Τι ωραίο
να κλαις
γι' αυτό που δεν
μπορείς να παραδεχτείς

Τι ωραίο να κλαις
γι' αυτά
που δεν μπόρεσες
να κλάψεις

ανάμεσα στα δέντρα (επανεμφάνιση)

Ανάμεσα στα δέντρα
                              ψάχνω
χαμένα όνειρα
             χαμένες προσδοκίες
χορτάρια της λησμονιάς
φυλλωσιές της φαντασίας -
          Τα χρώματα των πουλιών
λοιδωρούν τη μικρότητά μου
Τι ζητώ εγώ ανάμεσα στα δέντρα;
Ψάχνω χαμένα όνειρα
Μα, κι αν τα βρω
           έχουν πια χαθεί
Ας απολαύσω τουλάχιστον τη βόλτα μου
Αρκετά αναζήτησα τις
φυλλωσιές που βρισκόταν μέσα μου

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

Παιχνίδι για το μυαλό είν’ η μνήμη, παιδικό, που, όσο βαστούν ακόμη οι μπαταρίες του, ζουζουνίζει και τυμπανίζει την ύπαρξή του, σε κάτι στιγμές –ξόφαλτσες μπορεί- αλλά, με ένα αόρατο σπίρτο να τις συδαυλίζει. Μια φωτογραφία με κιτρινισμένα χαμόγελα, ένα μολύβι, που δεν γράφει πια η παγωμένη του μύτη, μισοφαγωμένο στο πάνω μέρος από στόμα που έχει χρόνια γλυκά να σου μιλήσει. Ένας παλιομοδίτικος χαρτοφύλακας, που φυλάει άχρηστα πια χαρτιά, λογαριασμούς, ασφάλειες κάποιας ζωής που δεν υπάρχει, κείμενα υπηρεσιακά, όλα με το γνωστό σου «ρ» και το «2» να φλερτάρει με το ζήτα, πολλαπλασιασμός για μια διπλή ζωή, που τελικά ήταν μισή. Διαίρεση ήταν τελικά, αλλά έμειναν γράμματα και αριθμοί να φουντώνουν τη μνήμη, να δίνουν ζωή σε εικοσιπεντάχρονες μπαταρίες.

Λίγα κεριά προσπαθούν να ζεστάνουν την παγωμένη μέρα, ένα μνήμα μουντό στο χρώμα τ’ ουρανού, που κρέμεται από πάνω έτοιμος να πέσει νεκρός κι αυτός σουβλισμένος από κακοπαθημένα νεκροταϊσμένα κυπαρίσσιαž μερικά γράμματα, λειψά, κλεμμένα από τα χρόνια και δυο ημερομηνίες, το μεσοδιάστημα της παρουσίας. 

Η φωτογραφία σε τρομάζει. Κλείνεις τα μάτια, προσπαθείς να φαντασθείς  χωρίς να την κοιτάς, άλλες στιγμές, καθημερινές και σημαδιακέςž δυσκολεύεσαιž έρχονται στο νου: το σώμα, κινήσεις, χαμόγελα, φράσεις ειπωμένες, αλλά, το πρόσωπο, θαμπό με τις βασικές γραμμές χαμένες, σαν βιαστικό προσχέδιο, εξαφανισμένες σε μια μέρα, περασμένη λες αλλοτινή, παγωμένη μ’ έναν ήλιο εκτυφλωτικό, διογκωμένο, που σ’ έκανε να κλείνεις τα μάτια, να φυλακίζεις τα δάκρυα μέσα σου, πίσω σου και μπρος σου για εικοσιπέντε χρόνια, μια μέρα που οι χριστιανοί γιορτάζουν την Αγία Βαρβάρα και οι μουσουλμάνοι κάτι θα γιορτάζουν, δεν μπορεί με έναν τέτοιο ήλιο, τότε.

Τι αστείο τελικά παιχνίδι αυτή η μνήμη, κλόουν, που σε κάνει να νοσταλγείς τα παιδικά γέλια, μα το πρόσωπό του τραγικό, δεν ξεχνά να σου θυμίσει τη μέρα, για όσο αντέχουν ακόμη οι μπαταρίες σου.-

Τι ρι τι τιτ

Περί μουσικής και άλλων δαιμονίων

Τι γίνεται αλήθεια με την μουσική; Άγραφη και μυστηριώδη, για τους μη επαΐοντες, τα ορνιθοσκαλίσματα, που κρέμονται σαν φρεσκοπλυμένα βρακιά στα σύρματα της παρτιτούρας.

Τη ζωγραφική μπορείς να την αποκαλύψεις με λέξεις, πλάθοντας εικόνες, περιγράφοντας υφή και χρώματα, δηλώνοντας αισθήματαž τη γλυπτική το ίδιο, μαζί με κινήσεις και μιμήσεις του σώματος.

Όλες οι τέχνες γενικά έχουν σχέση και μπορούν να αποκαλυφθούν με λέξεις — εκτός από την μουσική, αλλά οι λέξεις βρήκαν τον τρόπο τους: το τραγούδι!

Ο στίχος είναι ο πολιορκητικός κριός των λέξεων κατά της ψηλομύτας μουσικής, μπαίνουν οι λέξεις ανάμεσα στις νότες και προδίδουν τους τόνους, την ένταση, τα ηχοχρώματα. Ο στιχουργός προδίδει τις προθέσεις, τα συναισθήματα, τις ιδέες και τα αδιέξοδα του συνθέτη, συμπληρώνοντας και τα δικά του σε ένα σύνολο, που μας αποκαλύπτεται και μας προσφέρεται με εργαλεία του το σώμα, τα χέρια, τα πόδια και το στόμα.

Η μουσική, τελικά, είναι η τέχνη του σώματος, που συμμετέχει με κόπο και αδιαμαρτύρητα στην έμπνευση της ψυχής.-

σκουπίδια

Τριγυρνά ο χρόνος
            και μαζεύει
τις στιγμές
                     που αφήνουμε

πονοκέφαλος

                                                       Οι σκιές είναι ο εύκολος στόχος
                                                                                        των λέξεων.
                                                       Πέφτουν πάνω στα μηνίγγια σου
                                                                  ψάλλοντας ύμνους
                                                                              στην ανισορροπία.

αυτά μόνο

Περνώντας η ζωή

έξω από την πόρτα σου

σκέφτηκε να χτυπήσει`

νοιώθοντας τη ζεστασιά

του βολέματός σου

πισωπάτησε.

Δεν τόλμησες ν' ανοίξεις

τ' άφησες πάνω της`

κι αυτή σου χάρισε

Χαμόγελα -

Μόνο αυτά!

Παρηχημένες οργές

Ορδές οργές οργώνουν

με όργανα στριγκλιά

την ησυχία 

των νοικοκυραίων

Τι θα φυτρώσει άραγε

από την οργισμένη γη;

Αργά οι οργές ξεφύτρωσαν

οι νοικοκυραίοι

ξεμανικώθηκαν

έτοιμοι για τη σοδειά

οι τσέπες των εμπόρων

θα γεμίζουν με τη δυστυχία

των οργισμένων

κι η οργή ...

περιμένει τα στριγκλιά όργανα

να την ξυπνήσουν

κοιμόμενη μέσα στην

προστασία της λάσπης

αστραφτερές και εξυπνούλικες φλούδες

Θα σκαλίζω πια με την κουτάλα μου στο πάτο του καζανιού μου και ότι βγάλω. Όποιοι θέλουνε λάδια, αστραφτερά και επιπόλαια ροφήματα, να πάνε σε άλλου μάγερα καζάνι, υπάρχουν δα άφθονοι τέτοιοι, αστραφτερές και εξυπνούλικες φλούδες.

Θα τό έγραφα εγώ πολύ χειρότερα από τον Γιώργο Ιωάννου στην ΚΑΤΑΠΑΚΤΗ του. 

Κεφάλας!

Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις … κουραστικές και περαστικές από το «καθημερινό» μυαλό, παρ’ όλ’ αυτά όμως αφήνουν το στίγμα τους, πιάνουν το χώρο τους˙ οπότε κάθε βράδυ ο ύπνος θα έπρεπε να είναι αυτός που καθαρίζει την προσωρινή μνήμη, τις ημερήσιες σκέψεις, τις ανούσιες, τις πρακτικές˙ αντ’ αυτού ο ύπνος μας γεμίζει με νέες σκέψεις ελαφρότερες, ασύνδετες … ονειροπαρμένες.

«Ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι» δικαιολογούμαστε κάθε φορά που μια απροσεξία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μαλακία ολκής ή περιοπής (ανάλογα με την περίσταση). Κι όμως ισχύει απόλυτα. Ένα μυαλό, τόσα χρόνια, χωρίς ένα format, χωρίς ένα ξεσκαρτάρισμα, που να χωρέσει; Από το ξύπνημα βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την καθημερινότητα, με το συμβιβασμό της επιβίωσης, με την αναγκαστική συναναστροφή με άτομα, κουβέντες και συζητήσεις ανιαρές, βαρετές, διαδικαστικές, και σε όλες θα πρέπει να ανταποκριθείς, να απαντήσεις να αποδείξεις ότι είσαι ζώον κοινωνικόν. Να αποφύγεις το χασμουρητό, τους μορφασμούς και τα σχόλια. Μαζεύει, μαζεύει το μυαλό, δεν έχει ένα μηχανισμό αξιολόγησης, μια βαλβίδα αποσυμπίεσης, όλα αχταρμάς σημαντικά και ελαφρά. Άντε μετά να γλυτώσεις το εγκεφαλικό. Δοκίμασα και το να μη δίνω σημασία˙ άδικος κόπος, χωρίς αποτέλεσμα.

Μικρός είχα την εντύπωση ότι όποιος έχει μεγάλο κεφάλι έχει και πολύ μυαλό, τελικά μάλλον μεγάλο αποθηκευτικό χώρο έχει. Δεν ξέρω που θα καταλήξει η σκέψη μου (αφού θα συνεχίσει και μετά την αρχική εναπόθεση στο χαρτί), αλλά θα με ανακούφιζε αν κάποιος με φώναζε …κεφάλα!! (ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελες; πάρτα τώρα)

ti egine re paidia?

Κοιτώ τις αναρτήσεις λίγες μέρες μετά το αποτέλεσμα των εκλογών του Γενάρη.

Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΡΧΕΤΑΙ! …

Τι χαρά κάναμε. Τι αγαλλίαση. Το ψυχωτικό από τη Μεσσηνία, μαζί με την τσογλανοπαρέα του, που με τόσο μίσος, με τόσο μένος και ενδόμυχη χαρά εξαντλούσε τα απωθημένα του στις πλάτες μας (κάτι θα’λεγε ο Σίγκμουντ γι’ αυτό), πήγε στο διάολο.

Όντως η ελπίδα ήρθε στο λαό μας.

Είδα χαμόγελα, είδα προσμονή για καλύτερες μέρες.

Πολλά είδα και πολλά πρόσμενα, αλλά …

Αλέξη, τι κάνεις;

Η βρισιά που μού ’ρχεται στα χείλη μένει βουβή και αχτύπητη στο πληκτρολόγιο, για πόσο ακόμη δεν ξέρω … είναι που κοιτώ δεξιά-αριστερά, μπροστά (πίσω όχι, ξέρω τι θα δω) και ξαναντικρύζω κατήφεια, απογοήτευση, αδιέξοδο.

Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΕ; Η ΕΛΠΙΔΑ ΓΑΜΗΘΗΚΕ; (με ποιον;)

Ρε, άει στο διάολο πρωινιάτικα!

Ένας καυτός ήλιος για τα καλοκαίρια μας

Καλοκαίριασε πια (ο όρος αναφέρεται αυστηρώς ημερολογιακά και αισίως μετεωρολογικά – καμιά σχέση με την ψυχολογική διάθεση των Ελλήνων).

Οι μύγες πάχυναν αρκετά και τα μεταλλαγμένα, ή καλύτερα τα γενετικώς τροποποιημένα καρπούζια, έκαναν την εμφάνισή τους στις γειτονιές, στοιβαγμένα στις καρότσες δικάμπινων αγροτικών των πρακτόρων αθιγγάνων της Monsanto.

Κατινίστικοι πολιτικαντισμοί

(ανοιχτή επιστολή προς δυσήκοους)

 

Το μαύρο-άσπρο ή ότι είμαστε ελέφαντες, προσπαθούν να κάνουν και να μας πείσουν οι κυβερνητικοί εταίροι –υπαλληλίσκοι της μερκελικής ευρωπαϊκής πολιτικής-, καθώς και τα ΜΜΕ/συνοδοιπόροι στην πολιτική διαπλοκή.

Και δε μιλάμε για κάποιο «βαρύ» φιλοσοφικό κείμενο, αλλά για απλή αριθμητική!

Ένα κι ένα κάνουν δύο, ή όχι;

Κύριοι (χάριν ευγενείας)