Maandag 15 december.

Ik had het niet in de gaten, maar mijn outlook kalender was deze ochtend meedogenloos: de laatste werkweek van het jaar.
Net zoals ik vorige dinsdag door Leuven stad fietste en schrok van de kerstmarkt .. Nu al ??

Vanmorgen vroeg onze chef (voor waarschijnlijk één of ander ludiek feitje) of we allemaal even onze strava wilden open doen om het aantal gewandelde/gelopen/gefietste kilometers door te geven. Awel ja, dacht ik. (En vervolgens moest ik natuurlijk weer kei hard klungelen met mijn login gegevens.)
Ik had er geen goei oog in, want ik begon 2025 met een 12 cm barst in mijn dijbeen.
Niet lopen, geen percussie, zoveel mogelijk staan en wandelen vermijden.
Het was een overbelastingsblessure.

Het verdict viel pas in februari, toen was ik al 4 maanden pijn aan het verbijten.
Eind maart was ik dus volle bak bezig met beenspier-oefeningen bij de kinesist en startte ik hoopvol een ‘start the run’ reeks op.
Braafjes op de finse piste. Ik droeg ganse dagen loopschoenen en steunzolen voor extra demping.
Maar half april was het weer van ” Ga terug naar start, je krijgt geen 100 euro.” Of zoiets.

Toen die ontsteking min of meer genezen was, besloot ik voortaan de hobbies voorrang te geven, en dat lopen maar een tijdje te laten.
Iets met te oud of te blessure gevoelig. Ik probeerde wat aqua dingen. Denk aqua fit, aqua zumba,.. Een zwembad vol oudere vrouwen en opzwepende muziek dus. Het pastte moeilijk in mijn dagelijks leven. En die ene sessie die wel zou passen, daar was het zwembad gewoon te ondiep. Komaan Gert Verhulst, 80 -110 cm, hoe diep moet ik door mijn knieën gaan? Dju die kilo’s toch é.. Ik geraak maar niet van mijn buik vanaf.

Dus eind juli googlede ik weer op ‘mieke boekx loopschema’. Jaja, dat is met 1 minuut lopen en 1 minuut wandelen.
Ge kunt u niet voorstellen hoe demotiverend dat is.
Hoe doodmoe je kan zijn van een paar keer een minuutje te gaan lopen.
Maar ik hield vol. De slapeloze nachten begonnen weer. (Tja is dat dan toch iets met cortisol?)
En mijn kiné praatte mij meer proteïne aan. Skyr eten, kip en ei.. Ik kwam alleen maar bij.

En met de valse belofte van de lekkerste friet ooit, nam ik deel aan Dwars door Hasselt. (5 km deze keer)
Ja, daar schreef ik al eens over. Ik ga eerlijk zijn, ik was teleurgesteld.
Het waren zompige broodjes (ipv friet) het was mijn verjaardag en ik had niet één iemand die op me wachtte aan de finish.

De week erna had ik iets onder de ledenen. (of hoe gaat die zegswijze ?)
En toen ik herstartte half november, bleek dat die verkeerde beweging bij het snoeien, .. Mijn knie toch erger beschadigd had dan ik vermoedde.
Ik ken mezelf en om de motivatie te behouden, had ik 12 dec wederom een 5km loopje gepland. Eentje door het prachtig kerstverlichte Brugge, met overnachting en al. Dat vond ik gewoon te jammer om te laten schieten. Dus ik ging op de crosstrainer en op de fiets .. In de hoop de conditie te behouden zonder de knie te belasten.
Maar eigenlijk was het al te laat. De conditie was al met stille trom vertrokken.

En zo komt het dus, dat ik hier nu wel een prachtig gezellig weekend heb gehad, maar dat mijn knie (nog meer door het wandelen over al die kasseiën) totaal de vernieling ingegaan is. En dat ik weet dat ik de volgende 4 weken niet zal lopen. (en zo weinig mogelijk wandelen)

Laat me maar naar de voordelen kijken, mijn slaap zal de komende weken .. Verbeteren !!

Eventjes de statistieken :
58 workouts – 22 uur – 175 km
Dat is een pak minder dan
87 workouts – 52 uur en 468 km van het jaar 2024
Maar kom, mijn app doet het ook niet meer zo goed, hij registreert niet meer alles.
Focus liever op: ik doe percussie, ga zingen in een pop up koor, ik discoswing.
Ik wandel met de hond. Binnenkort yoga ik weer. Ooit ga ik krachttraining starten !!

Talent

Eigenlijk kán ik niet echt iets. Als in niets ‘echt goed’ dus. Ik kan veel dingen een beetje, en sommige dingen misschien middelmatig. Het zou nogal arrogant zijn om te denken dat ik iets kan, wat anderen niet zouden kunnen. Ik ben geen uitvinder, medaille winnaar, kunstenaar noch psychopaat. Eigenlijk kan je stellen dat ik net als de rest ben. Ik modder wat aan. Toch is er iets wat ik méér dan gemiddeld kan. En ik was er eigenlijk blij mee, mijn eigen talent. Ontzettend blij mee, het heeft me al zoveel opgebracht en door zoveel situaties doorgeholpen en het is pas nu ik ‘het’ kwijt ben dat ik het zo hard mis

Mijn talent was namelijk slapen.

Slapen in al zijn vormen. Dutjes, als het moet op het toilet, hoogzwanger met dikke buik ; hoofd op het tafeltje in een trein coupe. 8 minuten, 15 minuten en hup ik kan er weer tegen. In ultieme stress momenten; me ff neerleggen en daarna is de spanning uit mijn lijf. Maar ook nachten van 10 -12 uur waaruit ik helemaal groggy en met een bloedsuikerspiegel die niet meer goed komt of een sluimerende hoofdpijn rondliep tot ik weer mocht terugkeren naar mijn zalige bedstede.

Ik slaap overal en altijd. Dacht ik.

Misschien was ik overmoedig. Misschien was ik gewoon te moe. Misschien heb ik gewoon jarenlang een zodanig slaaptekort gehad dat ik over deze gave beschikte.

Ondertussen word ik wijzer. Ik hou dus nu wel van mijn eigen matras. Mijn rug houdt van mijn dorsoo bed. Ik hou van de ‘pikkedonkere’ (rolluiken of oogmasker). Ik hou van stilte (wonen op boerenbuiten of oordoppen) Ik denk aan dingen die ik wil planten of naaien, ik associeer of lees wat in een boek. En als ik denk .. Ik voel me niet moe, dan lig ik 13 minuten op mijn spijkermat. Daarna draai ik me eraf en snurk heerlijk verder. 8 u dus graag. ELKE nacht. En als er moet ingehaald worden, dan ga ik liever vroeger erin, want te lang blijven liggen bekomt me niet zo goed. Ik zet dus ook in het weekend een wekker.

Overdag probeer ik altijd voldoende daglicht te vangen, zo ga ik met de hond maar ook als lunchpauze wandelen en ik probeer fysiek moe genoeg te zijn door veel beweging gerelateerde hobbies. Ik val dus vlotjes inslaap. Maar nu heb ik een probleem. Allez die Nu is ondertussen 2 jaar geworden.

Ik slaap in cyclussen van 45 minuten. Er zijn nachten waarin ik elke keer wakker wordt. Elk uur dus. Op goeie nachten enkel om 4u, 5u, 6u en daarna is het weer door. Op slechte nachten echt elke 3 kwartier. Ik kijk niet op de wekker. Ik ga niet pipi doen. Ik enerveer me niet . Ik drink hooguit ne slok water als mijn tong aanvoelt als leder, maar over het algemeen draai ik me om en maf ik verder.

Soms krijg ik dan een vapeur, kort na het wakker worden. Ondertussen neem ik hormonen en gedurende een paar weken was het ff beter. Maar nu is het weer terug.
Eigenlijk heb ik vastgesteld dat als ik meer sport, ik meer wakker wordt (en ik sport op de middag, dus je moet niet afkomen met té kort voor het slapengaan)

De huisdokter en de slaapcoach vinden dat ik héél goed slaap en dat er geen probleem is. Dat is het blijkbaar pas als je wakker ligt,.. maar ik voel me altijd zooooo moe na zo’n paar nachten met tig onderbrekingen.

Kom please, ik wil mijn ononderbroken nachten terug !

Zullen we even afwassen ?

Warning: deze post is niet voor mensen met een gevoelige maag

Een bord met een hoopje zwartversteende fossielen gaat voor de tweede ‘week’ de spoelbak met kokend water in.
Ik heb geprobeerd met een mes het eraf te schrapen. Het beweegt niet. Niet met een patattenmes. Niet met een broodmes. Niet met een vork.
Je weet dat ik geen champignon’s lust, stamelt mijn zoon verontschuldigend.

Naast mij op de grond, ligt een plastiek zakje, de geur die eruit walmt, houdt het midden tussen GFT afval in hoogzomer en vers braaksel.
Ik heb al 3 keer een rooster etenresten uit de spoelbak erin geleegd. Iets onbestemd met wit/groen haar. Wat pastakrullen. Iets met ne roze schijn.

Dat het ‘erg’ was, had ik meteen door. Toen ik het kot binnenkwam kon ik mijn voeten nergens zetten. De grond lag bezaaid met rommel.
Ik snapte het niet zo goed. Hoelang was het academiejaar bezig ? 2-3 weken?
Het kleine aanrecht, het nachtkastje. Alles stond vol met vuile vaat, aangekoekt met eten. Alsof er steeds een derde portie moest ‘blijven staan’.

Mijn zoon is nogal rap vies van andermans vuiligheid en het eerste wat hij op zijn kot vorig jaar kocht was plastiek handschoenen.
Luidop verkondigt hij te pas en te onpas: “ik vind die warme textuur aan mijn handen bij het afwassen zo vies.” Vorig jaar had hij een gezamenlijke keuken in een wat vervallen kot gebouw, en hij nam al zijn gerief steeds in een bakje de 3 verdiepen mee op. De gedachte iets te moeten laten staan in die keuken vond hij onuitstaanbaar. De vuilbakken bleven in de keuken staan, hij had er al eens een muis gezien. Regelmatig deed hij dus zijn beklag dat hij diegene was die opruimde voor iedereen. Nu heeft mijn zoon dit jaar zijn eigen ‘keukentje’ op zijn kot. Oké .. Ik ben zelf ooit jong geweest en op kot, ik had geen spik en span opgeruimd kot verwacht.

Prioriteiten weet je. Maar ook ik, zag dat het stilaan de proporties had aangenomen van ‘onbegonnen werk’.

In de spoelbak dreven soepkommen, brokken in alle kleuren van de regenboog. Commentaar op rommel, lever ik allang niet meer. Ik stuur zelfs geen vieze blikken meer. De zoon is 19, mijns inzien valt dat na de ‘opvoed deadline’. Hij zegt : ‘je mag niet naar boven komen op mijn kot, want je zou zagen.’

Hij bedoelt: ‘ik zou me zo hard schamen dat, zelfs als je niks zegt, het lijkt alsof je daar met je oordeel klaarstaat.’

Maar deze keer moest ik wel tot boven komen, ik was moe. Over de grenzen van het fysieke eigenlijk. Ik had net aan een loopwedstrijd deelgenomen. En zoals dat gaat in steden, moet je dan vervolgens nog -zonder overdrijven- 2 km wandelen tegen dat je terug aan de auto bent. Op, is correct’er verwoord hoe ik me voelde. Het was mijn verjaardag en eigenlijk wachtte er niemand of niets op mij. Behalve een douche. Die had ik ondertussen genomen en in een vlaag van naastenliefde stelde ik voor: zullen we nog even samen afwassen ? Hij nam het aanbod aan. Besefte dat hij alleen hier niet zou aan beginnen. k raapte 3 verfborstels op, zette ze in een potje op zijn buro, en kreeg al meteen de volle lading: ‘Stop ! We gaan niet opruimen. Alleen afwassen. Aub.’
Ik heb 30 cm nodig, antwoordde ik; 30 cm vrij op de grond, 30 cm vrij op het aanrecht. ‘Akkoord’ werd er gezucht. ‘Deze kassaticketjes mogen die weg ?‘ ‘Neen, dat is voor een project.’ ‘We moeten wel een plaatsje vinden om de spullen die nu in de spoelbak liggen even te zetten.’ Toen die kommen waren uitgegoten besefte ik pas echt hoe goor die spoelbak was. De geur walmde me tegemoet elke keer ik water liet lopen. Als mama heb je soms gewoon de luxe niet om iets vies te vinden. Al die keren dat er braaksel moest worden opgeruimd. Hup, snel slikken, neus toe, en gaan met die banaan. Ik heb al wat vieze watertjes doorzwommen, maar dit was echt vettige koek. Komaan die spoelbak proper, en dan de glazen en tassen, daarna zien we wel weer. 5 keer heb ik héét water genomen, 5 keer heb ik dingen in de week gezet, en dan in tussentijd toch even geprobeerd nog wat vuile was te scheiden van de propere was. Iets delicaats van de vloer geraapt ‘hier trap je toch beter niet op?‘ werd gevolgd door een ‘Niet op mijn buro leggen mama !‘. Het was koord dansen. Het was een balanceren op de lijn tussen ‘wanneer doe ik iets gewenst’ en ‘wanneer moei ik me teveel’.

Anderhalf uur later plofte ik achter mijn autostuur. Ik was moe, ik hoor mijn mama nog zeggen ‘kom leg nu nog rap dit weg en dit en dit, dan is het pas klaar‘. Dat deed ik niet. De vaat staat proper in de kast. Er is een leeg en proper aanrecht. Er is een leeg nacht tafeltje. We deden het samen.

De dozen, de bergjes, de spullen … ze staan er nog . Maar misschien lijkt het nu wat minder hopeloos.

Is het dit dan wat ze bedoelen met ‘met een schone lei (de week) starten’ ?

Niets is voor eeuwig

Soms heb je van die periodes waarin alles lijkt stuk te gaan.
Je wilt je favoriete broek strijken en er brandt een lichtje op het strijkijzer dat zegt ‘geen water’. Dat lichtje wil maar niet uitgaan, hoeveel water je ook toevoegt. Je mis-stapt je op het trapje in de garage en landt pardoes op de lans van je hogedrukreiniger, die op een cruciale plaats afbreekt. Je doos met het lasapparaat valt uit de té volle keukenkast en er valt een klein plastiek haakje uop de grond. Je kind wil leren rijden en met super veel kabaal valt de knalpot onder de wagen onderuit. De zoon moest voor het eerst de frietpot kuisen en laat met hangende pootjes weten dat hij echt niets misdaan heeft en ‘dat die frietpot echt nog werkte’ na reiniging maar dat hij toch plots helemaal niets meer doet. Er zitten gaten in je werkhandschoenen en ook al je jeansbroeken scheuren op de ‘fietszadelplaats’.

Laat ik even heel duidelijk zijn; ik kan daar niet goed tegen.
Ik wil dat mijn favoriete kledingstukken eeuwig meegaan.
En zelfs zij die gewoon te versleten zijn, wil ik graag nog behouden, herstellen, voor iets anders gebruiken. Kom, gewoon niet wegdoen.
Maar ik ben wel doortastend. Dus die auto rij ik meteen naar de garage. Na de nieuwe stuurbekrachtigingsmotor, de nieuwe bougie kabels en de geplakte autoband kan dit er ook wel bij. Mijn vaste garage, hup de enige oplossing.

Voor het strijkijzer richtte ik mij tot google. Ontkalken, bracht geen soelaas.
Het lasapparaat zette ik gewoon terug en gebruikte ik een tijdje niet meer, tot ik niet meer wist dat ik het had laten vallen. Ik wil dat elektrische apparaten voor eeuwig onder garantie blijven, en zocht op wanneer ik die hogedrukreiniger kocht. Kom dat was echt toch zolang geleden niet ? Ik grommelde. Ik belde naar het lief en zei : “ik wil een lief dat kaas heeft gegeten van elektronica. Ik wil een lief dat dingen kan fixen.’ Vooral als ik het zelf niet kan. Mijn lief whatsappte me een reserve onderdeel op bol.com voor hogedrukreinigers. Ik goot het nieuwe frituurvet terug in de fles. Ik hou van frietpotmodellen die je volledig kan demonteren en in de vaatwas kan steken. Maar die kostten blijkbaar een fortuin. Er is een airfryer in huis. En hoewel ik even afscheid moest nemen van het ‘ja maar ik kan moemoegewijs dan op zondag geen frieten geven aan de toekomstige kleinkinderen serveren’ besloot ik ‘zover zijn we nog lang niet’ We gaan deze voorlopig niet vervangen en zette ik hem in de garage. Vlak achter de poort, daar in de afdeling ‘voor het containerpark’. Hij kwam naast het strijkijzer te staan.

Ik hou niet van moderne strijkijzers die zelf bepalen hoeveel ‘bollekes’ een kledingstuk kan hebben. Dat werkt namelijk niet voor vlieseline.
Ja ik weet het, nu klink ik helemaal als een bomma. Eentje die niet tegen technologische vooruitgang kan. Ik zal maar niet zeggen dat mijn ‘lasapparaaat’ zo’n ding is waarbij je een plastiek zakje dicht smelt. Praktisch maar ik kon eigenlijk wel zonder. Ik vond het eerder in de kringwinkel.

En zo ging er plots een lichtje branden, zoals je dat soms zo mooi in strips ziet.
Ik zou mijn apparaten pas naar het containerpark brengen als in het repaircafe zou blijken dat ze onherstelbaar zijn. één keer in de maand zetelen er namelijk 3 ervaren klussers in onze kringwinkel, en ik trok met mijn voorraad gehavende toestellen naar daar !

Net de ervaren nonkel/buurman/.. die ik mistte ! Mensen die er daadwerkelijk plezier uithalen om dingen open te doen, te vijzen te snuffelen, te proberen,..
En ik zou echt blij geweest zijn als 1 van de 3 toestellen gefixed zou kunnen worden .. maar wat denken jullie ?

Ik kwam buiten.. met een plastiekje, secondelijm en baking soda, als een echte mac gyver laste/knutselde die man een nieuw haakje aan het lasapparaat, echt zot content was ik.
Iets waarvan mijn lief zou zeggen, dat krijg je nooit meer deftig gelijmd. Was na een kwartier prullen, zo goed als nieuw.

De frietpot zag er hopeloos (en nog steeds niet 100% proper) uit. De mechaniek was ‘dichtgelijmd’. Dus of we daar iets zouden aan kunnen doen, was zeer te betwijfelen. Maar op zoek naar vijzen om dit te demonteren vonden we wel en minuscuul kleine reset knop ! En magie oh magie.. het lampje ging branden !

Tot slot, kwamen we bij het strijkijzer, die man deed wat ik ook eerder deed, en googlede. ‘fout in watervlotter’ was een andere mogelijke oorzaak. Ik zag helemaal geen vlotter. En terwijl we samen het waterreservoir bekeken, vertelde de man dat zij heel vaak koffiezet apparaten krijgen die het niet meer doen omdat er een magneetje in het water zit, dat moet gaan drijven, dat na verloop van tijd niet meer drijft en zo blijft de ‘geenwaterbeveiling’ aanstaan en kan er geen koffie gezet worden. Dus we experimenteerde wat met een magneet. En besloten dat het de moeite zou zijn om een nieuw water reservoir te bestellen.

Man, ik zweefde naar buiten. Ik denk niet dat ik ooit gelukkiger was.

Dezelfde avond heb ik nog naald en draad genomen om die handschoenen te repareren, want als zij de moeite kunnen nemen om gratis ende voor niks mij te helpen met mijn eigen brol, kan ik op zijn minst de moeite doen om alles wat IK wél kan repareren ook te repareren.

En nu wil ik daar niets meer over horen !

Het is 11u vandaag, en ik heb al 3 maal achter mijn gsm gezocht.
Je kent het wel, je hebt even je handen vol, je bent er met je gedachten niet bij.
Je legt hem even neer, en voor je het weet zit je in een soort van blinde paniek.
Helleup, mijn gsm/portefeuille/ bakje van tv/identiteitskaart/bankkaart/… waar heb ik hem gelegd?
Wanneer heb ik hem voor de laatste keer gebruikt ?

Terugkeren op je stappen, nadenken, de meest voorkomende plaatsen checken.

De logische plekken, de vaak voorkomende plaatsen waar hij per ongeluk terecht komt (onder of tussen de zetels) en al denken over.. Lap die winkel zou ik die kunnen bellen, om te vragen of zij iets gevonden hebben?

In het geval van je gsm.Een echte lifesaver: even surfen naar vindmijnapparaat, locatie controleren en ‘laten rinkelen’. Ik moet eerlijk zijn, ik was bij een telecom provider, was geswitcht omwille van een hele goeie promotie bij een concurrent, en moest sindsdien bellen met veel te veel gekraak/onderbrekingen. Toen de promotie afgelopen was en die concurrent voor de 2de keer zijn prijzen verhoogde, bleek dat mijn gsm gewoon op mijn terras als ‘niet meer bereikbaar’ aangaf. Dat was de druppel. Sorry maar mijn gsm moet minstens òf wifi òf GSM ontvangst hebben, ik moet hem tot aan mijn serre kunnen laten rinkelen bij verlies/ onachtzaam neerleggen.

Ja ik word daar boos van (vooral op mezelf) en ja ik kan daar niks aan doen.
En neen, er is ook nooit eens iemand in mijn buurt om mee te helpen zoeken.

Allez niks aan kunnen doen, weinig zou ik zeggen.
Ik heb al veel truukjes in het leven geroepen heb, zo heb ik een ‘utility belt’ (als in een afgeknipte versleten jeansbroek voor als ik weer in de tuin bezig ben : snoeischaar/mes/gsm/.. Laat ik niet meer slingeren.) En ik heb ook veel ‘standaard plaatsen’ waar ik dingen zoals sleutels enzo MOET leggen.

Dus deze handicap die vooral veroorzaakt wordt door tijdsnood/stress/teveel dingen aan je hoofd, brengt ook een voordeel met zich mee. Het héél goed kunnen zoeken en het meestal kalm blijven in toch best wel stresserende momenten. Bovendien is het ook niet zo erg om een verloren tas koffie een paar uur later ergens aan te treffen, tchien had ik nog … ?

Maar nu pas heb ik echte fundamentele troost gevonden, in de vorm van dit krantenartikel.

Samengevat: een Ierse ophaalbrug is al 4 jaar niet open kunnen gaan omdat de afstandsbediening verloren gelegd was. Dat moest niet zo heel dikwijls gebeuren en toen het weer nodig was, wist niemand nog waar ze het ding hadden gelegd. 2000 euro heeft het gekost om de hele constructie opnieuw te programmeren.

Zolang ik geen sluiswachter wordt, denk ik .. valt er best mee te leven.

PS Misschien moet ik eens een uitvinding doen: ‘den draad’ waarmee je vanalles vast aan de muur kan hangen.
PS2 De titel verwijst naar een uitspraak die mijn moeder vaak deed als een onderwerp diende afgerond te worden
PS3 Maar misschien wil ik het nog niet afronden, zo wil ik je wel vragen wat was het meest belangrijke dat jij ooit (al dan niet tijdelijk) verloor ?

Ontbijt op bed

Ik kan het mij haarfijn herinneren: hoe ik ooit vol frustratie een tekst neerpende over moederdag.
Een hilarische anecdote over ontbijt op bed. Misschien wiste ik ze meteen omdat ik vond dat het ondankbaar overkwam. Misschien mailde ik ze in privé naar mensen die mij beter kenden. Misschien vreesde ik dat ik niet goed kon overbrengen dat ik de liefde eronder wel voelde.

Gefrustreerd en ongezien, dat is hoe ik me zowat mijn halve leven voelde, en omdat ik dat vooral niet wou zijn, liet ik het los.
Ik verving het door een dankjewel aan mijn moeder en gebruikte de gelegenheid om mijn medemoeders te complimenteren. Volgens mij liggen er in onze tijd grote verwachtingen bij die van de moeder figuur. Misschien was ik net een ietsiepietsie teleurgesteld in de band met die van mij. Of hoort dat er altijd bij, het zelf beter willen doen met je eigen kinderen ?

Mijn kids zijn momenteel in de bijna volwassene fase, amaai ze moesten het lezen, ze zouden vuur spuwen.
Ze zijn meerderjarig, zal ik het zo vermelden ? En (waarschijnlijk hoort dat erbij) dat is een nogal egoïstische fase .
“Wie ben ik . Wat zit erin voormij.”

16 jaar te laat ben ik dus begonnen met: ‘mannen, aangezien jullie werkelijk al mijn badhanddoeken met jullie bleach producten definitief hebben verpest, ga ik ervan uit dat jullie mij de zachtste badhanddoeken ooit kado gaan doen voor mijn moederkesdag’ beginnen herhalen. Duidelijk de verwachtingen scheppen. Is dat geen geen sleutel tot succes ?

Vermits ze nog niet alledrie een inkomen hebben, heb ik in afwachting van die handdoeken al een moederdag geschenk gekocht voor mezelf in de kringwinkel. Een sjieke glazen kom, die ik voortaan ga gebruiken om mijn guilty chips demonstratief uit te eten, nu het niet langer nodig is die stiekem naar binnen te smikkelen. En een harten .. euh .. schaal ? Ja, het is een beetje moeilijker waar ik die voor ga gebruiken bovendien stapelt ze moeilijk, maar kom (hèhè) ze is mooi .. Ik mag ook wel eens iets mooi in mijn toch al overvolle keukenkasten. 0.7 en 1.5 euro well spent.

Luid heb ik vervolgens verkondigd, dat zij dit budget moesten vrijmaken van hun zakgeld, en dat ik van de chipsliefhebber verwachtte dat hij dit voor me zou vullen met zijn lievelingszak, en dat er iemand koekjes zou zelfmaken voor in mijn schaal. Ik moest denken aan al die keren er iemand honger had geleden in het midden van de nacht en besloten had dat het midden van die nacht een goeie moment was om hun bak’skill’s te verbeteren. Koekjes.. Dat kunnen ze. Als de massa’s verpakkingen die ik aanzeul allemaal binnen de 24 uur in de PMD zak liggen (of allez op hun kamervloer eigenlijk) dan begeven ze zich in de bakmodus.

Hoop doet leven, niet waar ?

Maar ik kreeg een verzoek in ruil, zou ik tiramisu ingredienten in huis kunnen halen ? Oh, dat past ook wel in die kom, was mijn antwoord. ‘neen mama niet voor u.’ Ik heb zaterdagavond, nadat ik vernomen had dat er geen hapje tiramisu voor mij over zou zijn, en de gigantische hoop rommel aanschouwde, ook eerlijk gezegd dat ze niet meer aan koekjes moest beginnen. Dat ik liever een beetje minder rommel had dan koekjes, of ze nog een opruimpoging wou doen aub. Ik kreeg nog even de pro forma ‘je hield zowiezo niet van ontbijt op bed hé’ opmerking en ben gaan slapen.

Zondag ochtend werd duidelijk dat zij nog even waren opgebleven, want ze hebben de rommel afgetopt met een decoratie van lege frisdrank en appelsap fles en een toefje van lege chipszak. Dus heb ik traditie getrouw en boordevol alle liefde, een stort van een keuken aangepakt. Neen ik ben daar niet boos voor. Neen zelfs niet teleurgesteld. Misschien lijken mijn kinderen meer op mij dan ik zou willen 🙂Image

Maar ik bedacht me wel : misschien moet ik toch even het verhaal’tje uitschrijven WAAROM ik niet van ontbijt op bed hou. 🙂

Tot mijn spijt

Tot mijn spijt, tot mijn grote spijt, tot mijn allergrote spijt.

Geen idee waar ik dit zinnetje vandaan heb. Is dit een gevolg van mijn katholieke jeugd? Is dit iets bijbels ? Of is dit gewoon iets dat we ooit zelf bedacht hebben op de lagere school ? Geen idee. Mij doet het in ieder geval denken aan iets waarvan we berouw ‘moesten’ tonen en dan opdreunen voor diegene waar we iets aan misdaan hadden.

Een jaar nadat Johan Terryn zijn podcast maakte rond spijt, ben ik hem nu aan het beluisteren. En ik moet toegeven dat ik wel iets heb met dat thema. Namelijk ik zou er graag vanaf geraken 😉

 

Het gaat eigenlijk al beter, maar vroeger had ik letterlijk spijt van elke keuze die ik maakte. Achteraf kon ik altijd denken: “Hadden we maar dit of geen.” Dat kon gaan van een stuk van een wandeling inkorten omdat er achteraf gezien eigenlijk niets interessants/tofs te zien was. Tot een andere planning omdat het ‘weer’ dan beter uitgekomen zou zijn.

Van een kapperbezoek (is er eigenlijk iemand die daar gelukkig van wordt ?) outfit keuze (te warm/te fris/te nat) tot welk eten je bestelt op restaurant (dat van je buurman ziet er altijd net iets lekkerder uit ?) Maar ook belangrijke levensvraagstukken kan ik in vraag stellen. Een partner, job, woonplaats, of bvb de school waar mijn kinderen naartoe geweest zijn, kon ik het maar over doen.  Ik zou eigenlijk meerdere levens moeten hebben zodat ik die in parallel kan uittesten. Met ouder worden kan ik me makkelijker neerleggen bij het feit dat je beslissingen op een bepaald moment in de tijd met bepaalde kennis neemt, en dat het nu eenmaal onmogelijk is om de tijd terug te draaien.

 

Vaak probeer ik er lessen uit te trekken, genre : volgende keer ga ik toch meer voor mezelf opkomen.

Spijt geeft eigenlijk aan wat ik belangrijk vind, en ik probeer het te gebruiken als een raadgever voor de toekomst.

En maar weinig beslissingen zijn onomkeerbaar. Veel van die zaken kan je gewoon ‘opnieuw’ doen.

 

Bovendien heb ik altijd meer spijt van iets dat ik niet gedaan heb, dan van iets dat ik wel gedaan heb, dus bij twijfel toch maar gewoon doen !

En jij ? Van wat heb jij spijt ?

Pennenvriend

Ik ben een ‘schrijver’. Niet in die zin dat ik boeken schrijf, ik ben eerder ‘uw pennevriendin’ type.

Vaak collega’s waar ik lang mee samengewerkt heb, en die sympathiek bevonden waren, krijgen, soms maanden, soms jaren later, plots een mailtje van mij. Om te zeggen dat ik aan hen denk.. En te vragen hoe het met hen gaat.

Mail, want in modernere tijden ben ik ook al eens overgestapt op whatsapp, vaak om een foto te sturen.
Maar dat is het toch niet. Geef mij maar een mail, waarin ik een korte update geef over de stand van zaken in mijn leven. En ik een vraag terugspeel. Ik weet niet zo goed hoe het komt, dat ik van die ‘langeafstandsvrienden’ heb.

Als je elkaar een tijdje niet meer gesproken hebt, dan heb je het toch minder over ‘de waan van de dag’ maar eerder over de grotere vraagstukken. Wat is er de afgelopen maanden gebeurd ? Met natuurlijk wel wat leuks wat er op die moment speelt. En vaak ook vragen: ‘hoe doe jij dit of dat? Hoe pak je dat aan?’ Een beetje hulp of inspiratie halen. En toch blijft het redelijk anoniem. Ik ken kinderen, mannen, hobbies, maar allemaal in mijn fantasie. Ik heb ze nooit op foto gezien, dat hoeft niet. Misschien heeft het te maken met het feit dat de mensen waarbij je dichter staat vaak oppervlakkiger contacten zijn ? Ik hou ook van het schrijven op zich. Het is me eigenlijk pas vrij recent ter ore gekomen dat mijn veel te lange mails van de hak op de tak sprongen. Ik ging er altijd van uit dat mensen het leuk vonden zoiets van mij te ontvangen; speels vrolijk .. vermits ze reageerden. Kwam er geen antwoord, geen man over boord.

Ze waren misschien druk bezig. Ik voelde me niet afgewezen ofzo, vaak was ik al lang het bericht vergeten.
Bij mensen waar het praktisch lukte, sprak ik ook wel eens af om te gaan lunchen.
Vaak mensen die niet zo’n zin (of tijd) hadden om uitgebreid terug te schrijven.
Maar dus dat geschrijf dat heeft me wel al een behoorlijke overpeinzingen opgeleverd.

Zo heb ik dus .. ondertussen al een serieuse tijd geleden, een bericht gekregen.
Er was een man gestorven in de alpen. Op wandeling met zijn kameraden, van het pad geraakt en een ravijn in gedonderd, morsdood. Hij liet een vrouw en 2 kinderen na. In de krant stonden zijn initialen. Die persoon vroeg me: ‘is dat niemand waarmee jij nog hebt samengewerkt?’ Mijn hart brak een beetje. Een pennevriend minder. Ik weet niet meer wanneer ik hem laatste mailde. Ik weet niet wanneer ik hem laatst hoorde. (Waarschijnlijk nog langer geleden, zolang laat mijn mailbox niet meer toe te zoeken. ) Maar nu heb ik dus wel schrik.

Wil iedereen die met mij correspondeert alsjeblief een outofoffice opzetten bij zijn overlijden ?
(En hoe morbide zou dat zijn ? ‘deze persoon is dood’ gelieve niet meer te mailen?)
Hoe ga ik het ooit weten dat die personen er niet meer zijn ? Dat ze alleen nog bestaan in mijn gedachten?
Hoeveel mensen die ik ooit heb gekend zijn ondertussen al overleden zonder dat ik dat ooit te weten ben gekomen?

En waarom zou ik dat willen weten eigenlijk ? Kan ik niet gewoon veronderstellen, iedereen leeft nog ?
(Allez uiteindelijk heb ik dan toch misschien een reden gevonden waarom ik op faceboek moet gaan ??)

Complimentendag

´Je ziet er goed uit ! Beetje verdikt precies? Uw gezicht is veel boller, maar het staat je !’

Een compliment volgens de sandwich methode. Iemand had blijkbaar niet begrepen dat die methode bedoeld is om feedback te geven. Geen compliment.

Iets goed, iets dat beter kan, iets goed.

Hup mooi ingepakt. Je kan er zo de handen bijzien die die sandwich een beetje pletten bij het dichtdoen.

Voor mij hoeft het niet, commentaar op het uiterlijk. Praten is zilver, zwijgen is goud?

Tabblaadjes

Image

Vandaag ga ik eens lekker egoïstisch doen en eerst een post schrijven voor ik bij anderen ga lezen.
Want ik ken mezelf als ik begin te lezen en klikken, dan komt het er weer niet van.

Ik zit aan mijn zetel gekluisterd. Een beetje dan toch, want na 3 bezoeken aan osteopaat, 3 consultaties bij de fysisch geneesheer, 9 bezoeken aan kinesist, 2 keer bij de huisdokter, een emg en een radioactieve botscan later, weten we dan eindelijk toch dat er een stressfractuur is in mijn dijbeen. Hoewel ik dit misschien te voorbarige schrijf want er moet toch nog een MRI en een bezoek aan orthopedie volgen om dit te bevestigen. De fysisch geneesheer geloofde het gelijk niet met mijn symptomen.

Nuja soms doet alles pijn, of heb ik pijnscheuten in enkel/knieholte zo erg dat het lijkt alsof ik instant iets brak en elke avond heb ik rugpijn/nekpijn vanaf 17u.
Ik moet erbij zeggen het is veel beter dan het pakweg in december was. Er zijn toen echt dagen geweest dat ik dacht; het hoeft niet meer.
(ontsteking mevrouw ontsteking, kom neem nog een pil) Maar bon, het einde is in zicht. Ik zal maar gewoon (bovenop de 2 maand die al voorbij zijn) geduld hebben. Nog even het vreemde antwoord op mijn vraag: ‘kunnen ze daar iets aan doen? ‘ hier vermelden “Blijf vooral werken. Al je hobby’s moet je laten vallen want niet meer rechtstaan/stappen dan strikt nodig, maar gaan werken moet je.” (Wie zegt dat mijn hobby’s met staan of stappen zijn ?)

Maar daar wou ik dus niet over schrijven, ik wou vragen doen jullie dat ook .. browser venster’s groeperen per categorie en die dan benoemen ?
Image

Zo heb ik op mijn prive laptopje altijd iets leuks openstaan.
Ik som even op : lezen(goodreads/bib/..) schrijven(blog/cursus/..)sewing(patronen maar ook tips)zaaien (mijn eigen planningsexcell maar ook opzoekingen van zaden die ik uit de ruildoos heb of in de zaaiadventskalender details opzoeken) terwijl bij ‘haag planten’ het eerder gaat over het ontwerp van wat ik waar wil zetten in tuin. Cameo is dan mijn ‘nieuwste hobby’ vooral wat tutorials maar ook tekeningskes die ik opzocht of pin’de.
Voorts probeer ik dingen bij te leren (oa vogels) en heb ik ook wat praktische zaken (mails /betalingen/opzoeken over multifocale brillen want de pc is zo net te dicht bij om met maar te ver om zonder te doen) en natuurlijk mexico (opzoekingen) reservering voor de komende reizen en het naaiweekend dat ik organiseer.

Bovendien hou ik in dat praktisch tabblaadje ook mijn chattools in webversie open en moet ik daar continu mijn telefoon terugvinden .. als ik hem weer eens verloren heb 😉

Af en toe vind ik wel eens een hubo opzoeking terug in een totaal foute categorie maar meestal lukt het dankzij deze groeperingen wonderlijk om alles terug te vinden, terwijl ik op mijn gsm gewoon 99 tabbladen open tot hij zegt. ‘nu is het genoeg geweest. ik sluit er voor je !’

Maar zeg eens een keertje .. houden doen jullie dit ?