του Έλληνα θεού Απόλλωνα στη μία πλευρά και ένα άρμα με άλογα στην άλλη. (credit: Nicole Gebhard/Archaologie Baselland) 

 

Τα νομίσματα έχουν το κεφάλι του Έλληνα θεού Απόλλωνα στη μία πλευρά και ένα άρμα με άλογα στην άλλη. 

 

Τα νομισματικά συστήματα πιθανότατα μετανάστευσαν στην Κεντρική Ευρώπη μέσω Κελτών μισθοφόρων που πολέμησαν στη Μεσόγειο, σύμφωνα με ιστορική έρευνα. Αυτοί οι μισθοφόροι θα πληρώνονταν με αρχαία ελληνικά νομίσματα, τα οποία έφερναν στην πατρίδα τους, οδηγώντας τον πολιτισμό να υιοθετήσει ελληνικά μοτίβα στα δικά του νομίσματα μόλις υιοθετήθηκε το σύστημα πληρωμών, ανέφερε ο ιστότοπος της Archäologie Baselland. 

 

Τα δύο χρυσά νομίσματα που βρέθηκαν στην πρόσφατη ανακάλυψη πιστεύεται ότι είναι μεταξύ των υιοθετημένων νομισμάτων κελτικής προέλευσης. 

 

Τα νομίσματα μπορεί να χρησιμοποιούνταν για θρησκευτικούς σκοπούς 

 

Οι ιστορικοί υποθέτουν ότι τα κελτικά χρυσά νομίσματα δεν χρησιμοποιούνταν για καθημερινές συναλλαγές λόγω της υψηλής αξίας τους. Μπορεί να χρησιμοποιούνταν ως διπλωματικά δώρα, δώρα σε υφισταμένους, για την επίτευξη πολιτικών στόχων ή ως προίκες. 

 

Επιπλέον, τέτοια νομίσματα έχουν βρεθεί όλο και περισσότερο σε τάφους ή κοντά σε βάλτους και άλλα υδάτινα σώματα, συμπεριλαμβανομένου του Arisdorf. 

 

Οι ιστορικοί σημειώνουν ότι τέτοιες τοποθεσίες είναι συχνά αφιερωμένες σε θεότητες. Έτσι, τέτοια νομίσματα μπορεί να έχουν τοποθετηθεί σκόπιμα εκεί ως προσφορές, κατέληξε ο ιστότοπος της Archäologie Baselland. 

 

ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ – Echedoros.blog

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ συμβατότητα της καθολικής ψηφιακής ταυτοποίησης μέσω «Προσωπικού Αριθμού» και οι επιπτώσεις της στα θεμελιώδη δικαιώματα.

Γράφει ο Δρ Αλέξιος Π. Παναγόπουλος* 

Ι. Αντικείμενο και μεθοδολογία 

 

Η παρούσα γνωμοδότηση εξετάζει εάν η καθιέρωση ενιαίου και υποχρεωτικού «Προσωπικού Αριθμού» συνάδει με το Ελληνικό Σύνταγμα, το ενωσιακό δίκαιο και την ΕΣΔΑ. Η ανάλυση στηρίζεται σε θεσμικές πηγές (Σύνταγμα, GDPR, ΕΣΔΑ, νομολογία ΔΕΕ/ΕΔΔΑ) και σε κριτική αξιολόγηση σύγχρονων θεωρητικών θέσεων περί τεχνολογικής διακυβέρνησης (ενδεικτικά Harari), χωρίς αποδοχή εξωθεσμικών ισχυρισμών. 

 

ΙΙ. Συνταγματικό πλαίσιο. 

Αξία του ανθρώπου (άρθρο 2 §1 Σ.). 

 

Η Πολιτεία υποχρεούται να προστατεύει την αξία του ανθρώπου ως πρόσωπο. Η ολιστική σύνδεση ταυτοτικών, οικονομικών, υγειονομικών και κοινωνικών δεδομένων σε έναν μοναδικό δείκτη εγείρει ζήτημα αντικειμενοποίησης του προσώπου, ιδίως εάν υπερβαίνει τη λειτουργική αναγκαιότητα. 

 

Ελεύθερη ανάπτυξη προσωπικότητας (άρθρο 5 §1 Σ.) 

Η υποχρεωτικότητα, χωρίς πραγματικές εναλλακτικές ή εξαιρέσεις, μπορεί να συνιστά δυσανάλογο περιορισμό της προσωπικής αυτονομίας. 

 

Προστασία προσωπικών δεδομένων (άρθρο 9Α Σ.) 

Η συγκέντρωση και διαρκής διασύνδεση δεδομένων οφείλει να πληροί αυστηρά τις αρχές αναγκαιότητας και αναλογικότητας (άρθρο 25 §1 Σ.). 

 

ΙΙΙ. Ενωσιακό και διεθνές δίκαιο. 

 

GDPR (ΕΕ) 2016/679: 

Άρθρα 5 (ελαχιστοποίηση/σκοπός), 6 (νόμιμη βάση), 9 (ευαίσθητα δεδομένα), 22 (αυτοματοποιημένες αποφάσεις). Η καθολική ταυτοποίηση πρέπει να αποδεικνύει ότι δεν υφίστανται ηπιότερα μέσα. 

 

ΕΣΔΑ: 

Άρθρο 8 (ιδιωτική ζωή) και 9 (ελευθερία σκέψης/συνείδησης). Η σύνδεση πρόσβασης σε βασικά αγαθά με υποχρεωτική ψηφιακή ταυτοποίηση ενδέχεται να προκαλέσει έμμεσο εξαναγκασμό. 

 

Νομολογία ΔΕΕ: 

Digital Rights Ireland (C-293/12) και Schrems II (C-311/18): αυστηρός έλεγχος γενικευμένης συλλογής/διασύνδεσης δεδομένων και έμφαση στον πυρήνα των δικαιωμάτων. 

 

IV. Ελεγκτική αξιολόγηση σύγχρονων θεωρητικών θέσεων. 

 

Στον δημόσιο λόγο έχουν διατυπωθεί απόψεις (π.χ. Yuval Noah Harari) περί μελλοντικών κοινωνιών έντονου τεχνολογικού ελέγχου, «αλγοριθμικής διακυβέρνησης» και μετασχηματισμού της εργασίας/πολιτειότητας. 

 

Ελεγκτική αποτίμηση: 

Οι θέσεις αυτές είναι θεωρητικές και περιγραφικές, όχι δεσμευτικές πολιτικές. 

Δεν αποτελούν απόδειξη κρατικής πρόθεσης, αλλά προειδοποιητικό πλαίσιο για πιθανούς κινδύνους συγκέντρωσης εξουσίας. 

 

Η συνταγματική αξιολόγηση οφείλει να εστιάζει όχι στις προθέσεις, αλλά στα αποτελέσματα των μέτρων και στις εγγυήσεις που τα συνοδεύουν. 

 

Συναφώς, η αναφορά σε ανθρωπολογικές ή θεολογικές ανησυχίες (ως π.χ. πατερική κριτική της καθολικής υποταγής) δεν εισάγεται ως νομικό αξίωμα, αλλά ως βασικό νομικό στοιχείο ελευθερίας της συνείδησης, την οποία το Σύνταγμα και η ΕΣΔΑ προστατεύουν ανεξαρτήτως κοσμοθεωρίας. 

 

V. Έλεγχος αναλογικότητας 

 

Για να κριθεί συνταγματικά ανεκτός ο «Προσωπικός Αριθμός», πρέπει σωρευτικά να αποδειχθεί: 

• Καταλληλότητα για συγκεκριμένο, σαφώς οριοθετημένο σκοπό. 
• Αναγκαιότητα, δηλαδή έλλειψη ηπιότερου ισοδύναμου μέσου. 
• Στάθμιση, ώστε το όφελος να υπερτερεί της προσβολής δικαιωμάτων. 

Η υποχρεωτικότητα χωρίς ουσιαστικές εξαιρέσεις, η ολιστική διασύνδεση και η ενδεχόμενη εξάρτηση πρόσβασης σε βασικά αγαθά επιβαρύνουν σοβαρά τη συνταγματική στάθμιση. 

 

VI. Συμπέρασμα – Γνωμοδοτική κρίση. 

 

Υπό το ισχύον συνταγματικό και ευρωπαϊκό πλαίσιο, η καθολική ψηφιακή ταυτοποίηση μέσω ενιαίου «Προσωπικού Αριθμού» δεν μπορεί να θεωρηθεί αυτοδικαίως συνταγματικά ανεκτή. Η συμβατότητά της εξαρτάται από:  

• αυστηρό περιορισμό σκοπών, 
• ελαχιστοποίηση και μη ολιστική διασύνδεση δεδομένων, 
• πραγματικές εναλλακτικές/εξαιρέσεις για λόγους συνείδησης, 
• ισχυρό ανεξάρτητο έλεγχο και απαγόρευση έμμεσου εξαναγκασμού. 

Ελλείψει των ανωτέρω, ανακύπτει σοβαρός κίνδυνος αντισυνταγματικότητας σε σχέση με τα άρθρα 2 §1, 5 §1, 9Α και 25 §1 του Συντάγματος, καθώς και με τα άρθρα 8 και 9 της ΕΣΔΑ. 

 

Η οποιαδήποτε μορφή Υποχρεωτικότητας είναι Αντισυνταγματική και ανατρεπτική των ηθικών και θεσμικών Αρχών ενός Κράτους Δικαίου. Η προσπάθεια αναίρεσης των συστατικών στοιχείων του Κράτους Δικαίου οδηγούν σε σύγχρονες μορφές ηλεκτρονικής δικτατορίας που εύκολα μπορεί να θυμίζει σενάρια Ωκεανίας Όργουελ. Ο Έλληνας Νομοθέτης καλείται να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να εφαρμόσει τις ηθικές και συνταγματικές αρχές του Κράτους Δικαίου και όχι του Κράτους Αδίκου.

 

* Ακαδημαϊκός – Μέλος Τριών ξένων Ακαδημιών των Επιστημών τάξης ν/πολιτικών επιστημών. Συγγραφέας και αρθρογράφος. 

Καθηγητής Ξένων Πανεπιστημίων. Δρ. Νομικών/Πολιτικών Επιστημών. Δρ. Βιοηθικής και Ιατρικής Ανθρωπολογίας, και Δρ. Θεολογικών Ανθρωπιστικών Επιστημών. Πτυχιούχος Ξένων Πανεπιστημίων, Πτυχιούχος Ιστορίας/Φιλολογίας, Πτυχιούχος Νομικής, Πτυχιούχος Θεολογίας. Με Μεταδιδακτορικά και Διατριβή – Δίπλωμα Υφηγεσίας. 

 

πηγή