Στροβολιώτης

Αν ο πολίτης κ. Γεώργιος Παπαχρυσοστόμου αράδιαζε όλα αυτά τα ασύστολα ψεύδη και ανοησίες, πιθανότατα να μην τον λάμβανε κανείς υπόψιν.

Όταν μιλά όμως ο αρχιεπίσκοπος Γεώργιος, δίνει εντολή να αναφέρονται όλα αυτά σε όλες τις εκκλησίες την ημέρα των Χριστουγέννων. Υποχρεωτικά!

Και γίνεται πρώτη είδηση.

Και κορδώνει και δίπλα από τον πρόεδρο τη Δημοκρατίας!

Και έτσι περνά με τον πιο επίσημο τρόπο η προπαγάνδα του βαθέος ελληνοκυπριακού κράτους, εμπεδώνονται οι τουρκικές θέσεις για μη λύση και υπονομεύονται πλήρως οι απέλπιδες προσπάθειες του προέδρου της Δημοκρατίας να αποδείξει πως είναι έντιμος και ειλικρινής συνομιλητής.

1. «Αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας στερούμαστε, βάναυσα, κι ἐμεῖς στὴν Κύπρο, ἐδῶ καὶ πενήντα χρόνια.

Ψέμα. Αν η απώλεια ελευθερίας ταυτίζεται με την τουρκική εισβολή, τα χρόνια είναι 51, αν πάμε στην αρχή του Κυπριακού προβλήματος, τα Χριστούγεννα του 1963, έχουμε 62 χρόνια.

2. «Παρὰ τὴν ἐπιδειχθεῖσα καλὴ θέληση καὶ τὴν πέραν τῶν ὁρίων ἀσφαλείας ὑποχωρητικότητα τῆς πλευρᾶς μας»

Ψέμα. Στις διαδικασίες συνομιλιών δεν κάναμε ΚΑΜΙΑ υποχώρηση. Είχαμε μόνο κέρδη σε σχέση με το καθεστώς της κατοχής που ισχύει σήμερα.

3. «Η κατοχικὴ δύναμη ἐπιμένει στὴν πραγμάτωση τῶν ἀνόσιων στόχων της ποὺ εἶναι ἡ κατάληψη καὶ τουρκοποίηση ὁλόκληρης τῆς Κύπρου»

Αλήθεια. Και αυτό η κατοχική δύναμη το πετυχαίνει κάθε μέρα άνευ λύσης – το νοιώθουμε πλέον όλοι. Όσοι δεν επιθυμούν λύση, κάνουν ακριβώς τη δουλειά της κατοχικής δύναμης. Με τις συνέπειες που αναφέρει ο Γεώργιος!

4. «Πέραν τῆς ὑποχρέωσης μας ὡς Χριστιανῶν νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν ἀξιοπρέπειά μας, ἐπιδιώκοντας μὲ κάθε μέσο τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν κατοχὴ καὶ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς πατρίδας μας, ἔχουμε χρέος καὶ ἔναντι τῆς ἐθνικῆς μας καταγωγῆς»

Μισές αλήθειες. Βασική μας υποχρέωση είναι να προστατεύσουμε την πατρίδα μας την Κυπριακή Δημοκρατία. Την δικοινοτική Κυπριακή Δημοκρατία του 1960. Όλοι θέλουμε απαλλαγή από την κατοχή. Κάτι που μπορεί να έρθει αποκλειστικά και μόνον με αμοιβαία αποδεκτή λύση. Αν δεν είναι λύση, είναι συνέχιση της κατοχής – τόσο απλό!

5. «Ἔχουμε τὴ γνώμη ὅτι δὲν ἔχουμε συνειδητοποιήσει πλήρως τὴ σοβαρότητα τοῦ κινδύνου ποὺ μᾶς ἀπειλεῖ, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀντιμετωπίζουμε μὲ τὸν δέοντα τρόπο τὴν κατάσταση.»

Αλήθεια. Η συνέχιση της μη λύσης θα φέρει την καταστροφή. Δεν το αντιλαμβάνονται όμως  όλοι – δυστυχώς.

6. «Κι αὐτὸ γιατί θεωροῦμε ὅτι ἡ Τουρκία εἶναι πανίσχυρη καὶ ἀποδεχόμαστε ὅτι θὰ πρέπει νὰ προβαίνουμε σὲ συνεχεῖς ὑποχωρήσεις πρὸς κατευνασμό της. Μὰ εἶναι εὐδιάκριτη καὶ ἡ κατάληξη μιᾶς τέτοιας πορείας, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν τουρκοποίηση ὁλόκληρης τῆς Κύπρου.»

Πόσα ψέματα! Η λύση ΔΔΟ είναι νίκη σε σχέση με όλες τις παραμέτρους της κατοχής! Και φυσικά την τουρκοποίηση την φέρνει ήδη η επιλογή της μη λύσης!!!

7. «Ὁ προγραμματισμός μας δὲν θὰ πρέπει νὰ ἔχει ὁρίζοντα τετραετίας ἢ πενταετίας, ὅσο καὶ οἱ ἑπόμενες ἐκλογές, ἀλλὰ τὸ διηνεκές.»

Ανοησίες! Το «διηνεκές» θα έχει μόνο ένα αποτέλεσμα: την τουρκοποίηση της νήσου!

8. «Πρώτη καὶ ἐπείγουσα ἀναγκαιότητα πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν ψευδαίσθηση ὅτι ἡ ὁποιαδήποτε κινητικότητα, ἔστω καὶ λεκτική, γύρω ἀπὸ τὸ Κυπριακό, προωθεῖ μιὰν ὀρθὴ λύση.»

 Τώρα πως να το χαρακτηρίσω αυτό; Άνευ λύσης ούτε γκάζι βγάζουμε, ούτε πετρέλαιο, ούτε ηλεκτρική σύνδεση κάνουμε, έχουν θέμα τα πλοία και τα αεροπλάνα μας και ο κ. Γιώρκος λέει να μην πάμε σε λύση!!! Υπάρχει ένας χαρακτηρισμός για αυτό: π….. (8 γράμματα)

9. «Ἡ πεῖρα 50 χρόνων ἔδειξε τὸ ἀτελέσφορο τῆς διαδικασίας τῶν διακοινοτικῶν συνομιλιῶν. Θὰ πρέπει ὅλοι μας, συντονισμένοι, νὰ ἐπανατοποθετήσουμε τὸ πρόβλημά μας ὡς πρόβλημα εἰσβολῆς καὶ κατοχῆς καὶ κάτω ἀπὸ αὐτὸ τὸ πρῖσμα νὰ ἐπιδιώξουμε τὴ λύση.»

Ανοησίες! Τα 50 ή μάλλον τα 62 χρόνια, δείχνουν πως ο ελληνοκυπριακός εθνικισμός και η φανατική στενοκεφαλιά της εκκλησίας δεν δέχτηκαν ποτέ την δικοινοτική Κυπριακή Δημοκρατία του 1960. Δεν  δέχτηκαν ποτέ τη μοιρασιά εξουσίας με τη συνταγματικά συνεταιρική μας άλλη κοινότητα. Προτιμούσαν πάντα μια αποκλειστικά ελληνική Κύπρο. Δεν γίνεται αυτό; Μας κάνει και μισή- αλλά «καθαρή»!!! Χάρισμά τους η υπόλοιπη!

10. «Ὡς πολῖτες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ ἀπαιτήσουμε καὶ γιὰ μᾶς, ὅλους τοὺς νόμιμους κατοίκους τῆς Κύπρου, ὅ,τι ἀπολαμβάνουν οἱ ἄλλοι Εὐρωπαῖοι: Ἐλεύθερη διακίνηση, ἐγκατάσταση καὶ ἀπόκτηση περιουσίας σὲ ὅλη τὴν πατρίδα μας.»

Απατεών! Γνωρίζει πολύ καλά ο Γεώργιος πως στο Κραν Μοντάνα είχαμε συμφωνήσει στην πλήρη εφαρμογή του κεκτημένου μετά τη λύση! Αλλά επιμένει να παραπλανεί και να ψεύδεται ασύστολα. (για λεπτομέρειες ας ερωτήσει τον ίδιο τον κ. Χριστοδουλίδη)

11. «Καὶ νά ’μαστε σίγουροι ὅτι τὶς προσπάθειές μας θὰ εὐλογήσει καὶ θὰ ἐνισχύσει ὁ Θεός.»

Και για όσους είναι τόσο αφελείς να πιστεύουν όλα τα πιο πάνω, έρχεται και το κερασάκι: η βοήθεια από ψηλά!!!!

Αγαπητέ (λέμε τώρα) Γεώργιε, προς το παρόν, δεν φαίνεται να βοηθά αρκετά ο θεός σας, αντίθετα κάνετε ό,τι επιθυμεί ο (εξ ίσου ανύπαρκτος με το δικό σας) Αλλάχ.

Μετ’ εὐχῶν διαπύρων ἐν Χριστῷ τεχθέντι!!!

1. Κεμάλ. (στερεότυπα)

Πρωί, στο κέντρο της πόλης. Είχα διάφορα να κάνω. Χαλαρά ντυμένος με τις φόρμες. Σταματώ κάπου βολικά και πρώτη μου δουλειά, να πάρω το σακούλι με τις μπουκάλες στον σχετικό κάδο. Σκεφτόμουν 1000 πράγματα σχετικά με την επιβίωση του κόσμου και πως μπορώ να βοηθήσω και είχα μάλλον συνοφρυωμένο ύφος. Πρόσεξα όμως τον μικροκαμωμένο μάλλον αλλοδαπό καθαριστή που φρόντιζε το πεζοδρόμιο. Ήταν από αυτούς που φωνάζουμε συνήθως: «ο μαυρής».

– Good morning sir, μου λέει μάλλον αυθόρμητα όταν περνούσα δίπλα του. Καλημέρα! απαντώ αμέσως με ένα πλατύ χαμόγελο και τον χαιρέτησα επίσης.

Πάω στον κάδο και ρίχνω μια – μια μέσα τις μπουκάλες. Πήρα το σακούλι πίσω μαζί μου. Την ώρα που επέστρεφα βλέπω απέναντι ένα κοστουμάτο κύριο, περίπου της ηλικίας μου, με τα γυαλιστά του παπούτσια και το ίδιο γυαλιστές βούκκες. Τέτοια ώρα και τέτοιο ντύσιμο, μάλλον πήγαινε προς την εκκλησία – να μας ενημερώσει κάποιος από τους πολλούς πιστούς σχολιαστές, αν δούλευαν σήμερα οι εκκλησίες. Ήταν και εκείνος συνοφρυωμένος, ίσως να προσευχόταν.

– Good morning sir, λέει ξανά ο μαυρής, στον βλοσυρό κύριο. Ο οποίος ούτε καν γύρισε. Συνέχισε το περήφανο του βήμα προς την κατεύθυνση που πήγαινε.

Θυμήθηκα αυτό (ή κάτι τέτοιο – δεν είμαι καλός στα τσιαττιστά):

«Τζείνον που σιερετάς τζιαι εν σού πολοέται, πάρ’ τον εις το παζάριν, να δεις αν θα πουλιέται.»

Όταν μπήκα ξανά στο όχημα, ήταν οι New York Rock & Roll Ensemble. Και ήταν ο πρωτότυπος Κεμάλ:

«Listen now to the story of Kemal

A young prince of the East

Descendant of Sinbad the Sailor

Who thought he could change the world.

But bitter are the wills of Allah

And dark the souls of men»

Κάτι ήξερε ο μεγάλος μαέστρος.

2. Hallelujah

Μπορεί να ήταν και 10 χρόνια πιο πριν. Κάτι είχα γράψει για τα 2 Κ – τότε έγραφα ο γιος ή η κόρη, η απαγόρευση ήρθε πιο μετά. Κάπου είμασταν, κάτι είχε κάνει το ένα από τα δυο και μέσα στην αφέλεια και τον ρομαντισμό μου, είχα δει πως εκείνο το κάτι ήταν το πρώτο άνοιγμα των φτερών. Κάτι σχετικό είχα γράψει. Θυμάμαι πως μια φίλη με είχε προειδοποιήσει να μη βιάζομαι. Χρειάζεται καιρός , πολύς καιρός για να ανοίξουν τα φτερά.

Φέτος είναι η πρώτη φορά που γιορτάζουμε Χριστούγεννα χωρίς το ένα από τα 2 Κ. Επέλεξε/αναγκάστηκε να μην έρθει στον Στρόβολο.

Και είναι παράξενο το αίσθημα. Χαρμολύπη θάλεγα. Γιατί όπως και να το δω, είναι μέρος μιας διαδικασίας, που θα έρθει, πρέπει να έρθει και πρέπει να την περάσουμε με επιτυχία.

Όπως έγραψε (για άλλους λόγους, αλλά ταυτίστηκα τη στιγμή αυτή μαζί του) ένας άλλος μαέστρος:

«But love is not a victory march

It’s a cold and it’s a broken Hallelujah»

3. Κριμαία.

Γενικώς απεχθάνομαι τα γλοιώδη χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Τις προάλλες όμως, βρισκόμασταν κάπου με το Κ2 και τις ξαδέλφες της και επανέλαβα το ανωτέρω. Με ρώτησαν αν έχει έστω και κάποια τραγούδια που μου αρέσουν. Ναι, απάντησα και ανέφερα 4-5. Το ένα από αυτά έχει μεν τον στίχο «Wish I was at home for Christmas», αλλά δεν κατάλαβα ποτέ γιατί περιλαμβάνεται κάθε χρόνο, από το 1980 στις σχετικές εορταστικές μουσικές λίστες. Είναι βασικά ένα αντιπολεμικό τραγούδι. Που γράφτηκε από τον νεαρό συνθέτη και τραγουδιστή Jona Lewie με αφορμή κάτι που είχε ακούσει για τον πρώτο πόλεμο της Κριμαίας, στα μέσα του 19ου αιώνα, όπου η Ρωσία ηττήθηκε από τη συμμαχία της δύσης και της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Στα τέλη της δεκαετίας του 70 όμως, που γράφτηκε το τραγούδι, ο συνθέτης έβαλε μέσα και την ανησυχία για τους πυρηνικούς εξοπλισμούς με τους οποίους ανταγωνίζονταν τότε δύση και ανατολή, έβαλε και τον Τσώρτσιλ, έβαλε και τον Ρώσο τσάρο μαζί με τον (προφανώς Αμερικάνο, ίσως τον Κάρτερ), Τζιμ, που πίνουν καφέ ενώ ο κόσμος σκοτώνεται στα χαρακώματα.

Και το τραγούδι, αντικειμενικά μεταμορφώθηκε σε ένα κλασσικό και διαχρονικό αντιπολεμικό τραγούδι.

Ο στίχος που ανέφερα πιο πάνω όμως και η ενορχήστρωση με μια μπάντα πνευστών να έχει βασικό ρόλο, του έδωσαν μια χριστουγεννιάτικη αύρα.

Και το μετέτρεψαν σε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του είδους.

Σίγουρα παραμένει επίκαιρό και σήμερα. Για πολλούς λόγους.

Στην οικογενειακή  μας οικία έχουμε μακρείς τοίχους και συνεπώς χρειαζόμαστε τέχνη για να τους γεμίζουμε.

Ασχολούμαστε όλοι με την τέχνη. Κάνουμε όμως καταμερισμό εργασίας. Η Μαρία διαλέγει, εγώ πληρώνω, το Κ1 και το Κ2 μπορεί να βοηθήσουν στην τοποθέτηση των έργων.

Κάποια έργα μας ήρθαν ως δώρα – ευχαριστούμε.

Έχουμε διάφορα έργα, κάποια έχουν και γυμνό, αλλά το δεσπόζον θέμα είναι η αφηρημάδα τέχνη.

Έχουμε και μερικά έργα του βλάσφημου. Αφηρημένα έργα.

Η ιδεολογία μας μπορεί να συμφωνεί μαζί του στο βαθμό που εκθέτει την υποκρισία και τον άκρατο συντηρητισμό της πλειοψηφίας της κοινωνίας μας που αποτελείται από θρησκόπληκτους, μια πλειοψηφία την οποία οφείλουμε να σεβόμαστε.

Αυτή η συμφωνία όμως δεν φτάνει στο σημείο να αναρτήσουμε στους μακρείς μας τοίχους εκείνα τα έργα. Η αισθητική μας είναι άλλη.

Στη φωτογραφία, βλέπετε στα αριστερά του μοντέλου ένα πίνακα του βλάσφημου αριστερού ζωγράφου.

Εμπνευσμένο ίσως από τον δεξιό Μόντη και τους στίχους «…Μα εμείς τζιαμαί, ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στορ ρότσον τους…»

Αφηρημένο μεν έργο, αλλά εξόχως προβληματικό.

Πως γίνεται μια τόσο πυκνή, ολοπράσινη ελιά να επιβιώνει πάνω σε ένα σκληρό ρότσο;

Από που παίρνει θρεπτικές ουσίες;

Με το νερό τι γίνεται; Πως αντιμετωπίζει την ανομβρία; Ποιο είναι το μυστικό της;

Άσε που φαίνεται πως δέχεται και τακτική ανθρώπινη φροντίδα. Τα κλαδιά βρίσκονται σε ίση απόσταση από τη γη – κάποιος την κλαδεύει, γιατί στη φυσική της διάσταση, θα είχε κλαδιά που άγγιζαν το έδαφος.

Από την άλλη, το κλάδεμα είναι τέτοιο που τονίζει την εμβληματικότητα του δέντρου γιατί όπως ξέρουν όλοι οι καλοί παραγωγοί ελιάς, για να βοηθήσεις την παραγωγή πρέπει να αραιώσεις το δέντρο και να αφήσεις αν είναι δυνατόν, «τρύπα» στη μέση του. Η έμφαση είναι στην αισθητική, στην εικόνα και όχι την παραγωγή έργου (Πάει να γίνει πολιτικό το κείμενο!!!)

Τα προβλήματα συνεχίζονται: από που βρέθηκαν εκεί οι 3 χωρκάτισσες; Πως ανέβηκαν στον ρότσο, από που θα φύγουν; Βρίσκονται εκεί νόμιμα;

Και είναι και η σκάλα. Η οποία χρησιμοποιείται σε περιόδους συλλογής του καρπού με τον παραδοσιακό τρόπο.

Αλλά προσέξτε, δεν φαίνεται καρπός στο δέντρο, δεν υπάρχει πεσμένος καρπός κάτω από το δέντρο, δεν υπάρχουν καν τα σεντόνια ή οι παλιές κουβέρτες που απλώνουν από κάτω για να μαζέψουν τον καρπό.

Συνεπώς γιατί έβαλαν την σκάλα;

Δύσκολο πράγμα η τέχνη!

Αλλά τελικά, σε όποιον αρέσει!

Δεν είσαι υποχρεωμένος να δεις, να διαβάσεις ή να ακούσεις οτιδήποτε δεν ταιριάζει στην αισθητική σου.

Τόσο απλό.

Υ.Γ. Το κρεμασμένο ηχείο στα δεξιά του μοντέλου είναι άλλο ένα έργο τέχνης πάνω στον τοίχο μας. Δεν έχει ιδιαίτερες καλλιτεχνικές προσδοκίες, δεν δουλεύει καν.

Αλλά κρέμεται ωραία.

Η κυβέρνηση μιας χώρας οφείλει να κάνει το καλύτερο για το σύνολο των πολιτών. Δεν μπορεί να δέχεται οδηγίες από μια συνδικαλιστική οργάνωση.

Το κοινοβούλιο μιας χώρας έχει καθήκον να λαμβάνει αποφάσεις για ζητήματα που αφορούν το σύνολο και – ξανά – προς όφελος του συνόλου. Δεν μπορούν να υπακούσουν σε απειλές από μια συνδικαλιστική οργάνωση.

Δεν θεωρώ πως έχουμε την καλύτερη κυβέρνηση ή το καλύτερο κοινοβούλιο, αλλά η θεσμική τους θέση και λειτουργία δεν αλλάζει.

Τώρα, γνωρίζω τις λεπτομέρειες του θέματος της αξιολόγησης; Όχι.

Από όσα άκουσα μάλιστα, ίσως να «μυρίζομαι» πως οι αλλαγές που προωθούνται είναι λιγότερες και ανεπαρκέστερες από όσες χρειάζονται, αλλαγές οι οποίες μάλιστα θα αυξήσουν το κόστος του κλάδου, όχι για εκπαιδευτικούς σκοπούς, αλλά για ζητήματα που αφορούν αποκλειστικά τα ωφελήματα και την επαγγελματική πορεία των εκπαιδευτικών.

Δια ταύτα: οι εκπαιδευτικές οργανώσεις θα λάβουν μέτρα γιατί φαίνεται δεν περνά ο εκβιασμός τους, που αφορά πλήρη αποδοχή των δικών τους θέσεων από την κυβέρνηση και τη βουλή, κάτι που εκ προοιμίου θα σημαίνει χειροτέρευση των θέσεων του συνόλου των πολιτών.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες λοιπόν και για συνολική λύση του ζητήματος, εισηγούμαι να παραχωρηθεί στις εκπαιδευτικές οργανώσεις το σύνολο της ευθύνης για τη δημόσια εκπαίδευση.

Περιλαμβανομένου του οικονομικού.

Ο ένας πρόεδρος, ο άλλος σκηνοθέτης.

Ο ένας μισεί τον άλλο. Ιδεολογικά.

Δικαιούνται.

Ο δεύτερος δολοφονείται, μαζί με τη σύζυγό του. Δράστης κατά πάσα πιθανότητα ο κρουσμένος από τα ναρκωτικά γιος τους.

Ο πρώτος – ο πρόεδρος, – νοιώθει την ανάγκη να κάνει δημόσια ανάρτηση για το θέμα και αποδίδει τη διπλή δολοφονία στις συνέπειες μιας αρρώστιας που περιγράφεται ως «Trump Derangement Syndrome». Στα ελληνικά ας πούμε, «Σύνδρομο Παραφροσύνης Τραμπ» ή «Σύνδρομο Τραμπικής Διαταραχής».

Μπορεί να μην το είπε από κακία. Ίσως να το είπε απλώς γιατί είναι ειλικρινής και δεν μπορεί να κρύβεται.

Στο τέλος πάντως εύχεται, ο σκηνοθέτης να αναπαυθεί εν ειρήνη.

Πλανήτης γη, τέλος του Δεκέμβρη 2025.

Μακρύς περίπατος σε γνώριμα μέρη.

Περνώντας έξω από τη μεγάλη εκκλησία, διαπίστωσα άλλη μια φορά πόσα πλεονεκτήματα έχουν οι πιστοί χριστιανοί. Ένα βασικό είναι πως δεν ισχύουν για εκείνους οι κανόνες οδικής κυκλοφορίας. Στάθμευση στη μέση του δρόμου, πάνω στα πεζοδρόμια, σε διπλή κίτρινη γραμμή.

Όλα επιτρέπονται αν σκοπός είναι να δώσεις το παρόν σου στην κυριακάτικη λειτουργία. Το ξέρουν και το εφαρμόζουν οι ίδιοι, το ξέρει και ο πλάστης μας που τους παρακολουθεί με κατανόηση – και μια κρυφή αίσθηση χιούμορ.

Επισκέφθηκα μετά από καιρό και την οικογένεια πριν από εμένα. Δυσκολεύτηκα να βρω τους γονείς, παρά το γεγονός πως αναπαύονται σε δρόμο πρωταρχικής σημασίας. Βλέπετε θυμόμουν ένα δέντρο εκεί μπροστά. Που είχε υποχρεώσει τους εργάτες που άνοιξαν τον αρχικό τάφο, να μην τον κάνουν ακριβώς ορθογώνιο.

Δεν ξέρω αν είχαν τοποθετήσει και τα φέρετρα ζαβά.

Έκλαιγα.

Όμως πάει το δέντρο. Είτε πέθανε και εκείνο λόγω υπερτροφίας από θρεπτικές ουσίες, είτε το έκοψαν για να ικανοποιήσουν τη ζήτηση σε μόνιμες θέσεις. Μου φάνηκαν όλες οι σειρές πιο πυκνές, χωρίς δυνατότητα να διασχίσεις τη μια σειρά για να επισκεφθείς την άλλη πιο πίσω.

Έπεσε το βλέμμα μου και σε διάφορους στίχους που γράφουν στα μνημεία. Ή που είχαν φτιάξει οι μακαρίτες και τους συνοδεύουν στο τελευταίο ταξίδι.

Στίχοι, υπαρξιακοί, λυπημένοι, ή ακόμη στίχοι που δοξάζουν τους ήρωες μας που έπεσαν στον αέναο αλλά ανίκητο πόλεμο σε βάρος των πάσης φύσεως εχθρών.

Εγώ φεύγοντας θυμήθηκα ένα τραγούδι. Το έφτιαξε ο Μάνος Λοιζος σε στίχους του Ναζιμ Χικμετ που μετέφρασε ο Γιάννης Ρίτσος:

«Πρέπει να ‘τηνε πάρεις σοβαρά

τόσο μα τόσο σοβαρα.

Που θα φυτεύεις, σαν να πούμε, ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου

όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά σου

μα έτσι, γιατί το θάνατο δε θα τονε πιστεύεις

όσο κι αν φοβάσαι’

Μα έτσι, γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά.»

«ΟΗΕ: Πραγματικός στόχος είναι η λύση του Κυπριακού, συμφώνησαν οι δύο ηγέτες» – δηλαδή μόνη λύση, η λύση. Χρόνια σας το λέω εδώ, αλλά με λέγατε εμμονικό.

«Ικανοποίηση Χριστοδουλίδη για τριμερή: «Για πρώτη φορά από 2020, γίνεται αναφορά στα ψηφίσματα Συμβουλίου Ασφαλείας ΟΗΕ» – που λένε για λύση ΔΔΟ με πολιτική ισότητα. Καλό είναι όσοι έχουν «εναλλακτικές» εισηγήσεις, που ποτέ δεν μας τις είπαν, να κόψουν κάτι!

Πολλοί λένε πως ο κόσμος δεν γνωρίζει τις λεπτομέρειες της λύσης που πρέπει να εξηγηθούν. Ε, σας λένε ΨΕΜΑΤΑ. Πολιτική ισότητα σημαίνει κάτι πολύ απλό: μοιρασιά εξουσίας. Κάτι που γίνεται σε πάρα πολλές χώρες στον κόσμο όπου υπάρχουν διαφορετικές εθνικές, τοπικές  ή άλλες ομάδες ανθρώπων. Μοιρασιά εξουσίας που πρόβλεπε το σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας που όμως ποτέ δεν αποδέχτηκε το βαθύ ελληνοκυπριακό κράτος, και αυτό οδήγησε σε 61 χρόνια καταστροφής.

Ούτε τώρα θα το δεχτούν. Συνεπώς δεν είμαι αισιόδοξος. Ο πρόεδρος – που έχω γράψει πολλές φορές – αντιλαμβάνεται μεν την καταστροφή και το αδιέξοδο της μη λύσης, αλλά δεν έχει τα κότσια να τα βάλει με τους Σιζόπουλους, τους Φυτιρήδες και τις ξαδέλφες που έμειναν ξάγρυπνοι ψες.

Πιο κοντά, την καλημέρα μου στον Αντώνη και τον Γρηγόρη, που επίσης είχαν μια άθλια νύχτα ψες 😊   

«Ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης διαβεβαίωσε τον Ευρωπαίο αξιωματούχο πως, αν εξαρτιόταν από τον ίδιο, θα επιτυγχάνετο λύση στο Κυπριακό.»

Σας διαβεβαιώ και εγώ πως αν εξαρτιόταν από εμένα θα είχα επίσης καταφέρει να επιλύσω τα χιλιάδες προσωπικά, επαγγελματικά και άλλα ζητήματα που αντιμετώπισα στη ζωή μου.

Όσα δεν λύθηκαν, έμειναν εκκρεμή γιατί ακριβώς δεν εξαρτιόταν μόνο από εμένα. Και κατά κανόνα μετανιώσαμε όλοι σε όλες τις αποτυχίες.

Αντίθετα, επιτυχία κατεγράφη στις πλείστες περιπτώσεις που μαζί με το άλλο ή τα άλλα μέρη καταφέραμε  και βρήκαμε μια συμφωνία αποδεκτή από όλους.

(Συγγνώμη για τα ερασιτεχνικά μαθήματα στοιχειώδους σοφίας, αλλά δεν μου αρέσει το περιπαίξιμο.

Παρ’ όλα ταύτα, αν υπάρχει θεός, ας βοηθήσει – γιατί από τους ανθρώπους δεν ελπίζω…)

1. Ρεπορτάζ μεγάλου τηλεοπτικού σταθμού. Ο καλά ενημερωμένος δημοσιογράφος επικρίνει το γεγονός πως το νερό δυο φραγμάτων που βρίσκονται στην πλευρά μας, καταλήγει και ποτίζει χωράφια στον βορρά. Δεν το λέει, αλλά προσεγγίζει το θέμα ως μέγα σκάνδαλο! Που ακούστηκε να πίνουν νερό τα ψευδο-χωράφια και να μένουν στεγνά τα ελεύθερα! Το νερό είναι δικό μας!
2. Συζήτηση σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Γίνεται αναφορά για τις τεράστιες ποσότητες υετού που έπεσαν στον βορρά. Πηγή η ψευδο-μετεωρολογική υπηρεσία. Και το σχόλιο άμεσο: «προέρχονται από «αρμόδια» πηγή;». Προφανώς όχι, συνεπώς δεν συνέβησαν! Δεν πρόκειται ποτέ να δεχτούμε ποτέ πως έβρεξε περισσότερο στον Κυπαρισσόβουνο από όσο στον Τρίπυλο!
3. Πλημμύρες στη βόρεια Λευκωσία. Όχι, δεν είναι είδηση. Είδηση είναι οι πλημμύρες στην Ινδονησία (εντάξει, εκεί πέθαναν και πολλά πλάσματα).

Συμπέρασμα: όσοι αποδέχονται πως η Κύπρος τελειώνει στην πράσινη γραμμή είναι πολύ περισσότεροι από όσο είδατε στον χειρότερο σας εφιάλτη.

Οι επίσημες μετεωρολογικές αρχές εξηγούν γιατί δίνουν ονόματα στα χειμερινά βαρομετρικά χαμηλά.

Δεν είμαι σίγουρος για την χρησιμότητα αυτής της νέας συνήθειας. Γιατί δυστυχώς προκαλεί ημιμαθείς αντιδράσεις: «Μας έπνιξε το φαινόμενο Byron».

Ε, δεν υπάρχει «φαινόμενο» με αυτό το όνομα γιατί σίγουρα δεν υπάρχουν ειδικά χαρακτηριστικά που μπορεί να αποδοθούν σε ένα συγκεκριμένο βαρομετρικό χαμηλό.

Υπάρχει όμως όντως ένα βαρομετρικό χαμηλό που μας επηρεάζει εδώ και 4 μέρες. Κινήθηκε από τα δυτικά προς το μέρος μας, η κίνηση ήταν κάποτε αργή κάποτε γρήγορη, σε κάποια φάση «γέμισε», μετά «βάθυνε» ξανά. Κάποιοι το  φωνάζουν με το όνομα «Byron».

Που βρίσκεται όμως αυτή τη στιγμή το σύστημα αυτό; Παντού γύρω μας είναι η σύντομη απάντηση.

Το κέντρο του συστήματος όμως (εκεί που καταγράφεται η πιο χαμηλή τιμή πίεσης, ή αν θέλετε, το μάτι του κυκλώνα (καμιά σχέση!)), βρίσκεται τώρα νότια της νήσου. Είναι εκείνος ο μικρός κύκλος που φαίνεται στο μετεωρολογικό χάρτη. Τι σημαίνει αυτό;

1. Η κίνηση γύρω από ένα χαμηλό, ακολουθεί φορά αντίθετη με αυτή των δεικτών του ρολογιού. Συνεπώς αν κοιτάξετε με προσοχή τον ουρανό, θα δείτε πως τα σύννεφα σήμερα μας έρχονται από ανατολικές κατευθύνσεις.
2. Το ίδιο και οι άνεμοι στην επιφάνεια.
3. Το «πέρασμα» της κίνησης αυτής από την σχετικά θερμή ανατολική Μεσόγειο, είναι δυνατόν να σηκώσει πάρα πολλή υγρασία η οποία θα μας έρθει ως βροχή.
4. Όταν τα χαμηλά παίρνουν αυτή τη θέση, οι περιοχές της νήσου που επηρεάζονται περισσότερο είναι προφανώς τα ανατολικά, μέρος των νοτίων και βορείων παραλίων, το εσωτερικό (σίγουρα η Λευκωσία) και σε κάποιο βαθμό τα ορεινά. Η Πάφος πήρε ήδη το μερίδιο της!

Επειδή αυτό το χαμηλό θα κινηθεί πολύ αργά προς τα ανατολικά, αλλά γενικά θα έχει την ίδια θέση, είναι δυνατόν να έχουμε τις επόμενες 24 ώρες τις πιο έντονες βροχοπτώσεις αυτής της περιόδου.

Προβλέπω πως μέχρι τέλος της βδομάδας αρκετές περιοχές της νήσου θα έχουν καλύψει το σύνολο της μηνιαίας κλιματικής τιμής υετού.