Στον κάμπο Μεσσηνίας, με θέα τον Ταΰγετο, ένα «μονήρες, συνταξιούχο χωριό» αφημένο στη μοίρα του, «ξεκουράζεται» χωρίς να το θέλει.
Την εποχή των ελιών τα πράγματα αλλάζουν. Αν τα ελαιόδεντρα ήταν άνθρωποι, δεν θα ήταν χωριό, αλλά μια ακμάζουσα πόλη.
Οι οικογένειες σμίγουν, καταφτάνουν από τις πόλεις τα σαββατοκύριακα, φέρνουν και ξένους εργάτες και συνεργεία, ο κάμπος ζωντανεύει.
Ο Στρατής πάει· έχει αρκετά χρόνια που αρρώστησε και πέθανε. Μα άφησε πίσω του εκατοντάδες ζευγάρια χειροποίητες ποδίνες που ακόμη φοριούνται από τους εν ζωή πρώην πελάτες του.
Το μάζεμα των ελιών στα χωράφια, φορώντας τις ποδίνες του Στρατή, είναι σαν το μνημόσυνο και για τον άδικο χαμό του.
Κάθε ζευγάρι ποδίνες ή παπούτσια φτιάχνονταν με ιδιαίτερη μαεστρία και προσοχή.
Έμπαινες μέσα στο εργαστήρι του και χανόσουν μέσα στα δέρματα· διάλεγες, μιλούσες μαζί του, έπινες κάνα τσίπουρο, τσιμπούσες από τα κεράσματα που ήταν στον πάγκο, ανάμεσα στα εργαλεία και τα καλαπόδια. Σιγά–σιγά έκανε και τον ψυχολόγο και τον εξομολόγο, και μαζί δημιουργούσατε υποδήματα–έργα τέχνης.
Στον κάμπο Μεσσηνίας, με θέα τον Ταΰγετο, ένα Κυριακάτικο απόγευμα, σε έναν απόμερο γεωργικό δρόμο, σταματά ένα σαλούν αυτοκίνητο για να κατεβεί μια κυρία. Πρώτα κατέβηκαν οι ποδίνες του Στρατή και μετά το υπόλοιπο σώμα της. Ψηλόλιγνα πόδια καλυμμένα με μακριά φούστα, προκάλεσε αναστάτωση η κυρία.
«Όχι, όχι!» ακούστηκαν δυνατές φωνές. «Όχι εκεί το αυτοκίνητο!» Φώναζαν λες και πάρκαρε σε κεντρική λεωφόρο μεγαλούπολης. Ξαφνικά στη μέση του πουθενά ο αγροτικός δρόμος της ηρεμίας και των αργών ρυθμών του σχεδόν εγκαταλειμμένου χωριού απέκτησε φασαρία «Όχι εκεί το αυτοκίνητο, θα περάσουν τα αγροτικά, οι καρότσες, τα τρακτέρ φύγε, εμποδίζεις θα πάρουμε της ελιές στον μύλο!»
Η κυρία δεν πρόλαβε να ρωτήσει πού βρισκόταν το χωράφι που γύρευε, μπήκε πίσω στο αυτοκίνητο και έφυγε.
Από ψηλά στον Ταΰγετο, ο Λιαντίνης βλέπει τη σκηνή και χαμογελά.
Το σούρουπο είναι o φόβος του χαμένου χρόνου είναι επιθυμία είναι βεβαιότητα ότι δε χρωστάς άλλο πνίξιμο στον εαυτό σου το σούρουπο δεν είναι η δύση της μέρας είναι η ανατολή της νύκτας είναι ο χρόνος που δεν έφυγε και περιμένει
Λίγους μήνες πριν πεθάνει ο πατέρας μου (Οκτώβριο του 2024) μεταξύ σοβαρού και αστείου μου παραπονέθηκε ότι για τη μάνα μου είχα γράψει και ποιήματα και διηγήματα ενώ για τον ίδιο τίποτα, τότε του είπα «εσένα θα σου γράψω βιβλίο».
Ψάχνοντας τις φωτογραφίες στα άλμπουμ του πατρικού μου βρήκα μια φωνογραφία και με αυτήν ξεκίνησε η μάμμα να μου αφηγείται μια ιστορια .
Θωρείς την τούτην τη φωτογραφία. Οπότε την εθωρεν ο παπας σου ελαλεν μου ότι εν κατά τύχη που ζει αφού στον βομβαρδισμό του ψυχιατρείου ήταν μέσα τζιαι αν επιενεν με τον Κωστάκη (αρ 2 στη φωτογραφα και ο παπάς μου αρ 1) ήταν να σκοτωθεί (O Κώστας Ξενοφώντος από την Δευτέρα σκοτώθηκε μαζί με άλλους 31 τρόφιμους και ένα ξάδελφο του που ήταν έφεδρος στρατιώτης )
«Ήταν βραδύ δεκαεννέα Ιουλίου ξημερώματα είκοσι, λείες μέρες μετά το πραξικόπημα, μια το πρωί δαμε στο σπίτι μας, φακκα η πόρτα, φοηθικμε γιατί μας είχαν κέρφιου (Κατοίκων περιορισμός) τες μέρες του πραξικοπήματος. Σηκώνετε ο πάπας σου τζιαι πάει να ανοίξει, ταπισον του τζιαι εγω , ήμουν έγγειος τον αφρό σου το Νίκο, εσύ η Ειρήνη και η Μαρία ετζημαστουν στο δίπλα δωμάτιο. Ανηξεν ο παπά σου τζιαι ήταν δυο οπλοφόροι αστυνομική πραξικοπηματίες» τη διακόπτω για να ρωτήσω «πως κατάλαβες πως ήταν πραξικοπηματίες , είχαν πάνω τους διακριτικά της ΕΟΚΑ Β» « οη αλλα μόνον που Τζίνοι κυκλοφορούσαν γιέ μου» και συνεχίζει «λαλούν του παπά σου με αυστηρό ύφος , εντέλλεσαι να παρουσιαστείς στη Γλυτζιώτισσας. Εφοηθικα πολλα , λαλώ τους από τη στιγμή που έχουμε κερφιου τη θέλετε, να τον φκαλετε έξω να τον πάρετε πάρα κάτω τζιαι να μου τον σκοτώσετε; Ο ένας που τους θκυο γιε μου σηκώνει το δαχτύλον του τζιαι θυμωμένα λαλει μου , εσου τζηρα μου να παεις να τζιημηθεις με τα κοπελλουθια σου τζιαι να σιωπήσεις, αησμας εμάς να κάμουμε τη δουλειά μας. Λαλει μου τζιαι ο παπα σου , πηενε μεσα στα μωρά τζιαι μεν ανησυχείς εν να είμαι καλά. ‘Έπιασαν τον τζιαι έφυαν, την επόμενη μέρα σειρήνες, βομβαρδισμοί κακόν, αεροπλάνα, είμαστε τζιαι δαμε κοντά στην ΕΛΔΥΚ και ΤΟΥΡΔΥΚ, έπιασα σας τζιαι επηαμεν δαμε πάρα κάτω στο καντουνην που ήταν το σπίτι της αρφης μου της Ελένης τζιαι μπήκαμε ούλοι μαζί κάτω που έναν γεφυρουην. Εμηναμεν τζιαμε ως η ώρα δέκα μετα επιασεν μας ο θειος σου ο Γιαννης τζιαι εβαλεν μας μεσα σε ένα μορρις μαηνος που εισσεν τζιαι επηρεν μας στην Μακεδονίτισσα σε έναν τόπο που έχτιζε ο ξάδελφος μου ο Τεγγερης ο Αντρεας , εν τζιαι ηταν τελειωμένων αλλά εισιεν υπογείων τζιαι τρις ταράτσες , παρολο που εν ήταν τελειωμένων εθεωρήσαμε ότι είμαστε ποιο ασφαλισμένοι τζιαχαμε.
Αργα το απογευμα ηρταν οι στρατιώτες που ήταν πάνω στην ταράτσα τζιαι είπε μας να φιουμεν , εν είμασταν ασφαλισμένοι είπαν μας γιατί είχαν στημένα τα αντιαεροπορικά τζιαι πιθανόν να γινόμασταν στόχος.
Εφιαμεν τζιαι επειαμεν νακον πάρα πίσω στη βιομηχανική περιοχή τις Εγγομής, τζιαμε που εν το Toyota.
Τέσσερεις – πέντε μέρες μετα ηρτεν τζιαι ο παπάς σου τζιαι ήβρε μας τζιαμε.»
Τη ρωτάω αν ο παπάς της είπε τη έγινε από τη στιγμή που τον πήραν από το σπιτι οι αστυνομικοί μέχρι που βρεθήκαν.
«είπε μου ότι οσους μάζεψαν τζηνην τη νύχτα επηραν τους στον αστυνομικό σταθμό του Αη Δεμετη, τους κράτησαν εκεί όλο το βράδυ και όταν ξημέρωσε και έβλεπαν από μακριά τους αλεξιπτωτιστές οι αστυνομική τους έλεγαν ότι ήταν κοράκια αυτά που έβλεπαν στον ουρανό.
Πρωι- πρωι έβαλαν τους άλλους μες το φορτηγόν άλλους μες σε κάτι αλλά αυτοκίνητα τζιαι ξεκίνησαν να πασεις στην Τζερύνεια.
Δαμε πον του Κολοκοσσιη πέρασαν που πάνω τους αεροπλάνα, πετάχτηκαν κάτω για να καλυφτούν τζιαι στο τέλος όταν μπήκαν ξανά στα αυτοκίνητα άκουσε ο παπάς σου που το ράδιο που καλούσαν όλους τους νοσηλευτές να παρουσιαστούν εκεί που εργάζονταν τζιαι είπε το στους αστυνομικούς τζιαι επηραν τον στο ψυχιατρείο. Για τους άλλους εν ξέρω αν τους επήραν η οη στη Κερυνεια αλλά ο παπάς σου εν επηεν.»
Πρώτη ημέρα κυνηγίου σήμερα και εσύ δεν είσαι μαζί μας, υπό κανονικές συνθήκες θα ήσουν με τα παιδιά και τα εγγόνια σου στα βουνά να κυνηγάτε παρέα πέρδικες και λαγούς. Εγώ θα έμενα πίσω γιατί διαφωνούσα με το κυνήγι, είμαι καθώς λέγατε πειράζοντας με το «χαλασμένο» γονίδιο της οικογένειας. Πέρασαν κιόλας 8 ημέρες από τον θάνατο σου αγαπημένε πατέρα. Ένα απρόσμενο φευγιό. Δύσκολο να αποδεκτή κανείς ότι δεν θα ξανά προφέρει την λέξη «πατέρα». Είμαι αρκετά συνειδητοποιημένος, σε 100 χρόνια από τώρα κανείς δεν θα θυμάται το πέρασμά μας από τούτο τον κόσμο, ούτε εσένα ούτε εμένα πιθανόν ούτε και τα εγγόνια σου. Αυτή η συνειδητοποίηση πρέπει να μας γίνει μάθημα για το «τώρα».
Σχεδόν ότι κάνουμε στη ζωή σου είναι μάταιο και όμως είναι πολύ σημαντικό να συνεχίζουμε να το κάνουμε . Εσύ πατέρας, αυτό το υπηρέτησες με πάθος σε όλη του τη ζωή. Τίμιος Άνθρωπος, γλεντζές , της παρέας , της διασκέδασης, κυνηγούσες ψάρευες, μάζευες κάπαρη , αγρέλια μανιτάρια, παπουτσοσυκα και ότι άλλο μπορούσε να σου δόση η μάνα γη και τα πρόσφερες απλόχερα σε συγγενείς και φίλους. Ξεχωριστό επίσης κεφάλαιο στη ζωή σου ήταν και η αγάπη σου για τα άλογα για τον ιππόδρομο αφού το σπίτι σου κυριολεκτικά και μεταφορικά ήταν η αυλή του σπιτιου σου στον άγιο Δομέτιο. Εκεί στο τραπεζάκι μπροστά στον καναπέ του σαλονιού όπου καθόταν βρέθηκε το τελευταίο βιβλιαράκι ιπποδρόμου. Μέσα είχε σημειωμένα με κόκκινη πένα τις προβλέψεις του για και την επόμενη ιπποδρομιακή συνάντηση που δεν προλαβε . Η μεγάλη εγγονή του Νιόβη θέλοντας να ικανοποιήσει την τελευταία του επιθυμία πήγε σε ένα πρακτορείο στοιχημάτων και στοιχημάτισε στα άλογα τα οποία είχε επιλέξει και ηταν κυκλομενα. Έχασε και μετά θάνατο… Ο κύκλος της ζωής του ξεκινά το 1948 στο Καρακουμη Κερύνειας . Ήταν το δεύτερο από τα τέσσερα παιδία του Κώστα και της Μαρίας Πατίνιου. Μεγάλωσε κυριολεκτικά πάνω στο κύμα της θάλασσάς που ήταν προέκταση της αυλής του πατρικού του. Ανέμελα παιδικά χρόνια στη θάλασσα, στους κάμπους και δουλειά παράλληλα με το σχολείο, πλάι στους γονείς του που διατηρούσαν καφενείο στη Κερύνεια. Μετα τη στρατιωτική του θητεία και αφού για μερικούς μήνες εργάστηκε ως αστυνομικός αποφάσισε ότι η νοσηλευτική είναι αυτό που του ταίριαζε , έτσι το 1968 γράφτηκε στη νοσηλευτική σχολή ακολουθώντας τη Ψυχιατρική νοσηλευτική όπου την υπηρέτησε για σαράντα και πλέων χρόνια. Νυμφεύτηκε τη μητέρα μας θεοδώρα το 1970 και ξεκίνησαν την κείνη τους πορεία στο σπιτικό μας στον Άγιο Δομετιο αποκτώντας πέντε παιδιά , 13 εγγόνια και προ ήμερων ένα δισέγγονο. Όταν αφυπηρέτησε περνούσε αρκετές ώρες ψαρεύοντας στις ακτές της αγαπημένης του πόλης της Κερύνειας .
Η καρδιά Του μπορεί να σταμάτησε να κτυπά, μπορεί ο Κύκλος της ζωής του να έκλισε , άφησε πίσω του όμως σπόρους και χωράφια εύφορα για να ευδόκιμα η μνήμη του.
Από την υπό εξέλιξη συλλογή διηγημάτων «Οι(Ι)_δανε(ι)κοί άντρες»
Το φθινόπωρο με βρήκε να κοιτάζω από το παράθυρο. Εικόνα καρτ ποστάλ μήνας Σεπτέμβρης. 12 και 32 πρώτα λεπτά. Κιτρινισμένα φύλλα, σύννεφα που πηκνωσαν, πρώτες σταγόνες βροχής. κλείνω το παράθυρο, συνεχίζω να κοιτάζω. Οι περαστικοί παλεύουν με τις ομπρέλες τούς, μου θυμίζουν χαρταετό που τον κράτα μικρό παιδί. Παίρνω σκληρό χαρτί, με ενα σκίτσο, λίγες σκορπιες λέξεις περιγράφω εικόνες. Σου ετοιμάζω εκείνη τη κάρτ ποστάλ από τη Λισαβόνα αγαπημένε. Απο εκεινο το ταξίδι που ονειρευόσουν να ρθουμε μαζι καθε που μου απαγγελλες Φερνάντο Πεσσόα. Θα την αφήσω εδώ να τη βρει η καμαριέρα αύριο που θα καθαρίζει το δωμάτιο. Ισως καταλήξει στον καλαθο, ίσως κάτι δικό της, της θυμίσει και τη κρατήσει. Δεν περίμενω άλλο, πάει πολλής καιρός που εισαι αυτο που ήθελες να γίνεις… Μια γλυκιά ανάμνηση.
Οι(Ι)_δανε(ι)κοι άντρες παραμενουν μια γλυκιά ανάμνηση
26 Σεπτεμβρίου, 2024 στις 8:58 πμ (Ποίηση)
Tags: ποιηση
λίγο το αεράκι λίγο το σύννεφο λίγο η μέρα που φεύγει νωρίτερα λιγο οι σταγόνες τής λησμονιάς που ξεπλενουν τα κιτρινισμένα φύλλα μας φθινοπωριασαμε για τα καλα και σε λεω ακομα αγάπη μου.
Patinios's Blog 
