they just living_in my head_

αξημέρωτα,κτελ

παντρεύεσαι λοιπόν.
άβυσσος ακατάληπτων εικόνων,χρωμάτων που αναμιγνύονται καταλήγοντας σε ένα αβέβαιο αποτέλεσμα.
΄τις προάλλες ήμουν στην αθήνα να δω το κορίτσι μου'.τι ευτυχία!μόλις ένιωσα και γω το χρόνο να παγώνει.περίεργο όμως.κατά την επαναφορά έχασα κάτι παραπάνω από μερικά δευτερόλεπτα.
τα φώτα σβήνουν,οι Radiohead επιμένουν(kill me sarah with love) και έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι.ο κύριος στο διπλανό κάθισμα ήδη ροχαλίζει.παρεπιπτόντως,παρά είναι ευγενικός αυτός*-Από πότε η ευγένεια άρχισε να προκαλεί την καχυποψία;

επιστροφή στη μικρή μας πόλη,μεσημεράκι,κηφισός

τα νεράτζια-αν εξαιρέσεις το γλυκό του κουταλιού- είναι στην ουσία άχρηστα.το μόνο που κάνουν είναι να επιβαρύνουν τις φυλλωσιές των δέντρων.κανείς όμως δε σκέφτηκε ότι προσδίδουν χρώμα στο μονότονο και μουντό πεζόδρομο.
καθώς ο οδηγός ξεκινά συνειδητοποιώ ότι αύριο είναι μία καινούρια μέρα(μα πόσες τέτοιες υπάρχουν πια)Νέοι ατέλειωτοι μοναχικοί περίπατοι στο μόλο,νέα ξενύχτια μπροστά στο πιάνο,νέες αμφιβολίες για τα πτυχία και τις σχολές τους.το κυριότερο όμως,δεν πρέπει να ξεχάσω να κοιτάξω για κανένα μπέμπη της ηλικίας μου.κρίμα είναι αυτή η δύσμοιρη μάνα να νομίζει πως έχω ψυχολογικά προβλήματα.(ε,μετά πάω με την άνεσή μου super market)
Just for the record,ο ευγενέστατος κύριος ήταν επικίνδυνος τελικά*-Από πότε η ανιδιοτελής πρόθεση έχασε τη σημασία της;

το φαινομενικά ασυνάρτητο αυτό κείμενο αποτελεί την τελευταία μου δημοσίευση.δεν έχω καμία πρόθεση να ξαναγράψω στο blog,πόσο μάλλον να επαναφέρω στο προσκήνιο άβολες καταστάσεις.ο αποχαιρετισμός όμως δε με θλίβει.ξέρω πως κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας άνθρωπος από τον οποίο η μόνη ανάμνηση που έχω αφορά μια νύχτα σε κάποιο παγκάκι.τηρουμένων των αναλογιών,αυτό μου αρκεί.
Βίον ανθόσπαρτον δε λένε σε αυτές τις περιστάσεις;
εγώ θα συνομοτήσω με το καταραμένο ipod.
and life will be almost a beautiful sound..:)

..μα τα κελιά μας είναι χωριστά.

έπρεπε να βρω αυτό το ξεχασμένο κρασί από τις απόκριες για να ξαναγράψω.
η προηγούμενη πρόταση αποτελεί την αφορμή.η αιτία ειναι ξεκάθαρη.αλλά δεν τολμώ να την αναφέρω.το ότι δε θα ευτυχίσω ποτέ είναι το μόνο σίγουρο.άλλωστε στην εποχή μας για να προσεγγίσεις την ευτυχία πρέπει να είσαι το λιγότερο εγωιστής ή αναίσθητος.δυστυχώς δεν ανήκω σε καμία από τις δύο κατηγορίες.το παράδοξο είναι πως για πρώτη φορά δεν ακούω χατζιδάκι αλλά μητροπάνο..πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία..
έχω την αίσθηση πως κανείς δεν πρόκειται να αντιληφθεί έστω στο ελάχιστο αυτά που σκέφτομαι.όχι επειδή αποτελώ καμία ιδιαίτερη περίπτωση αλλά επείδη αισθάνομαι εκ των προτέρων ανάξια αλλά και απρόθυμη να επιτύχω σε οποιοδήποτε τομέα κοινωνικής καταξίωσης.
η μητέρα μου δουλεύει γενικές εφημερίες στο κατ και κάθε μέρα υποβάλλει τον εαυτό της στο μαρτύριο της πιο δύστροπης θείας-θετής μητέρας,η οποία χωρίς κανένα ενδοιασμό έχει επισκιάσει με πρωτοφανείς απαιτήσεις τα νεανικά αλλά και τα μετέπειτα χρόνια του έγγαμου βίου της.όποτε επιστρέφω στο σπίτι των γονιών μου για διακοπές βυθίζομαι στη θλίψη.βλέπω τη μαμά,την προσωποποίηση του δυστυχισμένου και πλέον άδειου ανθρώπου να σέρνεται από τη δουλεία στο σπίτι,με μόνη σωτηρία της τα μεσημεριανάδικα και τη συντροφιά των τηλεσκουπιδιών καθώς προσπαθεί να κοιμηθεί.από την άλλη μεριά η φιγούρα του πατέρα.το πρότυπό μου σε όλη τη διάρκεια των παιδικών και εφηβικών χρόνων,ο άνθρωπος που μου μεταφύτεψε την αγάπη για τη μουσική και τη λογοτεχνία ,σήμερα αναζητά τη σωτηρία αποκλειστικά στα βιβλία του,έχει δημιουργήσει ένα γυάλινο πύργο ο οποίος του παρέχει την τόσο αναγκαία απόδραση.καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα πως η παρουσία μου σε ένα τόσο ισορροπημένο κατά τα άλλα και 'υγιές' οικογενείακο περιβάλλον αποτελεί περισσότερο κατάρα παρά προτέρημα..πώς η ιστορία γίνεται σιωπή..
κουράστηκα να ακούω συμβουλές.πρέπει να αλλάξεις τακτική.πρέπει να σταματήσεις να κρύβεσαι.πρέπει να διεκδικείς.
και αν δε θέλω;και αν το μόνο που αποζητώ είναι να παραμείνω σταθερή στις πεποιθήσεις μου;
στην περίπτωση αυτή προβλέπω τη μοναξιά ως αναπόφευκτη κατάληξη.
καλοδεχούμενη-

la valse des rêves perdus

ξάφνου μία γλυκόπικρη μελωδία αντηχεί στο μισοσκόταδο.Θυμίζει ήχους από παιχνίδια,γέλια,φωνές,αναδύει μυρωδιές,σκιαγραφεί εικόνες από τις συνοικίες της παλιάς Αθήνας που η καθ'όλα τυχερή γενιά μας βίωσε μόνο από ταινίες.Ο ρυθμός σταθερός και επιβλητικός σε παρασύρει σε κυκλικούς βηματισμούς,οι οποίοι περιορίζονται από το μικρό μέγεθος του σκοτεινού δωματίου,όμως δε σε νοιάζει.Η απουσία παρτενέρ δε σε νοιάζει.Ούτε τα γυμνά σου πόδια και το κρύο μωσα'ι'κό.Από τον καταιγισμό συναισθημάτων μόνο την ακλόνητη εντολή να συνεχίσεις μπορείς να ξεδιαλύνεις.Σύντομα αντιλαμβάνεσαι πως δεν έχεις πια τον έλεγχο και μία φευγαλέα σκέψη σε τρομοκρατεί..
Κάθε άνθρωπος έχει το δικό του βαλς των χαμένων ονείρων.Σε άλλους πιο νοσταλγική,σε άλλους μακρόσυρτη,πότε staccato και πότε legato,η κυρίως σύνθεση παραμένει ανέγγιχτη.Είναι η εκτέλεση και οι χρωματισμοί που κάνουν την κάθε περίπτωση ιδιαίτερη.
Αν λοιπόν κάποιο βράδυ ακούσεις ήχους που θυμίζουν ακορντεόν ή λατέρνα,μην απορήσεις.Βάλε επίσημη ενδυμασία και αφέσου.Είναι η δικιά σου προσωπική μελωδία και θα τη χορέψεις ούτως ή άλλως,με τον τρόπο όμως που εσύ επιθυμείς.Αν ακόμη την ακούσεις πολλές φορές,μην ανησυχήσεις.
Μόνο πρόσεχε.Μην κακομάθεις και την αποζητάς.
Η αμείλικτη σύγχρονη κοινωνία δε συγχωρεί τέτοια παραστρατήματα.

θα ταν όλα αληθινά..

κάπου ανάμεσα στην προσαρμογή του χατζιδάκι για νέους πιανίστες από τον τάκη φαραζή και τη συνήθη απογευματινή μου απόγνωση,θυμήθηκα πως όταν ήμουν μικράκι,ο πατέρας μου επέμενε να γράφω κάθε βράδυ ημερολόγιο,μία υποχρέωση που απώτερο σκοπό είχε τη βελτίωση μου στην έκθεση,μάθημα το οποίο απεχθανόμουν.Πάρα το γεγονός ότι η όλη διαδικασία μου φαινόταν το λιγότερο ανούσια και κουραστική και τις περισσότερες φορές κατέληγα σε εκφράσεις κλισέ του στυλ ''είναι κρίμα που δεν έχει αρκετο χώρο για να συνεχίσω''ή ''είμαι κουρασμένη τώρα,καληνύχτα'',κάθε φορά που κατάφερνα να ξεφύγω από το νυχτερινό μου βάσανο,η διάθεσή μου παραδόξως χειροτέρευε και ο υπνός που ακολουθούσε ητάν ανήσυχος,γεμάτος ενοχές.
Εν έτει 2009,η καθημερινότητά μου είναι γεμάτη ενοχές,η ζωή μου ολόκληρη είναι γεμάτη ενοχές.Ονειρευόμουν το χάρτινο φεγγαράκι και τελικά βρέθηκα στο χάρτινο καραβάκι που προσάραξε (χωρίς επιστροφή;) στην ψεύτικη ακρογιαλιά.Και έρχονται εκείνα τα δειλινά που απομονωμένη στο σπίτι βυθίζομαι στην απελπισία για *όλα εκείνα που θέλω,αλλά συνεχώς αναβάλλω*,για όλα εκείνα που μπορώ,αλλά δεν τα διεκδικώ.Μήπως λοιπόν αυτή είναι η τιμωρία που λησμόνησα το πάλιο μου τετραδιάκι;
Υποθέτω πως μόνο ο χρόνος και το παρόν εγχείρημα μπορούν να κρίνουν..