The SAINT

Sporun çıkış aşaması, giyinme odasında bir banka eşyalarımı biraz yaymıştım. Çantalar, torbalar. Yaşlıca bir adam geldi. Kibar bir şekilde hiç yaklaşmadan ileride tarafta giyinmeye başladım. Ben de eşyalarımı topladım. Bir süre sonra arabayla çıkarken aynı adam topallayarak önümden geçti. O sırada aklıma geldi. Ama önce tekrar içeri girecek mi diye bekledim. Diğer bir kapıdan çıkmış herhalde. Girmedi. Ben de sesimi rahat duyacağı şekilde arabayla yanına geleyim dedim. Yaptım, ama o sırada o da biraz ilerlemişti tabi. Kapıyı açıp bakar mısınız diye seslendim, ama duymadı. Gideceğiniz yere bırakayım diyecektim. Yüzünde acı çeker gibi bir ifade vardı çünkü. Sonra yan tarafa döndü. Daha önce hiç dikkat etmediğim bir yol. Ben nereye gidiyor diye bakarken arkadan bir korna sesi geldi. Tamam, tamam. Hemen caddeye döndüm. Ama içime sinmediğinden ileriden dönmeye karar verdim. Çünkü empati yaptım sevgili okur, bu aralar ben de topallıyorum.

Aç paragraf: Burkulmalar hak ettiğinin onda biri kadar değer görmüyor. Öldürmeyen diğer her türlü hastalık-bozukluk-aksilik gibi. Hele yumuşak doku incinmesi denince kimse önemsemiyor. İncinmiş, zaten yumuşak. Bir özür dilersin, bir öpersin, geçer. Onun yerine ismi “bağlar çok kızdı, bağırıyor” olabilir mesela. Bunun için departmanlar oluşturulmalı, içinde uzmanlıklara ayrılmalı, aşil sakatlıkları, kırıklar, kopmalar, zorlanmalar, teşhis edilememişler. Hastanelerde hemen kapının yanında yer almalı. Bu da her yerde kocaman yazmalı ki burkulma nerede demek için danışmaya kadar bile yürünmesin. Her hastayı ortopedist-fizik tedavici ve spor hocasından oluşan bir ekip görmeli. Başka türlü olmuyor zaten. Tekinin bir anlamı olmuyor. “TUS’ta burkulma yazayım diyordum, ama çok zor diyorlar, çok kapsamlıymış, belki dirsek yazarım, o çok daha kolay.” Kapat paragraf.

İleriden döndüm. 2-2.5 dk falan geçmişti. Ama adamın girdiği yola bakınca biraz ileride gördüm. Herhalde çok yavaş yürümüş. Parkettim kenara. Girdim yola. Bir yaya yolu. Sağı dere, bir girinti yapıp suya bakan iki bank koymuşlar. Birisi de bankların karşısına vişne çürüğü kadife bir koltuk koymuş. Değişik. Devam ettim.

Adam ortada yoktu. Yol biraz ileride bitiyordu, birkaç adım sonra dönecektim. O sırada adam karşıdan gelmeye başladı. O nasıl oldu, niye önceden görmedim, bilmiyorum. Yol biraz dönüyor muydu acaba. Yanımdan geçti, ben de peşinden döndüm. Tişörtü fora etmişti. Uzunca bir boy, dinç görünse de bayağı kırışmış bir cilt, bir spor çanta, elinde teknolojik veya spor için bir iki alet. Tam topallıyordu diyemem, ama anormal içe baskıyordu. Onun getirdiği bir yürüyüş bozukluğu vardı sanki. Zaten o kadar içe basınca bilek kasları çok zorlanıyor olmalı. O da ağrı yapıyor olabilir. Adama söyleyen olsa keşke. İçe basamayacağı ayakkabılara ihtiyacı var. O sırada sinekler yapışıp duruyordu. Bu tip dere kenarlarının alamet-i farikası.

Bankların hizasına gelince yavaşladı. Eşyalarını banka koydu, ben de yanından geçtim tekrar. Adam benim tarafa doğru bakıyordu, dikkatini çekti. Hafifçe selam verdim. Ama baktım, bakmaya devam ediyor. Merak etti, giyinme odasında dikkat etmemiş bile olsa bu niye ikinci kere yanımdan geçiyor diye. Ben de dönüp iyi günler dedim hafifçe. Ondan birşey gelmedi, şüphelendi bu kim, ne, ne istiyor diye. Ben de sormaktan vazgeçmiştim. Açıklayamayacağım kadar garip olacaktı sporda gördüğümü söylemek. Durum zaten garip de bunu sadece siz ve ben biliyoruz. Zaten artık ihtiyacı var gibi de durmuyordu.

Arabaya döndüm. Uzaktan görüyordum. Oturuyordu bankta. Bir mantığa da oturtamadım. Orada napıyordu. Benim gibi meraktan oralarda dolandığını sanmam. Hep yaptığı şeyler gibiydi. Ama niye ileriye doğru gidip geri dönmüştü? Belki deniz kenarında bir banka oturacaktı, ama onlar doluydu? Daha önemlisi, nasıl bir insan? Hangi sınıftan? Yabancı olabilir mi mesela? Sanki yabancı olsa böyle gariplikleri daha kolay anlayacağız. Oysa ne farkeder. Ve sineklerden niye rahatsız olmuyordu?

Öyle bir dönemden geçiyorum ki hiç inanmayan bir arkadaşım bile ciddi ciddi kurşun döktür diyor. Kurşun döktürmek yeter mi bilmiyorum. Ben Hindistan’dan Tibet’e, oradan Afrika’ya, oradan da Haiti’ye şaman büyücülerinin peşinde gezeyim istiyorum. Bu böyle biraz kurşunun çıkarabileceği bir büyü değil. Üzerimde özel uğraşılması gerek. Birisi ağzıma canlı minik balık atıp zorla yuttursun, birisi hediye ettiğim viskiyi içip üzerime püskürsün, birisi de içtiği saykodelik otların etkisiyle başka bir aleme geçsin. Ve bir etki eden de o olsun.

Bana nazar değmemiş, bana gönderilebilecek tüm lanetler gönderilmiş. Tanrılarla bağı olan birileri şikayette bulunmuş. O bu benim departmanım değil diye şeytana ve onun taşeronlarına göndermiş. Onlar kendi taşeronlarına postalamış. Sonuçta kirli dişli bir cadının iğrenç kokulu tenceresini resmeden bir çocuğun okul ödevi olarak yaptığı gezegen simülasyonunda payıma bunlar düşmüş. Kaza üstüne kaza üstüne kaza. Sarma kaza.

“Aman sana birşey olmamış.” O zaman okey yani? Bana niye birşey oluyor durduk yerde? O kadar da değil bunların güçleri. Anca birkaç elektron ya da atom altı parçacığı etkileyebiliyorlar. No big deal.

Ama devran döner. Hem de nasıl döner. Dönmek çözüm değil. Bizi yatak paklar. Ya da o tip saçmalıklar.

Ya da alternatif bir fikre göre bunların hepsinin sorumlusu benim. Sadece benim başıma gelmiyor çünkü. Birgün bizimkilerin de başına gelir mi, aman gelmesin diyorum. Ve ertesi gün kaza. Üstüne kaza. Belki yönetebileceğimden ya da yönlendirebileceğimden büyük güçlere sahibim de farkında değilim. Kendime en ufak yararım dokunmuyor. Ama başka şehirdeki araçları touch screen gibi yönlendirebiliyorum. Yani ben Carrie’yim. Hayır, ben Carrie’yim. Ama bu gücü kendime yöneltmemeyi beceremiyorum. Dokunduğunu altına çeviren Midas laneti bu.

İşte bu. Sonuçta, kendi yaptıklarından sorumlu olmadığını bilmek çok rahatlatıcı bir fikir. Sizde doğru olmayabilir. Ama bende doğru. Kesin. Test edildi ve onaylandı. Bir kere de değil.

Bir kere olsa inanır mıydım sanıyorsunuz? Bu birisinin karşınıza çıkıp gelecekten geliyorum demesine ve sizin kanıtla dediğinde kanıtlamasına benziyor. Maç sonucu soruyorsunuz. Bilmiyor. Çünkü futbolla ilgili değilmiş. Ama onun dışında herşeyi biliyor.

Ben medyanın siyaseti ve halkın siyasete bakışını şekillendirmekteki gücünün bu ülkede hala yeterince anlaşılmadığını düşünüyorum. İleride akp’nin tarihi, ele geçirdiği medya grupları üzerinden yazılacak.

Ama tek iktidar yanlıları değil, medyanın şekillendirdikleri. Muhalif kesimin de belirleyicileri var. Mesela son bir yılda en etkili gördüğüm yayın, Halk tv’deki Şimdiki Zaman tartışma programı. Gürkan Hacır, İsmail Saymaz, Barış Yarkadaş, Elfin Tataroğlu. Bu sezon sanırım Sözcü’den bir köşe yazarı daha var (dört ulusalcı yetmemiş gibi. Ben bu kesimin muhalefet tarzını iki uçlu bıçak olarak görüyorum. Bir taraftan felaket çünkü çok kolay yönlendirilebiliyorlar. Bugün hala akp iktidardaysa ve hala o bloğun oyu +45 üzerindeyse biraz da bu yüzden.

Ama başarılı oldukları alanlar da var. İki uçlu bir bıçak. Örnek, bu hafta tarikat şeyhinin istismar ettiği çocuğun babasını bir saate yakın konuşturdular telefondan. Öyle pislikler çıktı ki tüm ülke o yayını izlese (ki diğer kanalların haberlerinde o yayını vermemeleri başlı başına bir ihanet) bir gecede ateist vb sayısı iki katına çıkar.

Sonra geceyarısı açtım tekrar. Yarkadaş çok önemli bir konuda konuşacak gibi sözü aldı. Ben bıraktığımda 5 dakika boyunca Kaftancıoğlu chp’nin tüzüğüne, parti programına karşıysa kendi partisini kursun diyordu. Sonra 12:40’ta açtım tekrar. Bu sefer Elfin Tataroğlu aynı şeyleri söylüyordu. Buna artık diyecek birşey bulamıyorum. Bu insanlar kanaat önderi diye geçiyor ve konuştukları konuya bak.

Kaftancıoğlu bu partinin son yıllarda en başarılı olmuş il başkanı. Bir de kadın olunca tüm iktidarın hedefinde. Bir defa sırf bu yüzden sahip çıkılması gereken bir isim. Sonra, Kaftancıoğlu’nun Atatürk karşıtı olduğunu mu sanıyorlar? Konu, Uluç Gürkan’ın son gerece işgüzar “niye Atatürk demiyorsunuz” sorusuna, “böyle saçma şeyler sormayın lütfen” cevabını vermemesinden ibaret.

Biraz aşağıda, yakın dönem için çok ümitli olmamak gerek derken bunu kastediyordum. Tüm dış konularda milliyetçi söyleme yenik düşen, Ayasofya için ağzını açamayan, Corona konusunda bile en fazla 1-2 ay öncesine dek sağlık bakanına başarılı diyen ve o yüzden konuyla ilgilenmekten kaçınan, hala doktor vekil ve pm üyeleri önceliğinde bir komite kurup her şehirden bilgi toplayıp en fazla iki günde bir kamuoyuna düzenli açıklama yapmayan (herşeyden önce bunu hala akıl edemeyen) ve böyle absürt konularla içiyle uğraşan bir muhalefetle ümitli olmak çok zor.

Ki daha önümüzde uğraşılması gereken dev sorunlar var, ekonomiden silahlanmaya, tarikatlardan partileşmiş devlet kurumlarına, medya holdinglerinden kafası yıkanmış toplum kesimlerine, üzerine gidilmesi gereken yolsuzluklardan resmi ihalelere, vergi reformunda eğitim devrimine, çömez yargıçlardan baştan düzenlenmesi gereken hukuk sistemine. Dev sorunlar dev beyinler gerektiriyor. Kaşıkçı kavgalarıyla uğraşırken mümkün değil.

Unutuyordum: Birkaç yıl önce Noble Dame diye çok lirik bir şarkıya rastladım, ya radyoda ya da yutüp linklerinde. Onu arayınca bulunduğu albümde Kemal diye bir şarkı çıktı. Hacıdakis yazmış tüm albümü, önce 1970’de sürgünde yaşadığı ABD’de The New York Rock&Roll Ensemble diye bir grupla albümleştirmiş. Sonra 1993’te Nikos Gatsos’un sözleri ve yeni bir yorumla ülkesinde yayınlanmış. Yunan olunca Mustafa Kemal’e yazıldığını düşünmüştüm (onlar Kemal dediği için). Onun yaşadığı dramı anlamaya çalışan bir duygusallık algılamıştım. Ama sözler binbir gece masallarında tadında. Yine de çıkış kaynağının M. Kemal olması çok mümkün. Dinleyiniz piliz: Kemal – Hadjidakis.

3 yıl önce doktora gittim. Stresli misiniz dedi. Şimdi düşünüyorum da bu çok kötü bir soru. Mesela, birkaç ay önce aynı doktor aynı soruyu sorduğunda benim normalim sanırım biraz stresli dedim. O da sorunumun bu olduğuna karar verdi. Oysa çok da stresli değilim bir süredir. Hastanın algısına bırakılmamalı bu teşhisler. Neyse, 3 yıl önce “referanduma dek bayağı stresliydim, ondan sonra geçti” gibi birşey dedim. O doktorla ondan bir süre önce de konuşmuştuk. O da abd’den gelmişti, ülkenin halinden yakınmıştık, o yüzden beni yanlış anlamayacağını düşünmüştüm. Ama adam o konuşmayı nasıl hatırlasın. Muhtemeldir ki referandum sonucuna sevindiğimi düşünmüştür.

Oysa, demek istediğim şey, referanduma dek ülkenin geleceği ile ilgili çok endişeli olduğum, referandum sonrasıysa amaan, ne olacaksa olsun moduna girdiğimdi. Bu kadar bariz bir kararı bile veremeyen bir toplum başına geleni haketmiştir zaten. Tabi bu çok kaba bir genelleme. Ona gelmeden, tabi ki o oylamada önemli usulsüzlükler döndü. Onlar olmasa kesin hayır çıkardı diyemiyorum. Benim tahminim başabaş, belki kılpayı evet. Ama %50.01’le kazanılması ile 49.99 ile kaybedilmesi arasında toplumun neyi hakettiği açısından bir fark yok. En az %70’le reddedilmesi gerekirdi. Kalanlar da “halifemiz çok yaşa”cılar, düşünmeyi reddedenler, alternatif evrenlerde yaşayanlar, her durumda saçmalayanlar, vs.

Ama bu haketme meselesinin nasıl bir genelleme olduğunu bazı insanlarla tanışınca, ya da uzaktan gözlemlediğimde görüyordu. Pırıl pırıl birçok kesimi var bu ülkenin bunları zerre haketmeyen.

Bugünlerde de böyle hissetmeye başladım. Ama önce şu: Ülkecek artık sabredecek halimiz kalmadı. Birkaç yıl önce bu kadar “akp bu seçimde kesin gitmeli” hissiyatı yoktu. Zaten ülkenin de birkaç yılı kaldıracak hali kalmadı. Ne ekonomik ne insan hakları ne bizzat hayat müdahaleleri bakımından. Ve sadece iktidarın değişmesini değil, tabi ki hesap vermelerini de istiyoruz. Biriken suçun haddi hesabı yok. Hem toplumun ders alması, aynısının ileride tekrarlanmaması için, hem yeni ve ilerideki yöneticilerin ders alması için, ama hepsinden çok, adalet hissimizin tatmin olması için. Çünkü daha önce de açıklamaya çalıştığım gibi, adalet bir histir.

Ülkenin gidişatı ileriye doğru olacak. Biz daha iletişim devrinin yansımalarını görmedik. Bugün bu devirde büyüyen gençler ve çocuklar kendiliğinden farklı yaklaşacaklar bugünki rezalete.

Ama bunlar bugünden yarına olmayacak. Birkaç yıla, hatta onyıla da olmayacak. Tabi, o sırada, erişmek istediğimiz ülkeler başka bir seviyeye geçmiş olacak. O yüzden, o seviye de yetersiz olacak. Ama bu başka bir nokta.

Ama o zaman da bütün bu suçlar çok eskide kalacak. Hatta belki de normalleşme, barışma dönemini baltayalan bir çaba olarak görülecek adalet arayışı. Geçen gün birisi, İspanyolların Franco rejimiyle hiç hesaplaşmadığını anlatıyordu. O tip bir geçiş çok mümkün. Bu da bizim gibi insanları bayağı mutsuz edecek.

Özellikle, chp’nin “aman dokunmayalım, kendi başların yıkılıyorlar” anlayışı da ümitleri azaltıyor. Ayasofya, kendi başına o kadar büyük bir hamle olmasa da insanların çok sahipsiz, yalnız hissetmesine neden oldu. İnsan içine çıkamayacak durumda olması gerekenler hergün çıkıp gülerek konuşabiliyor. Hatta bugün iki gün sonrası için müjdeden bahsedebiliyor. Bu durumda, bir sonraki seçim kesin bizim olacak, herşey iyiye gidecek ve adalet yerini bulacak beklentisini evin girişindeki saksının altına koymak lazım.

“Ülkede hiçbir şeyin hiçbir zaman istediğim gibi olmayacağını biliyorum”u kabul etmek lazım. Ama daha önemlisi adalet hissimizin kolay kolay tatmin olmayacağını bilmeliyiz. Ve bunla da yaşayabilmeliyiz. Bu dünya adaletli bir dünya değil. Arada minik parlak ışıklar tersini düşündürse de.

Simülasyonda mı yaşadığımız konusunu ilk Simpsons’ta görmüştüm. Zaten aşırı fantastik bölüm biter, kamera uzaklaşır, uzaklaşır, dünya, evren, bir çocuk bunlarla oynuyordur.

Zaten şöyle birşey var:

Yalnız, ben simülasyonda yaşadığımızı düşünmüyorum. Tüm bu yaşadıklarımız o olasılık güçlendirmekten çok zayıflatıyor. Simülasyon, gerçeğin, ona benzetilen bir model üzerinden canlandırılması. Bizim böyle bir dersimiz var bölümde. Modeli random değişkenlerle çok, diyelim 10 bin kere çalıştırıp o değişkenler hakkında fikir sahibi olmaya çalışıyorsun. Müşteri talebi, ona göre stok durumu, filan, atıyorum. O 10 bin deneme de tamamen rastgele. Para veya zar atışından bağımsız. Ama çok denemeyle ortalamaların yakalanacağı ve her türlü uç durumun (o durumlardaki sorunların) gözlemlenebileceği varsayılıyor.

Ama bizim yaşadıklarımız hiç de rastgele değil bence. Bizim yaşadıklarımız daha çok … sıkı durun … bir senaryo gibi (dağ fare doğurdu).

Bu fikri ilk geçen yıl yetiştirdim. Sanırım Ajax’ın çok etkisi oldu. Zaten Ajax’ın tüm hayatımda etkisi çok. Geçen sezondaki (2018-19) Ajax uzun zamandır gördüğüm en iyi ve en güzel takımdı. Bu kısmı ayrı bir post yapmak üzere hızlıca geçeyim. Şampiyonlar Liginde -ki söylemeye gerek var mı bilmiyorum, bu lig bir elitler ligidir, birkaç İngiliz, 3 İspanyol, 1-2 Alman ve 1-2 İtalyan aralarında oynarlar, diğerlerinden sadece 2 kere final oynayan çıktı 27 yıllık tarihinde-, evet Şampiyonlar Liginde önce Real’i, sonra Juventus’u deplasmanda yenip yarı finale çıktı. Bu sırada kaptanı 19 yaşında, yıldızı 21 yaşında. Takımın önemli kısmı da kendi akademilerinden yetişme.

Yarı finalde ilk maçta Tottenham’ı deplasmanda 1-0 yendiler. 2. maç ilk yarı 2-0 öndeler. Yani bir devrede 3 gol yemeleri gerekiyordu. Bir gün önce de olmaz denilen şey olmuştu. Liverpool, Barcelona’yı 3-0’ın rövanşında 4-0’la elemişti. Tottenham da deplasmanda bir devrede 3 gol attı. 3.sü 96. dakikada. Bunda hiç random birşey yoktu. Tamamen önceden yazılmış bir senaryo gibiydi. Çok becerili, kendisinden beklenenden çok çok fazlasını yapmış genç bir takım, tecrübesizliğinin kurbanı olur. Çok görülmüştür benzerleri.

Sonra ikinci olay ABD-İran arasında yılbaşı civarında yaşandı. Süleymani’nin öldürülmesi sonrası tüm dünya İran’ın vereceği cevabı bekledik. Oradan bir 3. dünya savaşı çıkar mıydı (bu cümlede ‘bir’ konabilir mi? olabilir bence). Sonra ABD onlara cevap verecekti. Tüm bu gerilim artışını ne engelleyebilirdi? İran’ın alakasız bir yolcu uçağını vurup mahcup olması. Bunun olasılığı nedir? Yine hiç random değil. Resmen dünyayı koruyan birileri tarafından yazılmış bir senaryo.

Üçüncüsü artık malum. Karbon salınımlarıyla dünyayı mahvederken hop bir virüs tüm üretimi durdurur. İnsanlar sonsuz bir tüketim şımarıklığı içindeyken artık evlerinden çıkamaz olurlar. Dünyayı korumak için hamle yapan uzaylılar (Dr Who?) gibi durmuyor mu? Göklerden gelen bir yazı var demeyeceğim. Ama sanki bir senaryoyu oynuyormuşuz gibi geliyor bana artık.

Sonucu belirsiz olayların sonucunu beklerken, maç da olabilir, seçim de, en ilginç, en maceralı olanın olmasını istiyorum. Hatta öyle tahmin ediyorum. İnanmayacaksınız, ama İstanbul seçimi için “ya tekrar sayım olacak ya da seçim tekrarlanacak” demiştim.

Birçok zaman da benim beklediğimden çok daha heyecanlı oluyor. Geçen Wimbledon finali mesela. Onu da Ajax gibi bu düşünceyi etkileyen ve hayal kırıklığı yaratan olaylarda saymalıydım. Tarihin gördüğü en büyük usta, tarihin muhtemelen en dinamik ve yine muhtemelen en moral üstünlüğüne sahip tenisçisiyle oynuyor. Hayranlığımızı kazanan usta 38 yaşında. Artık oynayabileceği çok fazla grand slam, özellikle Wimbledon yok. Maçı, iki tie-break hariç, hatasız oynuyor. Setler 2-2, 5. set uzadıkça uzuyor. Sonra Federer servis kırıyor. 8-7’de 40-15 öne de geçiyor. Ama o ilk servis banttan dönüyor. Banttan karşı sahaya düşse tekrarlanacak ve yine hızlı servis atabilecek. Ama yavaş servis, vs. Zaten geçmiş yıllardan gelme bir baskı var üzerinde ona karşı. Sonra servisini kırdırıyor. Wimbledon’da ilk defa uygulanan 5. set tie-break’i ve kaybediyor.

Herşey önceden belli mi acaba diyorum. Yok, bu kadercilikten farklı birşey. Biz bir tiyatro oyunu mu sahneye koyuyoruz diyorum. Bizimle eğlenen manyak bir güç mü var?

Evet, tahmin edildiği gibi uçakta hastalığı kapmamışım. Ben de o eksikliği Migros’a giderek kapatmaya çalıştım. Aynen şöyle oldu:

24 Mart’ta alışverişe gittim. Bunu der demez Sanal Market diyenler oluyor. Bunu iki nedenden hiç düşünmemiştim. Hem kendi alışverişimi yapmayı seviyorum. Eve gelmesini tembellikle özdeşleştiriyorum -hiç vakti olmayanlar hariç-. Kendin alınca rahat rahat en yeni tarihli olanı seçersin. Ayrıca, kargo elemanları çok yoğun, onlara iş çıkarmamamız gerektiğine inanıyorum. Market servisleri de benzer. Zaten kapıda muhatap olunacak, getirilen paketleri yakın zamanda birisi ellemiş olacak filan. Onun yerine gider, kısa zamanda çıkar, self-servis kasadan geçip kasiyere de yakın durmamış olurum diye düşünüyordum.

24’ünde alacaklarımı aldım. Self-servis bölüme geldim ve şok. O bölüme bakan çalışanları düzenli öksürüyordu. Hatta bunu oraya gelmeden duydum. Başka kasaya mı gitsem dedim. Ama ona uzak bir self-servis kasadan hızlıca yapmak daha kolay geldi. Pat-pat aldım, çıktım. Ama sinir oldum. Gelir gelmez twitter’dan Migros’a yazdım, birden çok yolla. Hiçbir cevap çıkmadı. Bir de üstelik, maskesi de yoktu. Çalışanların bir kısmının vardı, bir kısmının yoktu.

Aradan 10 gün kadar geçti. Hatta ondan önce, -başka evde kalan- annem birşeyler istedi, o kadını hatırlayıp Carrefour’a gittim. Ama 10 gün sonra, 3 Nisan’da unutmuştum. Annem eve dönmüştü, bir liste yaptı. Yine Migros’a gittim. Bir de orası büyük mağaza, yüksek tavan, hava akımı daha çok olur diye. Küçük marketlerde dipdibe oluyorsunuz insanlarla. Kalabalık da hiç azalmıyor. Gündüz gidiyorum, ama normal zamandan daha fazla insan oluyor. Genel olarak dışarıdaki insan sayısı da mesela Temmuz, Ağustos’ta haftaiçi gündüz dışarıda olanlardan fazla. Neyse, alacaklarımı aldım, self-servis kasa. Ve yine aynı kadın aynı yerde. Şef gibi birşey. Ve hala öksürüyor, ama daha az. Maske yine yok. Yine hızlıca işimi yaptım. Ama bu sefer bir aksilik çıktı, onunla değil de bir başkasıyla muhatap oldum bir süre. Yine sinir olup gelip yine yazdım Migros’a, yine cevap yok.

Birgün sonrası o yazdıklarıma cevaplar gelmeye başladı tanımadığım kişilerden. O mağaza karantinaya alınmış. 2 çalışanlarında çıkmış. Birisi, et reyonundaki biri. Diğerini bilmiyorum, o kadın mı. Ama değilse o kadının bulaştırdığı birisi de olabilir. Tabi ki, onun da corona olup olmadığını bilmiyorum, ama bu yaygınlıkla şüphelenmek için fazlasıyla gerekçe var. Zaten çok kötü hastalanmayan kim gidip test yaptırıyor ki? Bana en garip gelen, onun, çevresinin, iş arkadaşlarının, müdürünün, ve binlerce müşterinin bu yüzden onu uyarmaması. Cehaletin yaygın hali.

Şimdi tekrar sayıyorum 3 Nisan’dan beri. Neredeyse üç haftadır anlamsız anlamsız burnum akmaya devam ediyor. Alerjim de yoktu, bilmiyorum, yeni geliştirmiş olabilir miyim. Ya da psikolojik kendimizi hasta mı hissediyoruz, veya bu kadar içiçe oldukça ona hazırlanıyoruz. Nocebo deniyormuş buna, placebonun tersi. Saçmasapan şeyler. Özellikle bu 4. gün, hafif hastamsı hissediyorum. Neyse, bekleyeceğiz bakalım. 8-9 günde belli olmuş olur (14 gün tedbir amaçlı, kuluçka süresinin ortalaması 5-6 gün, 11-12 günden fazlası pek görünmüyor).

Pek ölüm korkum yok. Yani tabi ki var, herkeste vardır, ama başkalarından az olmalı. Ama hem anneme bulaştırmaktan korkarım hem de çok kötü bir hastalık geçirmekten. Geçen yıl bir grip geçirdim. Üç gün boyunca 39.5-40 derece. Bazen o kadar korkunçtu ki sürekli titriyorum, yerimden kalkıp birşey giyeceğim, kesinlikle yapamıyorum. Beynim kalkma emrini reddediyor, çünkü titremekten korkmuş oluyor. Kabus gibi birşeydi. Geçirenlerin birçoğu yaşadığım en kötü gripten beterdi diyor. Çok büyük kısmımız geçirmeden bir aşının yetişmesi çok zor görünüyor. O yüzden, aldığımız virüs miktarına bağlı olarak şanslı veya şanssız grupta olacağız. Neden bazılarının çok hafif, bazılarının çok ağır geçirdiği konusunda çok faktör var gibi görünüyor, ama sanırım en önemlisi alınan virüs miktarı.

Geçen hafta iki uçak yolculuğu yaptım.

Bu giriş biraz, klasik kara filmlerden D.O.A.’in (Dead on Arrival) girişine benzedi. Bir adam polis karakoluna gider ve bir cinayeti bildirmek istiyorum der. Ölen kim der polis. Ben der adam. Sonra flashback. Bu da hem tarz hem içerik (bu şartlarda bu bir parça intihar-cinayet benzeri bir eylem) olarak ona benzedi. Ama önce bir dinleyin. Bu ara, ben bitirip siz okuyana dek geçen hafta değil, evvelsi hafta olacak: 17-19 Mart.

Şubat başıydı sanırım. Bizimkiler (abimler olur) aradı. Böyle böyle bir projemiz var, sana ihtiyacımız var. Daha önceden de bahsi geçmişti bunun, benle ne alakası var demiştim. Bu sefer detaylı anlattılar, bir de ihtiyacımız var dediler. İyi dedim, yaparım. Sağlıkla ilgili bir iş, ilk olarak İstanbul’da bir toplantı olacaktı, bütün gün. Ama söyledikleri gün doğumgünüm. Yok dedim, mümkün değil. İyi, o şart değil dediler. Sonra Ankara’daki toplantıya kesin gel. Gittim Şubat sonu. O sırada gündem Rusya’yla savaşa girip girmeyeceğimizdi. Hatta akşam toplantı sonrası gittiğimiz restoran Rus büyükelçiliği ile aynı caddedeydi. Tüm caddeyi kapamışlardı, polis barikatının yanından insanları inceleyerek geçiriyorlardı. Ki o sırada Çin ve İran yıkılıyordu, bizde de olmaması mümkün değildi. Ama kimsenin zerre umrunda değildi.

Döndüm. 18-19’unda yine buluşulacaktı. 11’inde ilk vaka çıktı (söylendi). Aynı gün tüm İtalya karantinaya alındı. WHO’nun pandemi ilanı da aynı günlerdeydi. Ve o güne dek uyuyan ülke birden ama gerçekten birden uyandı konuya. Bende de stres başladı. Henüz hiçbir yer kapanmamıştı ama evde kal uyarıları başlamıştı, İtalya’dan filan duyup. Abime bir hafta önceden söyledim. Kaptım diyelim, döneceğim, annem çok riskli. İstanbul’dan da bir doktor gelecekti. Önceki toplantıyı da beraber yapmıştık. Ona söyle, internetten yapalım dedim. Sorarım dedi. Günler geçti, birşey yok. Bu sırada onların akılları kızlarının okulundaydı. Toplantı konusu kaynadı. Abime yazdım iki kere, gelecek doktorun bilet bilgilerini gönderdi. Öyle olunca sormamış bile.

Yolculuk günü yaklaştı. Stresim artıyor, uykularım kaçıyor filan. Ne yapabilirim diye düşünüyorum. Bir öncekinde izban’la gitmiştim havaalanına. Ama o da çok kalabalık, yani uçak kadar tehlikeli. Onun yerine, arabayla gideyim dedim havaalanına. Orada park ederim. Riskleri mümkün olduğunca azaltmayı planlıyorum. Arabayla mı gitsem dedim. Ama 7.5 saat. Anormal yorucu oluyor. Bir de sarsılıyorum ben. Dengem bozuluyor sanki, normalleşmem 2-3 gün alıyor. Bir gün sonra toplantı berbat olur. Niye böyle şeyler düşünmek zorunda kalıyorum diye de sinirleniyorum. Çünkü artık bunun çok yanlış bir hareket olduğunun artık herkes farkında. Kendi işim olsa kesin gitmem, ama bu durumda yakınını zorda bırakmama bağıyla bağlanmış hissediyorum.

Neyse, yolculuk sabahı. Çıkmama 1 saat filan var. Abim arıyor. Doktorun beraber geleceği yardımcısı korkmuş, o yüzden arabayla geleceklermiş. Sen de arabayla gelsene diyor bana. Sağol, benim hiç aklıma gelmemişti. Böyle durularda sinirim artıyor tabi. Çünkü işin ciddiyetinin nihayet anlaşılacağını, insanların farklı bir moda gireceğini, normal normal toplantı yapılamayacağını günler öncesinden görüyorum. Ama bunu görmek benim hiç işime yaramadığı gibi, o günler geldiğinde bir de ben zorda kalıyorum.

Arabayı bıraktım. Havaalanında bankoya yaklaşmadan check-in yaptım. Eldivenlerimi giydim, berberden aldığım (birkaç gün önce bir de berbere gittim, bir kutu maskesi vardı, al demişti) maskeyi taktım. Gözlerimi kapayıp bitmesini bekledim. Uçak da ağzına dek doluydu. Teknik lise öğrencileri vardı sanırım.

İndim. Doğru dürüst kızamadım bile abime. Üstelik, doktorun yardımcısı otelde kalmaya da korkmuş, 2 günlük toplantı 1 güne inmiş. Biliyorum yani bunları.

Doktorun yardımcısı (tam yardımcısı değil de bu projede görevli birisi) tüm gün maskeyle oturdu. Projede çalışacak genç bir kadın daha vardı, gelmedi. Üstelik, o Ankara’da ve yakın oturuyor. Arabası da var. Ama korkmuş. Sonra da istifa etmiş zaten.

Doktor dediğim kişi pek normal birisi değil. İşkolik. Bazen 7’de gidermiş işe. Akşam 11’de çıkarmış. Genç sayılır. Birkaç yıl sonra görür o. Zaten İstanbul’dan Ankara’ya gelmeleri 9. Sabah.

O fazla buluyordu dünyadaki paniği. Ama sonra kendi hastanelerinde çalışan birisi öldü. Bazı doktorlar, çalışma alanlarına göre fazla acımasız geliyor bana. İnsan hayatının kararlarına bağlı olmasının getirdiği bir mesleki deformasyon.

Toplantı sık corona bahsileriyle geçti. Zaten bir gün. Başka hiçbir şey yapmadık. Gözcüye gitmem gerekiyordu uzun bir süredir. İptal ettim tabi. Dönüşümü iki kere öne aldım. Sonraki gün bu sefer boşça bir uçakla döndüm. Yine eldivenler, maske. İki yanımda kalkışta Allah-u ekber deyip duran, telefonundan dua okuyan yaşlıca bir adam vardı. Hatta kalkışta da okuyordu. Kalkışta kullanmayın diyorlar dedim ben. Uçak modunda dedi bana. Özür diledim. Ve umreden dönmüş olmamasını diledim.

İnişte koşar gibi arabaya gittim. Islak mendiller, su filan bırakmıştım arabada. Orada sterilize olmam 20 dk kadar sürdü. Otoparkta, arabanın yanında yüzüme su çarparken geçen Rus tipli iki genç adam garip garip bakıyordu. Üzerimdekilerle arabaya oturmayayım diye kazağımı çıkardım, başka birşey giyim. Bir tek pantolonumu değiştirmedim, altıma bir örtü serdim. Ama keşke değiştirseymişim. Yolda gelirken boş bulunup bacağıma koyuyorum bir elimi. Hop, hemen ıslak mendile uzanıyorum. O elimi temizlemeye çalışıyorum. Arada o elle direksiyona değmişsem tekrar direksiyonu siliyorum -bir yandan yolda giderken. 6-7 kere oldu bu.

Eve geldim. Acil lazım birkaç şeyi alıp gerisini aynen arabada bıraktım. 4-5 gün sonra, varsa da virüsler yüz kere bozulduktan sonra aldım. Geleli 10 gün oldu şu an. Daha annemle doğru dürüst görüşmedik. Teyzemde kalıyor (teyzem 2 ay önce kalçasını kırdı, o yüzden zaten kalacaktı, ama bu kadar uzun değil). Kapıda uzakta el salladık. Ben kapıları kapalıyken birşeyler bırakıyorum, alacaksam kapalıyken alıyorum. Çünkü karşılıklı konuşmanın en tehlikeli şeylerden birisi olduğunu düşünüyorum. 2 metre bile yeterli mi, emin değilim. (WHO virüsün havada kalmadığını (airborne olmadığını) söylüyor, ama bu kadar bulaşıcı bir virüste en çok dikkat etmemiz gereken şeylerden birisi bu olmalı bence.)

Bir yandan böyle dikkat ederken, ya da dikkat etmek zorunda kalırken böyle bir risk almak zorunda kalmayı hala kabullenemiyorum. Ki şu an sadece kişisel değil, toplumsal bir sorumluluk şu an dikkat etmek. (tüm krizin tek tük olumlu sonuçlarından birisi bu). O yüzden insanlara söylemeye bile çekiniyorum. Birisi söylese kızarım açıkçası ben. Ama hey, açıklaması var.

Flashback bitti. Umarım ölmem (filmdeki gibi). Gerçi burnum akıyor arada bir anlamsız anlamsız.

Hayır, bu yazı fake or fortune üzerine değil. Gerçi, o günler de gelecek.

Washington’a ilk gittiğimde şehirle ilgili bildiğim bir numaralı şey Smithsonian müzeleriydi. Hatta bir broşürde şöyle bir ifade vardı: “Mall başka her yerde AVM anlamına gelir. Washington’daysa kongre ile Washington Monument arasındaki Smithsonian müzelerinin sıralandığı alan için kullanılır.”

Müze binaları iki taraflı sıralanırken, yok, en iyisi wiki’de bulduğum şu uydu görüntüsünü koyayım buraya:

1 Washington Monument diye geçen dikilitaş (made in Egypt değil, feyk), 7 kongre binası Capitol, diğerleri de National Gallery of Art ve botanik bahçesi hariç, Smithsonian müzeleri.

Özellikle iç turizmin gözdesi bu müzeler. En çok da, dinozor maketinden dolayı Coğrafya Müzesi ve Space Shuttle’dan dolayı Havacılık Müzesi. Ama benim esas ilgimi çeken onlar olmadı. 

Sol alttaki 15 numara Freer Gallery of Art. Onun içinden 16 numaralı Sackler Gallery’ye geçilir. İkisi de Asya sanatları üzerine. Sackler Gallery hepsi içinde, hatta tüm Washington’da en sevdiğim yerdi. Diğerler içinde bayağı geç keşfettiklerim oldu. Ama bu ikisine oralara ilk gittiğim günden beri gittim. Nasıl biliyordum diye düşündüm. Aklıma tek gelen, metro çıkışına yakın olması:) 15 yazan yerin hemen sol üstünde kalıyor metronun çıkışı.

Freer o kadar değil, ama bir koridor ve merdiven sonrası Sackler’a geçince ayrı bir dünyaya girmiş gibi olursunuz. Öncelikle, oraya pek kimse gitmediğinden kendinize bir müze yaptırmış gibi olursunuz. Sonra, ışıklandırma ve seçilen eserler, yerleştirme. Böyle huzurlu bir yer görmedim. Yerin altında olmasının da etkisi var herhalde.

Çektiğim eski resimleri bulamadım. Bunlar google’dan. Ama zaten beklentileri bu kadar artırdıktan sonra hiçbir resim yetmeyecek.

Sackler Gallery hakkında daha önce, şu sake akşamı dışında hiç yazmamış olmam ayıp. Onun girişi ile karşısındaki, bina olarak ikizi African Art binası arasında (ki ikisinin arasında bodrumdan bir geçiş de var) küçük ve çok hoş bir bahçe var. Oradaki bankları da çok severdim. İçeride kaldığından pek kimse de olmaz.

Pekiy, şimdi nereden çıktı bu? Buradan çıktı:

Onlar mıymış dedim, öyleymiş. ABD’de her yıl on binin üzerinde insanı öldüren, ağrı kesici adı altındaki uyuşturucu ilaçların en önemlilerinden OxyContin’in (oxycodone) üreticisiymiş bu aile. Mahkemede kaybetmekten korkup şirketten $10 milyar çekmişler.

Metropolitan Museum’a, Guggenheim’a, Smithsonian’a, Louvre’a, Tate Modern’e ve İngiltere’deki National Gallery’ye yüksek miktarlarda bağışlar yapmışlar. Guggenheim’ın eğitim merkezinin, Met’in antik Roma tapınağını bulunduran kanadının adı Sackler’mış. Son yıllarda ilacın neden olduğu ölümler artınca davalar ve tepkiler de artmış. Örneğin, Tufts University, bir eğitim merkezindeki Sackler adını kaldırmış. Birçok müze artık aileden bağış kabul etmeyeceklerini açıklamış. Ama iade eden yok.

Oregon senatörü Jef Meckley, Smithsonian’a mektup yazıp müzenin ismini değiştirmeleri gerektiğini söylemiş. Smithsonian’ın yeni müdürü, bunun yapılan anlaşma gereği mümkün olmadığı cevabını vermiş. Zamanında müze için $50 milyon civarında sanat eseri ve bina için de $4 milyon almışlar aileden.

Bunlar hep son haftalarda olan haberler. En son da geçen hafta, Smithsonian, Freer ve Sackler isimlerini kaldırmadan National Museum of Asian Art markası altında toplamaya karar vermiş.

Şubat’ta, Guggenheim’da düzenlenen bir protestoda onlarca kişi Sackler ailesini ve sahibi olduğu Purdue Pharma’yı protesto etmiş. Yukarı katlardan atılan kağıtlarda “Oxycontin kontrol edilmezse kötü kullanılması çok mümkün. Bu satışlarımızı nasıl etkiler” yazıyormuş. Alıntı 2007’de şirket aleyhine açılan bir davada ortaya çıkan, şirket yöneticisi ile ilacı geliştiren kişi arasındaki yazışmadan. Protestoya liderlik eden kişi de (Guggenheim’da da eserleri olan) Amerikalı fotoğraf sanatçısı ve Oxycontin bağımlılığından zorla kurtulan Nan Goldin.

Olay bu. Yukarıdaki, Sackler alesi hakkındaki ny times haberini (Zarrab habercisi) dear Klasfeld’in hesabında görmüştüm. Görünce de cevap olarak “a, bu benim Wash’da en sevdiğim müze, isminin oradan gelmesine üzüldüm” yazdım. Biri de “kendilerine prestij kazandırmak ve parak aklamak için sanatı ve yardım kuruluşlarını kullanan suçlu zenginlere kanacak kadar saf olmayın” gibi birşey yazmış. Ne alakası var ki? Benim o müzede sevdiğim şey, önündeki bahçeyi tasarlayan kişi, ona bakan bahçevanlar, en üst kattan alt kata dek sarkan ‘Ay’a Uzanan Maymunlar’ı yapan Xu Bing, onu kalıcı eser olmasına karar veren müze yöneticileri, binalar arası geçişleri tasarlayan mimarlar, iç tasarımını yapanlar, hepsinden önce, girişte duran ve salonları dolaşan şişman siyah, kadın-erkek görevliler.

Tüm sokak tiyatrocularına zaafım var. Kullanmadığım face hesabımdaki ‘arkadaşların’ önemli bir bölümü İtalyan tiyatrocular. Tüm Avrupa’da öyledir herhalde ama İtalya’da özellikle ne kadar önemli olduğunu gördüm. Bir sokak eğlencesi değil, başlı başına tiyatronun önemli bir dalı, belki de hası.

O yüzden, birkaç gün önce twitter’da takip ettiğim bir İtalyan’ın hesabında Daniele Carrasco’nun pandomim makyajlı yüzünü görünce dikkat ettim. Şili ve cinayet kelimelerini anlayabildim. Sonra konuyu öğrenmeden unuttum. Ama muğlak bir belirsizlik kaldı.

Yine o yüzden, dün (24 Kasım olurdur) birkaç çok takipçili hesapta “gözaltına alınıp tecav** ve işken** görüp öldürülmüş bulunan aktivist pandomimci” haberini görünce ben öyle olmadığını biliyormuşum gibi geldi. Ve araştırmaya başladım. Hoş, öyle olmasa da artık kendi haberini araştırmadan doğrusunu öğrenemiyorsun. Basının, önemli ölçüde sol da dahil, bittiğini düşünüyorum.

İngilizce hiçbir haber çıkmadı. Bir tane bile. İtalyanca birkaç haber çıktı (özellikle aramadım, ilk sf.da face hesapları ve İtalyanca birkaç haber çıktı -artık Türkçe haberler çıkıyor). İyi anlamadığımdan İngilizce çevirisini açtım. Türkçe’ye göre hem cümle yapısından hem verilen önemden dolayı çok daha güvenilir oluyor, Latin diller ve İngilizce arası otomatik çeviriler. Open online diye bir internet haber sitesi fact checking başlığıyla verdiği haber. Özetle, yazan kişi, ailenin avukatına ulaşmış. Avukat, kendi el yazısıyla yazılmış bir intihar notu olduğunu, gözaltına alınmadığını, otopside de bir şiddet buluntusu olmadığını anlatmış. Ailesi de yüksek olasılıkla intihar olduğunu düşünüyormuş. Ama “bu yöndeki haberler” sorusuna da “anlayın işte, yalan haberin nasıl yayıldığını” demiş. Hatta aileye devletten para aldığı suçlamaları gelmiş.

Sadece o sitede değil, Rai’nin websitesindeki bir makale de aynısını yazıyordu. Sonradan bulduğum birkaç makale daha. Hepsinin merak ettiği, bu haberin Avrupa’ya nasıl bir ay geç ve dönüştürülerek geldiğiydi.

Ben de ne yaptım? Her belasını arayan insan gibi, haberi gördüğüm üç hesaba da bunu linkiyle beraber (İngilizce açıp anlayabilecekleri bilgisiyle beraber) yazdım. Sendika62, kadın meclisleri ve kadın savunması hesapları. Üç hesaba gelen fav sayısı binin üzerindeydi o sırada. Benim yazdıklarıma gelen fav da 2 idi. Ki genelde öyle olur. Aynı durumu birkaç kez daha yaşamıştım. Görülmemeye alışkınım, hatta görüldüğümde şaşırıyorum.

Sonra Ümit Kıvanç görmüş. Konuyu pek değiştirmek istemiyorum, ama ben erken gençlik dönemimden beri severim kendisini. YAE’cilikten dolayı tepki gösterenler oluyor kendisine. Ben acaba birçok kişiyi aynı sepete atıp hata mı yapıyoruz diyorum. Ya da o dönemi yakından takip etmediğim için bilemiyorum. Neyse, o rt’leyince biraz yayılmış.

Ama her yayılma ile ıyy etkisi de geliyor. Ya da allah kahretmesin bu ülkeyi etkisi.

Birisi “gözaltına alınmış, tecav** ve işken** gördüğü ortaya çıkmış” yazdı. (Varsa eski okurlar bilir, bu kelimeler, o kelimeleri barındıran çeşitli kombinasyonlarla arama yapanlar gelmesin diye sansürlü). Ben de yine okuduklarımı açıkladım. Şili haberlerini düzenli takip ettiğini yazan birisiymiş. Bu haberin güvenilir hiçbir haber ajansında veya gazetede, sitede olmadığını yazdım. Aldığım cevaplar “şilili bir milliyetçi falan mısınız siz”, “şili polisine bağlılığınız çok etkileyici”, “ama tamam haklısın sen şilili kardeşim.. ülkenin polislerine iftira attık biz”. Gördüğüm dört kaynağı da yazdım, iki kere. Farketmedi. Hani kaynağın, kaynağını göremedim deyip blokladı.

Herhangi birinin saçmalamaları üzerinde durmam (gerçi dururum da neyse) sonradan gördüm, bu şahıs Cumhuriyet yazarıymış, Mustafa Kemal Erdemol. Bu basın için ölür müsün, öldürür müsün?

Birkaç yıldır sürekli söylediğim şey: bizde tek sorun, haysiyetsiz yandaş basın değil. Habercilik denen şey can çekişiyor. Sol da bundan pek de muaf değil. Bu konuda, bu araştırmaları yaptığım sırada tek gördüğüm haber sendika.org’un sitesindeydi. Tek kaynak da bir tweet. Daha sonra Evrensel’in haberini gördüm. Bir gün sonra, bugün de Birgün haberleştirdi. Hepsi aynı ifadeleri tekrarlayarak. Yine bugün sendika.org’un haberi Şili’li Feminist Avukatlar hesabının yazdıklarına da yer vermiş:

Bu ifadeler şu tivit zincirinden. Özet, soruşturmanın sürdüğü, olayda bir başka kişinin dahlinin görünmediği, intiharın ağırlık kazandığı, şiddet unsurlarına rastlanmadığı. Bu ifadelerin varlığına rağmen, en azından bunları da yazmadan haber yapmak nedir? Niye sendika’nın yazdığını diğerleri yazamıyor? Gerçekten kaçarak iyi bir sonuca ulaşılır mı?

Soruların cevapları fake news’ün nasıl yayıldığının da cevapları. 1. araştırmayıcılık, 2. haber seçme, 3. geri dönmeme. Bunlardan 2 bana önemli geliyor. Herhangi bir haberde mağduriyet arıyor tüm taraflar. Hatta içten içe kötü birşeylerin olmasını istiyor ki buradan argüman üretsin, karşı tarafa kızsın ve kendi haklılığı perçinlensin. Herşey bu, kendi kendinle çelişmekten korkmakta gizli.

___________

Bir de işin benim için daha önemli bir tarafı var. Daha 1-2 gün önce düşünmüştüm. Kalmak mı, gitmek mi tartışmasının gözden kaçırdığı birşey var. “Gider miyim, bu ülke benim, kuvva-i milliyeciler gitmiş mi”ciler onu kaçırıyor. Bu tarafın, üzerinde birleşilmiş ve çözüme odaklı bir yapısı yok. Chp başkanlık dedikodularında da gördük işte. Biz çözümü, ileriye dönük düşünmeyi, plan yapıp sonuç almayı değil, birbirimizle uğraşmayı seviyoruz (yoksa, zaten bu halde olmazdık). Bu durumda, denklem kalıp da kendini bitirmek mi, gidip hayatını yaşamaya-kurmaya çalışmak mı oluyor.