ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ: ΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ, ΚΑΤΑΡΑ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ

Στο χώρο της πάλαι ποτέ Αμερικάνικης Βάσης, στο Κορορέμι/Ξηρόρεμα, στην ευρύτερη περιοχή του Ήμερου Τόπου, στο βορειοδυτικότερο άκρο του Δήμου Ασπροπύργου, η Πολιτεία προτίθεται να δημιουργήσει μια δομή Σωφρονιστικού Καταστήματος για μεταφορά των Φυλακών Κορυδαλλού. Η προοπτική είναι η ΜΟΝΗ ΥΠΑΡΚΤΗ αυτή τη στιγμή, χωρίς κάποια εναλλακτική. Στις φωτογραφίες και στα βίντεο βλέπετε τις καταστάσεις που βιώνουμε κατά τη διάρκεια της χειμερινής περιόδου για πρόσβαση στη κεντρική οδική αρτηρία της περιοχής, τα φερτά υλικά που «κατεβαίνουν» ΣΕ ΚΑΘΕ νεροποντή, υποβάλλοντας σε δοκιμασία λάστιχα οχημάτων και ανθρώπινα νεύρα και το χάος που επικρατεί ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ στη διασταύρωση των Λεωφόρων ΝΑΤΟ και Ζωοδόχου Πηγής, αφού «όποιος πρόλαβε τον κύριο είδε»! Κάτοικοι που μεταφέρουν τα παιδιά τους στα σχολεία παίζουμε τη ζωή μας και την περιουσία μας κορώνα-γράμματα, προσπαθώντας να περάσουμε έναν δρόμο με Όριο Ταχύτητας τα 50 Χλμ/ώρα και που αυτοί που κινούνται σ’ αυτόν θεωρούν Ταχείας Κυκλοφορίας! Λόγω των αντισταθμιστικών ωφελημάτων που ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ μια τέτοια δομή απαιτεί, αυτά τα προβλήματα θα λυθούν! Ο προβληματισμός εγείρεται από τη «πρεμούρα» στον Μητροπολιτικό Ασπρόπυργο…  

Χάρτης της περιοχής με σήμανση του χώρου των Φυλακών

Ιστορικά, η περιοχή ανήκε στον Δήμο Φυλής (Χασιά) και ανταλλάχτηκε με μια περιοχή κοντά στη Μαύρη Ώρα (περίπου, εκεί που βρίσκεται το πρώτο τούνελ της Αττικής Οδού από Δυσμάς…) πριν αρκετά χρόνια και ανήκε στον Ασπρόπυργο. Αυτό λένε οι παλιοί και δεν έχω λόγους να τους αμφισβητήσω. Μου ακούγεται «περίεργο» ο Μητροπολιτικός Ασπρόπυργος να διαμαρτύρεται για τις Φυλακές, όντας περίπου 11-12 Km μακριά! Πολλοί απ’ αυτούς που διαμαρτύρονται δεν ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ καν που είναι και ΚΥΡΙΩΣ τι προβλήματα αντιμετωπίζει η περιοχή. Δεν μπορώ να καταλάβω προς τι η διαμαρτυρία; θα χάσει κάτι ο Ασπρόπυργος; ή θα πάθει κάτι ο Ασπρόπυργος; έπαθε κάτι ο Κορυδαλλός τόσα χρόνια με τις φυλακές; έπαθε κάτι η Άμφισσα, το Λιδωρίκι ή το Γαλαξίδι με τις φυλακές Μαλανδρίνου; έπαθαν κάτι τα Τρίκαλα, η καλύτερη από πλευράς διαμονής πόλη στην Ελλάδα με τις φυλακές; έπαθε κάτι η οποιαδήποτε περιοχή που έχει φυλακές; Αντίθετα, φρονώ ότι θα «πήξουμε» στα δικηγορικά γραφεία, τους χώρους -πολυτελούς- εστίασης, ανεφοδιασμού καυσίμων και άλλων δραστηριοτήτων.

[…] τις καταστάσεις που βιώνουμε κατά τη διάρκεια της χειμερινής περιόδου για πρόσβαση στη κεντρική οδική αρτηρία της περιοχής [...]

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί ΕΜΕΙΣ, ΕΔΩ στον Ήμερο Τόπο να είμαστε εναντίον των φυλακών; μία περιοχή η οποία σίγουρα -ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ- θα αναβαθμιστεί, θα αναβαθμιστούν οι δρόμοι, οι κεντρικές αρτηρίες, οι (ανύπαρκτες…) τώρα συγκοινωνίες και ίσως θα αναβαθμιστούν και κάποιες υποδομές! Ο προβληματισμός είναι για τα αντισταθμιστικά, τα όποια ΠΡΕΠΕΙ να αφορούν ΠΡΩΤΑ την περιοχή μας και ΜΕΤΑ τον υπόλοιπο Ασπρόπυργο! Αφού ανήκουμε στο Δήμο Ασπροπύργου, ΠΡΩΤΑ η πολιτεία και ο Δήμος θα μεριμνήσουν να γίνουνε αυτά που ΠΡΕΠΕΙ να γίνουνε ΕΔΩ και ΜΕΤΑ οπουδήποτε αλλού! Οι συμπατριώτες μου, απ' ό,τι καταλαβαίνω, θέλουν να μεγαλώσει η δύναμη του αστυνομικού τμήματος Ασπροπύργου συν τα οποιαδήποτε άλλα καρπωθούν! Και ρωτάω εγώ; Γιατί να μη μεγαλώσει και τις Ελευσίνας; γιατί να μη μεγαλώσει και της Μάνδρας; σε παρόμοιες αποστάσεις βρίσκονται κι αυτοί! Έχει κάτι ιδιαίτερο ο Ασπρόπυργος που «τραβάει» τους παράνομους; 

https://youtu.be/EGNhnCTHsvQ 

Τόσο βλάκες είναι οι οποιοιδήποτε παράνομοι που ΠΙΘΑΝΑ θα δραπετεύσουν από τις φυλακές να πάνε μόνο στον Ασπρόπυργο ή μήπως φοβούνται για τίποτα ελικόπτερα στυλ Αφών Παλαιοκώστα να πετάνε πάνω από τις φυλακές και να γίνονται αποδράσεις; να θυμίσω εδώ ότι όταν φτιάχνονται Φυλακές ΔΕ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ποιοι θα δραπετεύσουν! Είναι όπως το αυτοκίνητο που όταν το αγοράσεις ΔΕΝ σκέφτεσαι πώς θα τρακάρεις, παρά ονειρεύεσαι το ταξίδια και τις βόλτες που θα κάνεις!...  Για να μην επικαλεστώ άλλους λόγους, δηλαδή να ΜΗ γίνουν οι φυλακές εδώ και ξαφνικά σε μελλοντικό χρόνο να δούμε τις φυλακές να γίνονται ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ στον Ασπρόπυργο, αλλά σε πιο «κοντινά» και πιο «βολικά» στη πόλη κτήματα και εκτάσεις! Εδώ έχουμε γεμίσει από αποθηκευτικούς χώρους και άλλου είδους δραστηριότητες ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΟΥΝΗΘΗΚΕ ΦΥΛΛΟ!... 

[...] τα φερτά υλικά που «κατεβαίνουν» ΣΕ ΚΑΘΕ νεροποντή, υποβάλλοντας σε δοκιμασία λάστιχα οχημάτων και ανθρώπινα νεύρα [...] (η κατάσταση που βλέπετε έχει ωραιοποιηθεί γιατί ΕΤΥΧΕ ένας καλός μας γείτονας να μεριμνήσει για τον καθαρισμό του δρόμου με τη μπουλντόζα!...)

Εν πάση περιπτώσει, εμένα το πρόβλημά μου είναι τα αντισταθμιστικά, τα οποία ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΩΤΑ να αφορούν την περιοχή του Ήμερου Τόπου και μετά οποιονδήποτε άλλον! Αυτό πιστεύω και αυτό λέω! Δεν μπορεί, δεν γίνεται να πάρουν τα αντισταθμιστικά περιοχές πού βρίσκονται 11-12 και πλέον Χλμ. μακριά από το τόπο που θα γίνουν οι φυλακές ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΗΚΑΝ ΠΟΤΕ γι’ αυτόν! Τα αστυνομικά τμήματα κάθε γειτονικής πόλης να παραμείνουν αστυνομικά τμήματα της κάθε γειτονικής πόλης και εδώ θα δημιουργηθεί ένα αστυνομικό τμήμα του Ήμερου Τόπου! Δεν καταλαβαίνω! Σε τι αντιδρούν; στο να ΜΗ γίνουν οι φυλακές. Και τι να γίνει; Η ΜΟΝΗ ΥΠΑΡΚΤΗ πρόταση που αφορά μάλιστα ΚΡΑΤΙΚΗ έκταση λέει: «Φυλακές»! Να ΜΗ γίνουν οι Φυλακές. Να μείνει έτσι δηλαδή; ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΤΕ ΤΗ ΘΕΣΗ ΣΑΣ ΟΛΟΙ! Όχι τίποτε άλλο; Για να ξέρουμε ποιον θα «κυνηγάμε» μετά εμείς οι κάτοικοι του Ήμερου Τόπου!

https://youtu.be/Xpfg8aqrWKc  

Ο Μητροπολιτικός Ασπρόπυργος δεν θα χάσει ΤΊΠΟΤΕ ΑΠΟΛΎΤΩΣ. Εμείς όμως εδώ θα έχουμε χάσει  μια μεγάλη ευκαιρία να διορθώσουμε αρκετά πράγματα. Για ποιες εναλλακτικές μιλάμε; ας γίνει Πάρκο Αναψυχής και Αθλητισμού… ας το πάρει το Υπουργείο Συγκοινωνιών και να φτιάξει ένα Κέντρο Κυκλοφοριακής Αγωγής και να εξετάζονται εδώ όλοι οι υποψήφιοι οδηγοί… ας το πάρει το Υπουργείο Πολιτισμού και να δημιουργήσει ένα «Μουσείο Εξάρτησης της Χώρας»… ας γίνει Πανεπιστήμιο με ειδίκευση στη Διαχείριση Προσωπικού και τη Διοίκηση Επιχειρήσεων ή Πολυτεχνείο με ειδικότητες μάλιστα στη Μηχανική, τη Μεταλλουργία, τη Διύλιση Πετρελαίου και το Περιβάλλον! Τόσες βιομηχανίες έχει για μετεκπαίδευση το ELDORADO της Ελλάδας, που όταν επιλέχτηκε να γίνει τέτοιο βγάλαμε το σκασμό! Ας γίνει οτιδήποτε θέλει να γίνει αλλά ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ απαιτούνται και διάφορες υποδομές που θα αφορούν τον τόπο που θα φιλοξενήσει τις Φυλακές και ΚΥΡΙΩΣ αυτόν! 

[...] και το χάος που επικρατεί ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ στη διασταύρωση των Λεωφόρων ΝΑΤΟ και Ζωοδόχου Πηγής, αφού «όποιος πρόλαβε τον κύριο είδε»! [...] (στη συγκεκριμένη περίπτωση, 2 αδέλφια -αγόρι και κορίτσι, ορφανά, την πήγαινε στη δουλειά της- τη γλύτωσαν γιατί ο νεαρός που οδηγούσε αντιλήφθηκε γρήγορα τον κίνδυνο)

Εάν η απόφαση της Πολιτείας για τη δημιουργία του «Σωφρονιστικού Καταστήματος Ασπροπύργου» είναι ήδη ειλημμένη και δεν επιδέχεται αλλαγής, τότε:

1. Τα αντισταθμιστικά οφέλη πρέπει να είναι ΠΟΛΛΑ και ΜΕΓΑΛΑ.
2. Εκ των πραγμάτων αυτά ΠΡΕΠΕΙ να αφορούν ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ την περιοχή του Ήμερου Τόπου. Όχι αόριστες εξαγγελίες αλλά δεσμευτικές, κοστολογημένες και άμεσα υλοποιήσιμες παρεμβάσεις, σύμφωνα με τις αρχές της δημόσιας διοίκησης και της αναλογικής επιβάρυνσης. Και πρέπει να αφορούν κατά προτεραιότητα τον Ήμερο Τόπο, διότι ΕΔΩ θα γίνει η εγκατάσταση, ΕΔΩ θα υπάρξει η άμεση επιβάρυνση, ΕΔΩ απαιτείται ασφάλεια, συγκοινωνία και ΥΠΟΔΟΜΈΣ. Ο Ασπρόπυργος βρίσκεται 11-12 Χλμ. μακριά, η Ελευσίνα και η Μάνδρα σε παρόμοιες αποστάσεις. Ώρες είναι να βγουν και να διεκδικούν κι αυτοί αντισταθμιστικά... 

Ο Δήμος Ασπροπύργου ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να ΑΠΑΙΤΉΣΕΙ τα απολύτως λογικά και αυτονόητα αντισταθμιστικά:

1. Δημιουργία πλήρως στελεχωμένου Αστυνομικού Τμήματος ή Υποδιεύθυνσης στον Ήμερο Τόπο. Με ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ επιχειρησιακή ευθύνη για την περιοχή και για την εποπτεία-ασφάλεια της νέας δομής. Είναι θεσμικά αναγκαίο σύμφωνα με την αρχή της τοπικής αστυνόμευσης και της εγγύτητας κινδύνου.
2. Ενίσχυση δημόσιας τάξης και καθημερινής αστυνόμευσης. Για ουσιαστική ασφάλεια των οικογενειών και όχι απλώς θεωρητικές εξαγγελίες.
3. Δημιουργία της «Εξόδου 3» (Αγίου Λουκά) της Αττικής Οδού. Για πρόσβαση, αποσυμφόρηση κυκλοφορίας και εξυπηρέτηση των υπηρεσιών ασφαλείας.
4. Θεσμοθέτηση Λεωφορειακής Γραμμής «Φυλακές – Προαστιακός – Ασπρόπυργος» με τουλάχιστον ωριαία δρομολόγια.
5. Πλήρη αναβάθμιση του υφιστάμενου οδικού δικτύου, του φωτισμού και της καθαριότητας για το ΣΥΝΟΛΟ της περιοχής και όχι μόνο για τους χώρους που επηρεάζουν άμεσα την λειτουργία των φυλακών. Σε ΟΛΗ την περιοχή, με σαφή χρονοδιάγραμμα υλοποίησης.
6. Δεν είναι παράλογο να απαιτηθούν ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΕΣ κοινωνικές υποδομές. Πλατείες, παιδικές χαρές, αθλητικοί χώροι, πράσινο, κοινωφελείς εγκαταστάσεις. Βασικές απαιτήσεις για την ποιότητα ζωής των κατοίκων, που οφείλουν να ενσωματωθούν σε κάθε σχέδιο χωροθέτησης μεγάλης δομής. 
7. Ορθολογική χωροθέτηση και εξυγίανση προβληματικών περιοχών με οργανωμένο κρατικό σχεδιασμό.

Το ζήτημα ΔΕΝ είναι οι φυλακές από μόνες ΤΟΥΣ. 

Καμία πόλη που φιλοξενεί σωφρονιστικό κατάστημα δεν ΚΑΤΑΣΤΡΆΦΗΚΕ. Όμως καμία πόλη δεν έμεινε χωρίς αντισταθμιστικά οφέλη. Αυτό που μας αφορά είναι η δικαιοσύνη, η αναλογικότητα και η προστασία της καθημερινότητάς μας. 

Δεν μπορεί να δημιουργηθεί μια τόσο κρίσιμη δομή χωρίς σαφές, δεσμευτικό και κοστολογημένο πακέτο αντισταθμιστικών, το οποίο θα υλοποιηθεί πριν ή παράλληλα με το έργο.

• Όχι λόγια αλλά έργα.
• Όχι υποσχέσεις αλλά δεσμεύσεις.

Δικαιούμαστε εφόσον γίνει αυτό το έργο:

✔ Ασφάλεια

✔ Υποδομές

✔ Ποιότητα ζωής

✔ Σεβασμό στον τόπο όπου ζούμε και μεγαλώνουμε τις οικογένειές μας! 

ΠΡΩΤΑ Ο ΗΜΕΡΟΣ ΤΟΠΟΣ!

Ομότιτλο Άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα "Ο ΓΑΤΟΣ" 

Τα εκατό βήματα

Ήταν 9 Μαΐου του 1978 όταν το άψυχο σώμα του πρώην Ιταλού Πρωθυπουργού Άλντο Μόρο εντοπιζόταν στο πορτ-μπαγκάζ ενός κόκκινου Renault 4 στην οδό Caetani στη Ρώμη, στο μέσο της απόστασης μεταξύ των γραφείων του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCI) και των Χριστιανοδημοκρατών (DC). Ήταν ο τραγικός επίλογος της απαγωγής του Μόρο από την τρομοκρατική οργάνωση «Ερυθρές Ταξιαρχίες» (Brigate Rosse), που είχε διαρκέσει σχεδόν δύο μήνες και σημάδεψε την ταραγμένη δεκαετία του 1970 στην Ιταλία, η οποία βρισκόταν ήδη στη δίνη των «Χρόνων του Μολυβιού» (Anni di Piombo).

I CENTO PASSI - olio su tela, cm 100x70, 2012 - dedicato a PEPPINO IMPASTATO

Όλα είχαν ξεκινήσει στις 16 Μαρτίου 1978. Γύρω στις 9 το πρωί δύο αυτοκίνητα έβγαιναν από την οικία του Μόρο. Στο ένα επέβαινε ο Μόρο, στο άλλο η προσωπική του φρουρά αποτελούμενη από πέντε σωματοφύλακες. Κατευθύνονταν στη Βουλή των Αντιπροσώπων (Camera dei Deputati), το ένα από τα δύο νομοθετικά σώματα στην Ιταλία, όπου θα συζητούνταν η συγκρότηση κυβέρνησης υπό τον Τζούλιο Αντρεότι (Giulio Andreotti) με τη συμμετοχή του PCI υπό τον Ενρίκο Μπερλινγκουέρ (Enrico Berlinguer). Ήταν το αποκορύφωμα του λεγόμενου «Ιστορικού Συμβιβασμού»(Compromesso storico) μεταξύ των Κομμουνιστών και των Χριστιανοδημοκρατών, μία σύζευξη δυνάμεων στην Ιταλία χωρίς ιστορικό προηγούμενο στη μεταπολεμική ιστορία της Γηραιάς Ηπείρου. Και η παραδοξότητα του εγχειρήματος αυτού δεν άφηνε αδιάφορη καμία πλευρά στα δύο στρατόπεδα του Ψυχρού Πολέμου.

Καθοδόν για τη Βουλή, στην οδό Mario Fani, δύο αυτοκίνητα μπλόκαραν το δρόμο στα δύο αυτοκίνητα του Μόρο. Δώδεκα μέλη των Ερυθρών Ταξιαρχιών, φορώντας στολές της Alitalia, πετάχτηκαν στο δρόμο και γάζωσαν τους σωματοφύλακες του Μόρο με 91 σφαίρες. Μάλιστα, για να είναι σίγουροι ότι τα θύματά τους ήταν νεκροί, έριχναν τη χαριστική βολή στο κεφάλι καθενός εκ των πέντε σωματοφυλάκων.

Ο πρώην πρωθυπουργός δεν τραυματίστηκε. Απήχθη από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και κρατήθηκε όμηρος για 55 μέρες. Οι τρομοκράτες απαιτούσαν την απελευθέρωση 13 συντρόφων τους. Η ιταλική κυβέρνηση αρνήθηκε να διαπραγματευτεί με τους απαγωγείς. Ο Μόρο, πιθανότατα καθ' υπόδειξη των απαγωγέων του, έγραψε και απέστειλε πλήθος επιστολών τόσο στον Πάπα Παύλο τον 6^ο όσο και στον Αντρεότι, στον οποίο και απευθύνει ιδιαιτέρως σκληρές κουβέντες. Οι επιστολές αυτές έγιναν γνωστές δέκα χρόνια μετά την απαγωγή και τη δολοφονία του Μόρο και δημοσιεύτηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

[...] το άψυχο σώμα του πρώην Ιταλού Πρωθυπουργού Άλντο Μόρο εντοπιζόταν στο πορτ-μπαγκάζ ενός κόκκινου Renault 4, δολοφονημένος από τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» μετά από δίμηνη σχεδόν ομηρία.

Τελικά, στις 9 Μαΐου, μετά από τηλεφώνημα στα κεντρικά γραφεία των Χριστιανοδημοκρατών, όπου δίνονται σχετικές πληροφορίες από τους απαγωγείς, εντοπίζεται το κόκκινο Renault 4 με τον νεκρό Μόρο. Είχε δολοφονηθεί από τον Μάριο Μορέττι (Mario Moretti), ηγετικό στέλεχος των Ερυθρών Ταξιαρχιών, όταν κατέστη πλέον σαφές ότι η ιταλική κυβέρνηση δεν επρόκειτο να ενδώσει στις αξιώσεις των απαγωγέων.

Οι φυσικοί αυτουργοί της απαγωγής και της δολοφονίας Μόρο έγιναν αμέσως γνωστοί. Ωστόσο, οι θεωρίες (συνωμοσίας;) σχετικά με το ποιοι κινούσαν τα νήματα παρασκηνιακά είναι πολλές. Το πείραμα του Ευρωκομμουνισμού στην Ιταλία είχε δυσαρεστήσει πολλούς και η δολοφονία Μόρο απεδείχθη πως ήταν το μοιραίο χτύπημα σε αυτή την προσπάθεια ανάδειξης ενός Τρίτου Δρόμου για τον Σοσιαλισμό.

Η ιστορία δολοφονίας του Μόρο είναι αρκετά γνωστή. Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι την ίδια μέρα, στις 9 Μαΐου 1978, μία άλλη δολοφονία στη Σικελία, έμελλε να σημαδέψει το κίνημα εναντίον της Μαφίας και να αναδείξει το θύμα σε έναν από τους σύγχρονους ήρωες της Ιταλίας. Και το όνομα αυτού Πεπίνο Ιμπαστάτο (Peppino Impastato)!

O Πεπίνο γεννήθηκε το 1948 στο Τσίνιζι (Cinisi), μία κωμόπολη κοντά στο Παλέρμο. Ο πατέρας του Λουίτζι ήταν στενός φίλος του αρχηγού της τοπικής Μαφίας Γκαετάνο Μπανταλαμέντι (Gaetano Badalamenti), ενώ ο κουνιάδος του Λουίτζι και θείος του Πεπίνο, Τζέζαρε Μαντσέλα (Cesare Manzella) ήταν επίσης μέλος της τοπικής Μαφίας και είχε δολοφονηθεί όταν το αυτοκίνητό του ανατινάχτηκε το 1963. Ο Πεπίνο είχε έρθει σε σφοδρή σύγκρουση με τον πατέρα του λόγω ακριβώς της δραστηριότητας του τελευταίου και η άγρια δολοφονία του Μαντσέλα είχε τεράστιο αντίκτυπο στον τότε έφηβο Πεπίνο, ο οποίος -όπως δήλωσε ο αδερφός του σε συνέντευξή του το 2004- τότε αποφάσισε να επιδοθεί σε έναν αγώνα μέχρι τέλους εναντίον της Μαφίας.

Το σημαντικότερο επίτευγμά του ήταν η ίδρυση του «Radio Aut» (Ράδιο Βοήθεια), ενός ραδιοφωνικού σταθμού όπου ο Πεπίνο καλούσε το λαό του Τσίνιζι να αντιταχθεί στη Μαφία. 

Ο Πεπίνο οργανώθηκε στις τάξεις ενός μικρού αριστερού κόμματος, το PSIUP (Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Προλεταριακής Ενότητας). Το 1975, μαζί με άλλους ομοϊδεάτες του, συγκρότησε μια ομάδα, η οποία διοργάνωνε διάφορες πολιτισμικές εκδηλώσεις (ταινίες, θέατρο, μουσικές παραστάσεις και πολιτικές συζητήσεις), ώστε να επιτύχει μια ιδεολογική αφύπνιση των κατοίκων στο Τσίνιζι εναντίον της εξουσίας της Μαφίας. Το σημαντικότερο επίτευγμά του ήταν η ίδρυση του «Radio Aut» (Ράδιο Βοήθεια), ενός ραδιοφωνικού σταθμού όπου ο Πεπίνο, με αρκετή δόση χιούμορ, ειρωνείας και σαρκασμού, εξέθετε τις διάφορες «δραστηριότητες» του Μπανταλαμέντι, καλώντας το λαό του Τσίνιζι να αντιταχθεί στη Μαφία. Οι τοπικές αρχές θεωρούσαν των Πεπίνο ταραχοποιό στοιχείο, που έθετε σε κίνδυνο την ηρεμία στο Τσίνιζι, την οποία εξασφάλιζε ο «καθόλα αξιοσέβαστος» Μπανταλαμέντι. Ο Πεπίνο δεν άργησε να μπει στο μάτι της Μαφίας. Ο πατέρας του προσπάθησε επανειλημμένως να πείσει τον Μπανταλαμέντι να μην πειράξει το γιο του. Τελικά ο πατέρας του πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1977.

Το 1978 ο Πεπίνο κατέβηκε στις τοπικές εκλογές της 14^ης Μαΐου με το ακροαριστερό κόμμα «Democrazia Proletaria» (Προλεταριακή Δημοκρατία). Τη νύχτα της 8^ης Μαΐου, ο Πεπίνο ξυλοκοπείται άγρια από τρία μέλη της Μαφίας, τα οποία τον δένουν στις ράγες του τρένου, τοποθετούν κάτω από το σώμα του τέσσερα κιλά TNT και τον ανατινάσσουν. Η ομοιότητα της εκτέλεσης του Πεπίνο με εκείνη του Μαντσέλα το 1963 δεν ήταν τυχαία.

Ο θάνατος του Πεπίνο αντιμετωπίστηκε από τις αρχές ως τυχαίος θάνατος, ο οποίος επήλθε κατά την προσπάθεια του να ανατινάξει τις ράγες στη σιδηροδρομική γραμμή Παλέρμο-Τράπανι ως μέρος της υποτιθέμενης «τρομοκρατικής» δραστηριότητάς του. Για χρόνια, και παρά τις προσπάθειες των συγγενών και φίλων του Πεπίνο να αποκαλυφθεί η αλήθεια, η υπόθεση παρέμενε στο αρχείο. Τελικά, το 1997 ανεσύρθη από το αρχείο και μόλις το 2001 καταδικάστηκε ως φυσικός αυτουργός της δολοφονίας του Πεπίνο ο μαφιόζος Βίτο Παλάτζολο (Vito Palazzolo), ενώ ο Μπανταλαμέντι καταδικάστηκε ως ηθικός αυτουργός της δολοφονίας.

Peppino Impastato (impegno politico) (foto da Casa Memoria) 

Το 2000 βγήκε η ταινία «I Cento Passi» (Τα εκατό βήματα) του Ιταλού σκηνοθέτη Μάρκο Τούλιο Τζιορντάνα (Marco Tullia Giordana), η οποία αναφέρεται στη ζωή και τον αγώνα του Πεπίνο Ιμπαστάτο. Ο τίτλος μόνο τυχαίος δεν είναι. Εκατό βήματα ήταν η απόσταση από το σπίτι του Πεπίνο ως το σπίτι του Μπανταλαμέντι.

Σε μια σκηνή ο Πεπίνο, εξοργισμένος με την παθητικότητα της κοινωνίας και το ρόλο του πατέρα του στη Μαφία, μιλάει με τον αδερφό του Τζουζέπε στο δρόμο έξω από το σπίτι τους.

• Πας σχολείο, σωστά; Ξέρεις να μετράς;

• Τι εννοείς αν ξέρω να μετράω;

• Να μετράς... ένα, δύο, τρία, τέσσερα...

• Ναι, ξέρω να μετράω.

• Ξέρεις να περπατάς;

• Ξέρω να περπατάω.

• Να μετράς και να περπατάς ταυτόχρονα, ξέρεις;

• Ναι, έτσι νομίζω.

• Πάμε, λοιπόν. Μέτρα και περπάτα. (Τον παίρνει από το μπράτσο και αρχίζουν να περπατάνε). Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, επτά, οκτώ...

• Μα πού πάμε;

• Συνέχισε, μέτρα και περπάτα. 89, 90, 91, 92...

• Πεπίνο....

• 93, 94, 95, 96, 97, 98, 99, 100. Ξέρεις ποιος μένει εδώ;

(Ο Τζουζέπε κάτι πάει να ψιθυρίσει)

• Ο Don Tano (συντομογραφία του Γκαετάνο, εννοεί τον Γκαετάνο Μπανταλαμέντι) μένει εδώ. Είναι εκατό βήματα από το σπίτι μας, εκατό βήματα! Μένεις στον ίδιο δρόμο, πίνεις τον καφέ στο ίδιο μπαρ, στο τέλος τους συνηθίζεις. «Τους χαιρετισμούς μου, Πεπίνο. Τους χαιρετισμούς μου, Τζουζέπε». Και είναι αυτοί τα αφεντικά στο Τσίνιζι. Και ο πατέρας μου, ο Λουίτζι Ιμπαστάτο, του γλείφει τον κώλο. Όπως όλοι. Δεν είναι ηλικιωμένος, είναι ένας μαφιόζος, ένας από τους πολλούς».

Κι άλλες πληροφορίες, από το  Νόστιμον ήμαρ.

©️ History espresso στο Facebook. Ομώνυμη Ανάρτηση.

Pora jit! (Καιρός να ζήσουμε!)

 Μόσχα, 9 Μαΐου 1945. Η πρώτη μέρα μετά το τέλος του πολέμου για την ΕΣΣΔ, αλλά η δεύτερη μέρα για την υπόλοιπη Ευρώπη.

Την προηγούμενη μέρα, στις 8 Μαΐου ο Γερμανός Στρατάρχης Βίλχελμ Κάιτελ (Wilhelm Keitel) είχε υπογράψει στο Βερολίνο ενώπιον του Στρατάρχη Γκεόργκι Ζούκοφ (Georgi Zhukov) την άνευ όρων συνθηκολόγηση της Γερμανίας. Όμως, οι Σοβιετικοί είχαν έρθει δεύτεροι.

Ο στρατάρχης Βίλχελμ Κάιτελ, υπογράφοντας τους επικυρωμένους όρους παράδοσης για τον Γερμανικό Στρατό.

Ήδη στις 4 Μαΐου, οι ναζιστικές στρατιωτικές μονάδες στη ΒΔ Γερμανία, στην Ολλανδία και στη Δανία είχαν παραδοθεί στον Βρετανό Στρατάρχη Μπέρναρντ Μοντγκόμερυ (Bernard Montgomery).

Ωστόσο, το μεγάλο γεγονός που σήμανε και το τέλος του πολέμου (τουλάχιστον, στην Ευρώπη) έλαβε χώρα τρεις μέρες μετά. Στις 7 Μαΐου, στη Ρεμς της Γαλλίας, ενώπιον του Αμερικανού Αρχηγού των Συμμαχικών Δυνάμεων στη Γαλλία Ντουάιτ Άιζενχάουερ (Dwight Eisenhower), ο Γερμανός Στρατηγός Άλφρεντ Γιοντλ (Alfred Jodl) υπέγραψε την άνευ όρων συνθηκολόγηση της Γερμανίας στους Συμμάχους. Όπως οριζόταν στο κείμενο της συνθηκολόγησης 

«[…] όλες οι γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις θα σταματήσουν τις πολεμικές επιχειρήσεις στις 23:01 ώρα Κεντρικής Ευρώπης στις 8 Μαΐου 1945».

Κατά σύμπτωση, στις 8 Μαΐου ήταν τα γενέθλια του Προέδρου των Η.Π.Α. Χάρρυ Τρούμαν (Harry Trouman), ο οποίος είχε διαδεχθεί τον Φρανγκλίνο Ρούζβελτ (Franklin Roosevelt), που είχε πεθάνει στις 12 Απριλίου, ένα μήνα πριν από το τέλος του πολέμου.

Ο Γιοντλ δεν ενεργούσε μονομερώς. Είχε λάβει την προηγούμενη συγκατάθεση του Αρχηγού του Κράτους (Staatsoberhaupt) της Γερμανίας Καρλ Νταίνιτς (Karl Dönitz), τον οποίο είχε ορίσει ως διάδοχό του ο ίδιος ο Χίτλερ, πιστεύοντας ότι οι Γκέρινγκ και Χίμλερ τον είχαν προδώσει. Ο Νταίνιτς ήταν Staatsoberhaupt· Φύρερ (Führer) παρέμενε εσαεί ο Χίτλερ - ακόμα και νεκρός.

Ο Στάλιν ήθελε τους Γερμανούς να συνθηκολογήσουν ενώπιον της σοβιετικής αντιπροσωπείας στο Βερολίνο. Όπως σημειώνει ο Ζούκοφ στα απομνημονεύματά του, αναφέροντας τα λεγόμενα του Στάλιν:

Η πτέρυγα του κτιρίου της Σχολής Μηχανικών στο Κάρλσχορστ του Βερολίνου, έδρα του Ρωσικού Αρχηγείου,  όπου υπογράφηκε η πράξη της γερμανικής Άνευ Όρων Συνθηκολόγησης. Φωτογραφία του 1943.

«Σήμερα στη Ρεμς οι Γερμανοί υπέγραψαν την προκαταρκτική πράξη μιας άνευ όρων συνθηκολόγησης. Η παράδοση (των Γερμανών) θα πρέπει να υπογραφεί ενώπιον της Ανώτατης Διοίκησης όλων των αντι-χιτλερικών συμμαχικών δυνάμεων. Και θα πρέπει να γίνει στο Βερολίνο, όπου ήταν το κέντρο των επιθέσεων των Ναζί. Συμφωνήσαμε με τους Συμμάχους να θεωρηθεί το πρωτόκολλο της Ρεμς ως μια τέτοια προκαταρκτική πράξη συνθηκολόγησης».

Παρά το τέλος του πολέμου, το κλίμα στη Μόσχα δεν ήταν και πολύ εορταστικό. Ενώ στο Λονδίνο οι άνθρωποι έβγαιναν στους δρόμους, τραγουδούσαν και βουτούσαν στα συντριβάνια της πόλης, ο Τσώρτσιλ εκφωνούσε δημόσιο ευχαριστήριο λόγο επευφημούμενος από το πλήθος (το οποίο θα τον καταψηφίσει μόλις δύο μήνες μετά, στις εκλογές της 5^ης Ιουλίου 1945!...), και η μέλλουσα βασίλισσα Ελισάβετ με την αδερφή της Μαργαρίτα γιόρταζαν τη μεγάλη νίκη ανάμεσα στους «κοινούς θνητούς», στη Μόσχα οι εκδηλώσεις δεν είχαν την ίδια ένταση. Ένα χαρούμενο πλήθος είχε μαζευτεί έξω από την πρεσβεία των Η.Π.Α. γιορτάζοντας τη νίκη επί του ναζισμού, άνθρωποι έπιναν, τραγουδούσαν και χόρευαν στην Κόκκινη Πλατεία.

«Pora jit!», δλδ  «καιρός να ζήσουμε!», ακουγόταν από πολλά χείλη.

Ο Στάλιν, όμως, δεν συμμεριζόταν όλον αυτον τον ενθουσιασμό. Όταν ο Νικίτα Χρουτσώφ (Nikita Khrushchev), μέλος της στενής κλίκας του «Πατερούλη», τού τηλεφώνησε να τον συγχαρεί, ο Στάλιν φέρεται να τού απάντησε τσαντισμένος:

«Γιατί με ενοχλείς; εργάζομαι».

Μόλις στις 24 Ιουνίου, ενάμιση μήνα μετά το τέλος του πολέμου, και υπό καταρρακτώδη βροχή, έγινε η πρώτη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση για να γιορταστεί η «Ημέρα της Νίκης» (9^η Μαΐου). Το 1948 σταμάτησαν οι εορταστικές εκδηλώσεις - κι αυτό μόνο τυχαίο δεν ήταν.

Με το τέλος του πολέμου το κύρος που είχε αποκτήσει ο Στρατάρχης Ζούκοφ στη σοβιετική κοινωνία ήταν τεράστιο και η δόξα, την οποία απολάμβανε από τη νίκη στη Μάχη του Βερολίνου, προκαλούσε ανησυχία στον Στάλιν. Ο Ζούκοφ ήταν το κεντρικό πρόσωπο στην παρέλαση στις 24 Ιουνίου 1945, καθώς είχε ορισθεί να επιθεωρήσει έφιππος το στράτευμα. Ήταν η πλέον δημοφιλής προσωπικότητα στην ΕΣΣΔ τους πρώτους μεταπολεμικούς μήνες.

Ο Στρατηγός Γκεόργκι Ζούκοφ διαβάζει τη γερμανική πράξη συνθηκολόγησης. Διακρίνεται επίσης ο Άρθουρ Τέντερ, Πτέραρχος της Βρετανικής Βασιλικής Αεροπορίας. Βερολίνο: 8 Μαΐου 1945

Ο Στάλιν δεν μπορούσε να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια. Εκτός  από την παύση των εορταστικών εκδηλώσεων, τις οποίες θεωρούσε ως μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τη στρατιωτική ηγεσία να εξασφαλίσει έρεισμα στην κοινωνία, έπαυσε τον Ζούκοφ από την αρχηγία του Κόκκινου Στρατού, τον απομάκρυνε από τη διοίκηση της ρωσικής ζώνης κυριαρχίας στη Γερμανία (μετέπειτα Ανατολική Γερμανία) και τον μετέθεσε στην Οδησσό.

Η «Ημέρα της Νίκης» άρχισε να ξαναγιορτάζεται στην ΕΣΣΔ το 1965, όταν πλέον η στρατιωτική ηγεσία της ΕΣΣΔ κατά τον Β' Π.Π. ήταν πλέον πολιτικά ακίνδυνη!

©️ History espresso στο Facebook. Ομώνυμη Ανάρτηση.

Μια Ιστορία από τα τέλη του 16ου Αιώνα

Οι εξισλαμισμοί των πρώτων χρόνων της Τουρκοκρατίας δημιούργησαν σε ολόκληρη την αχανή Οθωμανική αυτοκρατορία κρυπτοχριστιανούς. Στον Πόντο τους αποκαλούσαν Σταυριώτες, στην Κρήτη Κουρμούληδες, στην Ήπειρο Σπαθιώτες, στην Κύπρο Λινοβάμβακους. Όπως γίνεται αντιληπτό, μόνο και μόνο η αναφορά της λέξης, ήταν συνυφασμένη με φόβο και τρόμο! Παρά ταύτα το τολμούσαν! Μια τέτοια περίπτωση λοιπόν ήταν και η Γραμματική Αναστασίου, που την πληροφορούμαστε από έγγραφα που φυλάσσονται στο Ιστορικό Αρχείο Μακεδονίας. Πρόκειται για μια απόφαση του καδή^(*1) της Βέροιας πάνω σε αντιδικία ενός Τούρκου μπέη & μιας Ελληνίδας, για το ποιος θα πάρει το παιδί που γεννήθηκε κατά την συμβίωση στην οποία την εξανάγκασε.

Artist: Charles Edward Wilson από τη σελίδα Beautiful Paintings and Pictures στο Facebook

Βρισκόμαστε λοιπόν την 30η Απριλίου του 1600 και ας παρακολουθήσουμε την διαδικασία. Σύμφωνα με την απόφαση, παρουσιάστηκε ο Αμπντή πασάς στο Ιεροδικαστήριο της Βέροιας και είπε ανάμεσα σε άλλα:

«Πριν από τέσσερα χρόνια, κάτι άγνωστοι μπήκανε στο σπίτι του Ιωάννη Αναστασίου στην Κούρσοβα^(*2) και τον σφάξανε μαζί με τα δυο παιδιά του, τον Μελέτιο και τον Γεώργιο. Έτσι, η γυναίκα του που έμεινε χήρα κι απροστάτευτη, με παντρεύτηκε νόμιμα και με ιεροδικαστική πράξη και μάλιστα γέννησε πριν ένα χρόνο ένα αγόρι που το ονόμασα Λουτφή, γιατί το παιδί σύμφωνα με τις διατάξεις του σεριάτ^(*3) θεωρείται μουσουλμάνος και ανήκει στον πατέρα του. Όμως η αμαρτωλή και άπιστη Γραμματική όσο ζούσαμε μαζί εξακολουθούσε παρ’ όλες τις απειλές και τις νουθεσίες μου να τον φωνάζει Μελέτιο και να νομίζει ότι ανήκει στην βρωμερή θρησκεία των άπιστων. Γι’ αυτό την χώρισα πριν λίγες μέρες και την έδιωξα από το σπίτι μου. Εκείνη όμως, μια μέρα που ‘λειπα, μπήκε μέσα και άρπαξε το παιδί την ώρα που κοιμότανε μπροστά στα μάτια της υπηρέτριάς μου, της Χατιτζέ. Την απείλησε μάλιστα με ένα πέλεκυ και τελικά πήρε μαζί της το μικρό σε άγνωστο μέρος. Σας ζητάω λοιπόν να την τιμωρήσετε, να μου δοθεί το παιδί μου και προτείνω για μάρτυρα την υπηρέτριά μου Χατιτζέ».

Η Χατιτζέ που ήταν παρούσα, προχώρησε προς τους δικαστές και ορκίστηκε στο κοράνι.

«Πραγματικά, το περασμένο Σάββατο, μπήκε κρυφά στο σπίτι η Γραμματική και άρπαξε μπροστά στα μάτια μου τον γιό του κυρίου μου, τον Λουτφή, ενώ κοιμόταν. Προσπάθησα να την εμποδίσω και τότε εκείνη έβγαλε από τα ρούχα της ένα πέλεκυ που είχε μαζί της και με απείλησε να με σκοτώσει. Μ’ έπιασε φόβος και έκανα στην άκρη. Τότε εκείνη άνοιξε την ξώπορτα κι εξαφανίσθηκε μαζί με τον Λουτφή. Ας είναι ο Θεός βοηθός και το ιερό κοράνι του».

Μετά ήλθε και η σειρά της καημένης της Γραμματικής που με ψυχραιμία και θάρρος δεν δίστασε να καταφύγει στην τουρκική νομοθεσία.

«Ο άνδρας μου Αμπντή από καιρό ερωτοτροπούσε μαζί μου. Για το λόγο αυτό εξόπλισε μερικούς άγνωστους που όρμισαν την νύχτα στο σπίτι του πρώτου συζύγου μου και τον σφάξανε μαζί με τα δυο παιδιά μας. Χήρα και απροστάτευτη αναγκάστηκα με τη βία και τις απειλές του Αμπντή σιπαχή^(*4) να γίνω γυναίκα του. Εκείνος τότε, πριν από τέσσερα χρόνια με μετέφερε στη Βέροια, όπου ζώντας μαζί του απέκτησα ένα αγόρι. Αυτό που άρπαξα, γιατί ανήκε σε μένα, τη μητέρα του, που σύμφωνα με τις διατάξεις του σεριάτ, έχω το δικαίωμα να το αναθρέψω ως τα εφτά του χρόνια»

Οι δικαστές βρέθηκαν σε δύσκολη θέση. Βρήκαν όμως πάτημα. Η Γραμματική δεν ήταν μουσουλμάνα! Μόνο αν γινόταν θα αποκτούσε δικαίωμα. Και πάλι όμως η Ελληνίδα δεν το έβαλε κάτω. Διακήρυξε λοιπόν ότι: «Ναι! ένας μονάχα Θεός υπάρχει και προφήτης του είναι ο Μωάμεθ», πήρε το όνομα Σεφιχά και της δώσανε το παιδί!...

Η θυσία της μάνας...

"Ελληνίδες σε σκλαβοπάζαρο" Stanislas-Henri-Benoit Darondeau (1807–1841) 
από paletaart2 – Χρώμα & Φώς

Η Γραμματική λοιπόν με τον τρόπο που είδαμε, κατάφερε να πάρει το παιδί της, το μοναχοπαίδι της. Είχε όμως ορκιστεί στο Κοράνι. Αλλά πάνω της, κρυμμένο μέσα στα μαλλιά της είχε πάντα ένα σταυρό. Και κάθε φορά που αναγκαζόταν να αναφέρει τον Αλλάχ χάιδευε το κεφαλοκάλυμμα σε εκείνο ακριβώς το σημείο που βρισκόταν ο σταυρός. Και τον μικρό τον φώναζε Μελέτιο με κάθε ευκαιρία. Είχε μάλιστα φτιάξει κι ένα νανούρισμα...

«σαν μεγαλώσεις θα γενείς γενναίο παλληκάρι κι εκεί όπου θα πατείς θα βγάζει η γης χορτάρι. Μελέτιε, αγόρι χρυσαφένιο, θα’ ρθει η ώρα να γενείς θεριό ανδρειωμένο»

Κι έτσι περνούσαν οι μέρες με την Γραμματική όλη την ημέρα να πρέπει να τηρεί τα μουσουλμανικά έθιμα και κάθε νύχτα να την βρίσκει γονατισμένη μπροστά στο εικόνισμα να εξηγεί στον άγιο τις αμαρτίες της. Και ο μικρός μεγάλωσε και άρχισε να καταλαβαίνει. Και η Γραμματική του μιλούσε για τον πατέρα που δεν είχε, για τα αδέλφια του που έφυγαν, για το σπιτικό που τους περίμενε. Και εκείνος άκουγε... και άκουγε... και άκουγε. Και όταν πλησίαζε η ώρα που η Γραμματική θα έπρεπε να τον αποχωριστεί, του είπε:

«Ήρθε η ώρα που σου είπα γιέ μου. Εγώ ό,τι ήταν να κάνω το έκανα. Τώρα μένει σε σένα να μου δείξεις αν κατάλαβες ή όχι».

Τον φίλησε σταυρωτά και με σκυμμένο το κεφάλι έφυγε. Πέντε χρόνια έκανε ο Μελέτιος ό,τι και η μητέρα του. Και τα βράδια, αχ τα βράδια... Με φόβο και τρόμο περίμενε να ησυχάσει το σπίτι για να βγει στις μύτες των ποδιών του και να τρέξει στο στάβλο εκεί που είχε κρυμμένη την εικόνα και τον σταυρό που του είχε δώσει η μητέρα του. Όμως ο Αμπντή ένα βράδυ ξύπνησε κι ανακάλυψε ότι έλειπε από το κρεβάτι του. Πιστεύοντας ότι το ‘σκασε ο "αχάριστος" -όπως συνήθιζε να τον λέει- φώναξε να του ετοιμάσουν τ’ άλογο και συνοδεία. Ο ιπποκόμος ήταν αυτός που βρήκε τον νεαρό Μελέτιο χωμένο μες στο άχυρο με την εικόνα στο χέρι να κοιμάται.

Τα έγγραφα δεν αναφέρουν την τιμωρία του μικρού. Χάνονται δέκα ολόκληρες σελίδες! Και συνεχίζεται ξαφνικά με μια και μόνο σελίδα από τα πρακτικά μια νέας δίκης, αυτής της Γραμματικής για φόνο! Ποιον σκότωσε κανείς δεν ξέρει…

"Ελληνίδα Μάνα με το νεκρό παιδί της", Αγνώστου, Γαλλικής σχολής, Α' μισό 19ου Αιώνα, Λάδι σε μουσαμά, 83 X 100 εκ. από huffingtonpost

Τυπικά, αυτό είναι και το τέλος της ιστορίας μας… 

Η συγγραφέας-ιστορικός (από τη σελίδα της οποίας αντλήθηκε η ιστορία…) αναφέρει ότι προσπάθησε να βρει την τύχη της Γραμματικής και του Μελέτη, αλλά κανείς δεν ξέρει τι απέγιναν οι δυο τους. Διευκρινίζει ότι βρήκε την ιστορία τους μεταξύ δυο δικών από απόγονο του πρώτου συζύγου της Γραμματικής, χωρίς να βρει πληροφορίες για τη δεύτερη δίκη ή για τον Τούρκο άνδρα της.

Συνεχίζοντας την έρευνά της, αλλά και από την εμπειρία της, δηλώνει ότι από η «άνεση» που η Γραμματική ορκίστηκε στο Κοράνι, την οδηγεί να την θεωρήσει κρυπτοχριστιανή, κάνοντας βέβαια και ιδιαίτερη μνεία στην εξυπνάδα της! Ότι κατάλαβε δηλαδή τη μη χρεία αποδείξεων παρά ενός «απλού όρκου» απέναντι σ’ ένα δικαστήριο που…

«Αν ήθελε να τελειώσει την ιστορία, θα το είχε κάνει απλά γράφοντας ότι δεν αλλαξοπίστησε και τέλος. Δεν υπήρχε λόγος να της δώσουν το παιδί για εφτά χρόνια»

Όσο για το τέλος, πιστεύει ότι σίγουρα σκότωσαν το παιδί κι εκείνη αποφάσισε να εκδικηθεί και να παραδοθεί! Το πιθανότερο είναι ότι αυτόν τον μπέη «έφαγε» η Γραμματική, λόγω της απουσίας οποιασδήποτε πληροφορίας σχετικά με τη μετά ζωή του...

ΥΠΟΜΝΗΜΑ

1. Ο καδής ή και κατής ήταν Tούρκος δικαστής/ιεροδίκης που δίκαζε με βάση το μουσουλμανικό δίκαιο (σαρία), ενώ ασκούσε και εξωδικαστικές λειτουργίες, όπως η διαμεσολάβηση, η κηδεμονία επί ορφανών και ανηλίκων, καθώς και η εποπτεία και ο έλεγχος των δημοσίων έργων. Η λέξη προέρχεται από αραβικό ρήμα που σημαίνει να «κρίνει» ή να «αποφασίσει».
2.  Πρόκειται για το σημερινό Τόξο, συνοικισμό της Τοπικής Κοινότητας Εξοχής του Δήμου Κατερίνης, που απέχει 21 χλμ. από την πρωτεύουσα του Νομού Πιερίας, κτισμένο σε υψόμετρο 332 μέτρων και πληθυσμό 137 κατοίκους (απογραφή 2011). Η ονομασία Κούρσοβα προέρχονταν από τα άγρια γκόρτσα (άγρια αχλάδια), καρπούς που αφθονούσαν επί Τουρκοκρατίας στο χωριό. Η ονομασία Τόξο δόθηκε επειδή το χωριό διαγράφει ένα ημικύκλιο όπως είναι χτισμένο. Αναγνωρίστηκε ως οικισμός το 1951 και προσαρτήθηκε στην Κοινότητα Μοσχοποτάμου, για να μετονομαστεί σε Τόξο, το 1959.
3. Στην οθωμανική επικράτεια ίσχυαν παράλληλα διαφορετικές δικαιικές παραδόσεις. Στην αυτοκρατορική περίοδο διαμορφώνεται ένα διακριτό «οθωμανικό δίκαιο» βασισμένο σε τρεις πηγές δικαίου: 
• στον ισλαμικό νόμο (αραβικά: σαρία, οθωμανικά: σεριάτ), κυρίως σε ζητήματα αστικού και κληρονομικού δικαίου (οι Οθωμανοί ακολουθούσαν τη χανεφιτική νομική σχολή), 
• στο σουλτανικό δίκαιο (κανούν), κυρίως σε ποινικά, διοικητικά & φορολογικά ζητήματα,
• στο εθιμικό δίκαιο (αντέτ ή όρφ), σε επιμέρους ζητήματα τοπικής σημασίας. Το «οθωμανικό» αυτό δίκαιο, που σε μεγάλο βαθμό κωδικοποιήθηκε τον 16ο αι., εφαρμοζόταν σε όλα τα ιεροδικεία που είχαν καδήδες διορισμένους από την Κωνσταντινούπολη. (η πηγή, εδώ: https://eclass.aegean.gr/modules/document/file.php/SA181/Othomanike_Autokratoria_Enotita_9.pdf
4. Επρόκειτο για τίτλο Tούρκων φεουδαρχών και η (περσικής προέλευσης, sepāhī = στρατιώτης) ονομασία δηλώνει ιππείς πολεμιστές της Οθωμανικής Aυτοκρατορίας. Οργανώθηκαν ως σώμα κατά τον 14^ο αιώνα σε φεουδαρχική βάση. Οι αξιωματικοί κατείχαν φέουδα (τιμάρια) κατά το βυζαντινό πρότυπο που παρέχονταν από τον σουλτάνο και επιτηρούσαν τους χωρικούς που εργάζονταν στη γη τους. Επίσης, καρπώνονταν τα εισοδήματα που προέρχονταν από τα φέουδα, σε αναγνώριση της στρατιωτικής υπηρεσίας τους προς τον σουλτάνο. Έως τα μέσα του 16^ου αιώνα ήταν το σημείο αιχμής του οθωμανικού στρατού.

Η πηγή της ιστορίας, από αναρτήσεις της FLORENTIA (@florentiafl) στο «Χ» εδώ και εδώ

Η ιστορία του 11ημερου

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, τα -πρώην- ΕΛ.Δ.Α. (ΕΛ.ληνικά Δ.ιυλιστήρια Α.σπροπύργου), ολοκλήρωσαν ένα τεράστιο Έργο αναβάθμισης, δημιουργώντας τις «Μονάδες Μετατροπής» και αναβαθμίζοντας τις «Μονάδες Διύλισης». Αρχής γενομένης το 1985, και αποκορύφωμα τη λειτουργία τη 2ετία 1987-1989, ένας πολύ μεγάλος αριθμός νέων (κυρίως) ανθρώπων προσλήφθηκαν τότε με σκοπό άλλοι (οι περισσότεροι…) να επανδρώσουν τις νεότευκτες μονάδες και άλλοι να αντικαταστήσουν αυτούς που μετατέθηκαν εκεί κουβαλώντας την εμπειρία τους. Παράλληλα, «παρα-μεγάλωσε» και το Τμήμα Διακίνησης ενώ ανάλογες αλλαγές απαιτήθηκαν και στα Υποστηρικτικά Τμήματα της Συντήρησης. Το πρόγραμμα βάρδιας τότε ήταν 4ψήφιο, 28ήμερου κύκλου, με την Κανονική Άδεια «ελεύθερη». Το μεγάλο πρόβλημα ήταν ΕΚΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ, αφού με προσωπικό σχεδόν διπλάσιο, οι περισσότεροι που ήλθαν αντιμετώπιζαν ουκ ολίγα προβλήματα με τη λήψη της Κανονικής Άδειας.

Πέραν του προβλήματος με τη λήψη της Κανονικής, υπήρχε μια δυσμορφία στο τότε πρόγραμμα, αφού με έναρξη του κύκλου την Παρασκευή, ξεκινούσε το 7ήμερο πρωινής βάρδιας που τελείωνε την επόμενη Πέμπτη. «Καπάκι» ακολουθούσαν 3 Απογευματινά από Παρασκευή μέχρι Κυριακή και μετά 4 Νυχτερινά από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή. Επειδή από τη λήξη των πρωινών, στις 15:00 της Πέμπτης μέχρι τις 15:00 της Παρασκευής που ξεκίναγαν τα Απογευματινά, μεσολαβούσαν 24 Ώρες, αυτό η εταιρεία το θεωρούσε Repo, το περίφημο «8^ο Repo» που μας το πλήρωνε. Σωματικά όμως, αυτές οι 14 ημέρες ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΗΣ εργασίας ήταν ανυπόφορες! Ακολουθούσε το «μικρό» 3ήμερο Repo και από Δευτέρα ξεκίναγαν 4 Απογευματινά μέχρι τη Πέμπτη και μετά 3 Νυχτερινά από Παρασκευή μέχρι Κυριακή. Τότε ερχόταν το «μεγάλο» -όπως το λέγαμε εμείς- Repo διάρκειας 4 ημερών(!) μέχρι τη Πέμπτη και από την Παρασκευή ξανάρχιζε ο 28ήμερος κύκλος.

Το 'Παλαιό' Πρόγραμμα Βάρδιας που εφαρμοζόταν στα ΕΛ.Δ.Α. μέχρι τις αρχές του 1996.
28ήμερος κύκλος, 4 ψηφίων με την Κανονική Άδεια ελεύθερη. 

Το καλοκαίρι το πρόβλημα έφτανε στο αποκορύφωμά του. Γεγονός είναι ότι πολλοί συνάδελφοι, είχαν αντικειμενικά προβλήματα που συνδέονταν με οικογενειακές δυσκολίες, όπως εργαζόμενη σύζυγο, παιδιά στο σχολείο κ.α. που τους υποχρέωναν να ζητούν ΚΑΘΕ χρόνο προνομιακή Καλοκαιρινή Άδεια σε βάρος των νεότερων και κυρίως των άγαμων συναδέλφων. Είχαμε όμως και φαινόμενα «κατασκευής» διάφορων σεναρίων από ορισμένους για να πάρουν Άδεια όποτε τους βόλευε σε βάρος άλλων, που μπορεί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να τους γελοιοποιούσαν στα μάτια μας οι λόγοι που επικαλούνταν και να δημιουργούνταν εντάσεις μεταξύ μας, ωστόσο την Άδεια την έπαιρναν όποτε ήθελαν!

Πολλοί από τους «παλαιούς» βολεύονταν σε μια καθεστηκυία τάξη, ενώ αρκετοί απ’ αυτούς «ισχυρίζονταν» ότι είχαν συζύγους που εργάζονταν «[…] και παίρνει Άδεια τον Αύγουστο…» προβάλλοντάς το αυτό ως δικαιολογία. Αποτέλεσμα, πολλοί από τους νέους να «βολευόμαστε» σε Άδειες τον Ιούνιο ή το πολύ μέχρι 10 Ιουλίου και Σεπτέμβριο! Ο μισός (και παραπάνω…) Ιούλιος και ο Αύγουστος ήταν εξαφανισμένοι για του νέους! Οι κόντρες ήταν πολλές και οι αντεγκλήσεις πολύ περισσότερες, μεταξύ μάλιστα συναδέλφων που είχαν προσληφθεί ακόμη και με διαφορά 2–3 μηνών!

Το Πρόγραμμα βάρδιας του 1993. 

Φτάσαμε έτσι μέχρι το 1995, με τα παράπονα των νέων συναδέλφων στους Εργοδηγούς/ Συντονιστές/ Προϊσταμένους, αλλά ΚΑΙ προς το Σωματείο για τις Καλοκαιρινές Άδειες να πληθαίνουν. Αυτό ήταν που οδήγησε ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ να επιδιώξει την αλλαγή του Προγράμματος. Η εταιρεία ΞΕΚΙΝΗΣΕ τις διαβουλεύσεις και το Σωματείο με τον τότε πρόεδρο, τον Νίκο τον Ορφανό, μπήκε στη διαδικασία της συζήτησης. Τέθηκε το πλαίσιο των 5 Ψηφίων και παράλληλα η απαίτηση νέων προσλήψεων. Συμπληρωματικά, ο Γραμματέας του Σωματείου τότε, ο Βασίλης ο Νικήτας, μου είχε ζητήσει να δουλέψω κάποια -εναλλακτικά- 4ψήφια, 28ήμερου κύκλου. Τα είδε, τα συζητήσαμε, μου εκμυστηρεύτηκε ότι «Γιάννο, τα θέλω για να δω τι θα κάνω στο Χημείο…», αλλά έμειναν ιδέες. Στο πλαίσιο των ερευνών, με τη συνδρομή της «Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Διυλιστήρια και τις Χημικές Βιομηχανίες» (ο προκάτοχος της ΠΟΕ…), και του Δικτύου Συνδικάτων Πετρελαίου & Χημικής Βιομηχανίας της ΝΑ Ευρώπης (ο προκάτοχος της RETUN SEE…), αναζητήθηκαν Διυλιστήρια του εξωτερικού που «δούλευαν» τέτοια προγράμματα.

Ο Νίκος, μαζί με τον Κώστα τον Λάσκο από τη Μετατροπή και τον Στέλιο τον Παπαναγιώτου από τη Διύλιση (δεν θυμάμαι αν πήγε κι άλλος...), επισκέφτηκαν αρχικά ένα Διυλιστήριο της TOTAL στη Γαλλία, κοντά στη Χάβρη, στη Νορμανδία για περίπου μια βδομάδα, μιλώντας με τους ανθρώπους εκεί για το πρόγραμμα που δούλευαν. Ήταν 5ψήφιο, 35ήμερου κύκλου με την Κανονική Άδεια ελεύθερη. Παρόμοιο δούλευαν και σ’ ένα γειτονικό Διυλιστήριο της EXXON-MOBIL (αμφότερα στη δεξιά όχθη των εκβολών του Σηκουάνα στη Μάγχη…). Διέφεραν στο ότι της TOTAL ήταν 38ωρο σε Εβδομάδα 6 ημερών, ενώ της EXXON-MOBIL, 35ωρο σε Εβδομάδα 5 ημερών (δηλαδή ΠΛΗΡΕΣ 35ωρο! -για να καταλάβετε, εμείς δουλεύαμε τότε 40ωρο, σε Εβδομάδα 6 ημερών…)

Το Πρόγραμμα Βάρδιας που δούλευαν στα Διυλιστήρια της ΕΧΧΟΝ/MOBIL στο Accès Porte St Georges & της TOTAL στη Gonfreville-l'Orcher (αμφότερα στη δεξιά όχθη των εκβολών του Σηκουάνα στη Μάγχη…)

Ακολούθησε ακόμη μια βδομάδα στο Διυλιστήριο της BP στο Γκραγκενμάουθ, στη μέση της ανατολικής ακτής της Σκωτίας, κοντά στο Εδιμβούργο που αυτό μάλιστα είχε και πλατφόρμα Άντλησης στα ανοικτά στη Βόρεια Θάλασσα. Ήταν και αυτό 5ψήφιο, 35ήμερου κύκλου, «πλασματικού» όμως (αν θυμάμαι καλά…) 35ωρου σε 4ήμερο, με την Κανονική Άδεια ενσωματωμένη και ήταν αυτό που τελικά πάνω του βασίστηκε το 11ήμερο. Η βασική λεπτομέρεια είναι ότι, ΚΑΙ στο γαλλικό ΚΑΙ στο βρετανικό πρόγραμμα, υπήρχαν 5,7 ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ εργαζόμενοι σε ΚΑΘΕ θέση εργασίας! Αυτό ήταν η λύση στη διαθεσιμότητα λήψης των Αδειών και των Εκπαιδεύσεων. Κανείς και κανένα Ψηφίο ΔΕΝ «έκανε» σημαντικά γεγονότα μέσα ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΑ χρόνια!

Μια παρένθεση εδώ με αφορμή τις Εβδομαδιαίες Ώρες Εργασίας. Η τότε ηγεσία της ΓΣΕΕ είχε προτείνει στο Υπουργείο Εργασίας, μια ή κάποιες από τις επιχειρήσεις που είχαν βαρύνουσα συμμετοχή στην Εθνική Οικονομία (όπως τα ΕΛ.Δ.Α. και αργότερα ΕΛ.ΠΕ. …) να δουλέψουν 35ωρο σε Εβδομάδα 6 ημερών. Έμεινε ευχή και δεν υλοποιήθηκε ποτέ! Μετά την Ενοποίηση του 1998, ως ΕΛ.ΠΕ. πλέον «δουλέψαμε» 39ωρο από τον Ιούλιο του 1999 μέχρι τον Νοέμβριο του 2002 και έκτοτε 38ωρο μέχρι τον Αύγουστο του 2011, που επιστρέψαμε στο 40ωρο. Από τον Ιανουάριο του 2018 εργαζόμαστε 39 Ώρες σε Εβδομάδα 6 ημερών.

Έχοντας καταλήξει στο βρετανικό πρόγραμμα, προσαρμοσμένο στα δικά μας δεδομένα, στις συζητήσεις που έγιναν με την εταιρεία (εκπρόσωποί της οι Κ^οι Απόστολος Ριζάκος και Απόστολος Χρυσικός) γενικά, «χτυπούσαν» περίεργα οι 11 ημέρες και «φαινόταν» ένας δισταγμός. Άφηναν όμως το περιθώριο της διαπραγμάτευσης με μόνη υπόδειξη το 4ήμερο της Κανονικής Άδειας να ΜΗ συμπεριλαμβάνει τη Δευτέρα, αφού έτσι θα κερδίζαμε ΑΜΕΣΩΣ 3 μέρες κάθε χρόνο, την Καθαρά Δευτέρα, τη Δευτέρα του Πάσχα και τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος. Θυμίζω εδώ ότι μέχρι το 2014, κάθε Αργία που έπεφτε μέσα στη Κανονική Άδεια, τη κερδίζαμε. Αρχής γενομένης από Πέμπτη, το πρόγραμμα σπάει με Repo 1 ημέρας τα 7 πρωινά από τα εν συνεχεία 4 Απόγευμα και 3 Νύχτα, βάζει τις 11 ημέρες που συμπεριλαμβάνουν 4 Repo από Παρασκευή μέχρι Δευτέρα, το 4ήμερο της Κανονικής από Τρίτη μέχρι Παρασκευή και το 3ήμερο Repo από Σάββατο μέχρι Δευτέρα. Ακολουθούν τα 3 Απόγευμα, τα 4 Νύχτα και μετά από 2 ημέρες Repo ο Κύκλος ξαναρχίζει.

Το «11ήμερο» Πρόγραμμα Βάρδιας που εφαρμόστηκε στο Διυλιστήριο Ασπροπύργου από τις αρχές του 1996. 35ημερος κύκλος 5 ψηφίων με την Κανονική Άδεια ενσωματωμένη.

Εξετάσαμε το ενδεχόμενο να «αλλάξουμε» τα Απόγευμα-Νύχτα σε Νύχτα-Απόγευμα, αλλά υπήρξε μεγάλος προβληματισμός για την ημέρα της Αλλαγής αφού θα σχολάγαμε στις 07:00 και στις 15:00 έπρεπε να ξανάρθουμε. Η μορφή του προγράμματος, μετά από κάποιες διαφοροποιήσεις που δοκιμάσαμε (π.χ. προσθήκης Repo ανάμεσα στα Απόγευμα-Νύχτα, που ΜΕΙΩΝΑΝ όμως το 11ήμερο…), κατέληξε και ξεκίνησαν οι συναντήσεις με τον κόσμο, παρουσιάζοντας τη νέα πρόταση. Με δεδομένο ότι όταν δουλεύεις σε πρόγραμμα βάρδιας, ΔΕΝ υπάρχουν Συμβατικά Σαββατοκύριακα, Συμβατικοί (Συνοδικοί) μήνες και Συμβατικές Αργίες (ΥΠΑΡΧΟΥΝ όμως για τους δικούς μας ανθρώπους, ΜΗ ΤΟ ΞΕΧΝΑΜΕ ΑΥΤΟ…), δόθηκε έμφαση στους 10,42 35ήμερους κύκλους του έτους (ΑΥΤΟΙ είναι οι «μήνες» της βάρδιας…) και -φυσικά- στην ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΑΠΟΥΣΙΑ οποιουδήποτε Προγραμματισμού Κανονικής Άδειας, αφού τονιζόταν ιδιαίτερα η λήψη 3 -ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ- 11ήμερων ΜΕΣΑ στο καλοκαίρι (τα 2 χρονικά ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ…), ΧΩΡΙΣ να χρειάζεται να διαπραγματευτείς με ΚΑΝΕΝΑΝ γι’ αυτό.

Υπήρξαν αντιδράσεις, κυρίως στη Διύλιση που ήταν και οι παλαιότεροι. Το μεγάλο ζόρι των εξηγήσεων και προθέσεων (λες και ήταν η εταιρεία…) το τράβηξαν ο Κώστας ο Λάσκος και ο Θωμάς ο Κώτσιας που, σαν μέλη του Δ. Σ. του Σωματείου που εργάζονταν ή προέρχονταν από την βάρδια, στηρίζοντας ΣΘΕΝΑΡΑ και ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ τις αιτιάσεις των νέων που φωνάζαμε για αποκατάσταση της ισονομίας, δέχτηκαν ιδιαίτερο βάρος και πίεση. Εμείς, δρούσαμε υποστηρικτικά, προετοιμάζοντας τις παρουσιάσεις και βοηθώντας στη κατανόηση. Τότε προτάθηκαν και οι Αλλαγές Βαρδιών για επέκταση του 11ήμερου. Προτείναμε την αλληλοκάλυψη (υποχρεωτικά με υπερωρίες…) με τα 3ήμερα πριν ή (κυρίως…) ΜΕΤΑ το 11ήμερο, κάνοντάς το 14ήμερο που αποδείχτηκε από την ίδια τη ζωή ότι κάλυπτε ΑΠΟΛΥΤΑ τις ανάγκες των οικογενειακών διακοπών. Για την ιστορία να σας πω ότι αυτό στις ΒΕΑ εφαρμόστηκε κατά κόρον. Υπήρξαν και περιπτώσεις προσθήκης 7ήμερου μετατρέποντάς το σε 20ήμερο!

Οι λύση που είχε προταθεί για το Πάσχα. Αριστερά το πρόγραμμα όπως "τρέχει" και δεξιά η προτεινόμενη λύση 

Έγινε αντιληπτό και το πρόβλημα με τα συνεχόμενα Πάσχα. Το 11ήμερο, κατά μια διαβολική σύμπτωση, σε κύκλο 15ετίας σε «βγάζει» 6 ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΑ Πάσχα ΈΞΩ (3 στο πρώτο και 3 στο δεύτερο Σ/Κ του 11ήμερου) και μετά 9 ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΑ Πάσχα ΜΕΣΑ (με τη σειρά, 3 Νύχτα, 3 Πρωί και 3 Απόγευμα). Προσπάθησα να το διορθώσω, βγάζοντας ένα πρόγραμμα που διαφοροποιείται σε διάρκεια 4 ημερών, «φέρνοντας» τα Πάσχα στο «υποφερτό» 2 ΜΕΣΑ - 1 ΕΞΩ - 1 ΜΕΣΑ - 1 ΕΞΩ σε κύκλο 5ετίας, αλλά απαιτεί θυσία -μάλλον- «δύσκολη» αφού πρέπει Ψηφία που είναι σε Repo να έλθουν μέσα. Βέβαια, τα Ψηφία αλληλοκαλύπτονται, αλλά «δύσκολα» θα προχωρούσε κάτι τέτοιο.

Είχε και διάφορα «περίεργα» η εφαρμογή του. Για την ιστορία, ένα παράδειγμα. Όταν εφαρμόστηκε το πρόγραμμα, το Ψηφίο Α ευνοήθηκε από το 1998 «βγαίνοντας» 7 συνεχόμενα Πάσχα ΕΞΩ! Υπήρχε μάλιστα ένας μύθος που έλεγε ότι «[…] είχα βάλει εγώ το χεράκι μου επειδή ανήκα τότε στο Ψηφίο Α’»! Ήρθε-ήρθε και με τη πάροδο των ετών, το πρόγραμμα «διόρθωσε» ΜΟΝΟ ΤΟΥ την «ατασθαλία» του, αφού όταν ξαναήλθε η σειρά του, το Ψηφίο Α «βγήκε» 5 συνεχόμενα Πάσχα ΕΞΩ! (Εγώ όμως ήμουν στο Ε’ τότε…)

Το πρόγραμμα της -τότε- ΕΚΟ στη Θεσσαλονίκη. Το «Χειμερινό», 35ήμερο, 5ψήφιο, από περίπου μέσα Ιουνίου μέχρι μέσα Σεπτέμβριου, "γύριζε" σε «Θερινό», «τύποις» 4ψήφιο, 28ήμερο χωρισμένο σε 5 περιόδους, ώστε κάθε Ψηφίο να βγαίνει σε 20ήμερη Κανονική Άδεια.

Στις Ψηφοφορίες που ακολούθησαν, «αντίπαλο» πρόγραμμα ήταν αυτό που δούλευε η -τότε ακόμα- ΕΚΟ στη Θεσσαλονίκη. Εξαιρετικό «Χειμερινό Πρόγραμμα», 5ψήφιο, 35ήμερου κύκλου, που όμως, από περίπου τα μέσα Ιουνίου μέχρι τα μέσα Σεπτέμβριου, άλλαξε στο «Θερινό Πρόγραμμα»! Γινόταν «τύποις» 4ψήφιο, 28ήμερου κύκλου χωρισμένο σε 5 περιόδους, με κάθε Ψηφίο να βγαίνει σε αλληλουχία σε 20ήμερη Κανονική Άδεια. Το Ψηφίο που επέστρεφε από την Άδεια, έπαιρνε τη θέση του Ψηφίου που «έβγαινε». Διατηρούνταν έτσι μια ισορροπία με την πάροδο των ετών αφού το «βοηθούσε» το γεγονός ότι αν «έμπαινες» π.χ. Ψηφίο Α’ στο «Θερινό Πρόγραμμα» και έπαιρνες στη θέση του Ψηφίου Δ’ όταν επέστρεφες, ακολουθούσες το πρόγραμμα του Δ’ μέχρι το επόμενο Καλοκαίρι.

Αυτή η εναλλαγή «Χειμερινού» σε «Θερινό» λειτούργησε ανασταλτικά τότε. Το πρόγραμμα «κουβαλούσε» κάποιες παθογένειες που θέλαμε να διορθώσουμε, π.χ. Άδειες Ιούνιο και Σεπτέμβριο, που μας είχαν γίνει εφιάλτης ή (κάτι πολύ σημαντικό τότε…) τι θα γινόταν αν άλλαζες (ή σε… «άλλαζαν»…) ψηφίο εν τω μεταξύ. Να πω την αλήθεια, διατηρούσα σοβαρές επιφυλάξεις στο πως θα εξασφαλιζόταν κάτι τέτοιο. Ότι ΔΕΝ θα έπαιρναν δηλαδή (μέσω των «αλλαγών»…) τις «Καλές Άδειες» ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΙΑ οι ίδιοι και οι ίδιοι, καταστρατηγώντας την ισορροπία λήψης της Κανονικής! Στα μειονεκτήματά του (έτσι εκτιμήθηκε τότε…) ήταν και το σχετικά δύσκολο πρόγραμμα εργασίας κατακαλόκαιρο με 7ήμερες ΙΔΙΕΣ βάρδιες.

Το 11ήμερο υπερψηφίστηκε από τα 2/3 των εργαζομένων στις βάρδιες. Υπήρξαν ΚΑΙ από την εταιρεία αντιδράσεις. Ήταν τότε που ο Κος Σαράντος ο Κυριακόπουλος, Προϊστάμενος στις Μονάδες Μετατροπής, συνέβαλε στη λύση προτείνοντας τη δοκιμαστική λειτουργία για κάποιους μήνες, εφαρμόζοντάς το από τις 2 Φεβρουαρίου του 1996 στο Τμήμα του. Στις Μονάδες Διύλισης εφαρμόστηκε 3,5 μήνες αργότερα, στις 17 Μαΐου του 1996. «Σέρνεται» ένας μύθος ότι εφαρμόστηκε στη Διύλιση 3,5 μήνες αργότερα γιατί κάποιοι ΔΕΝ ήθελαν να «χαραμίσουν» το Πάσχα. Δεν ισχύει, γιατί η αλήθεια είναι αυτή που αναφέρω παραπάνω. Εξάλλου, το Πάσχα του 1996 «έπεσε» στις 14 Απριλίου. Είναι υπερβολικά μεγάλο το διάστημα του μήνα μέχρι την εφαρμογή του.

Συνέβησαν αρκετά ευτράπελα κατά τη διάρκεια των παρουσιάσεων. Συνάδελφος έλεγε του Θωμά: 

«Τι θα κάνω τώρα που θα πρέπει να βλέπω τη γυναίκα μου 11 μέρες συνεχόμενες;» 

ή κάποιος άλλος με καταγωγή από τα Δωδεκάνησα που μεμψιμοιρούσε: 

«Κατέβαινα ένα μήνα, κανόνιζα τα ενοικιαστήρια και ησύχαζα, Τώρα τι θα κάνω, ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΤΕ(!), που πρέπει να κατεβαίνω κάτω 3 φορές;»

Το δεδομένο είναι ότι ΟΛΑ τα Προγράμματα Βάρδιας έχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Γενικά μιλώντας, με το 11ήμερο, ο προγραμματισμός της ζωής μας έγινε καλύτερος. Να πω εδώ ότι, η συντριπτική πλειοψηφία όσων διαφωνούσαν, μετά παρέλευση 2ετίας/3ετίας ευχαριστούσαν για το πρόγραμμα. Έκαναν θραύση τα πλαστικοποιημένα προγράμματα που μοιράζονταν στους συναδέλφους, που πολλοί μου ζητούσαν και τα έδιναν και στις συντρόφους/συζύγους τους! Μετά ήλθαν τα smartphones και οι σχετικές εφαρμογές! Να πούμε εδώ επίσης ότι το 11ήμερο «βοήθησε» ΚΑΙ οικονομικά αρκετούς από αυτούς που εμπλέκονταν σε μια δεύτερη απασχόληση, αφού άφηνε ένα πολύ μεγάλο χρονικό περιθώριο για ν’ ανταπεξέλθεις, κάτι που -γενικά- η εργασία σε πρόγραμμα βάρδιας ΔΕΝ «πολύ-υποστηρίζει»! Το αναφέραμε/τονίζαμε κι αυτό στις παρουσιάσεις και πιστεύω ότι έπαιξε το ρόλο του! Επίσης, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αρκετοί κατάφεραν να πραγματοποιήσουν απρόσκοπτα ταξίδια που είχαν ονειρευτεί, ΧΩΡΙΣ να απωλέσουν ημέρες ή να υποχρεωθούν σε κανέναν.