Σε μορφή διαλεκτικών ορισμών

Οδηγίες πιθανής χρήσης: Ο αναγνώστης μπορεί να συνδυάσει στοιχεία αυτών των ορισμών για ν’ αναζητήσει απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν διατυπώνονται αλλά υπονοούνται. Μπορεί επίσης να ανακαλύψει νήματα συνδυασμών που δεν τα είχε σκεφτεί ο συγγραφέας και να βρει εκεί αντιφάσεις, ασυνέπειες, ανακρίβειες, μπορεί μάλιστα να τα διορθώσει νοερά. Οι ορισμοί αυτοί είναι από κατασκευής, ή τουλάχιστον θέλουν να είναι, αναστοχαστικοί, αναρωτηματικοί και διορθώσιμοι: γι’ αυτό τους λέω διαλεκτικούς ορισμούς. Κάτι που, επιπλέον, διορθώνει την ετυμολογική (άρα, πάντα ύποπτη) σημασία της λέξης ορισμός. Αν κάποιοι ορισμοί αποτελούνται, εν μέρει ή και συνολικά, από παραθέματα, αυτό δεν αλλάζει κάτι.

Συνεχίστε την ανάγνωση

ζώνες συγκριτικής φονολογίας

1  Πρώτα πυροβολάμε και μετά ρωτάμε
Στις 15 του Δεκέμβρη του 2023, στη Σουτζάγια (κάπου στο βόρειο κομμάτι της Λωρίδας της Γάζας) σκοτώθηκαν τρεις ακόμα άνθρωποι. Τρεις μέσα στις τόσες χιλιάδες αυτής της σφαγής, όμως η περίπτωσή τους μοιάζει ενδεικτική και ιδιαίτερα ανησυχητική. Αφορά τρεις ισραηλινούς όμηρους που, αφού το σκάσανε από τη φυλακή τους (στη διάρκεια κάποιου βομβαρδισμού ή άλλης πολεμικής εμπλοκής, υποθέτει κανείς, εκμεταλλευόμενοι το χάος), σκοτώθηκαν από «φίλια πυρά». «Ένας στρατιώτης είδε τους ομήρους να ξεπροβάλλουν μερικές δεκάδες μέτρα από τις ισραηλινές δυνάμεις», σύμφωνα μ’ έναν εκπρόσωπο του ισραηλινού στρατού. «Είναι όλοι τους χωρίς πουκάμισα και έχουν μια μαγκούρα με λευκό ύφασμα επάνω». Προφανώς, οι άνθρωποι είναι μισόγυμνοι για να δείξουν ότι δεν κουβαλούν εκρηκτικά, ότι δεν αποτελούν παγίδα ή άλλη απειλή (κάτι που σημαίνει ότι, στη διάρκεια της αιχμαλωσίας τους, είχαν μάθει πολλά, για τις ταχτικές τόσο της μίας όσο και της άλλης πλευράς). Όμως, «ο στρατιώτης αισθάνεται πως απειλείται και ανοίγει πυρ. Ανακοινώνει πως είναι τρομοκράτες, οι δυνάμεις μας ανοίγουν πυρ, δύο σκοτώνονται αμέσως», ενώ ο τρίτος σκοτώθηκε λίγο αργότερα, παρότι ζήτησε βοήθεια στα εβραϊκά και παρότι «ο διοικητής του τάγματος διέταξε παύση πυρός». Η ανακοίνωση καταλήγει: «Αυτό ήταν αντίθετο με τους κανόνες εμπλοκής μας».[1]

Συνεχίστε την ανάγνωση

Ασφαλώς οι Μεγάλες Γιορτές, διαπολιτισμικά και διαχρονικά, σχετίζονται με τα σημαδιακά ουράνια φαινόμενα κι ασφαλώς τίποτα δεν κάνει περισσότερη εντύπωση από το ηλιοστάσιο, αυτή την αλλαγή στη φορά του φωτός, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, όταν η μέρα, αφού φτάσει στο μικρότερο της σημείο, στο λιγότερο διαθέσιμο φως της χρονιάς, αρχίζει απεναντίας να μεγαλώνει σταδιακά, καθημερινά και διαρκώς (χειμερινό ηλιοστάσιο), ή αντίθετα, όταν η μέρα, έχοντας φτάσει στο πιο πλούσιο της σημείο, στο πιο άφθονο φως της χρονιάς, αρχίζει σιγά-σιγά να μικραίνει (θερινό ηλιοστάσιο). Ανάμεσά τους και στα μισά της απόστασης, οι ισημερίες προσφέρουν μια καλόβολη αίσθηση ισορροπίας, ενώ κι άλλα ενδιάμεσα χρονικά σημεία εμπλουτίζουν αυτή την αίσθηση της ευταξίας, πολύτιμη πάντα για τις πολιτισμικές τάξεις πραγμάτων του κόσμου, που πάντα κυνηγούν πραγματικές ή φτιαχτές συμμετρίες, διατάξεις και κατατάξεις. Μ’ αυτή την έννοια, και καθώς φαίνεται ότι στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο η γιορτή του χειμερινού ηλιοστάσιου έχει γίνει σαφώς η σπουδαιότερη της χρονιάς (ασφαλώς για ιστορικούς παρά για φυσικούς λόγους προτιμήθηκε από το θερινό ηλιοστάσιο, αλλά δε θα επεκταθώ), μπορούμε να αναρωτηθούμε τι γιορτάζει ακριβώς αυτός ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος και ποιος γεννήθηκε, γι’ αυτόν, στις 25 Δεκεμβρίου.

Συνεχίστε την ανάγνωση

 

για τα κρύσταλλα της Γάζας

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς αν είναι «πολλοί» ή «οι πιο πολλοί», όμως τότε το ερώτημα θα ήταν πιο δύσκολο να απαντηθεί (πώς θα γίνουν οι μετρήσεις;) – πέρα απ’ το ότι αυτό θα επέμενε σε κάποια ποσοτική πλευρά του ζητήματος. Στην πραγματικότητα, προκύπτει ένα ζήτημα ορολογίας (ποιοτικό ζήτημα λοιπόν), αλλά γι’ αυτό δεν φταίνε μόνο οι αντισημίτες, εννοώ εκείνοι που προσπαθούνε συχνά να κρυφτούν, όπως όλοι οι ρατσιστές («δε φταίμε εμείς, φταίνε αυτοί που είναι εβραίοι», κατά το ανέκδοτο). Υπάρχουν όμως τώρα άλλες δύο, πολύ εκτεταμένες, κατηγορίες σύγχυσης:

Συνεχίστε την ανάγνωση

Μια αστόχαστη αποκαθήλωση ή
Οι νέες αξίες του Πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ

δεύτερο μέρος

το πρώτο μέρος

(δ)        Ohlone ή Πώς να βρούμε τις χαμένες φυλές

Περνάμε επιτέλους στο τέταρτο σημείο του κατηγορητηρίου, «Ότι ο Κρόμπερ δήλωσε ότι οι Ohlone έχουν πολιτισμικά εξαλειφθεί, δήλωση που (υποτίθεται ότι) είχε φοβερές πολιτικές συνέπειες για τους ανθρώπους αυτούς». Εδώ θα αρκούσε ίσως να επαναλάβουμε αυτό που γράψαμε παραπάνω στο τέλος της παραγράφου (β), ότι αν π.χ. η αναγνώριση των πολιτικών δικαιωμάτων μιας ινδιάνικης ομάδας εξαρτιόταν αποκλειστικά ή κυρίως από το συνολικό έργο του Κρόμπερ, ή από το βιβλίο του τού 1925, τότε ο απολογισμός θα ήταν συντριπτικά υπέρ του. Στην πραγματικότητα, όμως, η όποια θέση του Κρόμπερ (και μάλιστα πολλές δεκαετίες πριν καν τεθεί το ζήτημα της αναγνώρισης των Ohlone, δηλ. πριν καν οι απόγονοί τους συγκροτηθούν σε ομάδα με στόχο την αναβίωση της κουλτούρας τους) ελάχιστη σχέση μπορεί να έχει με τη σύγχρονη έκβαση της υπόθεσής τους: η αίτηση για αναγνώριση των Muwekma Ohlone (της ομάδας που κυρίως εμπλέκεται στην αποκαθήλωση του Κρόμπερ) απορρίφθηκε το 2002 και ξανά το 2011. Όμως, στις επίσημες απορριπτικές αποφάσεις δεν αναφέρεται πουθενά το όνομα του Κρόμπερ, ούτε βέβαια το βιβλίο του 1925, αλλά εξετάζονται, με ικανοποιητικό ή όχι τρόπο, στοιχεία από το 1927 και τις επόμενες δεκαετίες (ως προς την τεκμηρίωση, ή μη, της συνέχειας της ομάδας αυτής) – επομένως, η στοχοποίηση του Κρόμπερ μοιάζει, αν όχι ακατανόητη, τουλάχιστον παράδοξη.

Συνεχίστε την ανάγνωση