ΕΡΩΤΑΣ

Δεν λέγεται έρωτας αυτό που νιώθω, αυτό που νιώθουμε, για την ομάδα. Σίγουρα είναι καψούρα, ψώνιο, μεθύσι, εμμονή, καύλα. Αλλά ο έρωτας, φιλαράκο, μου φαίνεται πως είναι άλλο πράγμα. Δεν δέχεσαι να μοιραστείς με κανέναν το αντικείμενο του πόθου σου, το θέλεις μονάχα για πάρτη σου. Προτιμάς να δυστυχήσει παρά να το χαίρεται και κάποιος άλλος. Όχι, δεν είναι έρωτας αυτό το πράγμα, είναι κάτι ανώτερο, είναι λατρεία. (σελ. 19)

Το πιο ωραίο τριφύλλι, αυτό που με αντιπροσωπεύει πλήρως και μπορεί να εκφράσει τα υπέρτατα βιώματά μου, το έχει φιλοτεχνήσει ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, ο Διαμαντής Αϊδίνης (όχι Αϊδινίου, Αϊδίνης είπα). Ένα μεγάλο τσίγκινο τριφύλλι σε σκούρο πράσινο χρώμα, τρισδιάστατο, με ακανόνιστο φινίρισμα που το κάνει συνεχώς σαν να πάλλει. Και στη μέση καρφωμένο, πολύ βαθιά, σαν βέλος ή σαν επουράνιο γκολ, στη μέση του τριφυλλιού καρφωμένο πολύ βαθιά, μέχρι τη λαβή, ένα μαχαίρι. (σελ. 28-29)

 Μην περιμένετε σ’ αυτό το βιβλίο κουτσομπολιά, ούτε απόρρητο παρασκήνιο, ούτε εμβριθείς τεχνικές αναλύσεις. Αναζητήστε τα κίνητρά του αλλού: στην ποίηση που περικλείει μια τρίπλα, στην κοροϊδία που ενέχουν τα δημοσιεύματα των αθλητικών εφημερίδων για τις επερχόμενες σπουδαίες μεταγραφές, στην αλλοτρίωση που συνεπάγεται το γεγονός ότι αγαπάς μια ομάδα που όμως ανήκει σε κάποιον άλλο και είναι έρμαιο των διαθέσεων και της προσωπικής στρατηγικής του, σ’ αυτό το κοντράστ αγάπης και συμφέροντος, αφοσίωσης και εκμετάλλευσης. (σελ. 47)

Και τότε φτάνουμε να γράψουμε ακόμα και βιβλίο, να πούμε τον καημό μας, να στηλιτεύσουμε τα κακώς κείμενα, να συνεχίσουμε τη μάχη της κερκίδας -και των χαρακωμάτων- με άλλα μέσα, με τον τρόπο του Μεσσάρη, του Λινοξυλάκη και του Λουκανίδη που δεν τους προλάβαμε, με την καλλιτεχνία του Δομάζου, του Γραμμού και του Ελευθεράκη που ήταν και παραμένουν τα ανυπέρβλητα πρότυπα, τα αρχέγονα ίχνη, οι ανεξίτηλες χαρακιές στο αθλητικό τμήμα του εγκεφάλου μας. (σελ. 19)