“ο δημιουργός μου λόγος”

26 12 2025

Ξύπνησα νωρίς σήμερα. Και, πριν βάλω τον καφέ να γίνεται, πήρα στα χέρια μου αυτό το βιβλίο. Το κρατώ και το ξεφυλλίζω διαρκώς τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες.

Έφτασε σε μένα, από το τυπογραφείο, ως δώρο γενεθλίων. Δέκα μέρες αργότερα το παρουσίασα στη φιλόξενη Nezer Collective.

Κρατώντας το, ανοίγω το μπαλκόνι και βγαίνω να μετρήσω πόσο αργεί η αυγή. Τι ακούω; Τ’ αηδόνια με καλημερίζουν! Ετοιμάζω τον καφέ μου και βγαίνω πάλι. Έχει αρχίσει κιόλας να χαράζει.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τον εαυτό μου, που μ’ έφερε εδώ, για ν’ απολαύσω τους κελαηδισμούς τους.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ την συγγραφή, που κάθε λίγα χρόνια μου παραδίδει ένα πλήρες έργο και με προσκαλεί να εξελιχθώ στο επόμενο.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μαθητεία, που μου χαρίζει την ευκαιρία της συναναστροφής και της αλληλεπίδρασης με πολλούς και ποικίλους ανθρώπους, οι οποίοι ευπλουτίζουν την εμπειρία μου στην εαυτογνωσία, τη συνδημιουργία, την ευαειζωία.

Όπως, χαρακτηριστικά, είπε η Μαρία Εστία, στη συγκέντρωσή μας στη Νέζερ, την Κυριακή 21/12, αυτό το βιβλίο απαιτεί να μελετηθεί. Πράγματι, έτσι είναι.

Εδώ περιλαμβάνονται τα μαθήματα και οι εργασίες της πρώτης εποχής μαθητείας στην ΕαυτοΓνωσία, η οποία – μέσω της συνΔημιουργίας – οδηγεί στην ΕυΑειΖωία. Ωστόσο, το βιβλίο δεν αντικαθιστά τα μαθήματα, που μπορείτε να έχετε μαζί μου. Τα προλογίζει.

Και αυτό συμβαίνει, διότι ένα τέτοιο βιβλίο δεν μπορεί να χωρέσει περισσότερα. Δεν μπορεί να πει στους αναγνώστες: τι θα έλεγε κάθε μαθητευόμενος γι’ αυτό ή για εκείνο το θέμα που τον απασχολεί;

Ίσως κάτι τέτοιο να καταφέρουμε σ’ ένα επόμενο, συλλογικό βιβλίο. Και, ναι, μπορώ τώρα να το πω: ο σπόρος, για ένα βιβλίο με τις ιστορίες των μαθητευομένων, έχει πέσει στο εύφορο έδαφος των εκδόσεων ‘’εὔΧρηστος‘’ και τον περιμένουμε – με εύρυθμη καλλιέργεια και ευφρόσυνη φροντίδα – να βλαστήσει και να μας προσφέρει το εύανθο κι ευωδιαστό και εύκαρπο αποτέλεσμα.

Το παρόν βιβλίο λειτουργεί ως εμπνευστικός οδηγός. Οδηγός, που, ελεύθερα, επιτρέπει στον συνοδοιπόρο ν’ ακολουθεί σε κάθε βήμα τη δική του αυθεντική, γνήσια, ελεύθερη βούληση. Θέτει ερωτήσεις και επικαλείται πιθανές απαντήσεις, προσφέρει προτάσεις για εργασίες και σκέψεις για διεργασίες.

Το δεύτερο βιβλίο της σειράς ‘’το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο‘’ με τίτλο ‘’ο δημιουργός μου λόγος‘’ σας προσκαλεί να αφυπνίσετε εύκολα τον δικό σας λόγο, να τον καθαρίσετε εύτροπα από τα λόγια των άλλων, να παρουσιάσετε εύστοχα το φως που περιέχει, να τον εκφέρετε εύτολμα και – με την εύχρηστη χρήση της πληροφορίας που κάθε λέξη φέρει – να υλοποιήσετε ευεργετικά τις ωραίες σας επιθυμίες και να εκπληρώσετε εύψυχα τον εαυτό σας.





ο σκοπός, ο δρόμος, ο προορισμός

22 11 2025

Πραγματικά, είμαστε δημιουργοί και το εργαλείο μας είναι ο λόγος. Επιλέγοντας, κατάλληλα, τις λέξεις εκπληρώνουμε τις επιθυμίες μας. Έτσι αρχίζει η διαδρομή της εαυτογνωσίας, που μας οδηγεί, μέσω της συνδημιουργίας, στην ευαειζωία.

Στην αρχή, συνήθως, παίζουμε, ανάμεσα στις επιλογές και τις επιθυμίες. Σύντομα, φέρνουμε τις επιθυμίες μας στο τραπέζι των επιλογών. Εκπληρώνονται πρώτα οι απλές, κατόπιν οι σύνθετες και, αίφνης, μια βαθύτερη υλοποιείται σαν από μόνη της.

Διότι αναγιγνώσκουμε και αναγνωρίζουμε όλο και καλλίτερα τον εαυτό μας. Έως ότου έρθει η στιγμή να εκπληρώσουμε τον ίδιο τον εαυτό μας, το είναι μας. Να γίνουμε ό,τι είμαστε. Να εργαστούμε στο έργο της ζωής μας. Να δραστηριοποιηθούμε στον σκοπό της ζωής μας.

Στις σελίδες, που εικονίζονται, είναι γραμμένη η δική μου ιστορία. Στο πρωινό μάθημα της Πέμπτης, μια αγαπημένη μαθητευόμενη μας είπε τη δική της.

Της δόθηκε, στα πλαίσια της εργασίας της, η ευκαιρία να παρουσιάσει μια εισήγηση πάνω σ’ ένα θέμα. Θυμήθηκε ότι, όταν ήταν μικρή, τοποθετούσε τις κούκλες απέναντί της και έπαιρνε χαρτί και μολύβι να τους κάνει μάθημα. Διαπίσωσε ότι τα σεμινάρια, που παρακολουθεί αυτήν την περίοδο, της δίνουν τη δυνατότητα να διδάξει, εάν το επιθυμήσει.

Ναι, εκεί πίσω, στην παιδική ηλικία, μπορούμε να βρούμε τον θησαυτό που είμαστε. Όταν σηκώσουμε τα πλέπλα, με τα οποία τον έχουμε κρύψει. Και, ναι, είμαστε πάντα στον δικό μας δρόμο, ακόμα κι όταν δεν έχουμε φτάσει στον προορισμό. Και, ναι, έχουμε, τώρα, έναν πολύ καλό λόγο για να είμαστε υπερήφανοι και ενθουσιασμένοι.

Σας ευχαριστώ και σας ευγνωμονώ, για όλα τα ωραία που μοιραζόμαστε, σε αυτές τις διαδρομές, που πάντα μας πηγαίνουν όλο και πιο πάνω όλο και πιο μπρος όλο και πιο κοντά στο εαυτό μας – στο θαυμαστό, θαυματουργό, θαυματοποιό ον που είναι καθένας από μας.





συνΕργασία

4 10 2025

Μια ολόφρεσκη, εύανθη και εύκαρπη συνεργασία ξεκίνησε στις 24 Σεπτεμβρίου

Η φιλόξενη Nezer Collective άνοιξε τις θύρες της στην ΕαυτοΓνωσία και την ΕυΑειΖωία

Μετά το πρώτο εισαγωγικό μάθημα, επανερχόμαστε, στις 8 Οκτωβρίου, επτά με εννέα το βράδυ, με θέμα:

Υγεία, η θεμέλια ελευθερία

Θα συνεχίσουμε κάθε δεύτερη Τετάρτη, με διαφορετικό θέμα κάθε φορά

Μπορείτε να ενημερώνεστε από τα κοινωνικά μέσα του διαδικτύου

Αλλά και από εμένα

Νιώστε ελεύθεροι να επικοινωνείτε μαζί μου:

[email protected]

και

faceBook / instaGram / linkedIn





έχεις προτεραιότητα

2 10 2025

Τον τελευταίο καιρό, επισκέπτομαι το κομμωτήριο μια φορά τον μήνα. Σαν να μου αρέσει το κοντό. Σήμερα μπήκα λίγο νωρίτερα και έπιασα κουβέντα με δυο κυρίες που ήταν ήδη εκεί. Ανάμεσα σ’ ένα λούσιμο κι ένα χτένισμα, ο Δημήτρης έριξε μια ματιά έξω και είπε:

— Ωχ, τράκαραν.

Αμέσως ήξερα. Γνωρίζω καλά εκείνο το σημείο. Ξέρω τι κάνουν οι παραβατικοί οδηγοί. Πλησίασα τη τζαμαρία και είδα μια ηλικιωμένη κυρία να χειρονομεί, μιλώντας σ’ ένα νεαρό κορίτσι. Ξέρετε, οι παραβατικοί είναι συχνά και κακοποιητικοί.

Κατάλαβα αμέσως ποια οδηγούσε ποιο αυτοκίνητο. Έβρεχε. Βγήκα και διέσχισα τη διασταύρωση. Πλησίασα τη νεαρή γυναίκα και της είπα:

— Μην ακούς κανέναν. Εσύ ανεβαίνεις, έχεις προτεραιότητα. Εκείνη έπρεπε να σταματήσει.

— Ναι, αλλά δεν σταμάτησε, μου είπε.

— Το ξέρω.

Την κοίταζε, την έβλεπε να ανεβαίνει και δεν πάτησε φρένο.

Αυτό κάνουν εκεί. Επιμένουν να σε πείσουν ότι εσύ πρέπει να σταματήσεις. Και να παρανομήσεις και την κυκλοφορία να εμποδίσεις.

Ιδίως όταν βλέπουν να έρχεται πίσω σου το τρόλεϊ. Είναι παρατηρημένο, καρατσεκαρισμένο. Το συζητούν όλοι στη γειτονιά.

Και έτσι, χειρονομώντας και φωνάζοντας, οι κακοποιητικοί άνθρωποι προσπαθούν να φορτώσουν στον άλλον την ευθύνη της δικής τους παραβατικότητας.

Έδωσα την κάρτα μου στην Εύα. Μπήκα να κουρευτώ και εξήγησα στο κομμωτήριο:

— Ναι, παρεμβαίνω. Στέκομαι, κοιτάζω, βλέπω, ρωτώ, εμπλέκομαι. Αν μπορώ να φανώ χρήσιμη.

Όταν τελείωσα, επέστρεψα στο σημείο. Η μία οδική είχε ήδη έρθει, ήρθε και η άλλη. Όλα κυλούσαν ομαλά. Η ηλικιωμένη κυρία είχε αποδεχθεί την υπαιτιότητα.

Πήγα στο κοντινό σούπερ για λίγα ψώνια. Στην επιστροφή, η Εύα μόλις ξεκινούσε να φύγει. Στάθηκα να την αποχαιρετήσω.

Ένα αυτοκίνητο ερχόταν και ο οδηγός μας έκανε παρατήρηση:

— Μα τώρα, είστε καλά εκεί;

Χαμογέλασα. Του εξήγησα ότι ήταν τροχαίο και μόλις αποχωρούσαν τα εμπλεκόμενα οχήματα. Τότε κοίταξε, είδε τα σημάδια στο αυτοκίνητο, ζήτησε συγγνώμη. Και είχε, επιπλέον, την ευγένεια να ρωτήσει αν οι άνθρωποι ήταν καλά.





παράξενο;

2 10 2025
Image

Στεκόμουν στη βόρεια είσοδο του Πεδίου του Άρεως, πίσω από τη Γεωγραφική Υπηρεσία. Ένα νεαρό κορίτσι με πλησίασε:

— Τι συμβαίνει; Κάνει κάτι παράξενο;

Ένας άντρας κρατούσε ένα σκίαστρο, καλύπτοντας τα πλαϊνά παράθυρα του αυτοκινήτου. Από μέσα ακουγόταν το κλάμα ενός μωρού.

— Να του μιλήσουμε; της είπα. Με ακολούθησε.

— Καλημέρα. Χρειάζεστε βοήθεια με το μωρό;

— Του κρατάω σκιά.

— Αλλά θα πρέπει να έχετε και κάποιο παράθυρο ανοιχτό.

— Είναι τα μπροστινά. Η μαμά του είναι μέσα.

Ο άντρας απάντησε ήρεμα, χωρίς να ενοχληθεί. Το κλάμα δεν ήταν ανησυχητικό. Αποχωρήσαμε.

Ευχαρίστησα το κορίτσι.

— Ίσως να μην τολμούσα να του μιλήσω μόνη μου.

— Better safe than sorry, μου απάντησε.

Πόσο αγαπώ αυτούς τους νέους. Έχουν την αγγλική γλώσσα στο στόμα με φυσικότητα, και την προθυμία στην καρδιά με γενναιοδωρία.

ΥΓ: [1] Το περιστατικο συνέβη χτες [2] Η εικόνα είναι κατασκεύασμα της τεχνητής νοημοσύνης [αυτή με τον κότσο είμαι εγώ;]





είμαι η ποίηση

30 09 2025
Image
“sky’s purple side” phot@rt by Aeglie

Διοτίμα: ποίηση είναι κάθε αιτία που οδηγεί οτιδήποτε στην ύπαρξη από την ανυπαρξία

Βαλερύ: ποίηση είναι η γλώσσα όχι της αλήθειας αλλά της δημιουργίας

Γιῶργος Σαραντάρης: ἡ ποίηση εἶναι μιὰ οὐσία, ἀπαράλλαχτα ὅπως καὶ ἡ ζωή

Κβαντική Θεωρία: το σύμπαν είναι ένα ποίημα που διαρκώς γράφεται

Γιούλη Αίγλη: το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο





haikus

5 08 2025

Συγκέντρωσα, σε αυτήν την ανάρτηση τα χαϊκου που έχω συγγράψει και, ελπίζω, θα τα ευπλουτίζω

Γέννηση

Η νύχτα πυκνή, μα τα πουλιά τραγουδούν, ήλιος γεννιέται

γέννηση

Poetry

See, words can breathe, the whole world they can build; just sing what you dream

poetry

Flute

Singing we create the world we are living in, pure joy I sing

flute

Σώμα

Αρχαίος φίλος το μονοπάτι που οδηγεί στον στεναγμό σου

σώμα

Drops

Autumn leaves are red and the rain leaves them wet; winter is on path

drops

Φιλί

Κυλά στο λαιμό μια σταγόνα ιδρώτα, αλμυρά χείλη

φιλί

Feel

Like a butterfly hovering over a flower, your fingers touch me

feel

Αγάπη

Άφθαρτη φλόγα διαρρηγνύει την ύλη, ελευθερία

αγάπη

Snow

Silent white swayed by the wind, it covers trails

snow

Χιόνι

Ήσυχος λευκός χορός με τον άνεμο, ίχνη σκεπάζει

χιόνι

Wings

A white crane hovers over the lake applying freedom

wings

Φτερά

Λευκός γερανός πάνω από τη λίμνη, ελευθερία

φτερά

Φλάουτο

Το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο, χαρά απνευστί

φλάουτο

Fresh

Clouds body forth a white eagle floating; stroll after rain

fresh

Water

I flow down, through forest and meadow; I meet my sea

Όραση

Ατελή μάτια, οι άκρες των δαχτύλων περιγράφουν φως

Αφή

Η πεταλούδα πάνω σ’ ώριμο ανθό, τα δάχτυλά σου

Θέαση

Το φως εισχωρεί στις κρυμμένες αιτίες, αθωότητα

Road

Fresh wind scatters my past life’s ashes, rain washes

Δρόμος

Στάχτες παρελθόν σκορπίζει ο άνεμος, βροχή με πλένει

Ανατολή

Γενναιόδωρη ειρήνη ροδόγλαυκη, εισπνέω το φως

Χρώμα

Φθινοπωρινό, μαύρο κόκκινο χρυσό, χώμα γόνιμο

Distance

Wind whispers, my heart listens to you; a daisy blooms

Αγκαλιά

Η σάρκα πληγή, ρευστό ανθίζει ρόδο, εύφορη νύχτα

Κρυφτό

Χαμηλώνεις τα μάτια, πίσω απ’ τα βλέφαρα σε γυρεύω

Φιλιά

Ανάσα διάφανη καυτή, γεύση: βούτυρο σοκολάτα





αλεξήλιον

24 07 2025
Image
“my friend sun” phot@rt by Aeglie

Χτες, βγήκα τις ζεστές ώρες, με το παρασόλι μου

Το φόρεσα για πρώτη φορά

Ούτε που θυμάμαι πότε και πώς έχει έρθει στα χέρια μου

Το έχω, όμως, πολλά χρόνια και πολλές φορές έχω σκεφτεί να το προσφέρω σε κάποιο bazaar

Καθώς βάδιζα, παρατήρησα ένα μικρό παιδί ν’ απαιτεί κάτι από τον μπαμπά του

Πλησιάζοντας, διέκρινα ότι του μιλούσε σ’ έναν τόνο ανάμεσα στην απαίτηση και την παράκληση

Πρέπει ν’ άρχιζε να σχηματίζεται στο πρόσωπό μου ένα μειδίαμα, καθώς κοιτούσα την επίμονη μικρή και μάλλον αυτό ενθάρρυνε τον μπαμπά της να με ρωτήσει

Αυτό του ζητούσε λοιπόν:

Να μάθει πού μπορούσε να βρει αυτήν την ωραία ομπρέλα ν’ αποκτήσει!





όνομα

16 06 2025
Image
“string vibes” by Aeglie

το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο και οι ουρανοί, που τον αγκαλιάζουν, θυμούνται το όνομά μας





γίνου καλό παιδί, αν τολμάς

22 09 2024

πρώτη δημοσίευση στην παιδική εφημερίδα KidsNewsLetter

[μια μικρή ιστορία, για ένα πραγματικό περιστατικό]

Είναι Παρασκευή, 22 Μαρτίου. Τα σχολεία είχαν γιορτή το πρωί. Τώρα τα παιδιά – δεν έχουν διάβασμα, σήμερα – μαζεύονται παρέες σε διάφορες γωνιές της γειτονιάς.

Βγαίνω κι εγώ για τον περίπατό μου. Έχω εγκαταστήσει αυτήν την ωραία συνήθεια: περπατώ, μια ώρα το πρωί και μια ώρα το βράδυ.

Ενώ βαδίζω έξω από το δημοτικό σχολείο της γειτονιάς, παρατηρώ μια ομάδα αγοριών. Δεν μπορείς να μην τους παρατήρησεις. Γίνεται μια μικρή φασαρία εκεί. Δηλαδή, όχι και τόσο μικρή.

Φαίνεται οι τρεις να τα έχουν βάλει με έναν. Εκείνος φωνάζει και χειρονομεί. Σαν για να διεκδικήσει το δίκιο του, ίσως;

Πλησιάζω εγώ. Δεν μπορώ να αποφύγω να προσεγγίσω το περιστατικό. Αλλά ούτε θέλω. Και στο απέναντι πεζοδρόμιο να περπατούσα, που είναι και η νησίδα στη μέση, θα ερχόμουν κοντά στα παιδιά, να δω τι συμβαίνει.

Επιβραδύνω και βγάζω το κινητό, τάχα να διαβάζω, για να δω μήπως χρειάζεται εδώ η παρέμβαση κάποιου ενήλικα.

– Και σεις θα με δεχτείτε όπως είμαι, φωνάζει το αγόρι, που στέκεται, μόνο του, απέναντι στους άλλους.

Καθώς φτάνω στο πλάι τους, ο πιο μικρόσωμος από τους τρεις κάνει μισό διστακτικό βήμα μπροστά και λέει ήσυχα και σταθερά:

– Εμείς, Γιάννη, έχουμε συζητήσει κι έχουμε συμφωνήσει και κάνουμε παρέα με τα καλά παιδιά.

Για μια στιγμή, η σιωπή είναι τόσο ισχυρή που, νομίζω, ότι έχω σταματήσει ν’ ακούω το βήμα μου. Την επόμενη στιγμή, ο Γιάννης απομακρύνεται με θόρυβο, σωματικό και λεκτικό. Κλωτσά τον δρόμο και γρονθοκοπά τον αέρα και ξεστομίζει πράγματα που δεν λέγονται.

Εγώ συνεχίζω. Πηγαίνω τον περίπατό μου. Αλλά αυτός ο ασυνήθιστος διάλογος δεν έχει μείνει εκεί, στο πεζοδρόμιο, έξω από το σχολείο, ανάμεσα στα παιδιά. Όχι. Έχει έρθει μαζί μου. Έχει θρονιαστεί μες στο κεφάλι μου.

Πώς και μου φάνηκε ότι είχε δίκιο ο ένας; Επειδή φώναζε; Κι όμως τα άλλα παιδιά είχαν κάθε δικαίωμα να μην θέλουν ένα κακοποιητικό στοιχείο στην παρέα τους.

Αλλά μπορεί να είχε δίκιο και ο Γιάννης. Ναι. Όχι γι’ αυτό που ζητούσε από τα παιδιά: να τον δεχτούν όπως είναι, να θυμώνει και να βρίζει και να χτυπά. Όχι. Για κάτι άλλο. Ναι. Για κάτι που μάλλον ζητούσε από τον εαυτό του: να γίνει κι αυτός ένα καλό παιδί. Ναι. Να γίνει το καλό παιδί που είναι.

Ίσως, μια μέρα, να γράψω μια μεγαλύτερη ιστορία με αφορμή αυτό το γεγονός. Και τότε ο τίτλος της θα είναι: “γίνου καλό παιδί, αν σε αγαπάς πολύ”